Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου είναι μια κρίσιμη μάχη για το ΣΥΝ, το ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνουν σε αυτές τις εκλογές τραυματισμένοι από μια βαθειά εσωτερική κρίση, που απογοήτευσε χιλιάδες αριστερούς αγωνιστές και απείλησε με διάσπαση τόσο το ιστορικό κόμμα της αριστεράς, όσο και το πολιτικό σχήμα του οποίου αυτό αποτελεί τη βασική δύναμη.
Από την ήττα στη γκρίνια
Μιλώντας για τις θυελλώδεις εξελίξεις του τελευταίου τριμήνου, είναι ανάγκη να πάρουμε τα πράγματα με τη χρονική τους σειρά. Στις «Ευρωεκλογές» ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μια σημαντική ήττα, αν κανείς λάβει υπόψη την τρομερή δυσαρέσκεια για την πολιτική της κυβέρνησης και την διαπιστωμένη θέληση μεγάλων τμημάτων των εργαζόμενων και της νεολαίας να συμμετάσχουν σε αγώνες (κινήματα στις σχολές, γενικές απεργίες, εξέγερση των εφήβων το Δεκέμβρη) και να αναζητήσουν λύσεις στ’ αριστερά (βλέπε την πολύμηνη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις δημοσκοπήσεις). Πολλά έχουν ειπωθεί για την αιτία αυτής της ήττας μέσα στις τάξεις της ηγεσίας του ευρύτερου ΣΥΡΙΖΑ. Ένα τμήμα της ηγεσίας υποστήριξε ότι έφταιξε η υποτιθέμενη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Ένα άλλο, ανέφερε ότι την ήττα έφερε η υπονόμευση του ΣΥΡΙΖΑ από την ηγεσία της ανανεωτικής πτέρυγας. Εκείνη η τελευταία με τη σειρά της, υποστήριξε ότι στην ήττα οδήγησε η απώλεια του «ευρωπαϊκού προφίλ του ΣΥΝ».
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά. Η αιτία για την ήττα δεν μπορεί παρά να ήταν το γεγονός ότι η πολιτική πρόταση και η τακτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτή που χρειαζόταν το απαιτητικό ακροατήριο των χιλιάδων εργαζόμενων, κύρια νέων, που προσέγγισαν το ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη χρονιά. Ήταν μια πολιτική γενικόλογων αριστερών συνθημάτων, που παρέπεμπε σε μια αριστερή εκδοχή των σοσιαλδημοκρατικών θέσεων της ηγεσίας τους ΠΑΣΟΚ. Σε μια εποχή βαθειάς κρίσης και αμφισβήτησης του καπιταλισμού, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόβαλε διεκδικήσεις που θα στρέφονται ενάντια στα θεμέλιά του, όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών και κάθε μεγάλης εταιρείας που κλείνει, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση. Τα κεντρικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν για μια ακόμα φορά, για τους «πολίτες» και τους «πολλούς», αντί να έχουν συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο και να δίνουν καθαρή πολιτική απάντηση στις αναζητήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας. Χωρίς ξεκάθαρες αριστερές θέσεις και συνθήματα, είναι αδύνατο να πείσεις να σε υποστηρίξουν χιλιάδες άνθρωποι που αισθάνονται ανασφαλείς και συγχυσμένοι από τον ορμητικό ερχομό της κρίσης και της επίθεσης του κεφαλαίου.
Δυστυχώς, στην αδυναμία αποδοχής των πολιτικών της λαθών η ηγεσία, προσέθεσε και μια απαράδεκτη εσωτερική διαμάχη, χωρίς πολιτική υπόσταση. Για αρκετές μέρες οι αγωνιστές της αριστεράς παρακολουθούσαν απορημένοι την προσωπική κόντρα των συντρόφων Αλαβάνου και Τσίπρα, χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Από την άλλη πλευρά, οι ηγετικοί σύντροφοι της «ανανεωτικής πτέρυγας» κλιμάκωσαν τη δημόσια εναντίωσή τους σε ό,τι συμβολίζει την αριστερή στροφή του ΣΥΝ και όλο και πιο ανοιχτά, έθεταν ζήτημα στροφής σε συμμαχίες με τη δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Σα να μην έφθαναν αυτά, οι δηλώσεις του παλιού αγωνιστή της αριστεράς και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σ. Περικλή Κοροβέση, που κατά τη γνώμη μας αποτελούσαν μια εντελώς πρόχειρη και άκαιρη δημόσια παρέμβαση, πολλαπλασίασαν τις τυφλές συγκρούσεις. Ακόμα και αυτή η ουσία του ιστορικού ολισθήματος της συγκυβέρνησης του 1989 συσκοτίστηκε, καθώς εμφανίστηκε σαν ένα ζήτημα ηθικής και όχι σαν ένα πολιτικό και ταξικό ζήτημα. Διότι το πρόβλημα σχετικά με το 1989 δε συνίσταται στο αν η ηγεσία του ενιαίου ΣΥΝ χρηματίστηκε από τη «Siemens» – κάτι που ασφαλώς κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει αν δεν έχει στοιχεία – αλλά αυτή καθαυτή η συμμετοχή της αριστεράς σε μια κυβέρνηση μαζί με το κόμμα του κεφαλαίου, που τελικά άνοιξε το δρόμο για την άνοδο της Ν.Δ στην εξουσία.
Όλα αυτά, δημιούργησαν αναβρασμό και οργή στη βάση στου κόμματος. Πολιτικές Κινήσεις, όπως αυτή των Πατησίων στην Αθήνα, άρχισαν να διαμαρτύρονται για την εικόνα της ηγεσίας και μια σειρά αγωνιστών της βάσης έλαβαν την πρωτοβουλία για ένα έκτακτο συνέδριο. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας, πολύ σωστά, θέλησε να προσφύγει στην δημοκρατική διέξοδο ενός έκτακτου συνεδρίου. Όμως δυστυχώς, κατά την σχετική ψηφοφορία στην ΚΠΕ, η αριστερή πλειοψηφία εμφανίστηκε διασπασμένη, με αποτέλεσμα η δημοκρατική έκφραση της φωνής της βάσης να αναβληθεί «επ’ αόριστον».
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά. Η αιτία για την ήττα δεν μπορεί παρά να ήταν το γεγονός ότι η πολιτική πρόταση και η τακτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτή που χρειαζόταν το απαιτητικό ακροατήριο των χιλιάδων εργαζόμενων, κύρια νέων, που προσέγγισαν το ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη χρονιά. Ήταν μια πολιτική γενικόλογων αριστερών συνθημάτων, που παρέπεμπε σε μια αριστερή εκδοχή των σοσιαλδημοκρατικών θέσεων της ηγεσίας τους ΠΑΣΟΚ. Σε μια εποχή βαθειάς κρίσης και αμφισβήτησης του καπιταλισμού, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόβαλε διεκδικήσεις που θα στρέφονται ενάντια στα θεμέλιά του, όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών και κάθε μεγάλης εταιρείας που κλείνει, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση. Τα κεντρικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν για μια ακόμα φορά, για τους «πολίτες» και τους «πολλούς», αντί να έχουν συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο και να δίνουν καθαρή πολιτική απάντηση στις αναζητήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας. Χωρίς ξεκάθαρες αριστερές θέσεις και συνθήματα, είναι αδύνατο να πείσεις να σε υποστηρίξουν χιλιάδες άνθρωποι που αισθάνονται ανασφαλείς και συγχυσμένοι από τον ορμητικό ερχομό της κρίσης και της επίθεσης του κεφαλαίου.
Δυστυχώς, στην αδυναμία αποδοχής των πολιτικών της λαθών η ηγεσία, προσέθεσε και μια απαράδεκτη εσωτερική διαμάχη, χωρίς πολιτική υπόσταση. Για αρκετές μέρες οι αγωνιστές της αριστεράς παρακολουθούσαν απορημένοι την προσωπική κόντρα των συντρόφων Αλαβάνου και Τσίπρα, χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Από την άλλη πλευρά, οι ηγετικοί σύντροφοι της «ανανεωτικής πτέρυγας» κλιμάκωσαν τη δημόσια εναντίωσή τους σε ό,τι συμβολίζει την αριστερή στροφή του ΣΥΝ και όλο και πιο ανοιχτά, έθεταν ζήτημα στροφής σε συμμαχίες με τη δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Σα να μην έφθαναν αυτά, οι δηλώσεις του παλιού αγωνιστή της αριστεράς και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σ. Περικλή Κοροβέση, που κατά τη γνώμη μας αποτελούσαν μια εντελώς πρόχειρη και άκαιρη δημόσια παρέμβαση, πολλαπλασίασαν τις τυφλές συγκρούσεις. Ακόμα και αυτή η ουσία του ιστορικού ολισθήματος της συγκυβέρνησης του 1989 συσκοτίστηκε, καθώς εμφανίστηκε σαν ένα ζήτημα ηθικής και όχι σαν ένα πολιτικό και ταξικό ζήτημα. Διότι το πρόβλημα σχετικά με το 1989 δε συνίσταται στο αν η ηγεσία του ενιαίου ΣΥΝ χρηματίστηκε από τη «Siemens» – κάτι που ασφαλώς κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει αν δεν έχει στοιχεία – αλλά αυτή καθαυτή η συμμετοχή της αριστεράς σε μια κυβέρνηση μαζί με το κόμμα του κεφαλαίου, που τελικά άνοιξε το δρόμο για την άνοδο της Ν.Δ στην εξουσία.
Όλα αυτά, δημιούργησαν αναβρασμό και οργή στη βάση στου κόμματος. Πολιτικές Κινήσεις, όπως αυτή των Πατησίων στην Αθήνα, άρχισαν να διαμαρτύρονται για την εικόνα της ηγεσίας και μια σειρά αγωνιστών της βάσης έλαβαν την πρωτοβουλία για ένα έκτακτο συνέδριο. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας, πολύ σωστά, θέλησε να προσφύγει στην δημοκρατική διέξοδο ενός έκτακτου συνεδρίου. Όμως δυστυχώς, κατά την σχετική ψηφοφορία στην ΚΠΕ, η αριστερή πλειοψηφία εμφανίστηκε διασπασμένη, με αποτέλεσμα η δημοκρατική έκφραση της φωνής της βάσης να αναβληθεί «επ’ αόριστον».
Η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ
Η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών, όλοι ανέμεναν ότι θα δημιουργούσε ένα κλίμα συσπείρωσης, όμως αντί γι’ αυτό, το πεδίο της σύγκρουσης μεταφέρθηκε στις κορυφές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανένταχτοι και οι εκπρόσωποι των μικρότερων συνιστωσών στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια επίδειξη «μικρομεγαλισμού», επέλεξαν να αντιπαρατεθούν με το ΣΥΝ, όχι για την πολιτική και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για το ζήτημα του επικεφαλής! Αντί να συζητείται το ποια είναι η κατάλληλη πολιτική και τακτική που θα φέρει την ανάκαμψη της αριστεράς, η Γραμματεία συζητούσε επί ώρες για το αυτονόητο, για το αν δηλαδή η μόνη μαζική και ριζωμένη στους εργαζόμενους και τη νεολαία συνιστώσα, δηλαδή ο ΣΥΝ, δικαιούται να διαθέτει τον επικεφαλής του σχήματος…
Η ανεκτική στάση του προέδρου και της αριστερής πλειοψηφίας της ηγεσίας του ΣΥΝ πάνω σε αυτό το ζήτημα, ήταν τελικά αυτή που απέτρεψε στο «παρά πέντε» τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαίρεση δυστυχώς, αποτέλεσε η στάση του συντρόφου Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος συνεχίζοντας την ακατανόητα επιθετική στάση έναντι του ίδιου του κόμματος που τον ανέδειξε πρόεδρο, δεν θέλησε να συμπαραταχθεί ως όφειλε με τους υπόλοιπους συντρόφους στην πρώτη γραμμή της εκλογικής μάχης ως υποψήφιος στα ψηφοδέλτια.
Όλα δείχνουν σήμερα, πως η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα. Η «Μαρξιστική Φωνή», με έμφαση είχε επισημάνει πριν από ένα χρόνο, την ανάγκη οι ηγεσίες όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που παρουσιάστηκε με την εκρηκτική άνοδο της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ και να ανοίξουν το σχήμα στους χιλιάδες αγωνιστές που το προσέγγιζαν, δημιουργώντας ένα νέο μαζικό σοσιαλιστικό κόμμα με κατοχυρωμένες τάσεις. Όμως τα συντηρητικά αντανακλαστικά των μηχανισμών μικρών και μεγάλων συνιστωσών, απέτρεψαν τότε κάτι τέτοιο. Οι αγωνιστές που προσέγγιζαν το ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονταν οι «φτωχοί συγγενείς», χωρίς δημοκρατικά δικαιώματα και πάνω από όλα, χωρίς τη δυνατότητα να επηρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι τραγική ειρωνεία οι ηγεσίες των συνιστωσών να θυμούνται την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να μπει στη Βουλή και έχει ήδη απογοητεύσει ήδη χιλιάδες αγωνιστές, το ζήτημα της «κάρτας μέλους». Τώρα δυστυχώς σύντροφοι, είναι πια αργά. Και με τη δική σας ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε μια συμμαχία κορυφής χωρίς ενιαία, δημοκρατική δομή…
Δυστυχώς όμως, ακόμα και τώρα η πρόταση για την «κάρτα μέλους» δεν γίνεται από τη σκοπιά της γνήσιας δημοκρατικής έκφρασης των εναπομεινάντων ανένταχτων αγωνιστών της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένοι σύντροφοι στο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, όπως οι καλοί αγωνιστές και οι ηγεσίες των συνιστωσών που συσπειρώνονται στην «Πρωτοβουλία για ένα 2ο κύμα στο ΣΥΡΙΖΑ», μιλούν για την ανάγκη να υπάρξει δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ με … «ποσοστώσεις». Δηλαδή να ψηφίζουν τα μέλη, αλλά οι συσχετισμοί ανάμεσα στις συνιστώσες να είναι παγιωμένοι και να μην μπορούν να μεταβληθούν! Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή όμως που προβλέπει να ψηφίζεις μόνο πρόσωπα, χωρίς να μπορείς να καθορίζεις πολιτικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες; Ακόμα χειρότερα είναι αυτά που διαβάζουμε σε κείμενο της απόφασης της ίδιας Πρωτοβουλίας αγωνιστών, που δημοσιεύθηκε ενόψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του καλοκαιριού : «..Στον σημερινό πολυσύνθετο και πολυδύναμο κόσμο δεν αντιστοιχεί ένα κλασικού τύπου αριστερό κόμμα. Αλλά ένα πρωτότυπο πολιτικό μόρφωμα – που θα επιχειρεί να εκφράσει και στο πολιτικό πεδίο όλες τις κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες…». Πραγματικά είναι εκπληκτικό, πώς μπορούν να υποστηρίζονται αυτές οι απόψεις και μάλιστα από συντρόφους που μιλάνε στο όνομα του μαρξισμού. Οι εργαζόμενοι ευτυχώς, συνεχίζουν να έχουν ανάγκη κόμματα και όχι «μορφώματα», με δημοκρατικές δομές και με τα κατάλληλα προγράμματα που θα τους οδηγήσουν στην αλλαγή της κοινωνίας.
Η αποστασιοποίηση χιλιάδων ανένταχτων, με την ευθύνη των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ, έχει διαμορφώσει ξανά το τοπίο που γνωρίσαμε στο ξεκίνημα του σχήματος πριν από λίγα χρόνια. Το τοπίο αυτό πρέπει να το αντικρύσει κάθε αγωνιστής ειλικρινά, μένοντας μακριά από κάθε λογής βαυκαλισμούς και φανταστικές εικόνες : από τη μία υπάρχει το παραδοσιακό, μαζικό αριστερό κόμμα που λέγεται ΣΥΝ και από την άλλη, μικρές οργανώσεις και ομάδες, που αναζητούν διακριτό ρόλο μέσα από τη συμμαχία με αυτό το μαζικό κόμμα, καθώς και μια σειρά σημαντικών και αξιόλογων ανένταχτων διανοουμένων και παλιών αριστερών στελεχών, που όμως δεν τους ελέγχει δημοκρατικά κανείς και λογοδοτούν μόνο στους εαυτούς τους. Υπό τις παρούσες συνθήκες λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς ανεπαρκής για να εκφράσει την ενότητα της Αριστεράς που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι. Ο μόνος δρόμος, είναι η διεξαγωγή μιας υπομονετικής καμπάνιας για την ενότητα ΣΥΝ – ΚΚΕ, στην οποία μπορεί να συμπαραταχθεί και να συμμετέχει κάθε πολιτική συλλογικότητα, εκπροσωπούμενη όμως και αντιμετωπιζόμενη ανάλογα με το πολιτικό της βάρος και την πραγματική της απήχηση στους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Η ανεκτική στάση του προέδρου και της αριστερής πλειοψηφίας της ηγεσίας του ΣΥΝ πάνω σε αυτό το ζήτημα, ήταν τελικά αυτή που απέτρεψε στο «παρά πέντε» τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαίρεση δυστυχώς, αποτέλεσε η στάση του συντρόφου Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος συνεχίζοντας την ακατανόητα επιθετική στάση έναντι του ίδιου του κόμματος που τον ανέδειξε πρόεδρο, δεν θέλησε να συμπαραταχθεί ως όφειλε με τους υπόλοιπους συντρόφους στην πρώτη γραμμή της εκλογικής μάχης ως υποψήφιος στα ψηφοδέλτια.
Όλα δείχνουν σήμερα, πως η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα. Η «Μαρξιστική Φωνή», με έμφαση είχε επισημάνει πριν από ένα χρόνο, την ανάγκη οι ηγεσίες όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που παρουσιάστηκε με την εκρηκτική άνοδο της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ και να ανοίξουν το σχήμα στους χιλιάδες αγωνιστές που το προσέγγιζαν, δημιουργώντας ένα νέο μαζικό σοσιαλιστικό κόμμα με κατοχυρωμένες τάσεις. Όμως τα συντηρητικά αντανακλαστικά των μηχανισμών μικρών και μεγάλων συνιστωσών, απέτρεψαν τότε κάτι τέτοιο. Οι αγωνιστές που προσέγγιζαν το ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονταν οι «φτωχοί συγγενείς», χωρίς δημοκρατικά δικαιώματα και πάνω από όλα, χωρίς τη δυνατότητα να επηρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι τραγική ειρωνεία οι ηγεσίες των συνιστωσών να θυμούνται την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να μπει στη Βουλή και έχει ήδη απογοητεύσει ήδη χιλιάδες αγωνιστές, το ζήτημα της «κάρτας μέλους». Τώρα δυστυχώς σύντροφοι, είναι πια αργά. Και με τη δική σας ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε μια συμμαχία κορυφής χωρίς ενιαία, δημοκρατική δομή…
Δυστυχώς όμως, ακόμα και τώρα η πρόταση για την «κάρτα μέλους» δεν γίνεται από τη σκοπιά της γνήσιας δημοκρατικής έκφρασης των εναπομεινάντων ανένταχτων αγωνιστών της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένοι σύντροφοι στο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, όπως οι καλοί αγωνιστές και οι ηγεσίες των συνιστωσών που συσπειρώνονται στην «Πρωτοβουλία για ένα 2ο κύμα στο ΣΥΡΙΖΑ», μιλούν για την ανάγκη να υπάρξει δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ με … «ποσοστώσεις». Δηλαδή να ψηφίζουν τα μέλη, αλλά οι συσχετισμοί ανάμεσα στις συνιστώσες να είναι παγιωμένοι και να μην μπορούν να μεταβληθούν! Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή όμως που προβλέπει να ψηφίζεις μόνο πρόσωπα, χωρίς να μπορείς να καθορίζεις πολιτικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες; Ακόμα χειρότερα είναι αυτά που διαβάζουμε σε κείμενο της απόφασης της ίδιας Πρωτοβουλίας αγωνιστών, που δημοσιεύθηκε ενόψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του καλοκαιριού : «..Στον σημερινό πολυσύνθετο και πολυδύναμο κόσμο δεν αντιστοιχεί ένα κλασικού τύπου αριστερό κόμμα. Αλλά ένα πρωτότυπο πολιτικό μόρφωμα – που θα επιχειρεί να εκφράσει και στο πολιτικό πεδίο όλες τις κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες…». Πραγματικά είναι εκπληκτικό, πώς μπορούν να υποστηρίζονται αυτές οι απόψεις και μάλιστα από συντρόφους που μιλάνε στο όνομα του μαρξισμού. Οι εργαζόμενοι ευτυχώς, συνεχίζουν να έχουν ανάγκη κόμματα και όχι «μορφώματα», με δημοκρατικές δομές και με τα κατάλληλα προγράμματα που θα τους οδηγήσουν στην αλλαγή της κοινωνίας.
Η αποστασιοποίηση χιλιάδων ανένταχτων, με την ευθύνη των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ, έχει διαμορφώσει ξανά το τοπίο που γνωρίσαμε στο ξεκίνημα του σχήματος πριν από λίγα χρόνια. Το τοπίο αυτό πρέπει να το αντικρύσει κάθε αγωνιστής ειλικρινά, μένοντας μακριά από κάθε λογής βαυκαλισμούς και φανταστικές εικόνες : από τη μία υπάρχει το παραδοσιακό, μαζικό αριστερό κόμμα που λέγεται ΣΥΝ και από την άλλη, μικρές οργανώσεις και ομάδες, που αναζητούν διακριτό ρόλο μέσα από τη συμμαχία με αυτό το μαζικό κόμμα, καθώς και μια σειρά σημαντικών και αξιόλογων ανένταχτων διανοουμένων και παλιών αριστερών στελεχών, που όμως δεν τους ελέγχει δημοκρατικά κανείς και λογοδοτούν μόνο στους εαυτούς τους. Υπό τις παρούσες συνθήκες λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς ανεπαρκής για να εκφράσει την ενότητα της Αριστεράς που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι. Ο μόνος δρόμος, είναι η διεξαγωγή μιας υπομονετικής καμπάνιας για την ενότητα ΣΥΝ – ΚΚΕ, στην οποία μπορεί να συμπαραταχθεί και να συμμετέχει κάθε πολιτική συλλογικότητα, εκπροσωπούμενη όμως και αντιμετωπιζόμενη ανάλογα με το πολιτικό της βάρος και την πραγματική της απήχηση στους εργαζόμενους και τη νεολαία.
