Ακόμα πιο αποκαλυπτικό για την λαθεμένη πολιτική κατεύθυνση της ηγεσίας του ΣΥΝ, είναι το κείμενο της απόφασης της ΚΠΕ για τα καθήκοντα του κόμματος. Το κείμενο έχει τον τίτλο «ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ» και από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι για την ηγεσία του κόμματος δεν τίθεται ζήτημα αλλαγής πολιτικής. Εκεί, αφού περιγράφεται η παρούσα πολύπλευρη επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους, σωστά υποστηρίζεται η «ενεργή συμμετοχή και στήριξη όλων των δυνάμεών μας στους αγώνες των εργαζομένων, των μικρομεσαίων επαγγελματιών κι αγροτών, των ανέργων, των νέων, των μεταναστών». Επίσης ολόσωστα, τονίζεται η ανάγκη ανάληψης «πρωτοβουλιών που θα συσπειρώνουν σε κοινωνικοπολιτική βάση πρώτα τους θιγόμενους και μετά τα πλατιά λαϊκά στρώματα στις γειτονιές, στους δήμους, στους χώρους δουλειάς». Αυτό όμως που παραλείπεται είναι μια συγκεκριμένη απάντηση σε δύο κρίσιμα ερωτήματα: γιατί αυτού του είδους οι πρωτοβουλίες δεν έχουν ληφθεί ως τώρα και πιο συγκεκριμένα, ποιο θα είναι το περιεχόμενό τους και το γενικό σχέδιο για την επιτυχία τους;
«Ίσες αποστάσεις» από ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ : μια επιζήμια νέα τακτική
Αφού λοιπόν δεν μαθαίνουμε τίποτα γι’ αυτά, το κείμενο εισέρχεται βιαστικά στο ζήτημα της εξουσίας, όπου καταρχήν ξεκαθαρίζεται ότι δεν υπάρχει πρόθεση για συμμετοχή σε μια συμμαχική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ : «Στο πιεστικό ερώτημα «ποια κυβέρνηση;» η απάντησή μας πρέπει να είναι σαφής και να μην επιδέχεται ερμηνείες. Κυβέρνηση με έναν από τους δύο εταίρους του δικομματισμού δε μας ενδιαφέρει – όχι γιατί δεν μας απασχολεί πως θα κυβερνηθεί η χώρα όπως μας «κατηγορούν», ότι δηλαδή εμείς ασχολούμαστε μόνο με τα κινήματα και τις κοινωνικές αντιστάσεις. ..Σήμερα η προγραμματική πρόταση του ΠΑΣΟΚ προς την ελληνική κοινωνία διακατέχεται από δεξιόστροφες αντιλήψεις, που κινούνται στα πλαίσια νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που τα αποτελέσματα τους έχουν οδηγήσει σε απόγνωση τα χαμηλά και μεσαία στρώματα της Ελληνικής Κοινωνίας…Η συμμετοχή λοιπόν του ΣΥΝ σε μια κεντροαριστερή κυβέρνηση – για κεντροδεξιά δεν περνάει καν από το μυαλό μας – θα έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα και καταστροφικές για το κόμμα μας και τη ριζοσπαστική αριστερά γενικότερα.». Πιο κάτω, το κείμενο διακηρύσσει την ανάγκη «να ανοίξει ο δρόμος για μια κυβέρνηση υπέρ των συμφερόντων των αδυνάτων της μεγάλης δηλαδή κοινωνικής πλειοψηφίας κι όχι των τραπεζιτών, των πολυεθνικών, του κεφαλαίου, που καθημερινά θα κατακτά νίκες και θα εντάσσεται στο στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, ένα σοσιαλισμό με επίκεντρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον, το σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία.»
Αυτές τις γραμμές θα μπορούσε να συνυπογράψει κάθε αριστερός αγωνιστής. Όταν όμως το κείμενο επιχειρεί να αγγίξει το πιο αποφασιστικό ζήτημα, δηλαδή το πώς και με ποιες πολιτικές συμμαχίες θα γίνει δυνατή αυτή η πολιτική λύση, κάθε αριστερός αγωνιστής έχει λόγο να προβληματίζεται. Το κείμενο γράφει : «Για την επίτευξη αυτού του στόχου απευθυνόμαστε σε όλους όσους θίγονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τους καλούμε να διαμορφώσουμε από κοινού μια πλατειά συνεργασία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που στη βάση ενός εναλλακτικού προγραμματικού και πολιτικού σχεδίου απέναντι σ’ αυτό της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, ένα πόλο δηλαδή στα αριστερά της σημερινής πολιτικής γεωγραφίας. Σ’ αυτή έχουν θέση ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος του ΚΚΕ, ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ που διαφωνεί με τις νεοφιλελεύθερες – νεοσυντηρητικές επιλογές της ηγεσίας του, δυνάμεις των οικολόγων πράσινων και της ριζοσπαστικής οικολογίας, καθώς κι άλλες αριστερές κινήσεις και χιλιάδες μη ενταγμένοι Αριστεροί.» Με δεδομένη σήμερα την ύπαρξη συμφωνίας πάνω σε μια δεξιά πολιτική όλων των βασικών πτερύγων της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, είναι σε κάποιο βαθμό αναπόφευκτο το κείμενο να κάνει λόγο για τον «κόσμο» του ΠΑΣΟΚ, παρότι η έκκληση θα έπρεπε να είναι πιο συγκεκριμένη και να αφορά εκτός από τον «κόσμο», κάθε μέλος του κόμματος, της Νεολαίας και της ΠΑΣΚΕ που συμφωνεί με μια τέτοια πρόταση. Όμως το νέο και πιο ανησυχητικό στοιχείο, είναι ότι η έκκληση για πολιτική συμμαχία προς το ΚΚΕ απευθύνεται για πρώτη φορά μόνο προς «τον κόσμο» και όχι προς το σύνολο του κόμματος. Αυτό συνιστά μια σοβαρή αλλαγή στις δημόσιες τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΣΥΝ, καθώς εγκαινιάζεται μια τακτική ίσων αποστάσεων από το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Αυτή η στάση αποτελεί σαφέστατη ένδειξη υποχώρησης της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ στις πιέσεις των ηγετών της «Ανανεωτικής πτέρυγας», που από καιρό έχουν δηλώσει απερίφραστα ότι πρέπει να σταματήσουν οι εκκλήσεις ενότητας προς το ΚΚΕ. Η νέα αυτή τακτική είναι πολύ επιζήμια, γιατί υπονομεύει τη ζωτική ανάγκη της ενότητας της Αριστεράς και πρακτικά αποκλείει άμεσα από αυτήν, τα χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ.
Αυτές τις γραμμές θα μπορούσε να συνυπογράψει κάθε αριστερός αγωνιστής. Όταν όμως το κείμενο επιχειρεί να αγγίξει το πιο αποφασιστικό ζήτημα, δηλαδή το πώς και με ποιες πολιτικές συμμαχίες θα γίνει δυνατή αυτή η πολιτική λύση, κάθε αριστερός αγωνιστής έχει λόγο να προβληματίζεται. Το κείμενο γράφει : «Για την επίτευξη αυτού του στόχου απευθυνόμαστε σε όλους όσους θίγονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τους καλούμε να διαμορφώσουμε από κοινού μια πλατειά συνεργασία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που στη βάση ενός εναλλακτικού προγραμματικού και πολιτικού σχεδίου απέναντι σ’ αυτό της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, ένα πόλο δηλαδή στα αριστερά της σημερινής πολιτικής γεωγραφίας. Σ’ αυτή έχουν θέση ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος του ΚΚΕ, ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ που διαφωνεί με τις νεοφιλελεύθερες – νεοσυντηρητικές επιλογές της ηγεσίας του, δυνάμεις των οικολόγων πράσινων και της ριζοσπαστικής οικολογίας, καθώς κι άλλες αριστερές κινήσεις και χιλιάδες μη ενταγμένοι Αριστεροί.» Με δεδομένη σήμερα την ύπαρξη συμφωνίας πάνω σε μια δεξιά πολιτική όλων των βασικών πτερύγων της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, είναι σε κάποιο βαθμό αναπόφευκτο το κείμενο να κάνει λόγο για τον «κόσμο» του ΠΑΣΟΚ, παρότι η έκκληση θα έπρεπε να είναι πιο συγκεκριμένη και να αφορά εκτός από τον «κόσμο», κάθε μέλος του κόμματος, της Νεολαίας και της ΠΑΣΚΕ που συμφωνεί με μια τέτοια πρόταση. Όμως το νέο και πιο ανησυχητικό στοιχείο, είναι ότι η έκκληση για πολιτική συμμαχία προς το ΚΚΕ απευθύνεται για πρώτη φορά μόνο προς «τον κόσμο» και όχι προς το σύνολο του κόμματος. Αυτό συνιστά μια σοβαρή αλλαγή στις δημόσιες τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΣΥΝ, καθώς εγκαινιάζεται μια τακτική ίσων αποστάσεων από το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Αυτή η στάση αποτελεί σαφέστατη ένδειξη υποχώρησης της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ στις πιέσεις των ηγετών της «Ανανεωτικής πτέρυγας», που από καιρό έχουν δηλώσει απερίφραστα ότι πρέπει να σταματήσουν οι εκκλήσεις ενότητας προς το ΚΚΕ. Η νέα αυτή τακτική είναι πολύ επιζήμια, γιατί υπονομεύει τη ζωτική ανάγκη της ενότητας της Αριστεράς και πρακτικά αποκλείει άμεσα από αυτήν, τα χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ.
«Οικολόγοι Πράσινοι» : ένας ξαφνικός έρωτας..
Αντίθετα με την φειδωλή και περιορισμένη έκκληση ενότητας προς το ΚΚΕ, η ηγεσία δεν φείδεται εκκλήσεων προς τους «Οικολόγους Πράσινους», αυτή τη φορά όχι στον «κόσμο τους», αλλά στο σύνολο αυτού του νέου κομματικού σχηματισμού, σε ηγεσία, βάση και υποστηρικτές: «Στις σημερινές συνθήκες η παρουσία των Οικολόγων –Πράσινων προκαλεί ενδιαφέρον, θα πρέπει να διαμορφωθούν προϋποθέσεις διαλόγου αλλά και κοινής δράσης σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, όπου βέβαια υπάρχει συμφωνία στους στόχους». Η έως τώρα πολιτική παρουσία των Οικολόγων ασφαλώς προκαλεί «ενδιαφέρον». Αντιμετωπίζοντάς την όμως από μια αριστερή σκοπιά, κάποιος θα μπορούσε να σημειώσει ότι αυτό το ενδιαφέρον συνίσταται στην ανάγκη εκτίμησης της πολιτικής αιτίας στην οποία οφείλεται η έως τώρα επιτυχημένη απόπειρα αυτού του μικροαστικού, καιροσκοπικού σχηματισμού να οικειοποιηθεί ένα μέρος της ευαισθητοποίησης των εργαζόμενων και της νεολαίας για τα οικολογικά προβλήματα.
Μια τίμια προσπάθεια ερμηνείας της προσωρινής επιτυχίας των «Οικολόγων – Πράσινων» όμως, δεν μπορεί παρά να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ένας παράγοντας που σε σημαντικό βαθμό άνοιξε το δρόμο για την άνοδό τους είναι ακριβώς η απουσία «διαλόγου και κοινής δράσης σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο» των μαζικών πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, κύρια του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, πάνω σε μια σειρά σημαντικών ζητημάτων, ένα από τα οποία είναι και αυτό των οικολογικών αδιεξόδων που γεννά ο καπιταλισμός. Αλλά η ηγεσία του ΣΥΝ, αντί να προβάλει πιο δυνατά την ανάγκη για αυτή την ενότητα, αντί να εξηγήσει πειστικά στα μέλη της το πώς αυτή θα διεκδικηθεί και θα επιτευχθεί, τονίζει την ανάγκη κοινής δράσης με τους «Οικολόγους – Πράσινους», επιχειρώντας έτσι να υποκαταστήσει την ζωτική υπόθεση της κοινής δράσης και της ενότητας σε «κοινωνικοπολιτικό επίπεδο» ανάμεσα στο ΚΚΕ και το ΣΥΝ.
Μια τίμια προσπάθεια ερμηνείας της προσωρινής επιτυχίας των «Οικολόγων – Πράσινων» όμως, δεν μπορεί παρά να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ένας παράγοντας που σε σημαντικό βαθμό άνοιξε το δρόμο για την άνοδό τους είναι ακριβώς η απουσία «διαλόγου και κοινής δράσης σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο» των μαζικών πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, κύρια του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, πάνω σε μια σειρά σημαντικών ζητημάτων, ένα από τα οποία είναι και αυτό των οικολογικών αδιεξόδων που γεννά ο καπιταλισμός. Αλλά η ηγεσία του ΣΥΝ, αντί να προβάλει πιο δυνατά την ανάγκη για αυτή την ενότητα, αντί να εξηγήσει πειστικά στα μέλη της το πώς αυτή θα διεκδικηθεί και θα επιτευχθεί, τονίζει την ανάγκη κοινής δράσης με τους «Οικολόγους – Πράσινους», επιχειρώντας έτσι να υποκαταστήσει την ζωτική υπόθεση της κοινής δράσης και της ενότητας σε «κοινωνικοπολιτικό επίπεδο» ανάμεσα στο ΚΚΕ και το ΣΥΝ.
Το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ
Σημαντικό ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η τοποθέτηση της απόφασης της ΚΠΕ για το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της κρίσης και των αντιπαραθέσεων που λαμβάνουν χώρα στο ΣΥΝ. Δυστυχώς και σε αυτό το ζήτημα, η ηγεσία του ΣΥΝ τοποθετείται σα να μη συνέβη τίποτα στις 7 Ιουνίου, σα να μην πρέπει να αλλάξει κάτι από την πολιτική και την τακτική της : «..ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί και δε πρέπει να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα άλλο τόσο οφείλουμε να αναζητήσουμε τη δημοκρατική εμβάθυνση των δομών και λειτουργιών του έτσι ώστε να γίνει πιο ελκτικός, να αισθάνονται όλοι, ανένταχτοι αλλά και όλα τα μέλη των συνιστωσών ότι δεν είναι μόνο χρήσιμοι για τη «δουλειά» αλλά είναι και κρίσιμη η συμβολή τους στις όποιες επιλογές πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.»
Αυτή η θέση διαιωνίζει τη σημερινή κρίση και το τέλμα του ΣΥΡΙΖΑ. Βασική αιτία για αυτό το τέλμα, εκτός από τις ανεπαρκείς πολιτικές θέσεις, είναι και η σημερινή γραφειοκρατική δομή του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, οι ηγεσίες των συνιστωσών, με προεξάρχουσα την ηγεσία του ΣΥΝ, φέρονται αποφασισμένες να υπερασπίσουν τη βασική λογική αυτής της δομής. Την υπεράσπισαν άλλωστε κατά την περίοδο που χιλιάδες αγωνιστές πλησίασαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να βρουν πολιτική έκφραση διεκδικώντας ισότιμη συμμετοχή και δημοκρατικά δικαιώματα. Τότε στο όνομα της ανάγκης να μη διασαλευτούν οι υπάρχουσες ισορροπίες, οι ηγεσίες των συνιστωσών αρνήθηκαν να γκρεμίσουν τα τείχη των ξεχωριστών μηχανισμών για να δημιουργήσουν ένα ενιαίο μαζικό κόμμα με τάσεις, που θα πολλαπλασίαζε την πολιτική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και θα άλλαζε πραγματικά το «πολιτικό σκηνικό». Με αυτό τον τρόπο, έβαλαν πάνω από τον ζωτικό ρόλο που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν χιλιάδες ενιαία και δημοκρατικά οργανωμένοι αγωνιστές, τα μικροσυμφέροντα των μηχανισμών τους. Αυτά τα μικροσυμφέροντα βάζουν και σήμερα πάνω από όλα, με άλλοθι «την αυτονομία των συνιστωσών», μη έχοντας πλέον την άμεση πίεση από τους χιλιάδες αγωνιστές που προσέγγισαν τον ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο και απογοητεύθηκαν.
Στο σημείο αυτό, η ΚΠΕ του ΣΥΝ πρέπει να αποδεχθούμε ότι, αρνούμενη να θέσει ζήτημα «κάρτας μέλους του ΣΥΡΙΖΑ», είναι λίγο πιο ειλικρινής από τις ηγεσίες των υπόλοιπων συνιστωσών πάνω στην υπεράσπιση της σημερινής ομοσπονδιακής δομής. Διότι εκείνες, ενώ κατηγορηματικά αρνούνται την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από μια εκλογική συμμαχία σε ενιαίο δημοκρατικό κόμμα με τάσεις, τη μόνη δηλαδή προοπτική που μπορεί να εξασφαλίσει την δημοκρατική συμμετοχή των χιλιάδων ανένταχτων και να διασφαλίσει, μέσα από την ενεργοποίηση χιλιάδων αγωνιστών, την αριστερή κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, επικαλούνται παράλληλα την ανάγκη για την παροχή της ιδιότητας του μέλους στους ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ, σε τελική ανάλυση για να «χρυσώσουν το χάπι» όσων διαμαρτύρονται για τη σημερινή γραφειοκρατική δομή του και να την εξωραΐσουν στα μάτια τους. Πρέπει να εξηγήσουν οι ηγεσίες αυτών των συνιστωσών τι είδους «δημοκρατικά δικαιώματα» θα έχουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα είναι πάντα αντιμέτωπα με την αντιδημοκρατική φύση της ομοσπονδιακής συγκρότησης που επιβάλει κάθε είδους ποσοστώσεις (με άλλα λόγια τον εκ των προτέρων περιορισμό των επιλογών της βάσης μέσα σε δοσμένους συσχετισμούς) και διορισμούς στα όργανα από τους σημερινούς ηγετικούς μηχανισμούς…
Βέβαια η ΚΠΕ του ΣΥΝ, για να μην κατηγορηθεί για παντελή αδιαφορία για το έλλειμμα δημοκρατίας, προτείνει αφηρημένα τη «δημοκρατική εμβάθυνση των θεσμών και των λειτουργιών του ΣΥΡΙΖΑ». Το επαναλαμβάνουμε όμως για μια ακόμα φορά : η μόνη πραγματική «δημοκρατική εμβάθυνση» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μετεξέλιξή του σε ενιαίο δημοκρατικό κόμμα με κατοχυρωμένες τάσεις. Αυτή είναι η κατεύθυνση στην οποία πρέπει να στραφεί ο ΣΥΝ και οι υπόλοιπες συνιστώσες. Μόνο μέσα από μια τέτοια λύση θα μπορούσε να αποκατασταθεί στα μάτια χιλιάδων αγωνιστών το σοβαρά πληγμένο από τη σημερινή γραφειοκρατική και αποστεωμένη του λειτουργία κύρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η θέση διαιωνίζει τη σημερινή κρίση και το τέλμα του ΣΥΡΙΖΑ. Βασική αιτία για αυτό το τέλμα, εκτός από τις ανεπαρκείς πολιτικές θέσεις, είναι και η σημερινή γραφειοκρατική δομή του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, οι ηγεσίες των συνιστωσών, με προεξάρχουσα την ηγεσία του ΣΥΝ, φέρονται αποφασισμένες να υπερασπίσουν τη βασική λογική αυτής της δομής. Την υπεράσπισαν άλλωστε κατά την περίοδο που χιλιάδες αγωνιστές πλησίασαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να βρουν πολιτική έκφραση διεκδικώντας ισότιμη συμμετοχή και δημοκρατικά δικαιώματα. Τότε στο όνομα της ανάγκης να μη διασαλευτούν οι υπάρχουσες ισορροπίες, οι ηγεσίες των συνιστωσών αρνήθηκαν να γκρεμίσουν τα τείχη των ξεχωριστών μηχανισμών για να δημιουργήσουν ένα ενιαίο μαζικό κόμμα με τάσεις, που θα πολλαπλασίαζε την πολιτική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και θα άλλαζε πραγματικά το «πολιτικό σκηνικό». Με αυτό τον τρόπο, έβαλαν πάνω από τον ζωτικό ρόλο που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν χιλιάδες ενιαία και δημοκρατικά οργανωμένοι αγωνιστές, τα μικροσυμφέροντα των μηχανισμών τους. Αυτά τα μικροσυμφέροντα βάζουν και σήμερα πάνω από όλα, με άλλοθι «την αυτονομία των συνιστωσών», μη έχοντας πλέον την άμεση πίεση από τους χιλιάδες αγωνιστές που προσέγγισαν τον ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο και απογοητεύθηκαν.
Στο σημείο αυτό, η ΚΠΕ του ΣΥΝ πρέπει να αποδεχθούμε ότι, αρνούμενη να θέσει ζήτημα «κάρτας μέλους του ΣΥΡΙΖΑ», είναι λίγο πιο ειλικρινής από τις ηγεσίες των υπόλοιπων συνιστωσών πάνω στην υπεράσπιση της σημερινής ομοσπονδιακής δομής. Διότι εκείνες, ενώ κατηγορηματικά αρνούνται την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από μια εκλογική συμμαχία σε ενιαίο δημοκρατικό κόμμα με τάσεις, τη μόνη δηλαδή προοπτική που μπορεί να εξασφαλίσει την δημοκρατική συμμετοχή των χιλιάδων ανένταχτων και να διασφαλίσει, μέσα από την ενεργοποίηση χιλιάδων αγωνιστών, την αριστερή κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, επικαλούνται παράλληλα την ανάγκη για την παροχή της ιδιότητας του μέλους στους ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ, σε τελική ανάλυση για να «χρυσώσουν το χάπι» όσων διαμαρτύρονται για τη σημερινή γραφειοκρατική δομή του και να την εξωραΐσουν στα μάτια τους. Πρέπει να εξηγήσουν οι ηγεσίες αυτών των συνιστωσών τι είδους «δημοκρατικά δικαιώματα» θα έχουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα είναι πάντα αντιμέτωπα με την αντιδημοκρατική φύση της ομοσπονδιακής συγκρότησης που επιβάλει κάθε είδους ποσοστώσεις (με άλλα λόγια τον εκ των προτέρων περιορισμό των επιλογών της βάσης μέσα σε δοσμένους συσχετισμούς) και διορισμούς στα όργανα από τους σημερινούς ηγετικούς μηχανισμούς…
Βέβαια η ΚΠΕ του ΣΥΝ, για να μην κατηγορηθεί για παντελή αδιαφορία για το έλλειμμα δημοκρατίας, προτείνει αφηρημένα τη «δημοκρατική εμβάθυνση των θεσμών και των λειτουργιών του ΣΥΡΙΖΑ». Το επαναλαμβάνουμε όμως για μια ακόμα φορά : η μόνη πραγματική «δημοκρατική εμβάθυνση» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μετεξέλιξή του σε ενιαίο δημοκρατικό κόμμα με κατοχυρωμένες τάσεις. Αυτή είναι η κατεύθυνση στην οποία πρέπει να στραφεί ο ΣΥΝ και οι υπόλοιπες συνιστώσες. Μόνο μέσα από μια τέτοια λύση θα μπορούσε να αποκατασταθεί στα μάτια χιλιάδων αγωνιστών το σοβαρά πληγμένο από τη σημερινή γραφειοκρατική και αποστεωμένη του λειτουργία κύρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κατάσταση στο κόμμα, οι τάσεις και οι «ανανεωτικοί»
Το 2ο κείμενο τελειώνει με μια αναφορά στην κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα και στο ζήτημα των τάσεων. Πάνω όμως και σε αυτά τα σημαντικά ζητήματα, κάθε άλλα παρά δίνονται από την ΚΠΕ ουσιαστικές απαντήσεις. Καταρχήν απουσιάζει εντελώς μια αποτίμηση για το πώς δούλεψε και λειτούργησε το κόμμα κατά την προηγούμενη περίοδο. Δεν δίνεται καμία εξήγηση για την αδυναμία του να ωφεληθεί με νέες στρατολογίες από την αρκετά μακρά φάση της θεαματικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και για την κατάσταση μειωμένου ενθουσιασμού και παθητικότητας που εμφανίστηκε κατά την περίοδο του προεκλογικού αγώνα. Πάλι δηλαδή η ΚΠΕ δυστυχώς, μιλάει σα να μην έχει συμβεί τίποτα όλους αυτούς τους μήνες…
Για να καταλάβει κανείς το πραγματικό κλίμα και την κατάσταση στις οργανώσεις του ΣΥΝ πρέπει να δει τι λένε τα ίδια τα μέλη της βάσης και να μη σταθεί στις αοριστολογίες και τις ωραιοποιήσεις της ΚΠΕ. Σημαντική πηγή για να διαπιστωθεί τι πραγματικά συμβαίνει εκεί είναι ο μετεκλογικός διάλογος που διεξάγεται στην «Αυγή» (http://blog.avgi.gr/ ). Εκεί θα συναντήσει κανείς κείμενα που αντανακλούν το θυμό που επικρατεί στη βάση του κόμματος για την κόντρα στους κόλπους της ηγεσίας του «Αριστερού Ρεύματος» και για την αδυναμία των ηγετικών στελεχών να δώσουν καθαρές απαντήσεις και λύσεις στο πολιτικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ, την σύγχυση που δημιουργεί η θολή ακόμα σχέση των τοπικών οργανώσεων του κόμματος με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την εκρηκτική δυσαρέσκεια για την υπονομευτική στάση στελεχών των «ανανεωτικών» έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, που κορυφώθηκε κατά την προεκλογική περίοδο. Για όλα αυτά δεν λέει κουβέντα η απόφαση της ΚΠΕ.
Σε μια περίοδο που τα ηγετικά στελέχη της «ανανεωτικής» πτέρυγας κορυφώνουν την ανοιχτή τους διαφοροποίηση από την επίσημη γραμμή του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερή πλειοψηφία της ΚΠΕ αρκείται μόνο να αναφέρει αφηρημένα ότι χρειάζεται «..η βελτίωση της λειτουργίας των τάσεων» συμπληρώνοντας ότι «η συχνά παραγόμενη ανούσια ένταση και στη καλύτερη περίπτωση, οι παραλυτικοί συμψηφισμοί καθώς και οι παράλογες επιθετικότητες μεταξύ των μελών πρέπει να σταματήσουν.» Η αριστερή πλειοψηφία της ΚΠΕ εδώ, αντί για το ρόλο της ηγεσίας υποδύεται το ρόλο του διαιτητή. Ενός διαιτητή που όμως μάλλον στερείται ειλικρίνειας. Γιατί η ίδια είναι που μιλώντας αφηρημένα, στην πράξη προσχωρεί στην λογική των «παραλυτικών συμψηφισμών», ενώ επίσης προσεγγίζει με εμφανώς υποκριτική διάθεση τις «παράλογες επιθετικότητες», οι οποίες δεν είναι καθόλου παράλογες, αφού αποτελούν κατά κύριο λόγο, έκφραση της απελπισμένης προσπάθειας των «ανανεωτικών» να κερδίσουν το χαμένο εσωκομματικό έδαφος.
Η αφηρημένη και θολή τοποθέτηση που κάνει εδώ η πλειοψηφία της ΚΠΕ στο ζήτημα των τάσεων, αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για την αμυντική, παθητική στάση που υιοθετεί η ηγεσία του ΣΥΝ έναντι των επιθέσεων και των πολιτικών εκβιασμών των «ανανεωτικών». Μια στάση που απογοητεύει τους καλύτερους αγωνιστές του κόμματος και δίνει χώρο στην «ανανεωτική» πτέρυγα να συνεχίσει να επιτίθεται στην αριστερή στροφή, με πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Για να καταλάβει κανείς το πραγματικό κλίμα και την κατάσταση στις οργανώσεις του ΣΥΝ πρέπει να δει τι λένε τα ίδια τα μέλη της βάσης και να μη σταθεί στις αοριστολογίες και τις ωραιοποιήσεις της ΚΠΕ. Σημαντική πηγή για να διαπιστωθεί τι πραγματικά συμβαίνει εκεί είναι ο μετεκλογικός διάλογος που διεξάγεται στην «Αυγή» (http://blog.avgi.gr/ ). Εκεί θα συναντήσει κανείς κείμενα που αντανακλούν το θυμό που επικρατεί στη βάση του κόμματος για την κόντρα στους κόλπους της ηγεσίας του «Αριστερού Ρεύματος» και για την αδυναμία των ηγετικών στελεχών να δώσουν καθαρές απαντήσεις και λύσεις στο πολιτικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ, την σύγχυση που δημιουργεί η θολή ακόμα σχέση των τοπικών οργανώσεων του κόμματος με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την εκρηκτική δυσαρέσκεια για την υπονομευτική στάση στελεχών των «ανανεωτικών» έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, που κορυφώθηκε κατά την προεκλογική περίοδο. Για όλα αυτά δεν λέει κουβέντα η απόφαση της ΚΠΕ.
Σε μια περίοδο που τα ηγετικά στελέχη της «ανανεωτικής» πτέρυγας κορυφώνουν την ανοιχτή τους διαφοροποίηση από την επίσημη γραμμή του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερή πλειοψηφία της ΚΠΕ αρκείται μόνο να αναφέρει αφηρημένα ότι χρειάζεται «..η βελτίωση της λειτουργίας των τάσεων» συμπληρώνοντας ότι «η συχνά παραγόμενη ανούσια ένταση και στη καλύτερη περίπτωση, οι παραλυτικοί συμψηφισμοί καθώς και οι παράλογες επιθετικότητες μεταξύ των μελών πρέπει να σταματήσουν.» Η αριστερή πλειοψηφία της ΚΠΕ εδώ, αντί για το ρόλο της ηγεσίας υποδύεται το ρόλο του διαιτητή. Ενός διαιτητή που όμως μάλλον στερείται ειλικρίνειας. Γιατί η ίδια είναι που μιλώντας αφηρημένα, στην πράξη προσχωρεί στην λογική των «παραλυτικών συμψηφισμών», ενώ επίσης προσεγγίζει με εμφανώς υποκριτική διάθεση τις «παράλογες επιθετικότητες», οι οποίες δεν είναι καθόλου παράλογες, αφού αποτελούν κατά κύριο λόγο, έκφραση της απελπισμένης προσπάθειας των «ανανεωτικών» να κερδίσουν το χαμένο εσωκομματικό έδαφος.
Η αφηρημένη και θολή τοποθέτηση που κάνει εδώ η πλειοψηφία της ΚΠΕ στο ζήτημα των τάσεων, αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για την αμυντική, παθητική στάση που υιοθετεί η ηγεσία του ΣΥΝ έναντι των επιθέσεων και των πολιτικών εκβιασμών των «ανανεωτικών». Μια στάση που απογοητεύει τους καλύτερους αγωνιστές του κόμματος και δίνει χώρο στην «ανανεωτική» πτέρυγα να συνεχίσει να επιτίθεται στην αριστερή στροφή, με πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Αλαβάνος και Τσίπρας στην ίδια πολιτική κατεύθυνση
Οι ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα και του Αλέκου Αλαβάνου στην συνεδρίαση της ΚΠΕ κινήθηκαν στην ίδια πολιτική κατεύθυνση, αυτή της πλήρους συμφωνίας με τη λογική των 2 κειμένων που αποφασίστηκαν. Την ίδια στάση, με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια, κράτησαν οι δύο ηγέτες του ΣΥΝ και κατά την Πανελλαδική συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ που διεξήχθη στις 18 και Ιουλίου.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Αλέκος Αλαβάνος στις τοποθετήσεις τους και στις δύο αυτές συναντήσεις απέφυγαν να δώσουν ολοκληρωμένες και συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις για τα αίτια της ήττας των Ευρωεκλογών. Το ανησυχητικότερο από όλα όμως, ήταν ότι και οι δύο επέδειξαν μια στάση πλήρους συναίνεσης με τους «ανανεωτικούς». Ο Αλέκος Αλαβάνος καταλόγισε στον Αλέξη Τσίπρα διάθεση αποκλεισμού των «ανανεωτικών» από την προεκλογική καμπάνια, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε την παραμικρή νύξη για το πρόβλημα που δημιουργούν στην εικόνα του κόμματος οι δημόσιες τοποθετήσεις των «ανανεωτικών».
Το μόνο ζήτημα πάνω στο οποίο διαφοροποιήθηκαν οι δυο τους ήταν η περίφημη κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία για άλλη μια φορά υποστήριξε ο Αλέκος Αλαβάνος. Όμως όπως ήδη αναφέραμε, η «κάρτα μέλους» στο βαθμό που δεν συνοδεύεται από την πρόταση για την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο δημοκρατικό κόμμα με τάσεις, αποτελεί πρακτικά το άλλοθι για τη διαιώνιση της σημερινής γραφειοκρατικής, ομοσπονδιακής δομής του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Αλέκος Αλαβάνος στις τοποθετήσεις τους και στις δύο αυτές συναντήσεις απέφυγαν να δώσουν ολοκληρωμένες και συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις για τα αίτια της ήττας των Ευρωεκλογών. Το ανησυχητικότερο από όλα όμως, ήταν ότι και οι δύο επέδειξαν μια στάση πλήρους συναίνεσης με τους «ανανεωτικούς». Ο Αλέκος Αλαβάνος καταλόγισε στον Αλέξη Τσίπρα διάθεση αποκλεισμού των «ανανεωτικών» από την προεκλογική καμπάνια, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε την παραμικρή νύξη για το πρόβλημα που δημιουργούν στην εικόνα του κόμματος οι δημόσιες τοποθετήσεις των «ανανεωτικών».
Το μόνο ζήτημα πάνω στο οποίο διαφοροποιήθηκαν οι δυο τους ήταν η περίφημη κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία για άλλη μια φορά υποστήριξε ο Αλέκος Αλαβάνος. Όμως όπως ήδη αναφέραμε, η «κάρτα μέλους» στο βαθμό που δεν συνοδεύεται από την πρόταση για την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο δημοκρατικό κόμμα με τάσεις, αποτελεί πρακτικά το άλλοθι για τη διαιώνιση της σημερινής γραφειοκρατικής, ομοσπονδιακής δομής του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Πανελλαδική συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ και οι τάσεις για την «κάρτα μέλους»
Η Πανελλαδική συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ που διεξήχθη στις 18 και 19 Ιουλίου επιβεβαίωσε την κρίση που διέρχεται το σχήμα. Υποτονικό κλίμα, απουσία των ανένταχτων αγωνιστών που προσανατολίστηκαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο, κυριαρχία των διαξιφισμών σκοπιμοτήτων των ηγετικών μηχανισμών των συνιστωσών, αδυναμία πολιτικής εξήγησης της εκλογικής ήττας.
Η τελική ανακοίνωση του προεδρείου του σώματος, δειλά και θολά, σημείωσε ότι τα αιτία της ήττας «συνδέονται με την εκπομπή του πολιτικού στίγματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των απαντήσεων που δόθηκαν στις ενορχηστρωμένες επιθέσεις που δέχτηκε από κόμματα και ΜΜΕ». Με αυτή τη θέση ουσιαστικά αναπαρήγαγε την ανεπαρκή εκτίμηση που λίγες μέρες πριν είχε υιοθετήσει η ΚΠΕ του ΣΥΝ, δηλαδή αυτή της εξωτερικής υπονόμευσης και των επικοινωνιακών λαθών, η οποία αμνηστεύει πλήρως την κεντρική πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια στάση βλέπουμε στην ανακοίνωση και έναντι του προβλήματος της γραφειοκρατικής δομής του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το προεδρείο επανεπιβεβαίωσε τη βούληση των συνιστωσών να μην κινηθούν στην κατεύθυνση του ενιαίου κόμματος με τάσεις, αλλά να μείνουν άμεσα στα πλαίσια ενός ΣΥΡΙΖΑ «..οργανισμού πολιτικής συνεργασίας, με αυτοτελή συγκρότηση και πολιτική λειτουργία, με συμμετοχή όλων των συνιστωσών και όλου του κόσμου του, είτε ανήκει σε συνιστώσες, είτε είναι ανένταχτος, με ισοτιμία χωρίς ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς».
Το επίμαχο ζήτημα του «μέλους ΣΥΡΙΖΑ» παραπέμφθηκε να συζητηθεί στην οργανωτική σύσκεψη του Οκτωβρίου. Πάνω σε αυτό το ζήτημα έγινε φανερή η ύπαρξη 2 βασικών γενικών τάσεων. Η πρώτη είναι αυτή της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ υπό τον Αλέξη Τσίπρα, που ευρισκόμενη κάτω από την εσωκομματική πίεση των «ανανεωτικών», ενώ φέρεται να συζητά κάποιου είδους πρόσθετα δικαιώματα για τους ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φέρεται διατεθειμένη να αποδεχτεί την παροχή της ιδιότητας του μέλους. Η δεύτερη γενική τάση είναι εκείνη του Αλέκου Αλαβάνου, των 2 αριστερών συσπειρώσεων του ΣΥΝ με την ονομασία «Αριστερή Ανασύνθεση» και «Κοκκινοπράσσινο Δίκτυο» και όλων των υπόλοιπων συνιστωσών (ΚΟΕ, ΔΕΑ, «2ο Κύμα» κ.λ.π) που μιλούν για την ανάγκη να θεσπιστεί η ιδιότητα του μέλους ΣΥΡΙΖΑ, άλλες προτείνοντας περισσότερα δικαιώματα γι’ αυτό και άλλες λιγότερα, στο πλαίσιο όμως πάντα μιας ομοσπονδιακής λογικής, στο όνομα της «αυτονομίας των συνιστωσών». Ακόμα και η ηγεσία της Πρωτοβουλίας «2ο Κύμα» που έχουν συγκροτήσει ορισμένες συνιστώσες και ανένταχτοι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τοποθετείται υπέρ του δημοκρατικού ελέγχου, της ανακλητότητας και των κοινών συνελεύσεων, δεν εξηγεί πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να συνδυαστούν με την δογματική προσήλωση στην οργανωτική ανεξαρτησία των συνιστωσών και την ομοσπονδιακή λογική του ΣΥΡΙΖΑ, από την οποία με έναν φυσικό τρόπο απορρέει το δικαίωμα βέτο των ηγετικών μηχανισμών ενάντια στη θέληση της βάσης.
Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από εμφανής η απουσία μιας τάσης στο ΣΥΝ και στο ΣΥΡΙΖΑ που θα προωθεί την ανάγκη να γκρεμιστούν τα σημερινά γραφειοκρατικά τείχη και να ανοίξουν οι γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ στους αγωνιστές που τον προσέγγισαν όλη την προηγούμενη περίοδο, δημιουργώντας τις απαραίτητες οργανωτικές προϋποθέσεις για μια πιο αριστερή και μαχητική πορεία για το μέλλον.
Η αδυναμία και απροθυμία των ηγεσιών των σημερινών συνιστωσών να υπερβούν τα μικροσυμφέροντα των μηχανισμών τους και να υπερασπίσουν τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα με τάσεις, φθάνει μάλιστα σε σημείο να διαστρέφουν την ίδια την έννοια του δημοκρατικά οργανωμένου εργατικού κόμματος, όπως αναδείχθηκε ιστορικά μέσα από την εμπειρία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, με την καθοριστική συμβολή του ρεύματος του επαναστατικού μαρξισμού. Έτσι διαβάζουμε χαρακτηριστικά στην απόφαση της «Πρωτοβουλίας για ένα 2ο Κύμα στον ΣΥΡΙΖΑ» : «..Στον σημερινό πολυσύνθετο και πολυδύναμο κόσμο δεν αντιστοιχεί ένα κλασικού τύπου αριστερό κόμμα. Αλλά ένα πρωτότυπο πολιτικό μόρφωμα – που θα επιχειρεί να εκφράσει και στο πολιτικό πεδίο όλες τις κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες…». Πραγματικά είναι εκπληκτικό πώς μπορούν να υποστηρίζονται αυτές οι απόψεις από συντρόφους που μιλάνε στο όνομα του μαρξισμού. Μπροστά στο άγχος μήπως μια μελλοντική μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο δημοκρατικό κόμμα με τάσεις επιφέρει την εξαφάνιση του ανεξάρτητου μηχανισμού ορισμένων ομάδων και συνιστωσών, διατυπώνεται μια άποψη που αντικαθιστά την αναγκαιότητα του εργατικού αριστερού κόμματος από ένα …μόρφωμα! Ο Μαρξ, ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν θα ήταν και πολύ περήφανοι για την «νεωτεριστική» κλίση αυτών των «μαθητών» τους…
Η τελική ανακοίνωση του προεδρείου του σώματος, δειλά και θολά, σημείωσε ότι τα αιτία της ήττας «συνδέονται με την εκπομπή του πολιτικού στίγματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των απαντήσεων που δόθηκαν στις ενορχηστρωμένες επιθέσεις που δέχτηκε από κόμματα και ΜΜΕ». Με αυτή τη θέση ουσιαστικά αναπαρήγαγε την ανεπαρκή εκτίμηση που λίγες μέρες πριν είχε υιοθετήσει η ΚΠΕ του ΣΥΝ, δηλαδή αυτή της εξωτερικής υπονόμευσης και των επικοινωνιακών λαθών, η οποία αμνηστεύει πλήρως την κεντρική πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια στάση βλέπουμε στην ανακοίνωση και έναντι του προβλήματος της γραφειοκρατικής δομής του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το προεδρείο επανεπιβεβαίωσε τη βούληση των συνιστωσών να μην κινηθούν στην κατεύθυνση του ενιαίου κόμματος με τάσεις, αλλά να μείνουν άμεσα στα πλαίσια ενός ΣΥΡΙΖΑ «..οργανισμού πολιτικής συνεργασίας, με αυτοτελή συγκρότηση και πολιτική λειτουργία, με συμμετοχή όλων των συνιστωσών και όλου του κόσμου του, είτε ανήκει σε συνιστώσες, είτε είναι ανένταχτος, με ισοτιμία χωρίς ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς».
Το επίμαχο ζήτημα του «μέλους ΣΥΡΙΖΑ» παραπέμφθηκε να συζητηθεί στην οργανωτική σύσκεψη του Οκτωβρίου. Πάνω σε αυτό το ζήτημα έγινε φανερή η ύπαρξη 2 βασικών γενικών τάσεων. Η πρώτη είναι αυτή της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ υπό τον Αλέξη Τσίπρα, που ευρισκόμενη κάτω από την εσωκομματική πίεση των «ανανεωτικών», ενώ φέρεται να συζητά κάποιου είδους πρόσθετα δικαιώματα για τους ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φέρεται διατεθειμένη να αποδεχτεί την παροχή της ιδιότητας του μέλους. Η δεύτερη γενική τάση είναι εκείνη του Αλέκου Αλαβάνου, των 2 αριστερών συσπειρώσεων του ΣΥΝ με την ονομασία «Αριστερή Ανασύνθεση» και «Κοκκινοπράσσινο Δίκτυο» και όλων των υπόλοιπων συνιστωσών (ΚΟΕ, ΔΕΑ, «2ο Κύμα» κ.λ.π) που μιλούν για την ανάγκη να θεσπιστεί η ιδιότητα του μέλους ΣΥΡΙΖΑ, άλλες προτείνοντας περισσότερα δικαιώματα γι’ αυτό και άλλες λιγότερα, στο πλαίσιο όμως πάντα μιας ομοσπονδιακής λογικής, στο όνομα της «αυτονομίας των συνιστωσών». Ακόμα και η ηγεσία της Πρωτοβουλίας «2ο Κύμα» που έχουν συγκροτήσει ορισμένες συνιστώσες και ανένταχτοι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τοποθετείται υπέρ του δημοκρατικού ελέγχου, της ανακλητότητας και των κοινών συνελεύσεων, δεν εξηγεί πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να συνδυαστούν με την δογματική προσήλωση στην οργανωτική ανεξαρτησία των συνιστωσών και την ομοσπονδιακή λογική του ΣΥΡΙΖΑ, από την οποία με έναν φυσικό τρόπο απορρέει το δικαίωμα βέτο των ηγετικών μηχανισμών ενάντια στη θέληση της βάσης.
Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από εμφανής η απουσία μιας τάσης στο ΣΥΝ και στο ΣΥΡΙΖΑ που θα προωθεί την ανάγκη να γκρεμιστούν τα σημερινά γραφειοκρατικά τείχη και να ανοίξουν οι γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ στους αγωνιστές που τον προσέγγισαν όλη την προηγούμενη περίοδο, δημιουργώντας τις απαραίτητες οργανωτικές προϋποθέσεις για μια πιο αριστερή και μαχητική πορεία για το μέλλον.
Η αδυναμία και απροθυμία των ηγεσιών των σημερινών συνιστωσών να υπερβούν τα μικροσυμφέροντα των μηχανισμών τους και να υπερασπίσουν τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα με τάσεις, φθάνει μάλιστα σε σημείο να διαστρέφουν την ίδια την έννοια του δημοκρατικά οργανωμένου εργατικού κόμματος, όπως αναδείχθηκε ιστορικά μέσα από την εμπειρία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, με την καθοριστική συμβολή του ρεύματος του επαναστατικού μαρξισμού. Έτσι διαβάζουμε χαρακτηριστικά στην απόφαση της «Πρωτοβουλίας για ένα 2ο Κύμα στον ΣΥΡΙΖΑ» : «..Στον σημερινό πολυσύνθετο και πολυδύναμο κόσμο δεν αντιστοιχεί ένα κλασικού τύπου αριστερό κόμμα. Αλλά ένα πρωτότυπο πολιτικό μόρφωμα – που θα επιχειρεί να εκφράσει και στο πολιτικό πεδίο όλες τις κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες…». Πραγματικά είναι εκπληκτικό πώς μπορούν να υποστηρίζονται αυτές οι απόψεις από συντρόφους που μιλάνε στο όνομα του μαρξισμού. Μπροστά στο άγχος μήπως μια μελλοντική μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο δημοκρατικό κόμμα με τάσεις επιφέρει την εξαφάνιση του ανεξάρτητου μηχανισμού ορισμένων ομάδων και συνιστωσών, διατυπώνεται μια άποψη που αντικαθιστά την αναγκαιότητα του εργατικού αριστερού κόμματος από ένα …μόρφωμα! Ο Μαρξ, ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν θα ήταν και πολύ περήφανοι για την «νεωτεριστική» κλίση αυτών των «μαθητών» τους…
Η θέση της «Μαρξιστικής Φωνής»
Οι μαρξιστές έγκαιρα έχουν υποστηρίξει ότι το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ρεφορμιστική πολιτική της ηγεσίας του και οι τακτικές και η οργανωτική δομή που απορρέουν από αυτή. Για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα, πρέπει οι αριστεροί αγωνιστές που συσπειρώνονται και προσανατολίζονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ να δουν κατάματα την πραγματικότητα. Η ήττα των Ευρωεκλογών δεν ήταν ένα γεγονός περιορισμένης σημασίας, μια ακόμα δυσκολία που θα περάσει. Ήταν ένα σκληρό μήνυμα δυσαρέσκειας για την πολιτική και την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ από χιλιάδες εργαζόμενους και νέους. Δυστυχώς όμως οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να προωθούν με αποφασιστικό τρόπο τις πολιτικές και οργανωτικές αλλαγές που απαιτούνται, αποκοιμίζουν τους αγωνιστές και συνεχίζουν την ίδια πορεία που οδήγησε στην ήττα.
Στον αγώνα για μια διαφορετική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθούν οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης. Σε αντίθεση με τους βαυκαλισμούς μικρομεγαλισμού και τα λόγια αυτοϊκανοποίησης των ηγεσιών πολλών συνιστωσών, δεν μπορεί να υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς το ΣΥΝ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν θα συγκροτούνταν σε διακριτό πολιτικό πόλο αν σε αυτόν δεν συμμετείχε ο ΣΥΝ. Δεν θα εμφάνιζε την ανοδική τάση υποστήριξης ανάμεσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία χωρίς την αριστερή στροφή του ΣΥΝ από το 2004 και μετά. Τέλος, δεν θα αναδεικνυόταν σε έναν εν δυνάμει ισχυρό αριστερό πόλο πριν από 1,5 χρόνο, αν στην ηγεσία του ΣΥΝ δεν εκλέγονταν ένας νέος αριστερός ηγέτης, που τροφοδότησε με ελπίδες, ιδιαίτερα την νέα γενιά εργαζόμενων, που όμως δυστυχώς διαψεύστηκαν στη συνέχεια. Η αξίωση των μικρών συνιστωσών ο ΣΥΝ «να μην καπελώνει» τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι αστείες και μοιάζουν με την προσπάθεια το μυρμήγκι να θέσει όρους σεβασμού της αυτονομίας του στη συνεργασία του με έναν ελέφαντα.
Αντί για την παράδοση στον κόσμο τον αυταπατών και της πολιτικής υποκρισίας, όλοι οι αριστεροί αγωνιστές που προσανατολίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιμετωπίσουν με το μεγαλύτερο δυνατό ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ. Η κατάσταση εκεί είναι σήμερα κρίσιμη. Ένα σημαντικό τμήμα της βάσης του κόμματος θέλει την κλιμάκωση της αριστερής στροφής και ψάχνει σοβαρές πολιτικές απαντήσεις, αντιδρώντας με θυμό στην εξισορροπητική και παθητική γραμμή της αριστερής ηγεσίας του ΣΥΝ μετά την ήττα και στους χωρίς πολιτικές αρχές διαξιφισμούς που εμφανίστηκαν στο εσωτερικό της. Ήδη καρπός αυτής της κριτικής διάθεσης που αναπτύσσεται στους απλούς αγωνιστές, είναι οι φωνές για ένα έκτακτο συνέδριο που όλο και πυκνώνουν στις γραμμές του ΣΥΝ, με μια σχετική πρωτοβουλία να έχει ήδη αναληφθεί.
Η «Μαρξιστική Φωνή» δηλώνει την πλήρη αλληλεγγύη της με τους συντρόφους του ΣΥΝ που παλεύουν για μια σταθερή αριστερή πορεία για το κόμμα. Από την πρώτη μέρα της ύπαρξης της η «Μαρξιστική Φωνή» παλεύει σαν οργανικό τμήμα του ευρύτερου χώρου των κομμάτων της Αριστεράς για την ενότητα ΚΚΕ και ΣΥΝ στην αγωνιστική δράση για τα πιο καυτά προβλήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας και στην διεκδίκηση μιας αριστερής, σοσιαλιστικής λύσης εξουσίας. Πιστεύουμε ότι ο ΣΥΝ, ως το κόμμα που συσπειρώνει ένα σημαντικό τμήμα των αριστερών αγωνιστών της χώρας, αποτελεί προνομιακό πεδίο πάλης για αυτούς τους ζωτικούς στόχους.
Από μια πραγματικά κομμουνιστική σκοπιά, είναι τραγικά επιζήμια η αδιαφορία που επιδεικνύει η ηγεσία του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στο ΣΥΝ, τις οποίες αντιμετωπίζει επιπόλαια και αυτάρεσκα σαν «ανούσιες κόντρες μεταξύ οπορτουνιστών»… Δεν συνιστά προτέρημα για τους κομμουνιστές το να αδιαφορούν και να υποβαθμίζουν της σημασία των εξελίξεων που συμβαίνουν μέσα σε μαζικά αριστερά κόμματα. Αυτή δεν ήταν ποτέ η προσέγγιση του Λένιν σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Εμείς αντίθετα, θα συνεχίζουμε να δείχνουμε έμπρακτο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στο ΣΥΝ, γιατί αυτές επηρεάζουν αποφασιστικά τις εξελίξεις στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά της χώρας.
Σαν μαρξιστές, κάθε άλλο παρά θέλουμε να είμαστε «δογματικοί» ή «μηδενιστές». Πιστεύουμε ότι η αριστερή πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΝ μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην υπόθεση της προώθησης των αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Είναι πολύ θετικό που οι σύντροφοι Τσίπρας και Αλαβάνος δεν παραλείπουν να τοποθετούνται υπέρ της ενότητας της Αριστεράς, σαν μέσο για να αναπτυχθούν και να νικήσουν οι αγώνες. Όμως αυτό δεν αρκεί. Σαν οι κύριοι σημερινοί ηγέτες του ΣΥΝ, έχουν καθήκον να συμβάλουν οι ίδιοι πιο αποφασιστικά σε αυτή την υπόθεση, καταρχήν τερματίζοντας τον δίχως αρχές καυγά που διεξάγουν μεταξύ τους και μετά, ενώνοντας την αριστερά του κόμματος στη βάση μιας ενιαίας και συστηματικής επιδίωξης για την πλατειά ενότητα της Αριστεράς, που φυσικά δεν εξαντλείται στα στενά όρια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απαραίτητα πρέπει να περιλαμβάνει και το ΚΚΕ, συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς και της ηγεσίας, των μελών και των στελεχών του. Όλοι οι σύντροφοι της ηγεσίας του ΣΥΝ πρέπει ταυτόχρονα να πάρουν ουσιαστικές πρωτοβουλίες μέσα στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία, κινητοποιώντας όλες τις δυνάμεις του κόμματος στον αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη, τη νεολαία και τους μετανάστες. Πρέπει να ανοίξουν τώρα μια δημοκρατική συζήτηση σε όλο το κόμμα για τα πολιτικά αίτια της ήττας και να διασφαλίσουν ότι η αριστερή πορεία θα συνεχιστεί και θα διαφυλαχθεί αποφασιστικά από την υπονομευτική τακτική των ηγετικών στελεχών της «ανανεωτικής» πτέρυγας.
Ανεξάρτητα όμως από το αν οι σύντροφοι της ηγεσίας θα δείξουν την επόμενη περίοδο ότι θέλουν να μάθουν από τα λάθη τους, ο ρόλος της βάσης του ΣΥΝ είναι σήμερα καθοριστικός. Η «Μαρξιστική Φωνή» υποστηρίζει την πρωτοβουλία αγωνιστών της βάσης του ΣΥΝ για ένα έκτακτο συνέδριο. Αν όμως τελικά αυτή η πρωτοβουλία δεν ευοδωθεί, τότε με αφετηρία το Διαρκές συνέδριο του Σεπτεμβρίου, οι αριστεροί αγωνιστές της βάσης πρέπει να αγωνιστούν συντονισμένα για έναν αριστερό, σοσιαλιστικό ΣΥΝ. Ένα ΣΥΝ που σε κοινό μέτωπο με το ΚΚΕ θα αγωνιστεί για μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία κοινωνικοποιώντας τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, θα βάλει στέρεα θεμέλια για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής Ελλάδας σε μια σοσιαλιστική Ευρώπη.
Στον αγώνα για μια διαφορετική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθούν οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης. Σε αντίθεση με τους βαυκαλισμούς μικρομεγαλισμού και τα λόγια αυτοϊκανοποίησης των ηγεσιών πολλών συνιστωσών, δεν μπορεί να υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς το ΣΥΝ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν θα συγκροτούνταν σε διακριτό πολιτικό πόλο αν σε αυτόν δεν συμμετείχε ο ΣΥΝ. Δεν θα εμφάνιζε την ανοδική τάση υποστήριξης ανάμεσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία χωρίς την αριστερή στροφή του ΣΥΝ από το 2004 και μετά. Τέλος, δεν θα αναδεικνυόταν σε έναν εν δυνάμει ισχυρό αριστερό πόλο πριν από 1,5 χρόνο, αν στην ηγεσία του ΣΥΝ δεν εκλέγονταν ένας νέος αριστερός ηγέτης, που τροφοδότησε με ελπίδες, ιδιαίτερα την νέα γενιά εργαζόμενων, που όμως δυστυχώς διαψεύστηκαν στη συνέχεια. Η αξίωση των μικρών συνιστωσών ο ΣΥΝ «να μην καπελώνει» τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι αστείες και μοιάζουν με την προσπάθεια το μυρμήγκι να θέσει όρους σεβασμού της αυτονομίας του στη συνεργασία του με έναν ελέφαντα.
Αντί για την παράδοση στον κόσμο τον αυταπατών και της πολιτικής υποκρισίας, όλοι οι αριστεροί αγωνιστές που προσανατολίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιμετωπίσουν με το μεγαλύτερο δυνατό ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ. Η κατάσταση εκεί είναι σήμερα κρίσιμη. Ένα σημαντικό τμήμα της βάσης του κόμματος θέλει την κλιμάκωση της αριστερής στροφής και ψάχνει σοβαρές πολιτικές απαντήσεις, αντιδρώντας με θυμό στην εξισορροπητική και παθητική γραμμή της αριστερής ηγεσίας του ΣΥΝ μετά την ήττα και στους χωρίς πολιτικές αρχές διαξιφισμούς που εμφανίστηκαν στο εσωτερικό της. Ήδη καρπός αυτής της κριτικής διάθεσης που αναπτύσσεται στους απλούς αγωνιστές, είναι οι φωνές για ένα έκτακτο συνέδριο που όλο και πυκνώνουν στις γραμμές του ΣΥΝ, με μια σχετική πρωτοβουλία να έχει ήδη αναληφθεί.
Η «Μαρξιστική Φωνή» δηλώνει την πλήρη αλληλεγγύη της με τους συντρόφους του ΣΥΝ που παλεύουν για μια σταθερή αριστερή πορεία για το κόμμα. Από την πρώτη μέρα της ύπαρξης της η «Μαρξιστική Φωνή» παλεύει σαν οργανικό τμήμα του ευρύτερου χώρου των κομμάτων της Αριστεράς για την ενότητα ΚΚΕ και ΣΥΝ στην αγωνιστική δράση για τα πιο καυτά προβλήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας και στην διεκδίκηση μιας αριστερής, σοσιαλιστικής λύσης εξουσίας. Πιστεύουμε ότι ο ΣΥΝ, ως το κόμμα που συσπειρώνει ένα σημαντικό τμήμα των αριστερών αγωνιστών της χώρας, αποτελεί προνομιακό πεδίο πάλης για αυτούς τους ζωτικούς στόχους.
Από μια πραγματικά κομμουνιστική σκοπιά, είναι τραγικά επιζήμια η αδιαφορία που επιδεικνύει η ηγεσία του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στο ΣΥΝ, τις οποίες αντιμετωπίζει επιπόλαια και αυτάρεσκα σαν «ανούσιες κόντρες μεταξύ οπορτουνιστών»… Δεν συνιστά προτέρημα για τους κομμουνιστές το να αδιαφορούν και να υποβαθμίζουν της σημασία των εξελίξεων που συμβαίνουν μέσα σε μαζικά αριστερά κόμματα. Αυτή δεν ήταν ποτέ η προσέγγιση του Λένιν σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Εμείς αντίθετα, θα συνεχίζουμε να δείχνουμε έμπρακτο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στο ΣΥΝ, γιατί αυτές επηρεάζουν αποφασιστικά τις εξελίξεις στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά της χώρας.
Σαν μαρξιστές, κάθε άλλο παρά θέλουμε να είμαστε «δογματικοί» ή «μηδενιστές». Πιστεύουμε ότι η αριστερή πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΝ μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην υπόθεση της προώθησης των αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Είναι πολύ θετικό που οι σύντροφοι Τσίπρας και Αλαβάνος δεν παραλείπουν να τοποθετούνται υπέρ της ενότητας της Αριστεράς, σαν μέσο για να αναπτυχθούν και να νικήσουν οι αγώνες. Όμως αυτό δεν αρκεί. Σαν οι κύριοι σημερινοί ηγέτες του ΣΥΝ, έχουν καθήκον να συμβάλουν οι ίδιοι πιο αποφασιστικά σε αυτή την υπόθεση, καταρχήν τερματίζοντας τον δίχως αρχές καυγά που διεξάγουν μεταξύ τους και μετά, ενώνοντας την αριστερά του κόμματος στη βάση μιας ενιαίας και συστηματικής επιδίωξης για την πλατειά ενότητα της Αριστεράς, που φυσικά δεν εξαντλείται στα στενά όρια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απαραίτητα πρέπει να περιλαμβάνει και το ΚΚΕ, συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς και της ηγεσίας, των μελών και των στελεχών του. Όλοι οι σύντροφοι της ηγεσίας του ΣΥΝ πρέπει ταυτόχρονα να πάρουν ουσιαστικές πρωτοβουλίες μέσα στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία, κινητοποιώντας όλες τις δυνάμεις του κόμματος στον αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη, τη νεολαία και τους μετανάστες. Πρέπει να ανοίξουν τώρα μια δημοκρατική συζήτηση σε όλο το κόμμα για τα πολιτικά αίτια της ήττας και να διασφαλίσουν ότι η αριστερή πορεία θα συνεχιστεί και θα διαφυλαχθεί αποφασιστικά από την υπονομευτική τακτική των ηγετικών στελεχών της «ανανεωτικής» πτέρυγας.
Ανεξάρτητα όμως από το αν οι σύντροφοι της ηγεσίας θα δείξουν την επόμενη περίοδο ότι θέλουν να μάθουν από τα λάθη τους, ο ρόλος της βάσης του ΣΥΝ είναι σήμερα καθοριστικός. Η «Μαρξιστική Φωνή» υποστηρίζει την πρωτοβουλία αγωνιστών της βάσης του ΣΥΝ για ένα έκτακτο συνέδριο. Αν όμως τελικά αυτή η πρωτοβουλία δεν ευοδωθεί, τότε με αφετηρία το Διαρκές συνέδριο του Σεπτεμβρίου, οι αριστεροί αγωνιστές της βάσης πρέπει να αγωνιστούν συντονισμένα για έναν αριστερό, σοσιαλιστικό ΣΥΝ. Ένα ΣΥΝ που σε κοινό μέτωπο με το ΚΚΕ θα αγωνιστεί για μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία κοινωνικοποιώντας τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, θα βάλει στέρεα θεμέλια για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής Ελλάδας σε μια σοσιαλιστική Ευρώπη.
