Στις 19-20 του περασμένου Νοέμβρη, πραγματοποιήθηκε στο «ΣΕΦ» η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ «πήραν μέρος 1224 αντιπρόσωποι από 536 συνδικαλιστικές οργανώσεις (12 Ομοσπονδίες, 15 Εργατικά Κέντρα, 457 Συνδικάτα και 52 Επιτροπές Αγώνα) που προήλθαν από μαζικές συλλογικές διαδικασίες, γενικές συνελεύσεις, συνεδριάσεις διοικητικών συμβουλίων, συζητήσεων και συσκέψεων σε χώρους δουλειάς.»
Θεωρούμε ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός για το εργατικό, λαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί το ΠΑΜΕ είναι η πιο μεγάλη αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στις βαθειά ρεφορμιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Το ΠΑΜΕ έχει ήδη 17 χρόνια δράσης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Γεννήθηκε το 1999, όταν και πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική του Συνδιάσκεψη, με τη συμμετοχή 1.500 εκλεγμένων συνδικαλιστών από πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις όλης της χώρας. Μετά από 3 χρόνια, το 2002 γίνεται η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Η 3η Πανελλαδική συνδιάσκεψη, πραγματοποιείται 5 ολόκληρα χρόνια μετά το 2007 στην Αθήνα.
Ανάγκη για δημοκρατικές διαδικασίες
Το πρώτο, αυτονόητο ερώτημα που προκύπτει είναι:
Γιατί χρειάστηκαν να περάσουν 9 ολόκληρα χρόνια για να γίνει η 4η Συνδιάσκεψη; Είναι δυνατόν να αγνοείται η εργατική βάση και μάλιστα, τόσο κραυγαλέα, μέσα σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη, έτσι όπως την περιγράφει η εισήγηση; Να αγνοούνται οι συλλογικές διαδικασίες, το ανώτερο όργανο η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, την περίοδο 2009-2012 όταν το κίνημα έδινε αποφασιστικές μάχες με μαζικότητα, μαχητικότητα για να αποκρούσει την επίθεση του κεφαλαίου; Τότε που χρειαζόταν, περισσότερο από κάθε άλλοι περίοδο, να μπουν οι στόχοι, να αποφασισθεί συλλογικά η τακτική, το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί ο κυβερνητικός-εργοδοτικός, ρεφορμιστικός συνδικαλισμός! Γιατί η ηγεσία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ δεν έλαβαν υπ’ όψη τους την απόφαση της ιδρυτικής διακήρυξης για κάθε τρία χρόνια συνδιάσκεψη; Με αποτέλεσμα, όπως ήδη προαναφέραμε, η 3η να γίνει μετά από πέντε (5) χρόνια και η 4η μετά από εννιά (9); Κατά τη γνώμη μας με βάση την κινητικότητα που παρουσιάζει στη χώρα μας το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, η συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ όφειλε να γίνεται κάθε δύο χρόνια το αργότερο!
Η αντίθετη, επαναλαμβανόμενη πρακτική, δείχνει ότι δεν πρόκειται για ένα συγκυριακό φαινόμενο. Δυστυχώς, δείχνει ότι μια πολιτική αντίληψη, που υποτιμά βαθειά τις δημοκρατικές διαδικασίες και το ρόλο της βάσης. Με άλλα λόγια, πρόκειται για γραφειοκρατική νοοτροπία, που δεν κάνει ελκυστικό το ΠΑΜΕ στα μάτια των εργαζομένων και ιδιαίτερα της πρωτοπορίας!
Λαθεμένη τακτική
Το δεύτερο βασικό ερώτημα είναι: Γιατί εξακολουθεί ο κυβερνητικός-εργοδοτικός-ρεφορμιστικός συνδικαλισμός να «πλειοψηφεί σε μεγάλα συνδικάτα, σε κλάδους και στις τριτοβάθμιες οργανώσεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ», μετά από 17 χρόνια λειτουργίας του ΠΑΜΕ, μετά από τόσους σημαντικούς αγώνες του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, μετά από το γιουχάισμα του Παναγόπουλου, μετά από τόσα ξεπουλήματα των αγώνων; Τα ρουσφέτια και η διαφθορά δεν είναι η ικανοποιητική και επαρκής απάντηση, ούτε οι ρεφορμιστικές αυταπάτες, που πράγματι υπάρχουν, αλλά δεν εμπόδισαν το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα να δώσει τους μεγάλους αγώνες την περίοδο 2009-2012. Τότε το ΠΑΜΕ μπορούσε να πάρει την ηγεσία του κινήματος από τις συμβιβασμένες ηγεσίες, αν ακολουθούσε στην πράξη και όχι στα λόγια, την πολιτική της ταξικής ενότητας! Αν συνένωνε σε ενιαίο μέτωπο τις δυνάμεις της αριστεράς, αν δεν υιοθετούσε την τακτική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Ακολουθώντας αριστερίστικη τακτική χάρισε στους «ναιναικους» – και εξακολουθεί να χαρίζει – την πλειοψηφία.
Μη τολμώντας να μπει επικεφαλής των ενωμένων δυνάμεων της Αριστεράς και να δώσει αξιόπιστη ενωτική ηγεσία στο κίνημα, προχωρώντας τους αγώνες εκεί που οι ρεφορμιστές τους σταματούσαν, πάνω σε ένα προαποφασισμένο, κλιμακούμενο πρόγραμμα αγώνων, αντί αυτού εκτός λίγων εξαιρέσεων, στην πράξη ακολουθούσε και ακολουθεί ουσιαστικά το πρόγραμμα αγώνων που εξαγγέλλουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Και το μόνο διαφορετικό που κάνει, είναι ξεχωριστές κομματικές συγκεντρώσεις.
Δεν είναι λάθος, που συμμετέχει στους αγώνες που εξαγγέλλουν η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Το λάθος βρίσκεται στο ότι, ενώ σωστά διαπιστώνει πως «η επίθεση που δεχόμαστε…. δεν έχει τέλος αν τέλος δεν βάλουμε εμείς με τη δύναμη της οργάνωσης, της ενότητας της εργατικής τάξης…» στην πράξη αρνείται την ενότητα, η οποία πρώτα απ’ όλα, σημαίνει ενότητα της αριστεράς στη δράση – ΚΚΕ –ΛΑΕ –ΑΝΤΑΡΣΥΑ – στα συνδικάτα. Ενότητα της εργατικής τάξης, σημαίνει ενότητα στη δράση και με τους εργαζόμενους, που έχουν ρεφορμιστικές αυταπάτες. Αυτό σημαίνει όχι ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Αυτό δεν σημαίνει εγκατάλειψη της κριτικής σε ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πολύ περισσότερο, στις δεξιορεφορμιστικές ηγεσίες των συνδικάτων.
Ωστόσο είναι καιρός να καταλάβουν οι ηγετικοί σύντροφοι του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ μετά από 17 χρόνια, ότι η τακτική που ακολουθούν δεν έχει αποδώσει, κάτι που στη συνδιάσκεψη θα έπρεπε να επισημανθεί, κάτι που έμμεσα παραδέχεται η εισήγηση όταν διαπιστώνει ότι οι ρεφορμιστές κυριαρχούν στα πιο σημαντικά συνδικάτα.
Ναι ήταν σωστή η απόφαση για την συγκρότηση του ΠΑΜΕ, για να συσπειρώσει τα πιο μαχητικά στρώματα των εργαζομένων ενάντια στους ρεφορμιστές! Αλλά η τακτική για την ανατροπή των συσχετισμών στα συνδικάτα, αποδείχτηκε λάθος. Άλλωστε, το ΠΑΜΕ μετράει τις ίδιες σχεδόν δυνάμεις μετά από 17 χρόνια ζωής.
Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο
Οι κλασσικοί του μαρξισμού, για την αντιμετώπιση του ρεφορμισμού και την απόσπαση των μαζών από την επιρροή του, επεξεργάστηκαν την τακτική του ενιαίου μετώπου. Οι συμβιβασμένες ηγεσίες στηρίζονται σε πραγματική βάση. Οι ρεφορμιστές εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι εξαιτίας της επίθεσης που δέχονται από το κεφάλαιο να συνεχίσουν τον αγώνα εκεί που τον σταματούν-ξεπουλάνε- οι ηγεσίες. Γι αυτό, όλοι οι κομμουνιστές χρειάζεται στη δράση να είμαστε μαζί τους, αλλά και με τους ρεφορμιστές ηγέτες τους, από πριν, για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους όταν οι ηγεσίες τους πλέον θα προδώσουν και να μας ακολουθήσουν στη συνέχεια του αγώνα. Και έτσι θα αποσπάσουμε τις μάζες από την επιρροή των ρεφορμιστών και θα αποκτήσουμε την πλειοψηφία στα πιο σημαντικά συνδικάτα.
Παρά την σπουδαιότητα που έχει για το κίνημα η 4η Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, το γεγονός ότι δεν υπήρξαν ισχυρές διαφωνίες με την εισήγηση, αλλά αντίθετα όπως μας πληροφορεί η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ ομοφωνία, το γεγονός ότι 1.224 αντιπρόσωποι δεν αντιλήφθηκαν την 17χρονη λαθεμένη τακτική, είναι απογοητευτικό. Με λύπη λέμε, ότι παρά τις εξαγγελίες της εισήγησης, η Συνδιάσκεψη δεν πρόκειται να αποτελέσει ουσιαστική «αφετηρία στον αγώνα για την αλλαγή του συσχετισμού, ιδιαίτερα στους στρατηγικούς κλάδους…» αν το ΠΑΜΕ θα συνεχίζει στη λογική της απομόνωσης. Είναι πραγματικά ακατανόητο τα στελέχη του να μη νοιώθουν την ανάγκη για ενότητα του κινήματος, τη στιγμή που ζουν και αναπνέουν μέσα στο κίνημα.
Θόδωρος Μαράκης
