Οι δημόσιοι υπάλληλοι δέχτηκαν το μεγαλύτερο μέρος της επίθεσης από τις κυβερνήσεις των μνημονίων, στα 7 χρόνια της κρίσης στο βωμό της αντιμετώπισης του τεράστιου δημοσιονομικού χρέους, όταν δεν έχουν καμία γι’ αυτό ευθύνη. Σύμφωνα με στοιχεία του «Κοινωνικού Πολυκέντρου» της ΑΔΕΔΥ: «4. Η μείωση του τακτικού προσωπικού συνιστά το βασικό χαρακτηριστικό των τελευταίων χρόνων εφόσον ο αριθμός το 2009 ανερχόταν σε 692.907 μειούμενος σταθερά….» για να φθάσει το 3ο τρίμηνο του 2016 σε 563.977 εργαζόμενους απώλεια 128.930 εργαζόμενοι, μείωση της τάξης του 28,2%. Η απώλεια έχει καλυφθεί – περίπου – από φθηνούς συμβασιούχους, όλων των ειδών συμβάσεων! Σε επίπεδο απόλυτων αριθμών «οι μεγαλύτερες μειώσεις τακτικού προσωπικού κατά την περίοδο 2012-15 εντοπίζονται στους χώρους της παιδείας (17.803), της υγείας (13.708) και των ΟΤΑ (11.831)». Όσο αφορά τους μισθούς, οι περικοπές κυμαίνονται από 31-40%! Και η επίθεση συνεχίζεται σ’ όλα τα μέτωπα!
Σύμφωνα με την ΔΑΣ (παράταξη του ΠΑΜΕ): «Δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες συγχωνεύτηκαν και διαλύθηκαν. Συνδέθηκαν πιο άμεσα οι ανάγκες του κεφαλαίου με τη λειτουργία του δημόσιου τομέα. Καταργήθηκαν 2.000 σχολικές μονάδες, 10 νοσοκομεία και εκατοντάδες κλινικές. Η αναλογία νοσηλευτικού προσωπικού-νοσηλευόμενου εφτασε στο 1:40, οι μαθητές στοιβάζονται σε 28αρια τμήματα. Μόνο στην υγεία και Εκπαίδευση τα οργανικά κενά αυτή τη στιγμή είναι πάνω από 50.000.»
Πιο απλά, τα Μνημόνια έφεραν την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού, τις διαθεσιμότητες, τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, την κατάργηση της μονιμότητας, τις ιδιωτικοποιήσεις και την αξιολόγηση Μητσοτάκη, Μανιτάκη. Την αξιολόγηση, με πολύμορφο αγώνα διαρκείας κατάφεραν αν και ψηφισμένο νόμο, να τον πετάξουν στα σκουπίδια, δείχνοντας ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να έχουν και νίκες.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, το 36ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ επιβαλλόταν να ασχοληθεί κύρια με το γιατί κατάφεραν τελικά οι μνημονιακές κυβερνήσεις να κάμψουν την αντίσταση των εργαζομένων και να βρει τους λόγους για τους οποίους έχασαν την πλειοψηφία των μαχών. Αντί αυτού στράφηκαν στην συζήτηση για τα «κουκιά», απαξιώνοντας την σημασία του συνεδρίου και μάλιστα πετυχαίνοντας και αυτογκόλ! Κατάφεραν με ευθύνη της ΔΑΚΕ και της παράταξης του Μπαλασσόπουλου, να μπάσουν την αστική δικαιοσύνη στις υποθέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και να νομιμοποιήσουν την παρέμβαση της στην ακύρωση του Συνεδρίου του ΕΚΑ και στον διορισμό διοίκησης.
Έτσι ενώ το συνέδριο αποφάσισε να επιτρέψει τη συμμετοχή στους αντιπροσώπους 9 ομοσπονδιών (45), που δεν ήταν οικονομικά εντάξει, αλλά που αναγνώρισαν το χρέος τους και δήλωσαν ότι θα το τακτοποιήσουν, τα ασφαλιστικά μέτρα της ΔΑΚΕ ΠΟΕ-ΟΤΑ (η ΔΑΚΕ κράτησε στο θέμα υποκριτική στάση στο συνέδριο ψήφισε την νομιμοποίηση των αντιπροσώπων και μετά η ΔΑΚΕ ΠΟΕ-ΟΤΑ μαζί με τον Μπαλασόπουλο κατέθεσαν ασφαλιστικά) και της παράταξης του Μπαλασσόπουλου (ΣΥΝΑΝ), έδωσαν το δικαίωμα στο κράτος να παρέμβει και να ανατρέψει την απόφαση του συνεδρίου. Ο αποκλεισμός των 9 ομοσπονδιών και των 45 αντιπροσώπων τους, λέγεται και διάσπαση.
Τη στιγμή που το βασικό στοιχείο για την απόκρουση της επίθεσης του κεφαλαίου και της κυβέρνησης (ΣΕΒ, κλπ καταγγέλλουν συνεχώς το «υπερτροφικό και αδηφάγο δημόσιο» και ο Μητσοτάκης είναι προ των πυλών) είναι η ενότητα των εργαζομένων σ’ όλα τα επίπεδα.
Και τη διάσπαση των εργαζομένων στο Δημόσιο την ολοκληρώνουν η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ που καταψηφίζοντας την τροποποίηση του άρθρου 4 για την συμμετοχή των συμβασιούχων στα σωματεία της ΑΔΕΔΥ, με δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Ωστόσο η εν λόγω τροποποίηση ψηφίστηκε από το 70% των συνέδρων (συντριπτική πλειοψηφία) αλλά δεν πέρασε, γιατί δεν συγκέντρωσε το 75% που προβλέπεται. Συγκεκριμένα είχαμε υπέρ 248 ψήφους έναντι 115 κατά.
Η απόφαση του Συνεδρίου νομιμοποιεί τα σωματεία και τις ομοσπονδίες να προχωρήσουν στην εγγραφή των συμβασιούχων στη δύναμή τους. Μιλάμε για περίπου 120.000 εργαζόμενους με προοπτική όπως δείχνουν τα πράγματα πάρα πέρα αύξησης, γιατί για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του φτηνό δημόσιο, δεν σημαίνει χτύπημα της διαφθοράς και της ρεμούλας από την οποία τρέφονται, σημαίνει φτηνοί και αναλώσιμοι εργαζόμενοι. Από την άλλη πλευρά, συμβασιούχοι εκτός συνδικάτων σημαίνει ένας νόμιμος απεργοσπαστικός μηχανισμός. Ένα ακόμη αυτογκόλ!!
Στα παραπάνω θα πρέπει να σημειώσουμε το γεγονός ότι έχει πάει «στις καλένδες» η ενοποίηση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, παρά το γεγονός ότι έχουν πάρει απόφαση γι’ αυτό σε προηγούμενα συνέδρια. Ένα καθήκον που η ανάγκη για αντίσταση αποτελεσματική απέναντι στην συνεχιζόμενη επίθεση κεφαλαίου κυβέρνησης το επιβάλλει αποφασιστικά.
Αυτά α συμβαίνουν γιατί εξακολουθούν να κυριαρχούν στα μεγάλα συνδικάτα, ομοσπονδίες και ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ οι ρεφορμιστές, παρά τα 7 χρόνια μνημόνια. Γιατί η αριστερά, εκτός των άλλων πορεύεται διασπασμένη, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο συνδικαλιστικό επίπεδο.
Στα αποτελέσματα των εκλογών που ακολούθησαν το καταστατικό και το απολογιστικό Συνέδριο, το σημαντικό στοιχείο δεν είναι η πρωτιά της ΔΑΚΕ και μάλιστα «ιστορική» (!!) όπως την παρουσίασαν τα συστηματικά Μέσα Ενημέρωσης για να ενισχύσουν την «ανερχόμενη» δημοσκοπικά εικόνα της ΝΔ . Είναι το γεγονός ότι η ΔΑΚΕ έχασε σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο 1 έδρα, ότι η ΠΑΣΚΕ καταποντίστηκε, καθώς είχε 22 έδρες και έπεσε στις 14, ότι η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΡΚΙ) διασπάστηκε από τα αριστερά ΜΕΤΑ (ΛΑΕ) πήρε 8 έδρες , ότι το ΠΑΜΕ (ΔΑΣ) ανέβηκε σημαντικά, καθώςότι πήρε 112 ψήφους από 91 και 15 έδρες (είχε 11) και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) κέρδισαν 10 έδρες, 1 επιπλέον. Αυτή είναι η αλήθεια : η αριστερά ενισχύθηκε και θα μπορούσε να κυριαρχήσει αν πορεύονταν μετωπικά, κάτι που ευχόμαστε να συμβεί την επόμενη περίοδο. Ελπίζουμε τουλάχιστον οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του ΜΕΤΑ (ΛΑΕ) για κοινό μέτωπο. Το ΝΑΡ χρειάζεται να ξανασκεφτεί τη στάση του….
Θεόδωρος Μαράκης
