Εκτιμήσεις και σχόλια για την προκλητική απόφαση της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής για το προσφυγικό ζήτημα.
Με μια προσχηματική χρήση του «Διεθνούς Δικαίου» και με τα Ευρωπαϊκά σύνορα κλειστά και επισήμως πλέον με την «βούλα» και των 28 εταίρων, η συμφωνία-ντροπή για την ανθρωπότητα ήρθε προ ημερών να επισφραγίσει αυτό που διαφαινόταν ξεκάθαρα εδώ και καιρό: η καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική ΕΕ, αποκρύπτοντας τη δική της συμβολή στους πολέμους που διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή εκδηλώνει -ανοιχτά πια – το αληθινό βάρβαρο και αντιδραστικό της πρόσωπο.
Η συμφωνία – κόλαφος για τους πρόσφυγες και για τα ανθρώπινα δικαιώματα, έρχεται να καταργήσει επί της ουσίας κάθε ευρωπαϊκό, αλλά και παγκόσμιο κεκτημένο. Συμβάσεις υπογεγραμμένες πάνω σε τόνους αίματος και αμέτρητου ανθρώπινου πόνου, όπως αυτή της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της Ρώμης το 1950, της Συνθήκης της Γενεύης το 1951, του Πρωτοκόλλου της Ν. Υόρκης του 1967 και του Διεθνούς Συμφώνου για τα ατομικά & πολιτικά δικαιώματα της Γ.Σ του ΟΗΕ το 1997, ισοπεδώθηκαν εν μια νυκτί.
Η αντιδραστική κυβέρνηση της Τουρκίας από την άλλη πλευρά εκμεταλλεύεται στο έπακρο την «αγωνία» αυτή της Ε.Ε.. Συνεχίζοντας απτόητη τον ανοιχτό πόλεμο με τους Κούρδους, τις υπόγειες σχέσεις με το Ι.Κ. αλλά και τον παροξυσμό αυταρχισμού με τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες ριγμένες στον κάλαθο των αχρήστων και τον Ερντογάν να δηλώνει ευθαρσώς πως «η Δημοκρατία και η Ελευθερία δεν έχουν καμία δουλειά στην Τουρκία», ζήτησε και έλαβε πρόθυμα πακτωλό χρημάτων προκειμένου να «αναχαιτίσει» το προσφυγικό κύμα και να το κρατήσει στα δικά της εδάφη. Χρήμα που έχουμε βάσιμες υποψίες ότι μόνο στους πρόσφυγες δεν θα κατευθυνθεί βεβαίως.
Τα κύρια σημεία της προκλητικής αυτής συμφωνίας είναι δύο: το πρώτο (σημείο 1) λέει ότι θα επιστρέφονται στο εξής από την Ελλάδα στην Τουρκία όσοι δεν δικαιούνται διεθνούς προστασίας. Η επαναπροώθηση όμως σε μια μη ασφαλή χώρα και μάλιστα συλλογικά, απαγορεύεται. Το ευρωπαϊκό δίκαιο θέτει μια σειρά από προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί μια χώρα «ασφαλής», τις οποίες η Τουρκία σήμερα δεν πληρεί επ’ ουδενή. Νομικά βλέποντάς το επίσης, δεν έχει υπογράψει το Πρωτόκολλο της Ν. Υόρκης που ερμηνεύει δεσμευτικά τη Συνθήκη της Γενεύης για το χωρικό & χρονικό πεδίο ισχύος της.
Το δεύτερο, (σημείο 2) λέει ότι για κάθε Σύρο που επιστρέφεται στην Τουρκία από τα ελληνικά νησιά, θα υπάρξει ένας Σύρος που θα εγκατασταθεί στην Ε.Ε. Και αυτό το σημείο όμως έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την αρχή του προσφυγικού δικαίου, που δεν επιτρέπει κριτήρια επιλογής με βάση την εθνικότητα. Η τύχη των μη Σύρων μάλλον αφήνεται στο «έλεος του Θεού», ενώ δεν δίνεται καμία απολύτως εγγύηση για τον αναγκαίο έλεγχο «ευαλωτότητας». Το ότι θα «προστατεύονται» οι Κούρδοι και οι Τούρκοι αριστεροί και δημοκράτες που εναντιώνονται στην αυταρχική κυβέρνηση Ερντογάν, μόνο ως κοροϊδία μπορούμε να το εκλάβουμε, αφού το PKK θεωρείται από την τουρκική κυβέρνηση ως «κόμμα τρομοκρατών». Επίσης δεν είναι ξεκάθαρο το τι θα γίνει με όσους αιτούντες άσυλο βρίσκονται στην Ελλάδα.
Για το πόσο δίκαιο ή σύμφωνο με τους διεθνείς κανόνες είναι αυτό και για το τι ακριβώς ζητά η ΕΕ από την Τουρκία έχουμε γράψει ξανά. Συνοψίζοντας, η Ελλάδα σε ένα πλήρη εναρμονισμό με τους ισχυρούς της Ε.Ε., ζητά επί της ουσίας η Τουρκία να φορτωθεί το μεγαλύτερο μέρος του «προβλήματος» μέχρι νεωτέρας, να δέχεται πίσω επαναπροωθήσεις προσφύγων, ακόμα και να τους πνίγει στο Αιγαίο ή να τους φυλακίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλασσόμενους καταυλισμούς τύπου Ειδομένης, οτιδήποτε, φτάνει να μην περνούν στις ευρωπαϊκές ακτές. Από εκεί και πέρα η Ε.Ε. θα κάνει την επιλογή, λες και οι άνθρωποι είναι εμπορεύματα που θα διαλέξεις το «καλύτερο» για να ανταλλάξεις. Τέλος, ο συνολικός αριθμός που θα δεχτεί η Ε.Ε. είναι 72.000, αριθμός δηλαδή που είναι μηδαμινός μπροστά στον συνολικό, που αριθμεί κάμποσα εκατομμύρια. Ενδεικτικά θα πούμε ότι μόνο ο μικρός Λίβανος, φιλοξενεί 1,5 εκατ. πρόσφυγες, ενώ στην Τουρκία αυτή τη στιγμή υπολογίζεται ότι ζουν περίπου 2-2,5 εκατ. πρόσφυγες. Ταυτόχρονα, σήμερα στην Ελλάδα είναι εγκλωβισμένοι πάνω από 50.000 πρόσφυγες.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι επικίνδυνη όχι μόνο γιατί έχει αλλοιώσει παντελώς τον υποτιθέμενο ριζοσπαστικό χαρακτήρα της προκειμένου να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία, αλλά και γιατί δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος και τις συνέπειες αυτών που πράττει και αυτών στα οποία συμμετάσχει. Και αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση. Γιατί υπάρχει και η χειρότερη: αυτή δηλαδή, του να αντιλαμβάνεται πλήρως… Σε κάθε περίπτωση, η πλήρης εναρμόνισή της με την αυταρχική Ευρώπη –φρούριο, την αδιάφορη για τον ανθρώπινο πόνο, την Ε.Ε. της άγριας λιτότητας και της καταστολής των δικαιωμάτων, του Κεφαλαίου και των τραπεζών, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Ήδη λαμβάνουμε ένα δείγμα της «συμφωνίας», με τους πρόσφυγες που καταφθάνουν να οδηγούνται με χειροπέδες στα κατά τόπους Μεταγωγών.
Η δεξιά, ευθαρσώς ειπωμένη λογική των κυβερνώντων «να γίνουν οι εικόνες από την Ειδομένη αποτρεπτικές για τους υπόλοιπους που θέλουν να έρθουν» όμως, δεν δείχνει να αγγίζει την πλειοψηφία του λαού, τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, που στάθηκαν έμπρακτα όλο αυτό το διάστημα απέναντι στην αυταρχική λογική της ΕΕ και στην εθελόδουλη πρακτική της ελληνικής κυβέρνησης. Χιλιάδες από αυτούς σε όλη την επικράτεια δείχνουν έμπρακτα την ταξική αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες. Η ανθρωπιά και ο σεβασμός στον πόνο του άλλου ως πηγαίες και αναμφισβήτητες αξίες διαπρέπουν από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη και αποτελούν παρακαταθήκη για τον κόσμο που θέλουμε να χτίσουμε.
Χρειάζεται όμως κοινή στρατηγική, τακτική και οργάνωση αυτός ο κόσμος. Από αυτή τη σκοπιά, οφείλουν πρώτα απ’ όλους οι μαζικές εργατικές οργανώσεις να ενωθούν σε ένα πλατύ Εργατικό Μέτωπο ενάντια στον καπιταλισμό, που για να επιβιώσει εξοντώνει όλα τα εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα, ανεξαιρέτως εθνικότητας, φυλής ή θρησκείας. Χρειάζεται επίσης όλες οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις του τόπου να εργαστούν με κάθε τρόπο, ξεπερνώντας τον ίδιο τον εαυτό τους ακόμα, υψώνοντας το νοητό τείχος της αντίστασης στην ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική-μνημονιακή λαίλαπα. Το ΚΚΕ, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλες οι υπόλοιπες αριστερές-αντικαπιταλιστικές οργανώσεις έχουν πολιτικό χρέος να βρουν κοινό τόπο στη δράση, ανεξάρτητα τις πολιτικές διαφορές τους. Το σύνθημα που κάποτε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε καταχρηστικά για να αλώσει το κίνημα και να ανέλθει στην εξουσία, το «Ή εμείς ή αυτοί», είναι ανάγκη να γίνει σημείο έναρξης ενός μεγάλου αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό, στους ιμπεριαλιστικούς πόλεμους που γεννά και την προσφυγιά.
Να μην επιτρέψουμε οι πρόσφυγες να γίνουν ανθρώπινες ασπίδες στα πολεμικά-γεωστρατηγικά παιχνίδια των διεθνών καπιταλιστών-ιμπεριαλιστών.
Να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να τους εμποδίσει στον αγώνα τους για ζωή και αξιοπρέπεια.
Ελένη Ανδριοπούλου
Σημείωση: Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες –που για άλλη μια φορά έλαβε χώρο ανάμεσα σε αθώους πολίτες- έρχεται να επιβεβαιώσει την κλιμάκωση του ακήρυχτου πολέμου μεταξύ του Δυτικού πολιτισμού και του Ισλαμικού Κράτους. Ο Ερντογάν δεν χάνει ευκαιρία να «καταραστεί» και το PKK ανάμεσα στα άλλα, ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες μιλούν αμήχανα για χτύπημα στις «αξίες και την ελευθερία της Ε.Ε.», παραβλέποντας βέβαια ότι οι αξίες και η Ελευθερία της καπιταλιστικής Ένωσης έχουν από καιρό χαθεί κάτω απ’ τους φράχτες, μέσα στα λασπόνερα της Ειδομένης, μέσα στα νερά του Αιγαίου, μαζί με τα εκατοντάδες πνιγμένα παιδιά, τις μανάδες, τους πατεράδες τους…
