Συμπεράσματα από τις έως τώρα κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, που για μια ακόμα φορά είχαν από την πλευρά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας τον χαρακτήρα της «τουφεκιάς στον αέρα».
Η μάχη για να μην περάσει το ασφαλιστικό είναι κομβική για το εργατικό κίνημα, αλλά και τα φτωχότερα μικροαστικά στρώματα της χώρας. Πως έχει δοθεί όμως αυτή η μάχη ως τώρα; Αν εξαιρέσουμε τους αγρότες και τμήμα των ελεύθερων επαγγελματιών (δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί) που απάντησαν με πολυήμερες κινητοποιήσεις, το οργανωμένο εργατικό κίνημα, εξαιτίας των ηγεσιών του, έχει περιοριστεί σε «προειδοποιητικές βολές»: μία 24ωρη απεργία στις 4/2, δυο απογευματινά συλλαλητήρια και εξαγγελία για μια 48ωρη απεργία από την ηγεσία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όταν θα έλθει το νομοσχέδιο στη Βουλή για ψήφιση. Στην 24ωρη απεργία της 4ης Φλεβάρη, μάλιστα, παρότι η συμμετοχή ήταν μεγαλύτερη από τις προηγούμενες απεργίες και ιδίως στην απεργιακή συγκέντρωση, αυτό οφείλεται περισσότερο στην αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου και λιγότερο σε μια οργανωμένη προπαγάνδιση στους εργασιακούς χώρους από τα σωματεία και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, η οποία ήταν υποτονική.
Άσφαιρα πυρά
Οι προειδοποιητικές βολές, όμως, έχουν νόημα, μόνο αν είναι πραγματικά τέτοιες – αν δηλαδή προειδοποιούν τον αντίπαλο για μια μάχη που έρχεται. Αν δεν ακολουθούνται από κανένα σχέδιο κλιμάκωσης και διεξαγωγής πραγματικής μάχης, τότε δεν είναι προειδοποιητικές βολές, αλλά τουφεκιές στον αέρα με άσφαιρα πυρά! Οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν πολύ καλά, ότι μια 24ωρη προειδοποιητική απεργία που θα την ακολουθήσει μια 48ωρη όταν το νομοσχέδιο είναι ήδη στη βουλή, δεν έχουν καμία προοπτική επιτυχίας. Έχουν συμμετάσχει τα τελευταία 6 χρόνια, που βιώνουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση, σε πάνω από 40 γενικές απεργίες, κάποιες από αυτές 48ωρες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Και σε αντίθεση με τις ηγεσίες τους, είναι σε θέση να βγάλουν συμπεράσματα από το γεγονός αυτό. Καταλαβαίνουν ότι με 24ωρες και 48ωρες ξεκομμένες μεταξύ τους απεργίες που γίνονται για την τιμή των όπλων, χωρίς καμία οργάνωση και προοπτική, δεν πρόκειται να ανατρέψουν την επίθεση. Καταλαβαίνουν ότι κάτι που δεν λειτούργησε επανειλημμένα εδώ και 6 χρόνια δεν πρόκειται να λειτουργήσει τώρα. Σαν αποτέλεσμα, ειδικά σε μια περίοδο που η ανεργία βρίσκεται στα ύψη και, στον ιδιωτικό τομέα, η συμμετοχή σε απεργία συνεπάγεται πολύ συχνά απόλυση, με εκατοντάδες να περιμένουν στην ουρά για την κενή θέση, η συμμετοχή στην απεργία, όταν ξέρουν ότι δεν θα δοθεί πραγματικά μάχη, και απλά θα τους στερήσει ένα πολύτιμο σε αυτές τις εποχές μεροκάματο, ενδεχομένως και την εργασία τους, δεν τους ελκύει.
Το αποτέλεσμα λοιπόν, αυτών των αποσπασματικών, ξεκομμένων μεταξύ τους και ανοργάνωτων «γενικών απεργιών» είναι να κουράζουν και να απογοητεύουν την πρωτοπορία των οργανωμένων εργατών που δίνει την μάχη συχνά, μόνο για την τιμή των όπλων, και να βυθίζουν ακόμα περισσότερο στην παθητικότητα και την απογοήτευση τις πλατύτερες μάζες, οι οποίες δεν βλέπουν λόγο να συμμετέχουν. Έχουν μετατρέψει τη γενική απεργία, από όπλο του εργατικού κινήματος, σε όπλο ενάντια στο ίδιο το κίνημα, αντί ενάντια στην κυβέρνηση και την εργοδοσία. Βεβαίως, οι ξεπουλημένες πλειοψηφίες των διοικήσεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Δεν είναι αφέλεια αυτό που τις οδηγεί στην ίδια χρεοκοπημένη τακτική, είναι απροθυμία να αγωνιστούν πραγματικά και προσπάθεια να εξασφαλίσουν ένα αγωνιστικό άλλοθι. Να μπορούν δηλαδή να πουν, ότι κάλεσαν σε αγώνα, αλλά οι εργαζόμενοι δεν συμμετείχαν, δεν έχουν διάθεση κλπ και να «νίψουν τας χείρας τους» για τις συνέπειες.
Οι ευθύνες των αριστερών ηγεσιών
Δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα περισσότερο από τις συγκεκριμένες συμβιβασμένες, στην καλύτερη περίπτωση, ηγεσίες. Τι έχουν αντιπροτείνει όμως οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς; Ποια ήταν και είναι η δική τους πρόταση; Πέρα από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για αγώνα διαρκείας και πανεργατικό- παλλαϊκό ξεσηκωμό για να μην περάσει το νομοσχέδιο, δεν έχουν κάνει καμία πρακτική πρόταση σε μια διαφορετική κατεύθυνση. Τόσο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, όσο και οι μικρότερες σε δύναμη, δυνάμεις της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν έχουν αντιπροτείνει εξ’ όσων γνωρίζουμε τίποτα διαφορετικό για την κλιμάκωση του αγώνα. Πρόσφατα μάλιστα μέσα από τις στήλες του «902.gr» η ηγεσία του ΚΚΕ, επίχαιρε το γεγονός ότι πέρασε η πρόταση του ΠΑΜΕ στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ για 48ωρη απεργία όταν και αν κατατεθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο για ψήφιση! Την ίδια πρόταση είχε καταθέσει και στην ΑΔΕΔΥ. Δεν τους προβλημάτισε άραγε καθόλου το γεγονός ότι η πρόταση τους υπερψηφίστηκε από τις ηγεσίες που συνεχώς (και ορθά) καταγγέλλουν ως ξεπουλημένες; Δεν άλλαξαν ξαφνικά αυτές οι ηγεσίες, απλά μάλλον η πρόταση του ΠΑΜΕ είναι ακίνδυνη και τους επιτρέπει να τη στηρίξουν. Δεν αντιλαμβάνονται άραγε οι σύντροφοι, ότι όταν θα υλοποιηθεί η πρόταση τους, θα είναι ήδη αργά και θα έχει εξαντληθεί ο χρόνος χωρίς να έχει δοθεί ουσιαστική μάχη; Δεν τους προβληματίζει ότι μέχρι τώρα, ως προς τις μορφές των κινητοποιήσεων, μόνο στον χώρο της συγκέντρωσης διαφοροποιούνται από τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ;
Ότι γράφουμε βεβαίως παραπάνω για τις ηγεσίες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, ισχύει εξίσου για τις ηγεσίες σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βεβαίως, στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ πέφτει το κύριο βάρος, καθώς είναι η πιο ισχυρή τόσο συνδικαλιστικά όσο και ευρύτερα κοινωνικά δύναμη της Αριστεράς, και ελέγχει κάποιες σημαντικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά ούτε οι άλλες δύο δυνάμεις πρότειναν κάτι διαφορετικό έως τώρα. Κατά συνέπεια, ανεξαρτήτως προθέσεων, η Αριστερά μέχρι σήμερα, αντικειμενικά παίζει τον ρόλο της ουράς στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία, περιμένοντας πότε θα αποφασίσει κινητοποιήσεις για να καλέσει τον κόσμο να συμμετέχει σε αυτές, χωρίς να κάνει καμία ουσιαστική κριτική στην λανθασμένη τακτική των ηγεσιών και χωρίς να διαφοροποιείται ουσιαστικά στην πράξη από αυτές. Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, οι αγωνιστές της Αριστεράς κάνουν αυτό που δεν κάνουν καν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, δίνουν την μάχη στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές για να πετύχει η απεργία και οι συγκεντρώσεις, κάνουν προπαγανδιστική δουλειά, οργανώνουν απεργιακές περιφρουρήσεις κτλ, αλλά αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα ως προς την αναποτελεσματικότητα των αποσπασματικών κινητοποιήσεων. Και όσο δεν το συνειδητοποιούν αυτό οι ηγεσίες της Αριστεράς, τόσο περισσότερο απογοητεύονται και κουράζονται οι αγωνιστές της βάσης που δίνουν αυτή τη μάχη.
Υπήρξε μια στιγμή στα μέσα Φλεβάρη, που με δεδομένη την μεγάλη συμμετοχή των αγροτών στις κινητοποιήσεις, με μπλόκα σε όλη τη χώρα, και δυναμική διαδήλωση στην Αθήνα, με δεδομένη την αγωνιστική διάθεση που αποδεδειγμένα υπήρχε στους κλάδους των ελεύθερων επαγγελματιών, κάποιοι από τους οποίους βρίσκονταν (και βρίσκονται) σε κινητοποιήσεις διαρκείας, που η κυβέρνηση βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Αυτή ήταν η στιγμή να ριχτεί το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα στην πραγματική μάχη, καλώντας σε 48ωρη απεργία και προειδοποιώντας για απεργία διαρκείας αν δεν υποχωρούσε η κυβέρνηση. Ένα τέτοιο κάλεσμα θα έβρισκε πραγματική ανταπόκριση από πλατειές μάζες εργαζόμενων, γιατί θα τους έδινε την εντύπωση ότι καλούνται να δώσουν πραγματική μάχη. Όμως κανείς δεν έδωσε το σύνθημα, οι πλατειές μάζες των εργαζόμενων έμειναν παθητικές και στη συνέχεια οι ηγετικές δυνάμεις των αγροτών έδωσαν το πράσινο φως για την λήξη των κινητοποιήσεων και την συμμετοχή σε ξεχωριστό διάλογο με την κυβέρνηση, με ευθύνη και της ηγεσίας του ΚΚΕ (όπως εξηγούμε σε ξεχωριστό άρθρο). Η ευκαιρία χάθηκε, πολύτιμες εφεδρείες έμειναν αναξιοποίητες και ο συσχετισμός επιδεινώθηκε, δίνοντας την ευκαιρία στην κυβέρνηση να πάρει ανάσα, να κάνει ανακωχή με τους αγρότες και να προωθήσει τη σαλαμοποίηση του αγώνα.
Και τώρα;
Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και σημαντικές εφεδρείες, αλλά η μάχη δεν έχει τελειώσει. Αν ο αγώνας αφεθεί μέχρι τέλους στα χέρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των ηγεσιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ η μάχη θα έχει χαθεί, χωρίς ποτέ να δοθεί, σωρεύοντας άλλη μια ήττα στις πλάτες των εργαζόμενων. Η Αριστερά πρέπει να προσφέρει εναλλακτικό σχέδιο και εναλλακτική ηγεσία στον αγώνα. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να συμφωνήσουν από κοινού σε ένα πρόγραμμα, ουσιαστικής κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων πριν κατέβει το νομοσχέδιο στη Βουλή, προτείνοντας από τώρα γενική απεργία διαρκείας όταν έρθει εκείνη η στιγμή.
Με αυτό το πρόγραμμα, πρέπει να διεκδικήσουν την πλειοψηφία, καλώντας συνελεύσεις σε κάθε σωματείο και ομοσπονδία, να δώσουν την μάχη για γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, αν οι γραφειοκρατίες μπουν εμπόδιο. Να καλέσουν στη βάση αυτού του σχεδίου, τους εργαζόμενους να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να εκλέξουν μέσα από τις συνελεύσεις τους στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς απεργιακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα που θα πάρουν στα χέρια τους την καθοδήγηση των κινητοποιήσεων και δεν θα την αφήσουν στους γραφειοκράτες. Να συντονίσουν τις επιτροπές σε μία κεντρική απεργιακή επιτροπή όλων των κλάδων με δημιουργία απεργιακού ταμείου. Να δημιουργήσουν επιτροπές αγώνα στις γειτονιές που θα κλείσουν τα καταστήματα τις μέρες που θα καλεστεί απεργία, θα κάνουν εκδηλώσεις και θα μαζέψουν χρήματα για το απεργιακό ταμείο. Να προτείνουν κλιμάκωση με καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων και Υπουργείων.
Η κοινή έκκληση ΛΑΕ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μέτωπο αγώνα ενάντια στο ασφαλιστικό, ήταν ένα πολύ σωστό πρώτο βήμα και ήταν εγκληματικό λάθος από την πλευρά της ηγεσίας του ΚΚΕ που αρνήθηκε να συμμετέχει σε αυτό. Στο βαθμό όμως που η έκκληση δεν συνοδεύτηκε από συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και κυρίως από την πρόταση για ένα συγκεκριμένο σχέδιο αγώνα, έμεινε ένα αφηρημένο κάλεσμα χωρίς προοπτική. Αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα. Το σωστό βήμα να συνοδευτεί από το επόμενο, εκπονώντας ένα συγκεκριμένο σχέδιο κλιμάκωσης και προτείνοντας το στην ηγεσία του ΚΚΕ για να παλευτεί από κοινού στις συνελεύσεις των σωματείων και σε όλους τους χώρους. Να μην χαθεί άλλη μια μάχη, να περάσουμε σε ουσιαστική και όχι στα λόγια αντεπίθεση!
Παναγιώτης Κολοβός
