Μετάφραση: Ελένη Δαγρέ
Την ώρα που καταφθάνει στην Αθήνα ο κατ΄όνομα σοσιαλιστής Πρόεδρος της Γαλλίας, οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι της γαλλικής Air France κλιμακώνουν τον αγώνα τους ενάντια στις απολύσεις. Διαβάστε ένα σύντομο σχετικό άρθρο από τη γαλλική μαρξιστική εφημερίδα “Revolution”.
Η ανακοίνωση των 2.900 απολύσεων από τη διοίκηση της AirFranceαιφνιδίασε τους εργαζομένους. Κατά την τελευταία δεκαετία έχουν κάνει πολλές θυσίες όσον αφορά την αμοιβή και τις συνθήκες εργασίας. Πολλές θέσεις εργασίας έχουν ήδη περικοπεί. Το εργατικό δυναμικό της εταιρίας έχει μειωθεί από 65.000 το 2004 σε 52.500 σήμερα.
Ακόμα και πριν από τη σύσκεψη του Συμβουλίου κεντρικής Διοίκησης (CCE) στις 5 Οκτωβρίου, η διοίκηση της AirFrance,τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης, η κυβέρνηση και μια στρατιά αστών πολιτικών επιχείρησαν να διαιρέσουν το προσωπικό της AirFrance με τη μετατόπιση της ευθύνης για τις περικοπές των θέσεων εργασίας στους πιλότους και στην απροθυμία της κύριας Ένωσης τους, της SNPL, να συμβιβαστεί. Αυτή η παλιά στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε» κατέληξε σε αποτυχία. Η διαδήλωση στις 5 Οκτωβρίου στο αεροδρόμιο Roissy, σημαδεύτηκε από την ενότητα και την αποφασιστικότητα όλων των τμημάτων του προσωπικού. Κι ενώ οι υποκριτικές καταδίκες της «βίας» των εργαζόμενων υπήρξαν πολλές, κανένα σχόλιο δεν έχει υπάρξει για την τρομερή βία της ανεργίας στην οποία έχουν οδηγηθεί χιλιάδες απολυμένοι από την AirFrance.
Σχετικά με τη «βία» της 5ης Οκτωβρίου, όπου διαδηλωτές έσκισαν τα πουκάμισα στελεχών της εταιρίας, όλα τα λέει το απόσπασμα από την ομιλία του Γάλλου σοσιαλιστή ηγέτη των αρχών του περασμένου αιώνα, του Ζαν Ζωρές, το οποίο ανέφερε ο Ζαν Λυκ Μελανσόν στη δήλωσή του: «Τα αφεντικά δεν έχουν καμία ανάγκη να ασκήσουν βίαιη δράση με επιθετικές χειρονομίες και λόγια! Συγκεντρώνονται με ασφάλεια σε ιδιωτικές συσκέψεις και χωρίς βία ή άγριες χειρονομίες και δίχως να υψώνουν τη φωνή τους, όπως οι διπλωμάτες γύρω από το πράσινο χαλί αποφασίζουν ότι δεν θα δοθεί ένας λογικός μισθός στους εργαζόμενους και ότι όσοι από αυτούς συνεχίζουν να αγωνίζονται θα αποκλείονται…» (Ζαν Ζωρές στην γαλλική Εθνοσυνέλευση, 19 Ιουνίου, 1906). Είναι εμφανές ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από το 1906. Έχει δημιουργηθεί η παράδοση «πολιτισμένοι γύπες» να συμφωνούν κάθε χρονιά διαδοχικά σε «πακέτα εξοικονόμησης», αυξάνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων της AirFrance.
Η κινητοποίηση της 5ης Οκτωβρίου έδειξε την οργή, αλλά και την ενότητα και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων της αεροπορικής εταιρείας. Ωστόσο, είναι σαφές ότι αντιμετωπίζουν αντιπάλους ύπουλους και αποφασισμένους συνάμα. Κάθε δημοσιογράφος, «παρατηρητής» και αντιδραστικός πολιτικός θα επαναλάβει τη γραμμή των στελεχών της Air France: «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Χωρίς αυτές τις περικοπές θέσεων εργασίας, η εταιρεία θα υποβαθμιστεί και δεν θα είναι ανταγωνιστική.»
Τα συνδικάτα αμφισβητούν τα στοιχεία και την κινδυνολογία των αφεντικών της Air France. Είναι σαφές ότι αυτοί οι κύριοι κάνουν τα πάντα για να παρουσιάσουν την εικόνα που ταιριάζει καλύτερα στα συμφέροντα τους. Αλλά πέρα από το ζήτημα της οικονομικής βιωσιμότητας της Air France στην αγορά, είναι καιρός να γίνει ένας οικονομικός και κοινωνικός απολογισμός της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας που έλαβε χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Με απλά λόγια, υπήρξε καταστροφική. Το «άνοιγμα της αγοράς» που αύξησε την εξωτερική ανάθεση και η συστηματική χρήση της μεθόδου της υπεργολαβίας οδήγησαν σε μεγάλη αύξηση των κερδών για τους καπιταλιστές του κλάδου και σε μια μεγάλη «κάθοδο στην κόλαση» για τους εργαζόμενους.
Τα συνδικάτα της Air France πρέπει να συνδέσουν τον αγώνα τους ενάντια σε περαιτέρω περικοπές θέσεων εργασίας με τον ευρύτερο αγώνα για την επανεθνικοποίηση της Air France, υπό τον δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων και χωρίς αποζημίωση για τους μεγαλομετόχους. Όσο η Air France εξακολουθεί να διευθύνεται από μια χούφτα μεγάλων καπιταλιστών που ενδιαφέρονται μόνο για την εξαγωγή του μέγιστου δυνατού κέρδους, οι εργαζόμενοι θα αντιμετωπίζουν επανειλημμένες περικοπές προσωπικού, περικοπές μισθών και επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Αυτό το νέο διευθυντικό σχέδιο δεν θα είναι και το τελευταίο. Για να τεθεί ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση οι εργαζόμενοι της Air France θα πρέπει να αποσπάσουν αυτήν τη «βιομηχανική ναυαρχίδα» από τα χέρια των παρασίτων που την ελέγχουν σήμερα.
