Η θέση μας για την αναγκαία μορφή οργάνωσης της Λαϊκής Ενότητας.
Η Λαϊκή Ενότητα κατέβηκε στις εκλογές έχοντας ουσιαστικά αφήσει ανοιχτό το ζήτημα της οργανωτικής της συγκρότησης, λόγω του πολύ πιεσμένου χρόνου που είχε στη διάθεση της. Μετά τις εκλογές όμως, μαζί με τη συζήτηση για τα αίτια της εκλογικής ήττας, έχει ανοίξει όπως είναι φυσικό και η συζήτηση για την επόμενη μέρα και το ερώτημα, τι είδους μορφή οργάνωσης θα έχει η ΛΑΕ και κυρίως, αν αυτή θα είναι μέτωπο ή κόμμα.
Στην συζήτηση αυτή, κυριαρχεί η άποψη ότι η ΛΑΕ πρέπει να συγκροτηθεί ως μέτωπο με οργανωτική ανεξαρτησία των πολιτικών συλλογικοτήτων που την αποτελούν. Στην κατεύθυνση αυτή, υποστηρίζεται ότι θα πρέπει να έχει εκπροσώπηση κάθε επιμέρους οργάνωση στο κεντρικό της όργανο (Πολιτικό Συμβούλιο) με διορισμένο αντιπρόσωπο, θα πρέπει να είναι ανοιχτή σε εντάξεις νέων οργανώσεων και αναγκαία οι αποφάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται στη βάση της ομοφωνίας και της συναίνεσης.
Η άποψη μας είναι ότι αυτός είναι ένας τρόπος οργάνωσης που δεν είναι δημοκρατικός. Αυτού του είδους η οργανωτική μορφή δοκιμάστηκε στον ΣΥΡΙΖΑ από το 2004 μέχρι και το 2012 και απέδειξε ότι δεν μπορούν να ληφθούν αποφάσεις σε κρίσιμα ζητήματα, καθώς ομοφωνία σημαίνει στην πράξη δικαίωμα βέτο σε περίπτωση διαφωνίας και μπλοκάρισμα της όποιας απόφασης, ανεξαρτήτως του πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός αυτών που διαφωνούν. Η μόνη πραγματικά δημοκρατική λύση είναι η δυνατότητα λήψης αποφάσεων με την αρχή της πλειοψηφίας.
Επίσης, μια τέτοιου είδους μορφή οργάνωσης έχει ως αποτέλεσμα όλες οι διαφωνίες και οι διαφορετικές πολιτικές απόψεις να συζητούνται μόνο σε επίπεδο κορυφής μεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών και τελικά η πολιτική γραμμή να αποφασίζεται στη λογική των μίνιμουμ «μέσων όρων», χωρίς ποτέ οι μειοψηφικές απόψεις να φτάνουν στη βάση και να συζητιούνται εκεί. Με αυτόν τον τρόπο παγιώνονται οι υφιστάμενοι συσχετισμοί και οι μειοψηφικές απόψεις δεν έχουν τη δυνατότητα να γίνουν πλειοψηφικές, πείθοντας την πλειοψηφία της βάσης. Έτσι τελικά αυτό που φαίνεται σαν εγγύηση της ανεξαρτησίας των μικρότερων συνιστωσών γίνεται στην πραγματικότητα μέσο φίμωσής τους. Και το σημαντικότερο είναι ότι η βάση παραμένει αμέτοχη στην πολιτική συζήτηση, δεν εκπαιδεύεται πολιτικά και γίνεται απλά ιμάντας μεταβίβασης της «γραμμής» από την ηγεσία προς την κοινωνία και εκτελεστικό όργανο καθηκόντων, χωρίς δικαιώματα.
Το σημαντικότερο ζήτημα όμως, είναι ότι με αυτή τη μορφή οργάνωσης δεν δίνονται πλήρη δικαιώματα σε μέλη που θέλουν να συμμετέχουν στη Λαϊκή Ενότητα, αλλά δεν θέλουν να συμμετάσχουν σε κάποια από τις επιμέρους οργανώσεις-συνιστώσες που την αποτελούν. Μονόδρομος για να εκφραστούν θα είναι να συμμετάσχουν υποχρεωτικά σε κάποια από αυτές.
Η άποψη μας είναι ότι ο δημοκρατικότερος τρόπος οργάνωσης για τη ΛΑΕ είναι το ενιαίο κόμμα με τάσεις. Στη βάση αυτής της μορφής οργάνωσης κάθε μέλος της ΛΑΕ θα έχει δυνατότητα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, δυνατότητα λόγου και ψήφου σαν φυσικό πρόσωπο, ανεξαρτήτως αν προέρχεται από κάποια από τις ιδρυτικές οργανώσεις ή όχι. Τα σημερινά μέλη των οργανώσεων που αποτελούν την ΛΑΕ, αλλά και κάθε μέλος που θα μπει απευθείας στη ΛΑΕ, θα έχουν ίσα δικαιώματα, με βάση την αρχή «ένα μέλος – μία ψήφος».
Κάθε τάση, αλλά και κάθε ομάδα μελών που ενοποιείται στη βάση μιας πολιτικής άποψης, θα έχει τη δυνατότητα να εκπροσωπηθεί στα ηγετικά όργανα, στη βάση αναλογικής εκπροσώπησης με λίστες. Θα πρέπει ακόμα να υπάρχει αιρετότητα, αλλά και δυνατότητα άμεσης ανάκλησης για κάθε εκλεγμένο αντιπρόσωπο σε οποιοδήποτε όργανο.
Επίσης η ηγεσία θα πρέπει να ασκείται συλλογικά από το Κεντρικό Όργανο, εκλέγοντας ένα εκτελεστικό όργανο για το σχεδιασμό και την παρακολούθηση της καθημερινής κομματικής δουλειάς, το οποίο θα είναι υπόλογο στο κεντρικό όργανο, με δυνατότητα ανάκλησης.
Στη βάση αυτή θα πρέπει να ληφθούν οι πολιτικές αποφάσεις, να εκλεγεί ηγεσία και να ψηφιστεί πρόγραμμα από ένα Συνέδριο με εκλεγμένους από τις τοπικές και κλαδικές οργανώσεις αντιπροσώπους, όπου θα μπορούν να προταθούν διαφορετικές προγραμματικές πλατφόρμες ή τροποποιήσεις και να ψηφιστούν από το σώμα και από τη βάση στον προσυνεδριακό διάλογο.
Σε τελική ανάλυση δεν έχει σημασία αν ένας τέτοιος φορέας θα ονομάζεται τυπικά κόμμα ή μέτωπο, αλλά αν θα εφαρμόζονται αυτοί οι βασικοί δημοκρατικοί κανόνες οργάνωσης. Βεβαίως δεν μπορεί να εκβιαστεί η συμμετοχή σε ενιαίο φορέα, όποιων από τους συμμάχους δεν θέλουν κάτι τέτοιο. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να προχωρήσει η ενοποίηση με τη μορφή ενός ενιαίου κόμματος για όσους το επιθυμούν και οι υπόλοιπες δυνάμεις να παραμείνουν σε ένα μετωπικό σχήμα, με κεντρικό συντονισμό και κοινή παρέμβαση στο μαζικό κίνημα και τις εκλογές, που στόχος του θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να είναι η διεύρυνση προς όλη την αντιμνημονιακή και αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Μόνο μια τέτοια δημοκρατική μορφή οργάνωσης, σε συνδυασμό με το κατάλληλο μεταβατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα που θα πρέπει να προκύψει από την συζήτηση στη βάση της ισοτιμίας των απόψεων κάθε τάσης και κάθε μέλους, αλλά και τον αποφασιστικό προσανατολισμό στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία, μπορούν να εξασφαλίσουν στην Λαϊκή Ενότητα τους όρους για μια ελπιδοφόρα συνέχεια.
Παναγιώτης Κολοβός
