Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013 – Μετάφραση: Γερασιμίνα Τσιντή
Τις τελευταίες ημέρες ο πρόεδρος Μαδούρο εξήγησε ορθά τη σοβαρότητα του οικονομικού πολέμου που έχει εξαπολυθεί εναντίον της Μπολιβαριανής Επανάστασης, τονίζοντας ότι οι ένοχοι είναι οι καπιταλιστές (Fedecamaras, Consecomercio και Venamcham), ενώ ανακοίνωσε μια σειρά μέτρων για την αντιμετώπισή του.
Η κατάσταση είναι σοβαρή. Ο πληθωρισμός βρίσκεται στα ύψη, φτάνοντας το 54% από τον Ιανουάριο μέχρι τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους και το 74% από έτος σε έτος. Ο δείκτης ελλείψεων έχει φτάσει στο 22% που αποτελεί ρεκόρ.
Τι βρίσκεται πίσω από αυτά τα στοιχεία; Πληθωρισμός, συσσώρευση, υπερτίμηση, κερδοσκοπία, φυγή κεφαλαίων, διαφθορά, αποχή επενδύσεων και άλλα προβλήματα που επηρεάζουν τους εργάτες και το λαό και πηγάζουν στον τρόπο που λειτουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Στόχος των καπιταλιστών δεν είναι η παραγωγή με σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας, αλλά για το κέρδος. Έτσι, εάν μπορούν να πετύχουν μεγαλύτερα κέρδη προμηθευόμενοι δολάρια στην επίσημη ισοτιμία από την Επιτροπή Διαχείρισης Συναλλάγματος (CADIVI) για εισαγωγές αγαθών, τα οποία πωλούν στη συνέχεια σε τιμή καθορισμένη σε μπολιβάρ, σύμφωνα με την ισοτιμία της «παράλληλης» μαύρης αγοράς δολαρίου, θα το πράξουν. Εάν μπορούν να πετυχαίνουν κέρδη παίρνοντας δολάρια από την Επιτροπή Διαχείρισης Συναλλάγματος, υποτίθεται για εισαγωγές και στη συνέχεια μεταφέρουν κοντέινερ γεμάτα παλιοσίδερα, ενώ πουλούν τα δολάρια στη μαύρη αγορά και πάλι θα το πράξουν.
Αυτό αποτελεί μέρος της κανονικής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Η φύση της αστικής τάξης την οδηγεί στο κυνήγι μεγαλύτερου κέρδους με οποιοδήποτε κόστος και γι’ αυτό δεν μπορούν να επιτρέψουν καμία ρύθμιση στα περιθώρια κέρδους τους. Πράγματι, μία από τις αιτίες για τον οικονομικό πόλεμο είναι η εξέγερση της καπιταλιστικής τάξης ενάντια στον έλεγχο των τιμών και των ρυθμίσεων στο εξωτερικό εμπόριο.
Ένας άλλος λόγος είναι το σκόπιμο σαμποτάζ για πολιτικούς λόγους. Τα προϊόντα αποσύρονται από την αγορά με οργανωμένο τρόπο, προκειμένου να προκαλέσουν οικονομική δυσφορία ώστε ο Μπολιβαριανός λαός να κατηγορήσει την κυβέρνηση για τα προβλήματά του. Είναι ακριβώς η ίδια τακτική που χρησιμοποιήθηκε από τους καπιταλιστές και τον ιμπεριαλισμό κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Αλιέντε στη Χιλή το 1971-73, την περίοδο που προετοιμαζόταν το πραξικόπημα του Πινοσέτ. Ο Νίξον είχε δώσει την οδηγία να «κάνουν την οικονομία να ουρλιάξει».
Ο τρίτος λόγος είναι ότι οι καπιταλιστές δεν νιώθουν πως οι επενδύσεις τους είναι ασφαλείς, εξαιτίας της ίδιας της ύπαρξης της Μπολιβαριανής Επανάστασης, η οποία έχει δώσει στην εργατική τάξη αυτοπεποίθηση για τη δύναμή της. Αυτό σημαίνει ότι ένας καπιταλιστής δεν θα επενδύσει για τη βελτίωση της παραγωγής, ή στην αύξηση της παραγωγικής ικανότητας της βιομηχανίας του, μέχρι να νιώσει σίγουρος ότι οι εργάτες δεν πρόκειται να οργανώσουν σοσιαλιστικά εργατικά συμβούλια με προτροπή της κυβέρνησης απαιτώντας καλύτερες συνθήκες και μισθούς, ή και την απαλλοτρίωση της εταιρείας.
Ο οικονομικός πόλεμος αποτελεί μια ανοιχτή μάχη ανάμεσα στους εργάτες και το λαό από τη μια πλευρά, οι οποίοι έχουν εκφράσει επανειλημμένα, κατά μεγάλη πλειοψηφία, την υποστήριξή τους στην Μπολιβαριανή Επανάσταση και επιθυμούν να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Από την άλλη πλευρά βρίσκεται η ολιγαρχία, μια παρασιτική μειοψηφία από καπιταλιστές, τσιφλικάδες, τραπεζότες και κερδοσκόπους που συνδέονται στενά με ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Με δεδομένη την κατάσταση, δεν υπάρχουν περιθώρια για ημίμετρα ή εκκλήσεις προς τα αφεντικά για υπευθυνότητα. Ούτε η ρύθμιση της καπιταλιστικής αγοράς μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η εμπειρία της Μπολιβαριανής Επανάστασης, ιδιαίτερα μετά το σαμποτάζ και το λοκ άουτ της οικονομίας το 2002, αποδεικνύει ένα πράγμα: οι παραχωρήσεις και οι εκκλήσεις προς τη μπουρζουαζία έφεραν επέκταση του σαμποτάζ και συνομωσίες. Η απόπειρα για ρύθμιση των τιμών και των κερδών θα φέρει μόνο να επέκταση του σαμποτάζ, αποχή επενδύσεων και τη φυγή κεφαλαίων.
Ο μόνος τρόπος για να απαντήσουμε σε αυτήν την εγκληματική και αντιδημοκρατική καμπάνια της άρχουσας τάξης, είναι η λήψη σκληρών μέτρων και η επίδειξη σιδερένιας πυγμής. Η μπουρζουαζία πρέπει να στερηθεί της οικονομικής δύναμης που χρησιμοποιεί για την καταστρατήγηση της δημοκρατικής θέλησης της πλειοψηφίας.
Η Μαρξιστική Τάση ‘Πάλη των Τάξεων’ (Lucha de Classes) προτείνει τα ακόλουθα μέτρα:
-
Κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο: δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δίνουμε δολάρια στη μπουρζουαζία. Ό,τι χρειάζεται να εισάγει η Βενεζουέλα πρέπει να εισάγεται από το κράτος και να διανέμεται μέσω κρατικών καναλιών διανομής.
-
Εργατικός έλεγχος στην παραγωγή: οι εργάτες παράγουν όλο τον πλούτο και γνωρίζουν πού και πώς αυτός διανέμεται, έχουν τη γνώση να προλαμβάνουν το οικονομικό σαμποτάζ, ενώ πρέπει να εξασκούν την επαναστατική τους επαγρύπνηση σε ολόκληρη τη διαδικασία της παραγωγής.
-
Έλεγχος του λαού στην αλυσίδα διανομής φαγητού και βασικών αγαθών: ο εργαζόμενος λαός, οργανωμένος μέσα από τις κοινότητες, μαζί με τα σοσιαλιστικά εργατικά συμβούλια στα εργοστάσια και τις πολιτοφυλακές, πρέπει να ασκήσουν έλεγχο στην προμήθεια, διανομή και πώληση βασικών προϊόντων.
-
Όποια εταιρία σαμποτάρει την παραγωγή ή τη διανομή πρέπει να απαλλοτριώνεται άμεσα κάτω από εργατικό έλεγχο.
-
Απαλλοτρίωση με εργατικό έλεγχο των μεγάλων μονοπωλίων που ελέγχουν την παραγωγή και διανομή τροφίμων, αρχής γενομένης από τις βιομηχανίες POLAR, οι οποίες συμμετείχαν ενεργά σε όλα τα σχέδια ενάντια στην επανάσταση τα τελευταία 10 χρόνια.
Οι σοσιαλιστικές εργατικές οργανώσεις, οι κοοπερατίβες και οι αγροτικές οργανώσεις, οι κοινότητες και οι πολιτοφυλακές πρέπει να οργανώσουν τις Λαϊκές Ενώσεις Τροφοδότησης (Juntas de Abastecimiento Popular) σε κάθε γειτονιά και προάστιο. Αυτές οι ενώσεις πρέπει να συνδεθούν και να συντονιστούν σε δημοτικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο μέσω δημοκρατικά εκλεγμένων και ανακλητών αντιπροσώπων. Αυτό θα θέσει τη βάση για την απαλλοτρίωση των μεγάλων μονοπωλίων, τραπεζών και μεγάλων εκτάσεων γης, γεγονός που θα επιτρέψει το δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας προς όφελος της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Όπως είχε πει ο Ezequiel Zamora, «αυτό που πρέπει να εξαλειφθεί είναι η ιδιοκτησία των πλουσίων, γιατί με αυτήν μπορούν να εξαπολύουν πόλεμο εναντίον του λαού. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε με τίποτα εκτός από τα ρούχα τους».
Καμία συμφωνία και κανένας συμβιβασμός με τους καπιταλιστές. Όλη η δύναμη στην εργατική τάξη. Να απαλλοτριώσουμε την ολιγαρχία.
{fcomment}
