Βρισκόμαστε στα τέλη Ιουλίου 2015 και η ηγετική ομάδα Τσίπρα είναι έτοιμη να ψηφίσει το 3ο Μνημόνιο, έχοντας ταυτόχρονα σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα καταφέρει να έχει την υποστήριξη της ΚΕ, η οποία μόλις ενάμιση μήνα πριν είχε πλειοψηφικά ταχθεί ενάντια στην επιλογή ενός νέου μνημονίου μέσα από ένα σχετικό κείμενο υπογραφών. Σε αυτές τις συνθήκες, η συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ στις 30/7 είχε αποκτήσει έναν ιδιαίτερα κρίσιμο χαρακτήρα για την ίδια τη μοίρα του αντιμνημονιακού αγώνα που είχε κορυφωθεί στις μέρες του δημοψηφίσματος.
Τι υποστήριξε και τι έκανε η κάθε τάση
Η ΚΤ από τα μέσα Ιουλίου, διεξήγαγε εκστρατεία συλλογής υπογραφών στη βάση για να διεξαχθεί ένα Έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό τη ριζική αλλαγή πολιτικής και ηγεσίας ΠΡΙΝ υπογραφεί το νέο Μνημόνιο. Στην εκστρατεία αυτή μέχρι τα τέλη Ιουλίου είχαν προλάβει να ανταποκριθούν θετικά 170 μέλη του κόμματος, από 90 τοπικές οργανώσεις και 35 διαφορετικές πόλεις.
Την πολιτική θέση αυτής της εκστρατείας υπεράσπισε η ΚΤ στην κρίσιμη συνεδρίαση της ΚΕ. Αυτή η θέση βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την πρόταση της ηγετικής ομάδας Τσίπρα για ένα Έκτακτο Συνέδριο ΜΕΤΑ την υπογραφή του νέου Μνημονίου, με προφανή σκοπό να λάβει κομματική νομιμοποίηση για τις προδοτικές, μνημονιακές της επιλογές.
Από τη δική της πλευρά, η ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας, συνεπής με τη γενικότερη άτολμη στάση της πρότεινε να διοργανωθεί ένα Διαρκές Συνέδριο. Αυτό το σώμα όμως, από το Καταστατικό του κόμματος δεν είχε το δικαίωμα να επιβάλει την αναγκαία ριζική αλλαγή πολιτικής και ηγεσίας, ενώ στερούταν ουσιαστικά δημοκρατικής νομιμοποίησης, αφού έπρεπε να περιλαμβάνει συνέδρους που δεν θα εκλέγονταν άμεσα από τη βάση και θα ήταν οι ίδιοι που συμμετείχαν στο ιδρυτικό συνέδριο του 2013! Με την πρόταση αυτή, η ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας αρνήθηκε να θέσει θέμα ηγεσίας στο κόμμα ακόμα και αυτή την ώρα της ανοικτής προδοσίας.
Με δεδομένη την αδιάλλακτη πρόθεση της ηγεσίας της Αριστερής Πλατφόρμας (συμπεριλαμβανομένων των εκπροσώπων Κόκκινου Δικτύου-ΔΕΑ) να καταθέσει στην ψηφοφορία την πρόταση για Διαρκές Συνέδριο, αν η ΚΤ κατέθετε σε ψηφοφορία και τη δική της, σίγουρα πολύ μειοψηφική πρόταση, οι ψήφοι της αριστερής πτέρυγας θα χωρίζονταν προς όφελος της πρότασης της δεξιάς ηγετικής ομάδας. Έτσι οι 2 εκπρόσωποι της ΚΤ, αφού υπεράσπισαν ως επιβεβλημένη τη δική της πρόταση, στην τελική ψηφοφορία έδωσαν κριτική ψήφο στην πρόταση της Αριστερής Πλατφόρμας.
Τελικά, για να περάσει από την ΚΕ η πρόταση της ομάδας Τσίπρα για ένα έκτακτο συνέδριο ΜΕΤΑ την ψήφιση του Μνημονίου, χρειάστηκε να αποχωρήσουν ομαδικά από τη συνεδρίαση όλοι οι εκπρόσωποι της ΚΟΕ, η οποία με αυτή τη δήθεν στάση διαμαρτυρίας για την επικείμενη υπογραφή Μνημονίου, πρακτικά διευκόλυνε την ομάδα Τσίπρα ώστε να κερδίσει μια καθαρή πλειοψηφία.
Ακολουθεί η ομιλία που εκφώνησε σε εκείνη τη συνεδρίαση εκπροσωπώντας την Κομμουνιστική Τάση, το μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Σταμάτης Καραγιαννόπουλος.
« Σύντροφοι και συντρόφισσες, ο μήνας που φεύγει σηματοδότησε μια ποιοτική αλλαγή στην πολιτική κατάσταση.
Αντί για τις αντιμνημονιακές δεσμεύσεις, η κυβέρνηση άρχισε να εφαρμόζει πολιτικές άγριας λιτότητας. Αντί για ένα πρόγραμμα ενάντια στα συμφέροντα του ταξικού αντιπάλου, η κυβέρνηση υιοθέτησε το ίδιο το πρόγραμμα του ταξικού αντιπάλου.
Και αντί για μια κυβέρνηση με «κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε στην εξουσία μια κυβέρνηση που στηρίζεται σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία «εθνικής ενότητας» με τα κόμματα του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, η ηγετική ομάδα και οι βουλευτές που την ακολουθούν, έχουν αποστατήσει από το κόμμα, έχουν διασπαστεί στην πράξη.
Όλα αυτά έγιναν με τη συναυτουργία της ηγετικής ομάδας, σ’ ένα διπλό πραξικόπημα. Σ’ ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που μετέτρεψε το λαϊκό «Όχι» στο δημοψήφισμα σ’ ένα «Ναι» στη Βουλή και σ’ ένα εσωκομματικό πραξικόπημα που έβαλε στο «γύψο» τα όργανα του κόμματος και φέρνει το κόμμα προ των «τετελεσμένων» του νέου Μνημονίου.
Η ηγετική ομάδα ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχε άλλη λύση. Και πράγματι δεν υπήρχε άλλη λύση από τη στιγμή που η ηγετική ομάδα εμπιστεύεται τον καπιταλισμό και φοβάται να λάβει ακόμα και το μετριοπαθέστερο μέτρο ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πράγματι, δεν υπάρχει άλλη συνταγή διαχείρισης του καπιταλισμού σήμερα εκτός από τα Μνημόνια. Επιλέγοντας τη διαχείριση του καπιταλισμού η ηγεσία μοιραία έγινε Μνημονιακή.
Φυσικά, όσο αληθινό είναι το ότι δεν υπάρχει άλλη λύση πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού, άλλο τόσο ψευδές είναι το ότι δεν υπάρχει καθόλου και γενικά πολιτική λύση σύμφωνη με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Αυτή η λύση όμως δεν είναι καθόλου κάποιο τεχνοκρατικό σχέδιο διαχείρισης που εστιάζει στο σύμπτωμα της κρίσης, στη νομισματική κυκλοφορία. Το αληθινά εναλλακτικό, αληθινά επιστημονικό πρόγραμμα είναι αυτό που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του εργαζόμενου λαού και στο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.
Τα πολιτικά προγράμματα που έγιναν οδηγός της δράσης των μαζών και επέδρασαν καταλυτικά στην Ιστορία, όπως το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το πρόγραμμα των Μπολσεβίκων, τα προγραμματικά ντοκουμέντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, δεν ήταν τεχνοκρατικά σχέδια, αλλά καλέσματα για δράση με αντικαπιταλιστικές, σοσιαλιστικές διεκδικήσεις.
Ένα τέτοιο εναλλακτικό πρόγραμμα είναι κάτι ξένο με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Όχι. Είναι αυτές οι δεσμεύσεις, συμπληρωμένες από τα αναγκαία αντικαπιταλιστικά μέτρα για να βρεθούν πόροι χρηματοδότησης, δηλαδή από την κοινωνικοποίηση των μοχλών της οικονομίας και το τσάκισμα του διεφθαρμένου και σπάταλου αστικού κράτους, με όπλο την ενεργή και αποφασιστική συμμετοχή του εργαζόμενου λαού στην εξουσία.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
το νέο Μνημόνιο δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα του ελληνικού καπιταλισμού. Απλά επιβραδύνει την πορεία του προς την έξοδο από την Ευρωζώνη, βάζοντας ξανά το λαό να πληρώσει το τίμημα.
Το αδιέξοδο του ελληνικού καπιταλισμού είναι τόσο μεγάλο, που όχι μόνο δεν είναι εφικτή η ξεδιάντροπή διακήρυξη της κυβέρνησης ότι θα εφαρμόσει το Μνημόνιο «απαλύνοντας τον πόνο του λαού», αλλά αντίθετα, μέσα σε μια ύφεση που θα βαθαίνει φέτος όλο και περισσότερο, η κυβέρνηση θα πρέπει να λαμβάνει διαρκώς νέα μέτρα άγριας λιτότητας. Η ηγετική ομάδα σε αυτές τις συνθήκες, με τον ρόλο του διαχειριστή της λαϊκής εξαθλίωσης είναι καταδικασμένη να έχει την τύχη της στυμμένης μνημονιακής λεμονόκουπας.
Αυτό όμως που τώρα έχει σημασία δεν είναι η δική της προδιαγεγραμμένη τύχη, αλλά η τύχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρείται να γίνει το λάφυρο, που θα πάρει μαζί της η ηγετική ομάδα στο πέρασμά της στο αστικό, μνημονιακό στρατόπεδο. Ο μόνος δρόμος για να εμποδίσουν οι αριστεροί αγωνιστές του κόμματος αυτή την άθλια μεθόδευση είναι ένα Έκτακτο Συνέδριο ΠΡΙΝ την υπογραφή του νέου Μνημονίου, με σκοπό τη ριζική αλλαγή πολιτικής και την αλλαγή ηγεσίας.»