Αρχική Δημοσίευση – In Defence of Marxism – Παρασκευή, 22 Φεβρουαρίου 2013
http://www.marxist.com/spain-pressure-cooker-without-safety-valve.htm
Μετάφραση: Μιχάλης Βικάτος
Στις 20 και 21 Φεβρουαρίου το ισπανικό Κογκρέσο (Κοινοβούλιο) συζήτησε για το Σύνταγμα. Καθώς η συζήτηση διεξαγόταν, μια δημοσκόπηση έδειξε ότι το 80% του λαού νιώθει πως δεν αντιπροσωπεύεται από το Κογκρέσο. Ένα αυξανόμενο κύμα δυσαρέσκειας μεταφράζεται σε αγώνα. Η Ισπανία είναι σαν μια χύτρα ταχύτητας χωρίς βαλβίδα ασφαλείας, αντιμετωπίζοντας μια καθεστωτική κρίση που μπορεί να λυθεί μόνο μέσα από την έκρηξη των μαζών στο προσκήνιο.
16 Φεβρουαρίου, Μαδρίτη. Φωτογραφία: Jose CamoΔεν περνά ημέρα χωρίς ένα νέο δραματικό περιστατικό που να αποκαλύπτει τα βάθη της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει ο ισπανικός καπιταλισμός και ταυτόχρονα μια τεράστια συσσώρευση οργής ‘’βράζει’’ ακριβώς κάτω από την επιφάνεια.
Εκστρατεία κατά των εξώσεων
Την περασμένη βδομάδα είδαμε την παρουσίαση 1,4 εκατομμυρίων υπογραφών στο Κοινοβούλιο, προς απαίτηση ενός νέου νόμου πρόληψης των εξώσεων των οικογενειών από τα σπίτια τους, ως αποτέλεσμα των ενυπόθηκων δανείων. Η ισπανική νομοθεσία προβλέπει μισό εκατομμύριο υπογραφές για να κινηθεί η διαδικασία της ‘’νομοθεσίας με λαϊκή πρωτοβουλία’’, αλλά το κίνημα κατά των εξώσεων (Πλατφόρμα των Επηρεασμένων από τις Υποθήκες – PAH) κατάφερε να συγκεντρώσει σχεδόν τον τριπλάσιο αριθμό.
Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, υπήρξαν 350.000 κατασχέσεις ενυπόθηκων δανείων τα τελευταία 2 χρόνια. Σε πολλές περιπτώσεις, οι τράπεζες που διεξάγουν τις κατασχέσεις είναι εκείνες που έχουν διασωθεί με κρατικά χρήματα, ενώ συνεχίζουν να κρατούν στα βιβλία τους εκατοντάδες χιλιάδες νεόδμητων άδειων οικιών (μια συντηρητική εκτίμηση τοποθετεί τον αριθμό στις 700.000). Αυτό έχει οδηγήσει στην άνοδο ενός μαζικού κινήματος ενάντια στις εξώσεις και τις κατασχέσεις μέσω της άμεσης δράσης. Όταν ανακοινώνεται μια κατάσχεση, ακτιβιστές κινητοποιούν τη γειτονιά ώστε να αντισταθεί φυσικά στην έξωση της θιγόμενης οικογένειας.
Χιλιάδες εξώσεις έχουν αποτραπεί με αυτό τον τρόπο. Στην Ισπανία, εάν ένα σπίτι κατασχεθεί από την τράπεζα λόγω μη καταβολής σε ενυπόθηκα δάνεια, η ιδιοκτησία τίθεται σε δημοπρασία (συνήθως σε πολύ χαμηλές τιμές) και όποιο ποσό προκύπτει από την πώληση αφαιρείται από το υπόλοιπο χρωστούμενο ποσό του δανείου. Με τις τιμές των κατοικιών σε τραγικά χαμηλά επίπεδα, αυτό σημαίνει ότι η οικογένεια χάνει το σπίτι της, αλλά παραμένει υπερχρεωμένη στην τράπεζα, ενώ ταυτόχρονα υποχρεώνεται να πληρώσει το νοίκι της διαβίωσης σε κάποια άλλη κατοικία.
Οι ακτιβιστές του PAH έχουν καταλάβει επίσης τραπεζικά γραφεία και κεντρικά κτίρια τραπεζών απαιτώντας ότι η κατάσχεση διαγράφει το χρέος του ενυπόθηκου δανείου απολύτως και ότι η τράπεζα επιτρέπει στην οικογένεια να μείνει στην ιδιοκτησία της, καταβάλλοντας ένα κατά πολύ μειωμένο ‘’κοινωνικό’’ ενοίκιο. Έχουν υπάρξει πολλές μικρές νίκες του κινήματος. Η πρόταση νόμου με Λαϊκή Πρωτοβουλία υποστηρίζει ότι η διαδικασία πρέπει να έχει ως εξής: Κατάσχεση για την εξόφληση του χρέους (με αναδρομική ισχύ), κοινωνικά ενοίκια και πλήρη διακοπή όλων των εξώσεων.
Η πίεση είναι τέτοια από τη βάση που το Κογκρέσο τελικά αποδέχτηκε την πρόταση νόμου προς συζήτηση, όχι βέβαια χωρίς να αποβάλλει τους ακτιβιστές του PAH από τα δημόσια θεωρία (με τον πρόεδρο του Κογκρέσου να φωνάζει, ‘’αποβάλλετέ τους, γαμώτο’’). Την ίδια βδομάδα, πέντε άτομα αυτοκτόνησαν στην Ισπανία ως αποτέλεσμα απειλών προς έξωση από τις τράπεζες. Ποιοι ήταν αυτοί; Ένας 37χρονος οικοδόμος στην Córdoba, ο οποίος ανακάλυψε ότι μετά την κατάσχεση του σπιτιού του, ακόμα χρωστούσε 22.000€ σε νομικά έξοδα. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι στην Calvià (Mallorca), το οποίο επρόκειτο να εκδιωχθεί. Δύο ακόμα άτομα αυτοκτόνησαν, ένας στη Χώρα των Βάσκων και ένας άλλος στην Alicante.
Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση, το 90% του πληθυσμού συμφωνεί με την Πρόταση Νόμου Λαϊκής Πρωτοβουλίας ενάντια στις εξώσεις (συμπεριλαμβανομένου του 87% των ψηφοφόρων του κυρίαρχου Λαϊκού Κόμματος) και το 70% αναγνωρίζει το ρόλο που έπαιξε το PAH στη δημόσια ανάδειξη του θέματος.
Την ίδια μέρα, κατά την οποία το Κογκρέσο συζήτησε την αποδοχή της πρότασης νόμου, υπήρξε ένα ακόμα γελοίο περιστατικό, όταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Mario Draghi, προγραμμάτισε μια κλειστή συνεδρίαση με μια Επιτροπή του ισπανικού Κογκρέσου. Σε αντίθεση με τις συνήθεις διαδικασίες, η συζήτηση αυτή δεν έπρεπε να καταγραφεί και δεν έπρεπε να κρατηθούν στενογραφικά πρακτικά. Όταν δύο βουλευτές της Ενωμένης Αριστεράς δήλωσαν ότι θα μεταδώσουν τη συνεδρίαση ζωντανά στο Twitter, ο πρόεδρος του Κογκρέσου αποφάσισε να απενεργοποιηθούν όλα τα κινητά τηλέφωνα και οι επικοινωνίες στο δωμάτιο της συνεδρίασης. Τελικά, ο Draghi δεν είπε τίποτα νέο (η Ισπανία βρίσκεται στο σωστό δρόμο, αλλά απαιτούνται περισσότερες περικοπές και αντι-μεταρρυθμίσεις, ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα), και οι βουλευτές της Ενωμένης Αριστεράς κατάφεραν να καταγράψουν και στη συνέχεια να διαρρεύσουν ολόκληρη την παρέμβασή του στο YouTube, αλλά η προσπάθεια να κρατηθεί όλο αυτό μυστικό, συνετέλεσε στην περαιτέρω υποβάθμιση της ήδη φθαρμένης αξιοπιστίας του Κογκρέσου και των πολιτικών γενικά, καθώς απομακρύνονται από τους πολίτες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Η βδομάδα έκλεισε με δύο μαζικές διαδηλώσεις. Στις 16 Φεβρουαρίου, εκατοντάδες χιλιάδες συμμετείχαν σε πορείες, σε 50 διαφορετικές πόλεις, σε διαδηλώσεις που οργανώθηκαν από την καμπάνια του PAH κατά των εξώσεων, προς ενίσχυση της πρότασης νόμου. Την επόμενη ημέρα, στις 17 Φεβρουαρίου, και πάλι, εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν σε δεκάδες πόλεις σε ένα ‘’λευκό κύμα’’ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της υγείας, σε ένα κίνημα που ξεκίνησε στη Μαδρίτη, αλλά τώρα έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα.
Αυτά έγιναν την περασμένη βδομάδα. Αυτή η βδομάδα, η βδομάδα συζήτησης του Συντάγματος, ξεκίνησε με μια γυναίκα να αυτοπυρπολείται μπροστά σε ένα τραπεζικό γραφείο στην Almassora του Castelló, μέσα σε απόγνωση εξαιτίας των χρεών των ενυπόθηκων δανείων. Την επομένη, ένας άντρας απαγχονίστηκε σε έναν πυλώνα μέσα σε ένα γραφείο της Deutsche Bank και πάλι προσπαθώντας να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος των ενυπόθηκων δανείων.
Ακόμα πιο σημαντικό ήταν το περιστατικό στην Coruña, στη Γαλικία, όπου μία 85χρονη επρόκειτο να εκδιωχθεί από το διαμέρισμά της. Αυτή δεν ήταν περίπτωση χρέους ενυπόθηκων δανείων, αλλά μια διαφορά σχετικά με ένα παλαιού-τύπου μισθωτηρίου (στο οποίο τα ενοίκια δεν μπορούν να αυξηθούν άνω του πληθωρισμού). Η Aurelia, η γυναίκα αυτή, δεν είχε καταβάλει μια δόση του ενοικίου, η οποία ακολούθως διευθετήθηκε και αυτό χρησιμοποιήθηκε, ώστε να κινηθούν δικαστικές διαδικασίες εις βάρος της, που οδήγησαν στην εντολή έξωσής της.
Την ίδια μέρα, εκατοντάδες ακτιβιστές συγκεντρώθηκαν ώστε να εμποδίσουν την έξωση, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων αριστερών και αριστεριστών εθνικιστών τοπικών συμβούλων και τοπικών βουλευτών. Η παρέμβαση της αστυνομίας ήταν βάρβαρη και δόλια. Σε κάποιο σημείο, δήλωσαν πως η έξωση είχε αναβληθεί, απλά και μόνο για να προσπαθήσουν ξανά, αφότου ο κόσμος είχε αρχίσει να αποχωρεί από το σημείο. Ακόμα και κάποιοι βουλευτές ξυλοκοπήθηκαν.
Το κρίσιμο σημείο ήταν, όταν η αστυνομία ζήτησε από τους πυροσβέστες να παρέμβουν, ώστε να σπάσουν τις αλυσίδες, με τις οποίες είχαν δεθεί οι ακτιβιστές στην κύρια είσοδο του κτιρίου. Οι πυροσβέστες αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις εντολές και έφυγαν από το σημείο κρατώντας αφίσες της καμπάνιας κατά των εξώσεων. Αυτό το συμβάν, κινητοποίησε την κοινή γνώμη σε ολόκληρη τη χώρα. Οι πυροσβέστες έχουν συμβάλει στο να μπει τέλος στις περικοπές των δημοσίων υπηρεσιών και σε πολλά μέρη της Ισπανίας αποτελούν τον πιο μαχητικό τομέα της αντίστασης ενάντια στη λιτότητα.
Τώρα, πυροσβέστες στην Καταλονία, τη Μαδρίτη, τη Γαλικία, τη Σεβίλλη και άλλες περιοχές έχουν δηλώσει δημοσίως την αλληλεγγύη τους με τους πυροσβέστες της Coruña και ανακοίνωσαν ότι δε θα συμβάλλουν στην εκτέλεση άλλων εξώσεων. Στη δήλωσή τους, οι πυροσβέστες της Μαδρίτης είπαν ότι ‘’δεν είναι μαριονέτες των τραπεζών και των υπηρετών τους στην κυβέρνηση’’ και ότι η αποστολή τους είναι ‘’να σώζουν ζωές, όχι τράπεζες’’. Ήδη το Δεκέμβριο, όταν υπήρξε ένα ακόμα κύμα αυτοκτονιών σχετικό με τις εξώσεις, κλειδαράδες σε μεγάλο αριθμό πόλεων ανακοίνωσαν ότι δε θα διεξάγουν άλλες εξώσεις λόγω ενυπόθηκων δανείων.
Ανάπτυξη του απεργιακού κινήματος
Ταυτόχρονα, υπήρξε ένας αριθμός πολύ μαχητικών τοπικών ή εταιρικών αγώνων σχετικών με απολύσεις, καθώς χιλιάδες απολύσεις ανακοινώνονται σε καθημερινή βάση. Έχουν προκηρυχθεί απεργίες επ’ αορίστου χρόνου από τους συλλέκτες απορριμμάτων στη Σεβίλλη, τη Γρενάδα, τη Χερέθ, το Ελ Κορονίλ. Ο τραπεζικός τομέας έχει ανακοινώσει την καταστροφή πάνω από 20.000 θέσεων εργασίας επιπλέον των 35.000 θέσεων που έχουν ήδη καταστραφεί από την έναρξη της κρίσης. Η αεροπορική εταιρία ΑΕΝΑ θα απολύσει 1.600 εργαζομένους (10% του εργατικού δυναμικού της). Η πτώχευση ενός από τους βασικούς τουριστικούς πράκτορες της χώρας, της Orizonia, θα σημάνει την απόλυση 3.500 εργαζομένων.
Εκατοντάδες μαθητών και προσωπικού στο Πολυτεχνικό Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης κατέλαβαν το κτίριο της Πρυτανείας και κάποια από τα γραφεία της διοίκησης σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις υποχρεωτικές απολύσεις και τις περικοπές στον προϋπολογισμό.
Βαλένθια, 16 Φεβρουαρίου. Φωτογραφία: Imagen en AcciónΚαθώς το Κογκρέσο συζητούσε περί του Συντάγματος, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι της αεροπορικής εταιρίας Iberia, κατήλθαν σε 4ήμερη απεργία, ως μέρος ενός σχεδίου αγώνα, το οποίο περιέχει 15 ημέρες απεργίας. Η διάθεση ήταν εξαιρετικά μαχητική και υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία, καθώς 8.000 εργαζόμενοι κατέλαβαν τον αεροδιάδρομο Terminal 4 στο αεροδρόμιο Barajas. στη Μαδρίτη.
Οι ανθρακωρύχοι, οι οποίοι είχαν εξαπολύσει ήδη μια πολύ μαχητική απεργία τον περσινό Ιούνιο-Ιούλιο, μια απεργία, η οποία μετέτρεψε τμήματα των κοιλάδων των ορυχείων της Asturias και της Leon σε εμπόλεμες ζώνες, επιστρέφουν στον αγώνα, καθώς το τέλος των κυβερνητικών επιδοτήσεων σημαίνει το κλείσιμο πολλών λάκκων. Στην CMC Cerredo, έχουν ήδη αρχίσει μια γενική απεργία, η οποία απειλεί να εξαπλωθεί και σε άλλες εταιρίες.
Την ίδια ώρα, νέες αποκαλύψεις προκύπτουν καθημερινά στην ατελείωτη ιστορία των σκανδάλων διαφθοράς που ‘’καταβροχθίζει’’ όλα τα θεσμικά όργανα. Οι επιπτώσεις της δίκης του Urdangarin, του γαμπρού του Βασιλιά, έχουν τώρα αγγίξει την καρδιά της Βασιλικής Οικογένειας. Το σκάνδαλο με την παράνομη χρηματοδότηση του κυρίαρχου Λαϊκού Κόμματος φαινόταν να έχει συγκρατηθεί με κάποιο τρόπο, με το κόμμα και τον πρώην ταμία του Bárcenas να αρνούνται τα πάντα. Τώρα εξερράγη και πάλι, με την αποκάλυψη ότι ο Bárcenas είχε συνάψει ένα συμβόλαιο για τη διατήρηση βιβλίου, όπου είχε καταγράψει τις δωρεές προς το κόμμα από κατασκευαστικές εταιρίες, καθώς και πληρωμές προς τους ηγέτες του κόμματος.
Στην Καταλονία, ηγετικά στελέχη του αστικού εθνικιστικού συνασπισμού CiU βρίσκονται υπό την απειλή της επίσης απαγγελίας κατηγορίας για εμπλοκή σε μια σειρά από υποθέσεις διαφθοράς, κάποιες εμπλέκουν τη ρωσική μαφία, άλλες παράνομη χρηματοδότηση των συνασπισμένων κομμάτων κτλ.
Οι απαξίωση των θεσμών της αστικής δημοκρατίας
Δεν είναι έκπληξη ότι ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης (για τον οποίο οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν) και των σκανδάλων διαφθοράς (που δείχνουν πως οι καπιταλιστές ελέγχουν τα βασικά πολιτικά κόμματα) έχει δημιουργήσει μια σημαντική αλλαγή στη συνείδηση και μια ευρεία απαξίωση όλων των θεσμών της αστικής δημοκρατίας.
Το Βαρόμετρο Κοινής Γνώμης του Φεβρουαρίου που διοργανώθηκε από την Metroscopia για λογαριασμό της El Pais, έδειξε ότι το 74% του λαού νομίζει πως ‘’το Κογκρέσο δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των Ισπανών’’, το 80% πιστεύει ότι δεν τους αντιπροσωπεύει, το 83% αποδοκιμάζει τον τρόπο με τον οποίο το Κογκρέσο ασκεί τα καθήκοντά του και ένα επιβλητικό 85% δεν πιστεύει πως οι βουλευτές του κοινοβουλίου διεξάγουν τις εργασίες τους με ειλικρινή τρόπο (84% πιστεύει το ίδιο για τους τραπεζίτες). Ο δείκτης εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση/αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος κυμαινόταν γύρω στο 50% για το περισσότερο διάστημα στις δεκαετίες του 1990 και του 2000, έχει ήδη αρχίσει να υποχωρεί από το 2005 και τώρα έχει καταρρεύσει στο 26%, σημαίνοντας ότι το 74% του πληθυσμού δεν εμπιστεύεται ούτε το κυρίαρχο Λαϊκό Κόμμα ούτε την αξιωματική ‘’αντιπολίτευση’’ του PSOE.
Μια άλλη δημοσκόπηση στην Ανδαλουσία, που δημοσιεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου, έδειξε πως οι δυσαρεστημένη με τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας ξεπερνά το 80%, ένα τεράστιο άλμα από το 38% το 2007, και πως το 77% δεν ταυτίζεται με κανένα κόμμα. Μια δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από την κυβέρνηση της Καταλονίας, ρωτούσε το λαό, ποιο κόμμα πιστεύουν ότι είναι ικανότερο να απαντήσει σε αυτό που θεωρούσαν το μείζον πρόβλημα της Καταλονίας (και το 48% απάντησε ότι αυτό ήταν η ανεργία και η ανασφάλιστη εργασία και το 18% η δυσαρέσκεια με την πολιτική). Η πρώτη απάντηση με 43% ήταν ότι ‘’κανένα από τα κόμματα’’ δεν ήταν ικανό να τα αντιμετωπίσει, δεύτερη ήταν το ‘’δεν ξέρω’’ με πάνω από 15% και το πρώτο πολιτικό κόμμα που αναφέρεται λαμβάνει ένα φτωχό 11,7%. Μόνο το 36% ανέφερε κάποιο από τα κόμματα που εκπροσωπούνται αυτή τη στιγμή στο κοινοβούλιο της Καταλονίας.
Η Ενωμένη Αριστερά (IU) είναι προφανώς ωφελημένη από αυτές τις τάσεις, αλλά όχι τόσο όσο θα μπορούσε ή θα έπρεπε υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι σαφές ότι οι βουλευτές της έχουν αποκτήσει αξιοσημείωτη εξουσία, στο βαθμό που φαίνεται ότι αντιπροσωπεύουν τη φωνή των κινημάτων στους δρόμους. Αποχώρησαν από το κοινοβούλιο στις 25 Σεπτεμβρίου πέρσι, για να συμμετέχουν στη διαμαρτυρία ‘’Περικυκλώστε το Κογκρέσο’’. Έχουν υποστηρίξει με συνέπεια την καμπάνια κατά των εξώσεων και επικρότησαν τους ακτιβιστές του PAH τη στιγμή που εκδιώκονταν από το κοινοβούλιο την περασμένη βδομάδα.
Στη Γαλικία, όπου η Ενωμένη Αριστερά έχει σχηματίσει ένα συνασπισμό με ένα τμήμα των αριστερών εθνικιστών, με επικεφαλή τον ιστορικό ηγέτη του BNG Beiras, η νεοσυσταθείσα AGE (Εναλλακτική Αριστερά Γαλικίας) έχει ενισχυθεί σημαντικά στις δημοσκοπήσεις. Οι εκλογές της Γαλικίας τον Οκτώβρη αποτέλεσαν την πρώτη εκλογική επιτυχία της AGE (που παρουσιάζεται ως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. της Γαλικίας), η οποία έλαβε 14% και εξέλεξε 9 βουλευτές στο κοινοβούλιο της Γαλικίας. Τώρα, μόλις 100 μέρες μετά, θα συγκέντρωνε 19,2% (μόλις 0,3% από το PSOE) και 15 έδρες. Το κυρίαρχο Λαϊκό Κόμμα θα έχανε την πλειοψηφία του. Πιο σημαντική είναι η ανάλυση αυτής της δημοσκόπησης, επειδή εμφανίζει ότι μεταξύ των ατόμων ηλικίας 18 και 34 ετών, η AGE θα ήταν το πρώτο κόμμα, με ποσοστό 15,3% (περισσότερο από το άθροισμα των ποσοστών του Λαϊκού Κόμματος και του PSOE!) και δεύτερο κόμμα στα άτομα ηλικίας μεταξύ 35 και 54 ετών.
Η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος είναι ξεκάθαρα αναξιόπιστη, ακόμα και μεταξύ των ψηφοφόρων της. Αλλά δεν είναι πιθανό να καταρρεύσει μόνη της, ακόμα κι αν αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί απολύτως. Αν συμβεί αυτό, θα σήμαινε απλώς ότι η σημερινή κρίση θα έβρισκε μια λύση από τα άνω. Οι πιο έξυπνοι σχολιαστές της άρχουσας τάξης υπαινίσσονται ήδη ένα τέτοιο σενάριο, όπου ο ανυπόληπτος πρωθυπουργός Ραχόι, θα παραιτούνταν υπέρ ενός άλλου ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος που δεν θα έχει στιγματιστεί άμεσα από τη διαφθορά. Η ιδέα μιας κυβέρνησης ‘’εθνικής σωτηρίας’’ που θα αντιμετωπίσει τη διαφθορά και την οικονομική κρίση συζητείται επίσης από την άρχουσα τάξη.
Οι ηγέτες του PSOE θα ήταν περισσότερο από ευτυχείς να συνεισφέρουν κι αυτό είναι αυτό που διακηρύσσουν τόσο καιρό. Στην πραγματικότητα, ακόμα και όταν ο αρχηγός του PSOE Rubalcaba απαίτησε την παραίτηση του Ραχόι, λίγες βδομάδες μετά τα σκάνδαλα διαφθοράς, φρόντισε να ξεκαθαρίσει ο ίδιος ότι δε ζητάει πρόωρες εκλογές. Το PSOE εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά αναξιόπιστο από την προηγούμενη κυβερνητική του θητεία και οι εκλογές δε θα τους δώσουν μια πλειοψηφία αρκετά ισχυρή για να εκτελέσουν τις αντι-μεταρρυθμίσεις και τις επιθέσεις που χρειάζεται η άρχουσα τάξη. Στη συζήτηση στη Βουλή ο Rubalcaba έκανε μια πρόταση: ‘’εμείς οι σοσιαλιστές πιστεύουμε ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος, μέσω συμφωνιών’’.
Ο πρόεδρος της PRISA, της ομάδας επικοινωνίας που δημοσιεύει την El País, σε ένα συνέδριο στη Βαρκελώνη το έθεσε ξεκάθαρα: ‘’όλο το σύστημα είναι σε κρίση: η βιομηχανική κοινωνία, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, το σύστημα των μέσων μαζικής ενημέρωσης’’, και προειδοποίησε ότι ‘’η οργή θα αυξηθεί και μαζί η δημαγωγία και ο λαϊκισμός’’, ωστόσο, κατέληξε στο ότι οι πρόωρες εκλογές δεν θα αποτελούσαν λύση, καθώς αυτό θα προωθούσε ένα ‘’ελληνικό σενάριο’’ στην Ισπανία. Η σκληρότητα αυτών των ανθρώπων δεν έχει όρια. Ενώ τυπικά υπερασπίζονται τη ‘’δημοκρατία’’, δηλώνουν ανοικτά ότι δεν μπορούν να εμπιστευθούν το λαό να πάρει μια απόφαση και ότι δε θα πρέπει να του επιτραπεί να ψηφίσει, εάν το αποτέλεσμα της ψήφου είναι πιθανό να πάει ενάντια στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Σε ομιλία του στη Μαδρίτη, στις 15 Φεβρουαρίου, ο ιστορικός ηγέτης του PSOE, Φελίπε Γκονζάλες, έφθασε στο σημείο να πει πως ο Ραχόι δεν πρέπει να παραιτηθεί επειδή αυτό θα αυξήσει την αστάθεια. Έκανε έκκληση στο Ραχόι ‘’να λάβει δραστικά μέτρα’’ προκειμένου ‘’να επιτύχει συμφωνίες και συναίνεση, ώστε να καθαρίσει την πολιτική ζωή, να αναμορφώσει τους θεσμούς και τα πολιτικά κόμματα’’ και πάνω απ’ όλα ‘’να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση’’. Γι’ αυτό ανησυχεί πραγματικά η άρχουσα τάξη: τον αντίκτυπο των σκανδάλων διαφθοράς και των μέτρων λιτότητας στην ικανότητα της κυβέρνησης να υλοποιήσει περαιτέρω περικοπές και αντι-μεταρρυθμίσεις, τα οποία είναι απαραίτητα σύμφωνα με την οπτική τους.
Η κατάσταση της ισπανικής οικονομίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ελιγμούς. Πέραν της αισιοδοξίας της κυβέρνησης, η οποία υποστηρίζει ότι η ύφεση έχει ήδη μηδενιστεί και το 2013 θα υπάρξει εκκίνηση της ανάπτυξης, η πραγματική κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ήδη προβλέψει ύφεση της τάξης του 1,4% του ΑΕΠ για το 2013 (ενώ η πρόβλεψη της κυβέρνησης είναι 0,5%) και επιπλέον αύξηση της ανεργίας στο 27% (η κυβέρνηση αναμένει μείωση στο 24,3%). Οι στόχοι μείωσης του ελλείμματος που τίθενται από την κυβέρνηση και την Ε.Ε. δεν μπορούν να επιτευχθούν και συνεπώς είναι πιθανό ότι το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθεί και δε θα μειωθεί όπως προέβλεπαν οι αριθμοί που δημοσιεύτηκαν το 2012.
Αυτό οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: η κυβέρνηση θα πρέπει να ανακοινώσει περαιτέρω περικοπές και μέτρα λιτότητας, σε μια κατάσταση, η νομιμοποίηση της οποίας είναι μηδενική. Η άρχουσα τάξη δεν έχει εναλλακτική λύση, καθώς το PSOE, είναι εξίσου αναξιόπιστο με το Λαϊκό Κόμμα. Η μόνη λύση είναι ένα είδος τεχνοκρατικής κυβέρνησης ή μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ήδη υπάρχουν φήμες, ότι πραγματοποιήθηκε μια μυστική συνάντηση μεταξύ του Φελίπε Γκονζάλες και του αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος Gallardón, ο οποίος μέχρι στιγμής δεν έχει φθαρεί από τα σκάνδαλα διαφθοράς.
Ενώστε τους αγώνες
Σε μια τέτοια κατάσταση, μια αποφασιστική παρέμβαση των μαζών στο προσκήνιο θα μπορούσε να αλλάξει τα πάντα. Οι ηγέτες των βασικών συνδικάτων, CCOO και UGT, είναι εξαιρετικά φοβισμένοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες και στην πραγματικότητα δεν έχουν εμφανιστεί από την πετυχημένη γενική απεργία της 14ης Νοεμβρίου πέρσι. Το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι μια πρόταση στις οργανώσεις των αφεντικών και στην κυβέρνηση και μια ‘’εθνική συμφωνία για την ανάπτυξη και την απασχόληση’’. Αυτό σε μια εποχή που και η κυβέρνηση και οι εργοδότες έχουν ξεκινήσει μια ολομέτωπη επίθεση στα κεκτημένα δικαιώματα και τις συνθήκες της εργατικής τάξης!
Αν οι ηγέτες των συνδικάτων έπαιρναν την πρωτοβουλία και οργάνωναν ένα σταθερό σχέδιο αγώνα για να ενώσουν όλες τις διαφορετικές καμπάνιες και απεργίες σε ένα μοναδικό εθνικό κίνημα που θα ανατρέψει την κυβέρνηση, ο Ραχόι δε θα άντεχε ούτε μία βδομάδα. Το πρόβλημα είναι ότι οι ηγέτες των συνδικάτων αποδέχονται τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος και ως εκ τούτου δεν είναι σε θέση να προσφέρουν οποιαδήποτε σοβαρή εναλλακτική λύση για τη βαθιά κρίση του ισπανικού καπιταλισμού, εκτός από εκκλήσεις για την ‘’τόνωση της ανάπτυξης’’.
Η ηγεσία της Ενωμένης Αριστεράς έχει ζητήσει ανοιχτά την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη πρόωρων εκλογών και ένα είδος ‘’συντακτικής διαδικασίας’’. Αυτό εκφράζει το γεγονός ότι αυτή είναι μια καθεστωτική κρίση, όχι απλά μια κρίση της παρούσας κυβέρνησης. Ωστόσο, δεν είναι ξεκάθαρο τι εννοεί με το ‘’συντακτική διαδικασία’’. Αυτό για το οποίο διαμαρτύρεται η ισπανική εργατική τάξη δεν είναι μόνο η διαφθορά. Η λύση δεν είναι απλά η καλύτερη λειτουργία, πιο δημοκρατικοί θεσμοί. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί είναι οι θεσμοί που αντιστοιχούν στην κρίση του καπιταλισμού που βιώνει η Ισπανία. Η σαπίλα της ισπανικής άρχουσας τάξης αποκαλύπτεται ακριβώς επειδή όλο το σύστημά τους είναι σε κρίση. Αυτό που πρέπει να ξεπεραστεί και να αντικατασταθεί δεν είναι μόνο η αστική δημοκρατία, αλλά το καπιταλιστικό σύστημα από το οποίο αυτή προέρχεται.
Κάθε θεμελιακή αλλαγή στην Ισπανία πρέπει να ξεκινήσει από την απαλλοτρίωση των εταιριών του IBEX35, που ελέγχει την πλειοψηφία της ισπανικής οικονομίας. Μόνο τότε θα έχουμε τα απαραίτητα εργαλεία για να οργανώσουμε την οικονομία προς όφελος της πλειοψηφίας του πληθυσμού και όχι μια χούφτα παρασιτικών μη εκλεγμένων τραπεζιτών και καπιταλιστών.
Αυτό που επίσης λείπει από τη θέση της Ενωμένης Αριστεράς είναι μια σαφής ιδέα για το ρόλο που μπορεί να παίξει η Ενωμένη Αριστερά. Η οργάνωση δεν πρέπει να περιορίζεται στο να ακολουθεί και να υποστηρίζει τις πρωτοβουλίες, οι οποίες μέχρι στιγμής λαμβάνονται από τα κοινωνικά κινήματα. Όπως υποστηρίχθηκε από μια σειρά τοπικά διαμερίσματα (συμπεριλαμβανομένης της επαρχίας Alava και στον διαμέρισμα του Puerto de la Torre στη Μάλαγα), η Ενωμένη Αριστερά πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία σύγκλισης ενός εθνικού συμβουλίου αντιπροσώπων από τις διαφορετικές καμπάνιες και οργανώσεις, τα συνδικάτα, τις αριστερές πολιτικές οργανώσεις, ώστε να δημιουργήσει ένα ενωμένο μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση. Οι ακτιβιστές της μέσα στα συνδικάτα πρέπει να κινητοποιηθούν για το συντονισμό όλων των αγώνων και των απεργιών και να ασκήσουν πίεση προς τους ηγέτες να δράσουν.
Στις 23 Φεβρουαρίου είναι η επέτειος της απόπειρας πραξικοπήματος του 1981. Με πρωτοβουλία κάποιων εκστρατειών κατά των περικοπών και των μέτρων λιτότητας (τα ‘’κύματα’’), έχουν προκηρυχθεί διαδηλώσεις σε ολόκληρη την Ισπανία ‘’ενάντια στο πραξικόπημα των αγορών’’. Στο σημερινό κλίμα, αυτές οι διαδηλώσεις θα είναι μαζικές και θα αναδείξουν την τεράστια οργή που υπάρχει.
Η 23η Φεβρουαρίου δεν μπορεί να είναι μια απλή μέρα αγώνα, αλλά πρέπει να ειδωθεί ως σημείο εκκίνησης για μια διαρκή εκστρατεία κινητοποιήσεων, συμπεριλαμβανομένης μιας 48ωρης απεργίας, για να ανατραπεί η κυβέρνηση. Η Ενωμένη Αριστερά πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία.
Τώρα είναι η ώρα : Κάτω η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος!
{fcomment}
