Καταρχήν το άρθρο αυτό (http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8181) μου προκαλεί την ενστικτώδη επιθυμία να το αντικρούσω. Είναι σχεδόν δημαγωγικό και νοιώθω ότι μου «κουνάει το δάχτυλο» και μου λέει «συμμορφώσου». Μόνο σαν άρθρο πολιτικής σκοπιμότητας μπορώ να το δω, από τα πολλά που υπάρχουν στην αριστερή αρθογραφία. Σαν ένα άρθρο που μαλώνει πολλούς από τους συντρόφους μας και συνάμα εχθρικό απέναντι στο σκοτεινό, διαβολικό Αριστερό Ρεύμα, χρεώνοντάς του σοσιαλιστικό καιροσκοπισμό και πολιτικό αργοπορισμό, προκειμένου τα πανούργα του στελέχη με κάθε μέσο να αναρριχηθούν…
Ο αρθρογράφος αναφέρει : «Πρέπει να αναφέρουμε ότι μετά από 2,5 χρόνια συζητήσεων μέσα στην Αριστερά, η άποψη εξόδου από το ευρώ ηττήθηκε, τόσο μέσα στην Αριστερά, όσο και στην κοινωνία, αλλά και στο κίνημα. Η ήττα αυτή σφραγίστηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου, ενώ η άποψη της μονόπλευρης πολιτικής συμμαχίας ηττήθηκε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, όπου η συρρίκνωση των ποσοστών του ΚΚΕ και η εκλογική εξαφάνιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την κατέστησαν άνευ νοήματος. Ακριβώς επειδή ηττήθηκαν και οι δύο απόψεις του ρεύματος, γίνεται προσπάθεια επαναφοράς από το παράθυρο, μέσω της παρέμβασης στην διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ. Γίνεται δηλαδή προσπάθεια επαναφοράς της γραμμής της ήττας. Επαναφορά κόντρα στην γραμμή που μας οδήγησε σε εκλογική νίκη που δεν υπήρξε στην παγκόσμια Αριστερά άλλο ανάλογό της».
Η άποψη αυτή είναι λαθεμένη. Το ΚΚΕ συντρίφτηκε, γιατί το Φεβρουάριο του 2011, η Αλέκα Παπαρήγα ουσιαστικά υποστήριξε στην τηλεόραση της ΕΤ-3 «μη μας ψηφίσετε». Το είπε βέβαια, πιο «σικ». Ανέφερε λοιπόν «δώστε μου 48% να αλλάξω τα πάντα αλλιώς μη περιμένετε αλλαγές». Υπήρχαν και άλλοι λόγοι που δεν χρειάζεται εδώ να αναφερθούν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταποντίστηκε, γιατί πολύ απλά ο ΣΥΡΙΖΑ και σήκωσε το «γάντι» της αλλαγής, αλλά και έδωσε ιδεολογική στέγη και έκφραση στους εκεί συντρόφους, όπως επίσης στους συντρόφους του ΚΚΕ. Κάπως έτσι ήρθε το 27%. Συμπεριελάμβανε αντικαπιταλιστές και κουμουνιστές λόγω της ιδεολογικής έκφρασης Λαφαζάνη και άλλους δημοκράτες, λόγω των πολλών και αξιόλογων αριστερών συντρόφων που βρίσκονται στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε καμία περίπτωση δεν ηττήθηκαν τα δύο κόμματα αυτά επειδή έλεγαν «έξω από το ευρώ». Όποιος ερμηνεύει την κοινωνία ως θετική στο ευρώ, μέσω μιντιακής προπαγάνδας – η οποία ως μέσο αστικής ιδεολογίας είναι παλαιότερη και πολύπλευρα δουλεμένη από τη σοσιαλιστική και διαθέτει ασύγκριτα μέσα διάδοσης – είναι απλά αφελής.
Εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να πω, ότι στην κομματική ένταξή μου στον ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε σημαντικότατο ρόλο η ιδεολογική παρουσία τόσο του «Αριστερού Ρεύματος», του «Κόκκινου», όσο της ομάδας «Ρόζα» και της «Μαρξιστικής Φωνής» («Πρωτοβουλία για έναν Επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ»). Αυτό το κομμάτι των ριζοσπαστικών τάσεων, είναι ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί συγκροτούν έναν «κομμουνιστογενή» Σύριζα, αλλά πρωτίστως έναν «Μαρξιστικό ΣΥΡΙΖΑ», αλλιώς θέλω «τα λεφτά μου πίσω» τώρα!
Κι ας πάμε παρακάτω. Αν ο συγγραφέας του άρθρου μιλάει από μόνος του και λέει τις απόψεις του, καλά κάνει και μιλάει. Απλά δε συμφωνώ. Στη κλίμακα από 1 έως 100 διαφωνώ στο 80% με 100%. Ο συγγραφέας είναι απαξιωτικός προς το ιδεολογικό κομμάτι των συνιστωσών, σχετικά με το τι ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαμορφώσει αυτό το κομμάτι. Το κείμενό του είναι εχθρικό και προσβλητικό για μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που πρόσκεινται σ’ ένα ολόκληρο ιδεολογικό ρεύμα. Θα ήθελα λοιπόν, ο «επίσημος ΣΥΡΙΖΑ» να μου πει, αν αυτό το επιθετικό και σχεδόν «οικονομίστικο» άρθρο, υιοθετείται από τον ίδιο.
Κι αν στον τομέα των μετάλλων ο «Στασινόπουλος» κάνει τις εξαγωγές (σύμφωνα με όσα παρατίθενται στο άρθρο), τα περισσότερα από αυτά τα μέταλλα παράγονται στην ελληνική γη. Ο αρθογράφος γνωρίζει κάτι για την παραγωγική ανασυγκρότηση και πως γίνεται αυτή σε σοσιαλιστικά πρότυπα; Ή θα ακούγεται τότε το εξυπνακίστικο να «δώσουμε να φάνε οι φτωχοί ένα πιάτο φαί», «να προστατέψουμε τους αδύνατους» και άλλα τέτοια «μπλά – μπλα». Είναι δυνατόν αυτά να γίνουν σημαία ενός σοσιαλιστικού κόμματος που έχει ποντάρει στην ανατροπή ή έστω στον μερικό απομονωτισμό του κεφαλαίου; Είναι αυτό κείμενο για να εμπνεύσει την εργατική τάξη να ξεπεράσει την αστική ιδεολογία; Τι προτείνει ο αρθρογράφος για να ενισχύσει και να διαπαιδαγωγήσει τη ταξική πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης τη στιγμή που το 70% των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ έχει προλεταριοποιηθεί και αναζητά την πολιτική του καθοδήγηση;
Οι ταξικοί συσχετισμοί είναι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή, όσον αφορά τους εργαζόμενους. Ας μας πει όμως ο αρθρογράφος που πιστεύει το αντίθετο, με ποιό τρόπο θα αλλάξουν οι συσχετισμοί προκειμένου να γίνει η πολιτική σύγκρουση ή μήπως υποστηρίζει ως μια άλλη Τρέμη και ένας άλλος Καψής την περίφημη άποψη «μη περιμένετε πολλές αλλαγές γιατί το κεφάλαιο έχει στα χέρια του τις εισαγωγές-εξαγωγές», οπότε εκτοξεύει έμμεσα μια «μπηχτή» φόβου στο κίνημα περί ελλείψεων στα είδη διατροφής και τα καύσιμα; Θέλω πραγματικά ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ να μου απαντήσει αν συμφωνεί με τις πολιτικές – προγραμματικές θέσεις του αρθρογράφου – που είναι και ασαφείς – ή θεωρεί ότι αυτές αντιπροσωπεύουν μόνο τον αρθρογράφο.
Δεν είμαστε μικρά παιδιά. Αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες. Κι αν ο Βαρδινογιάννης κατέχει σήμερα τα πετρέλαια, πολύ απλά, την επόμενη μέρα της σύγκρουσης δε θα έχει τον παραμικρό έλεγχο πάνω σε αυτά. Αλήθεια οι κοινωνικές αλλαγές που ευαγγελιζόμαστε, έχουν συναίσθηση μερικοί ότι προϋποθέτουν θυσίες; Εδώ, στην άποψη του αρθρογράφου, τα όρια της ρήξης ως που φτάνουν άραγε; Στην ανθρώπινη απώλεια από λόγχη καπιταλιστή; Στην πενθήμερη έλλειψη τροφής; Στην απώλεια των συνηθειών μας, ίντερνετ και φρέσκος, μυρωδάτος καφές το πρωί; Στην απόλυση από την εργασία μας; Ε λοιπόν, σε κάποιους από τους συνανθρώπους μας έχουν συμβεί όλα αυτά. Στους περισσότερους από εμάς, μπορεί ένα λιγότερο. Το λέω αυτό, γιατί αυτοί είναι οι ταξικοί συσχετισμοί. Ήδη είμαστε σε ρήξη με το αστικό σύστημα και οι πολιτικές συνειδήσεις είναι διαμορφωμένες προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχω την αίσθηση λοιπόν, πως με τα γραφόμενα του, ο αρθρογράφος του “Red Notebook” επιθυμεί έναν ΣYRIZA τύπου ΑΚΕΛ.
Το κείμενο του αρθρογράφου δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία μετωπική επίθεση στο «Αριστερό Ρεύμα» και στους ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτό, αλλά και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι το αντιλαμβάνομαι, εγώ σα καινούργιο μέλος και ανένταχτος, αλλά θρησκευόμενα ΣΥΡΙΖΑίος και Λενινιστής. Τον αρθρογράφο δεν τον γνωρίζω, μπορεί να είναι το καλύτερο παιδί και για κάποιους, πολύ καλός σύντροφος. Όμως έχοντας βιώσει μια διάσπαση δραματική στις αρχές του ’90, θυμάμαι ότι τότε το κλίμα ήταν επιθετικό απέναντι στις τάσεις και εκφράζονταν από τις εφημερίδες με παρόμοια κοντυλοφόρικα «μαχαίρια».
Παραπατήσαμε πολλοί άνθρωποι τότε, αρκετά χρόνια μετά, μέχρι να ξαναβρούμε τη στράτα μας παρέα με το αριστερό κίνημα. Σε αυτή την πορεία, αποφάσισα να μη προσβάλλω ποτέ μου αριστερό σύντροφο, γιατί κανένας μας δε περισσεύει απέναντι στον αιώνιο εχθρό! Και βέβαια δεν επιθυμώ να με προσβάλουν από τ’ αριστερά μου. Αλλιώς το χοντραίνω κι εγώ!
Ευχαριστώ θερμά για το βήμα έκφρασης
Συντροφικά
Μπάμπης Χουβαρδάς
{fcomment}
