Στην Διακήρυξη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ για τη συνδιάσκεψη του Δεκέμβρη, εκτός των άλλων, διαβάζουμε τα εξής:
«Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ αποσκοπεί μεν στον σοσιαλισμό, αλλά ο ίδιος γνωρίζει καλά ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι κυρίως υπόθεση ενός πολιτικού φορέα. Είναι υπόθεση της εργατικής τάξης και των υποτελών τάξεων και της πάλης τους, είναι υπόθεση της κοινωνικής συμμαχίας της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Όπως γράφει το ιδρυτικό κείμενο της Αριστεράς της εποχής μας, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, «το προλεταριάτο δεν θα μπορέσει να απελευθερωθεί το ίδιο, αν δεν απελευθερώσει την κοινωνία ολόκληρη».
Καταρχάς είναι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η Γραμματεία θεωρεί πως το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» είναι το «ιδρυτικό κείμενο της Αριστεράς». Αυτή η παραδοχή από μόνη της, επιβεβαιώνει την ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να στραφεί στον γνήσιο επαναστατικό μαρξισμό, σκοπό για τον οποίο αγωνίζεται η «Πρωτοβουλία για έναν Επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ» προτείνοντας μια εναλλακτική, επαναστατική, σοσιαλιστική Διακήρυξη για τη συνδιάσκεψη του Δεκέμβρη. Παρ’ όλα αυτά όμως, το συγκεκριμένο απόσπασμα από το Μανιφέστο χρησιμοποιείται από την Γραμματεία με τρόπο τέτοιο, ώστε να βγαίνει ένα πολιτικό νόημα τελείως διαφορετικό από αυτό που ήθελαν να δώσουν οι θεωρητικοί του κομμουνισμού.
Καταρχάς το απόσπασμα έτσι όπως παρατίθεται, δεν είναι καν ακριβές, πλήττοντας βαρύτατα την αξιοπιστία των σ. «υπερασπιστών» του «ιδρυτικού κειμένου της Αριστεράς». Το ακριβές απόσπασμα από το Μανιφέστο (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») – προφανώς σε αυτό αναφέρεται η Γραμματεία – είναι το ακόλουθο : «..Όλα τα προηγούμενα κινήματα ήταν κινήματα της μειοψηφίας ή προς όφελος μιας μειοψηφίας. Το προλεταριακό κίνημα είναι το αυτοτελές κίνημα της τεράστιας πλειοψηφίας προς όφελος της τεράστιας πλειοψηφίας. Το προλεταριάτο, το κατώτερο στρώμα της σημερινής κοινωνίας, δεν μπορεί να σηκωθεί, δεν μπορεί ν’ ανυψωθεί χωρίς να τιναχτεί στον αέρα όλο το εποικοδόμημα των στρωμάτων που αποτελούν την επίσημη κοινωνία…».
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, εξηγούν αρκετά αναλυτικά στο Μανιφέστο πως το προλεταριάτο, συγκριτικά με τις υπόλοιπες υποτελείς τάξεις της κοινωνίας, παίζει τον πιο καθοριστικό ρόλο στην οικονομία. Αρκεί να σκεφτούμε ότι χωρίς τους εργάτες ούτε ένα γρανάζι δεν γυρνά, ούτε ένας τροχός δεν κυλά, ούτε μια λάμπα δεν ανάβει. Λόγω αυτού ακριβώς του ειδικού ρόλου στην παραγωγή, αλλά και των συνθηκών της δουλειάς του, αφού σε αντίθεση με τα μικροαστικά στρώματα οι εργάτες συγκεντρώνονται κατά εκατοντάδες και χιλιάδες σε τεράστιες παραγωγικές μονάδες μαθαίνοντας έτσι να ζουν σε συνθήκες συλλογικής πειθαρχίας και οργάνωσης, το προλεταριάτο είναι η μόνη αληθινά επαναστατική τάξη της κοινωνίας. Οι θεμελιωτές του κομμουνισμού, γράφουν χαρακτηριστικά στο Μανιφέστο: «Οι υπόλοιπες τάξεις χάνονται κι εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, ενώ το προλεταριάτο είναι το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της».
Είναι προφανές βέβαια ότι το προλεταριάτο δεν θα μπορούσε να ανατρέψει την αστική τάξη και να κατακτήσει την εξουσία χωρίς την υποστήριξη των υπόλοιπων υποτελών τάξεων, αφού η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού απαιτεί την ενεργή συμμετοχή και επαναστατική δράση της τεράστιας πλειοψηφίας της κοινωνίας από τη μία και από την άλλη, ελευθερώνει όχι μόνο το προλεταριάτο, αλλά και τα μικροαστικά στρώματα, που στις σημερινές συνθήκες βαθιάς κρίσης καταστρέφονται. Γι’ αυτό, όπως γράφουν οι ιδρυτές του σοσιαλισμού, «..Το προλεταριακό κίνημα είναι το αυτοτελές κίνημα της τεράστιας πλειοψηφίας προς όφελος της τεράστιας πλειοψηφίας».
Όμως η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα λόγια – με την ανεπίτρεπτη μέθοδο μάλιστα της «ελεύθερης διασκευής» – τα χρησιμοποιεί για να υποτιμήσει τη σημασία της υπεράσπισης του σοσιαλισμού από το μαζικό κόμμα της εργατικής τάξης. Θέλει να πείσει – όχι ότι η θέση του προλεταριάτου είναι αποφασιστική στην διαδικασία της σοσιαλιστικής επανάστασης όπως υποστηρίζουν οι συγγραφείς του Μανιφέστου – αλλά ότι δεν έχει και τόση σημασία το αν το εργατικό κόμμα θα υπερασπίζει τον σοσιαλισμό και ότι το μόνο που έχει σημασία είναι το τι θα κάνει σε σχέση με τον σοσιαλισμό η ίδια εργατική τάξη και «η μεγάλη πλειοψηφία του λαού»…. Λες και το κόμμα δεν παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής συνείδησης της τάξης, λες και το κόμμα είναι ένα όργανο που υπάρχει έξω από την εργατική τάξη….
Είναι αυτονόητο, ότι ένα εργατικό κόμμα, ακόμα και αν έχει το πιο επαναστατικό πρόγραμμα και τα πιο έμπειρα στελέχη, δεν θα μπορέσει ποτέ να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να διατηρήσει μια εργατική-σοσιαλιστική εξουσία, αν δεν υπάρχει στην κοινωνία μια επαναστατική κατάσταση, αν οι εργατικές μάζες δεν παλέψουν ενεργά για τον Σοσιαλισμό. Από την άλλη πλευρά όμως, όσες φορές ιστορικά υπήρχε στην κοινωνία επαναστατική κατάσταση, όσες φορές οι υποτελείς τάξεις πολεμούσαν τον καπιταλισμό διαθέτοντας ηγεσίες και κόμματα χωρίς επαναστατικό πρόγραμμα, και χωρίς την πολιτική πρόθεση να συγκρουστούν με τους αστούς, τότε αυτές οι επαναστάσεις κατέληγαν σε ήττες και αιματοκυλίσματα των εργατών. (Ισπανικός Εμφύλιος ’36-’39, Ελλάδα ’41-‘44 και ’46-’49, Κίνα ’24-΄27 κλπ). Αντίθετο παράδειγμα αποτελεί η Ρωσία του 1917, όπου εκεί η επαναστατική κατάσταση μέσα από την ενεργή πολιτική παρέμβαση της επαναστατικής -μαρξιστικής ηγεσίας των Μπολσεβίκων, οδήγησε στη νίκη της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης. Από αυτή την ιστορική εμπειρία συνάγεται ο καθοριστικός ρόλος του κόμματος στην προετοιμασία και την οργάνωση της προλεταριακής επανάστασης. Όμως τα μαθήματα της Ιστορίας φαίνεται ότι δεν απασχολούν τη Γραμματεία.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια προεπαναστατική περίοδο. Η τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων και όλων των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων στην Ελλάδα, έχουν αποδείξει με τις αλλεπάλληλες μαζικότατες κινητοποιήσεις τους, πως έχουν πραγματική διάθεση να αγωνιστούν. Αυτό που χρειάζονται δεν είναι απλά και άλλες εκκλήσεις για «αγώνα», αλλά προοπτική νίκης και ένα σοβαρό επαναστατικό, πολιτικό πρόγραμμα που θα τους δώσει μια βιώσιμη λύση.
Αυτό το ιστορικό καθήκον λοιπόν, πέφτει σήμερα στις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί να ακολουθεί και να υποστηρίζει παθητικά το κίνημα της εργατικής τάξης, δήθεν στο όνομα «της αυτονομίας των κινημάτων», ούτε πρέπει να αρκείται στο ρόλο του ακροατή των προβλημάτων του εργαζόμενου λαού. Πρέπει να μπει μπροστά, στην ηγεσία του κινήματος και να του δείξει το δρόμο προς τη νίκη. Πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία στη βάση ενός προγράμματος ανατροπής του καπιταλισμού, στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος που θα το «ζυμώσει» πλατιά στο εργατικό κίνημα. Σύμφωνα με τα λόγια του «ιδρυτικού κειμένου της Αριστεράς» : «Ο άμεσος σκοπός των κομμουνιστών είναι ο ίδιος με το σκοπό όλων των άλλων προλεταριακών κομμάτων: συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης, κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο.»
