ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ :
ΣΤΡΟΦΗ ΣΤ’ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ Ν.Δ, ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΣΤΗ ΔΕΞΙΑ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
Τα αποτελέσματα των προχθεσινών εκλογών έρχονται να επιβεβαιώσουν την διαφαινόμενη τάση κίνησης της ελληνικής κοινωνίας προς τ’ αριστερά και την αναπτυσσόμενη ταξική πόλωση.
Η Ν.Δ αποδοκιμάστηκε χάνοντας πάνω από το 3,5 % της δύναμής της, απώλεια που είναι η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί από το 1993 έως σήμερα για μια κυβέρνηση μέσα σε 3,5 χρόνια. Ο μεγάλος χαμένος όμως των εκλογών ήταν η δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που χάνοντας 2,45 % της εκλογικής της δύναμης καταψηφίσθηκε για την προκλητική απροθυμία της να κάνει ουσιαστική, δηλαδή ταξική – αριστερή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Δεξιάς.
Η κύρια τάση που αναδείχθηκε από την κάλπη ήταν η ενίσχυση των κομμάτων της Αριστεράς, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, που κέρδισαν 2,26 και 1,78 ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές, εκφράζοντας την ριζοσπαστική διάθεση που αναπτύσσεται απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα και τους διαχειριστές του, ιδιαίτερα στους κόλπους της νεολαίας. Ιδιαίτερα ενδεικτικό για τις αναπτυσσόμενες τάσεις στην κοινωνική συνείδηση είναι το σημαντικά υψηλό ποσοστό που πήρε αθροιστικά η Αριστερά στις περιφέρειες με εργατικές γειτονιές. Για παράδειγμα στη Β’ Αθήνας η Αριστερά αύξησε τις δυνάμεις της κατά 8 περίπου μονάδες ξεπερνώντας το 21%, με το ΠΑΣΟΚ να πέφτει στο 34,04% , ενώ στη Β’ Πειραιά η δύναμη της αυξήθηκε επίσης κατά 8 μονάδες φθάνοντας στο 23,4%.
Το ΛΑΟΣ στηριγμένο στην γενικόλογη δημαγωγία και επιχειρώντας να κρύψει σε σημαντικό βαθμό το αληθινό αντιδραστικό του πρόσωπο πίσω από μια φιλολαϊκή ρητορική, κατάφερε να μπει στη Βουλή, φανερώνοντας πως τα αδιέξοδα του καπιταλισμού μπορούν να στρέψουν τμήματα από τα πιο καθυστερημένα στρώματα της κοινωνίας στην άκρα Δεξιά, όταν δεν προβάλλεται μια ορατή, ριζική πολιτική λύση από τα κόμματα της εργατικής τάξης.
Η ηγεσία της Ν.Δ, αντλώντας δύναμη από την κατάρρευση της δεξιάς ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί να δημιουργήσει μια εικόνα σταθερής και ισχυρής κυβέρνησης, όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η αποδοκιμασία της που αποτυπώθηκε στην απώλεια περίπου 350.000 ψήφων και στη στροφή του εκλογικού σώματος προς τ’ αριστερά, αντανακλά με σαφήνεια πως οι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουν διάθεση να παλέψουν ακόμα πιο αποφασιστικά απ’ ότι την προηγούμενη περίοδο για να μην περάσει τις αντεργατικές της μεταρρυθμίσεις.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, απρόθυμη στο σύνολό της να ανταποκριθεί στα πιεστικά αιτήματα της κοινωνικής της βάσης για αριστερή στροφή του κόμματος, προσπαθεί να διασωθεί με ανανέωση σε πρόσωπα και σε επικοινωνιακές τακτικές, αφήνοντας ξανά άθικτη την ουσία της δεξιάς, φιλο-καπιταλιστικής, πολιτικής της. Όμως το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικό και όχι επικοινωνιακό. Κανένας από τους υποψηφίους πρόεδρους στις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές δεν διαθέτει ένα αριστερό πρόγραμμα που να μπορεί να βγάλει το κόμμα από την κρίση και να δώσει στους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ μια άμεση προοπτική λύσης των προβλημάτων τους. Έτσι η βαθιά κρίση στο κόμμα θα συνεχιστεί και μετά τις έκτακτες διαδικασίες εκλογής αρχηγού, όποιος κι αν εκλεγεί.
ΚΚΕ : ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΜΕ ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ
Το ΚΚΕ ενισχύθηκε στις εκλογές περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί διαθέτει βαθύτερες ρίζες στην εργατική τάξη και τη νεολαία, σαφή ταξικό προσδιορισμό και πιο αριστερό πρόγραμμα. Όμως τα καθήκοντα του κόμματος μετά την εκλογική επιτυχία αυξάνονται. Καλείται πλέον να συμβάλει πιο αποφασιστικά και πιο αποτελεσματικά στην οργάνωση του αγώνα της εργατικής τάξης και της νεολαίας ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Γιατί πράγματι, όπως έγραφε η προεκλογική αφίσα του κόμματος, για την εργατική τάξη «έρχονται τα χειρότερα». Αυτό όμως σημαίνει πως και το ίδιο το κόμμα πρέπει να αρθεί στο ύψος των νέων κρισιμότερων ταξικών περιστάσεων.
Κατά τη γνώμη μας, αυτό το καθήκον απαιτεί μια νέα πορεία σε δύο καίρια ζητήματα. Κατά πρώτο λόγο στην ακολουθούμενη τακτική στο εργατικό κίνημα και την πρωτοπόρα νεολαία, όπου από την μέθοδο της αγωνιστικής περιχαράκωσης πρέπει να προχωρήσουμε στην τακτική της προώθησης της ευρύτερης δυνατής ταξικής – αγωνιστικής ενότητας πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα υπεράσπισης των ζωτικών εργατικών κατακτήσεων και διεκδικήσεων. Επιπρόσθετα, σαν ανταπόκριση στις έντονες, νέες αριστερές αναζητήσεις μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, πρέπει να προβάλλεται με σαφήνεια και καθαρότητα ο μονόδρομος του αληθινού σοσιαλισμού του Μαρξ και του Λένιν, του σοσιαλισμού με εργατική δημοκρατία και διεθνιστικό περιεχόμενο, σαν ένας στόχος πάλης ιστορικά επίκαιρος που θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα κεντρική προγραμματική πρόταση της διακυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου, η οποία και παραπέμπει σε ένα αχρείαστο, πρακτικά ανεφάρμοστο στάδιο, πριν το σοσιαλισμό. Σε μια περίοδο που οι χρεοκοπημένοι ρεφορμιστές δεν μπορούν να προτείνουν καμία λύση πέρα από τον καπιταλισμό, ο ζωτικός δρόμος του σοσιαλισμού που διαθέτουν στο πολιτικό τους οπλοστάσιο μόνο οι κομμουνιστές, πρέπει επειγόντως να τοποθετηθεί αποφασιστικά μπροστά στα μάτια της κοινωνίας.
Μέσα από μια τέτοια, νέα πολιτική πορεία, το σημερινό 8,2 % του ΚΚΕ θα πολλαπλασιαστεί ταχύτητα και οι νέοι ψήφοι στο κόμμα θα γίνουν πραγματική, θετική και μόνιμη υποστήριξη, αφού οι εργαζόμενοι θα μπορούν πλέον να βρουν σταθερές, καθαρές και αποτελεσματικές απαντήσεις για το μέλλον, μακριά από τις ψεύτικες υποσχέσεις και τις αοριστολογίες του ρεφορμισμού.
ΣΥΡΙΖΑ : ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΕΤΡΕΨΕ ΤΟ ΤΟΠΙΟ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τις δυνάμεις του να αυξάνονται, όμως σε αντίθεση με τις μεγαλόστομες προσδοκίες της ηγεσίας του «για ανατροπή του πολιτικού τοπίου», παραμένει σε απήχηση ο μικρότερος από τους μαζικούς αριστερούς πόλους. Γι’ αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί να φταίει ούτε ο «αυτισμός του Περισσού», ούτε «η δύναμη του δικομματισμού», αλλά μόνο τα ίδια τα λάθη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ανέξοδοι ύμνοι στα «κινήματα» και η απλή υιοθέτηση των πιο στοιχειωδών αιτημάτων των εργαζόμενων και της νεολαίας, δεν αρκούν για να μεγαλώσει αποφασιστικά η επιρροή της Αριστεράς. Η Αριστερά που έχει ανάγκη η εργατική τάξη πρέπει ασφαλώς να είναι ενωτική, αλλά την ίδια στιγμή είναι ανάγκη να είναι σαφώς ταξικά προσδιορισμένη και να διαθέτει ένα πρόγραμμα που να στρέφεται ενάντια στις βάσεις του σάπιου καπιταλιστικού οικοδομήματος.
Δυστυχώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει σήμερα αυτά τα στοιχεία, γι’ αυτό και δεν μπορεί να προωθήσει και την ενότητα της Αριστεράς με αξιοπιστία. Περιορίστηκε και πάλι στο να ζητά υποστήριξη από τους εργαζόμενους περισσότερο με μια γενικόλογη αριστερή επικοινωνιακή τακτική, παρά με μια σαφή αριστερή πολιτική. Οι συναγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει λοιπόν να παλέψουν ώστε την σημερινή πολιτική παρουσία με επίκεντρο αφηρημένα αριστερά σλόγκαν όπως «Να νικήσει η ζωή» και «Ενωτικά, δυνατά, αριστερά» να αντικαταστήσει μια σαφής και ολοκληρωμένη ταξική-σοσιαλιστική πρόταση για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση.
Τέλος, η παταγώδης αποτυχία των εκλογικών σχημάτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΜΕ.Ρ.Α, ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α, ΚΚΕ – Μ-Λ κ.λ.π) να εκφράσουν την διάθεση της κοινωνίας προς τ’ αριστερά, φανέρωσε στην πράξη ότι η περιθωριοποίηση μερικών εκατοντάδων καλών αριστερών αγωνιστών από την υπόλοιπη Αριστερά στο βωμό της εμμονής για μια εκλογική καταγραφή, είναι ο ορισμός του σεχταρισμού και αντί να κάνει αποτελεσματική τη δράση αυτών των αγωνιστών, τους συγχύζει και τους απογοητεύει.
Οι εκλογές αποτύπωσαν λοιπόν αρκετά καθαρά τις γενικές τάσεις τις κοινωνίας. Αυτό που προέχει πλέον στην θυελλώδη πολιτική και κοινωνική περίοδο που μπαίνουμε είναι το καθήκον να βρει αποφασιστική και αποτελεσματική πολιτική έκφραση το αυξανόμενο μίσος των εργαζόμενων και της πρωτοπόρας νεολαίας ενάντια στον καπιταλισμό. Πρέπει να ξαναβάλουμε στο επίκεντρο της δράσης του εργατικού κινήματος και της νεολαίας ένα γνήσιο σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Γι’ αυτό το σκοπό η πολιτική κίνηση Μαρξιστική Τάση καλεί σήμερα κάθε αγωνιστή σε συσπείρωση και κοινή δράση.
Η σύνταξη
