Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης λειτούργησαν σαν καταλύτης στην πολιτική κατάσταση στη Γαλλία, επιταχύνοντας τις εξελίξεις και αναγκάζοντας τον Μακρόν να καλέσει σε πρόωρες εκλογές. Σε αυτές, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, θα υποστεί μία βαριά ήττα. Σε όλα τα κόμματα έχουμε σημαντικές διεργασίες με διασπάσεις και νέες συμμαχίες.
Η εσωτερική κρίση στους Ρεπουμπλικανούς (το κύριο παραδοσιακό αστικό κόμμα στη Γαλλία) δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά η διάσπαση μέσα σε αυτό έχει ήδη ολοκληρωθεί – και θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, με έναν μάλλον διασκεδαστικό τρόπο. Στρεφόμενος προς την Εθνική Συσπείρωση (ΕΣ – το κόμμα της Λεπέν), ο ηγέτης των Ρεπουμπλικανών, Ερίκ Σιοτί, ακολουθεί απλώς μια αυξανόμενη τάση μεταξύ των δεξιών ψηφοφόρων.
Όσο για τους αντιπάλους του στην κορυφή του κόμματος, οι διαμαρτυρίες τους ακούγονται ακόμη πιο ανούσιες, δεδομένου ότι η συνηθισμένη ρητορική τους είναι σε μεγάλο βαθμό πανομοιότυπη με εκείνη της Μαρίν Λεπέν και των άλλων αντιδραστικών δημαγωγών.
Η διάσπαση του δεξιού κόμματος Reconquête είναι συνέπεια των μακροχρόνιων διαφορών μεταξύ του ιδρυτή του, Ερίκ Ζεμούρ, και της ανιψιάς της Μαρίν Λεπέν, Μαριόν Μαρεσάλ. Ο Ζεμούρ ονειρεύεται να γίνει ο νέος Πεταίν (επικεφαλής της κατοχικής κυβέρνησης στη Γαλλία την περίοδο 1940-44). Η Μαρεσάλ, από την πλευρά της, θα ήταν ικανοποιημένη με ένα Υπουργείο και δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει τις αυταπάτες μεγαλείου ενός παλιού δημοσιογράφου που ονειρεύεται να γίνει δικτάτορας.
Στο μεταξύ, οι Μακρονιστές βουλευτές κατρακυλάνε αβοήθητοι προς μια ήττα πρωτόγνωρων διαστάσεων. Επιπλέον, αν μετά το πέρας του δεύτερου γύρου αυτών των εκλογών υπάρχει ανεπαρκής κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η χώρα θα εισέλθει σε μία σοβαρή και παρατεταμένη κρίση των κυβερνητικών θεσμών.
Ο Μακρόν δεν είχε άλλη πραγματική επιλογή από το να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, άνοιξε μια προοπτική μιας νέας και πολύ επικίνδυνης επιδείνωσης της κρίσης του αστικού καθεστώτος στη Γαλλία.
Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο
Όπως είχαμε προβλέψει, η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης ανέστησε αμέσως τη Nupes (μια συμμαχία της Ανυπότακτης Γαλλίας του Μελανσόν, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα [ΣΚ], το Κομμουνιστικό Κόμμα [ΚΚΓ], τους Πράσινους και άλλους), με τη μορφή του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» (ΝΛΜ).
Όταν έρχεται η ώρα να διεκδικήσουν βουλευτικές θέσεις, οι ηγέτες του ΣΚ, των Πράσινων και του ΚΚΓ θεωρούν ότι η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν είναι πολύ αξιόλογη οργάνωση. Ωστόσο, μόλις λίγους μήνες πριν, είχαν εξαπολύσει ένα λίβελο συκοφαντικών κατηγοριών κατά του Μελανσόν (κατηγορώντας τον για «αντισημιτισμό» κλπ.). Τώρα βέβαια αυτές οι κατηγορίες έχουν σταματήσει. Τώρα μιλάνε για «ενότητα», η οποία όμως θα διαρκέσει όσο και η προεκλογική περίοδος.
Μετά τη φρέσκια πείρα από το φιάσκο της Nupes, λίγοι άνθρωποι ξεγελιούνται από αυτό το μέτωπο. Πολλοί εργαζόμενοι, ιδιαίτερα μεταξύ των φτωχότερων και πιο σκληρά εκμεταλλευομένων στρωμάτων, βλέπουν το ΝΛΜ με καχυποψία, ακόμη και βαθύ σκεπτικισμό. Η υποψηφιότητα του αντιδημοφιλούς πρώην Σοσιαλιστή Προέδρου, του Φρανσουά Ολλάντ, μάλλον δεν θα τους καθησυχάσει.
Ωστόσο, υπάρχουν επίσης εκατομμύρια νέοι άνθρωποι και εργαζόμενοι που υποστηρίζουν το ΝΛΜ επειδή βλέπουν σε αυτό τη μοναδική εναλλακτική επιλογή απέναντι στην ακροδεξιά ΕΣ. Δεν έχουν μεγάλες αυταπάτες για την αξία και τη σταθερότητα αυτής της νέας συμμαχίας, αλλά δεν βλέπουν κανένα άλλο εργαλείο στη διάθεσή τους για να προσπαθήσουν να εμποδίσουν την ΕΣ να έρθει στην εξουσία.
Η Révolution καλεί σε ψήφο για την ήττα της δεξιάς και της ακροδεξιάς στην κάλπη. Αλλά πάνω από όλα, καλούμε τους νέους και το εργατικό κίνημα να προετοιμαστούν για μεγάλους κοινωνικούς αγώνες μετά από αυτές τις εκλογές, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Η ηγεσία της CGT θα πρέπει να ανακοινώσει αμέσως ότι εάν η ΕΣ κερδίσει τις εκλογές στις 7 Ιουλίου, θα οργανωθεί άμεσα μια 24ωρη γενική απεργία – και ότι αυτό θα αποτελέσει το πρώτο στάδιο μιας μαζικής κινητοποίησης για την εκδίωξη του Μπαρντελά και των υποστηρικτών του από την εξουσία. Η κινητοποίηση της τάξης μας πρέπει να προετοιμαστεί χωρίς καθυστέρηση!
Αν, από την άλλη, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση, η ανάγκη για προετοιμασία αγώνων δεν θα είναι λιτότερο σημαντική. Όπως γράψαμε στις 13 Ιουνίου, ειδικότερα οι βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των Πρασίνων, «θα αποδειχθούν πολύ ευαίσθητοι στην πίεση της άρχουσας τάξης, η οποία θα απαιτήσει την εγκατάλειψη όλων των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και την επιδίωξη μιας πολιτικής δραστικής λιτότητας […] Με άλλα λόγια, πρέπει να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε τώρα για μεγάλες κινητοποιήσεις για να απαιτήσουμε την άμεση εφαρμογή και εμβάθυνση του προγράμματος του ΝΛΜ, αν κερδίσει. Οι νέοι και οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εμπιστεύονται τις φραστικές “δεσμεύσεις” των Ολιβιέ Φορ και σία. Μπορούν και πρέπει να βασίζονται μόνο στις δικές τους δυνάμεις!».
Το πρόγραμμα του ΝΛΜ είναι ακόμα πιο μετριοπαθές από αυτό της Nupes. Δεν προβλέπει, για παράδειγμα, εθνικοποιήσεις: η «ρήξη» που προτείνει δεν αγγίζει τη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία. Τα συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού επίσης δεν αμφισβητούνται, όπως φαίνεται από τη δέσμευση για προμήθεια όπλων στο καθεστώς του Ζελένσκι – και αυτό στο όνομα της «ειρήνης»!
Παρόλα αυτά, οι αστοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι προφητεύουν μια οικονομική καταστροφή στη Γαλλία αν εφαρμοστούν τα όποια προοδευτικά μέτρα περιέχονται σε αυτό το πρόγραμμα – συμπεριλαμβανομένου του κατώτατου μισθού στα 1.600 ευρώ και της κατάργησης της τελευταίας μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού. Φυσικά, στόχος τους είναι να αποτρέψουν τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν το Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Αλλά αυτές οι κραυγές οργής προμηνύουν επίσης την τεράστια πίεση που θα ασκούσε η αστική τάξη σε μια κυβέρνηση του ΝΛΜ, από την πρώτη κιόλας μέρα, να εγκαταλείψει τα προοδευτικά μέτρα στο επίσημο πρόγραμμά του και να ακολουθήσει μια πολιτική λιτότητας.
Ρήξη με τον καπιταλισμό!
Στις 15 Ιουνίου, εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στους δρόμους ενάντια στην Εθνική Συσπείρωση. Αν η ΕΣ νικήσει στις εκλογές, ακόμη πιο μαζικές κινητοποιήσεις θα μπουν στην ημερήσια διάταξη. Αλλά και πάλι, θα πρέπει επίσης να προετοιμαστούμε για αγώνες σε περίπτωση νίκης του ΝΛΜ, γιατί δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τους βουλευτές του – ειδικά αυτούς της δεξιάς πτέρυγας του – ότι θα αντισταθούν στην τεράστια πίεση της αστικής τάξης.
Ας μην ξεχνάμε την εμπειρία της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης του Φρανσουά Ολλάντ (και των Πρασίνων υπουργών της) μεταξύ 2012 και 2017. Αντί να επιτεθεί στον «χρηματοπιστωστικό» τομέα, όπως είχε υποσχεθεί, ο Ολλάντ επιτέθηκε στις συντάξεις μας, στα δικαιώματά μας, στις δημόσιες υπηρεσίες μας και στις εργασιακές συνθήκες μας. Μιλώντας γενικά, οι διαδοχικές προδοσίες των «αριστερών» κυβερνήσεων από το 1981 κι έπειτα έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην άνοδο της ΕΣ, η οποία συνέχιζε να διευρύνει την εκλογική της επιρροή στην εργατική τάξη.
Η Ακροδεξιά ενισχύεται από την κρίση του καπιταλισμού από τη μια πλευρά και από τις προδοσίες των κύριων κομμάτων της ρεφορμιστικής Αριστεράς από την άλλη. Αρνούμενες να συγκρουστούν με το καπιταλιστικό σύστημα, οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις έγιναν οι ίδιες διαχειρίστριες του συστήματος και υπερασπίστηκαν σθεναρά τα συμφέροντα και τα προνόμια της μεγαλοαστικής τάξης.
Για δεκαετίες, εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν δει πώς η εναλλαγή μεταξύ της Δεξιάς και της «Αριστεράς» δεν έχει φέρει απολύτως καμία αλλαγή στη ζωή τους. Και στις δύο περιπτώσεις, μαστίζονταν από την ανεργία, την καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών, την αυξανόμενη εργασιακή ανασφάλεια και πολλά άλλα δεινά, ενώ μια χούφτα πλούσια παράσιτα συσσώρευαν προκλητικά πλούτη. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα από την παγκόσμια κρίση του 2008 κι έπειτα, από την οποία η γαλλική οικονομία δεν ανέκαμψε ποτέ.
Συμπερασματικά, πρέπει να παλέψουμε ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό. Αυτό το σύστημα είναι πλέον ένα τερατώδες εμπόδιο στον δρόμο προς την κοινωνική πρόοδο και δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Το να μιλάς για «ρήξη» χωρίς να αγγίζεις την ιδιοκτησία των μεγαλοκαπιταλιστών, όπως κάνει το πρόγραμμα του Νέου Λαϊκού Μετώπου, σημαίνει να δυσφημείς τη «ρήξη» ενώ προετοιμάζεις νέες συνθηκολογήσεις.
Η άρχουσα τάξη και το σύστημα της πρέπει να ανατραπούν. Οι μεγάλοι καπιταλιστές πρέπει να απαλλοτριωθούν και τα μέσα παραγωγής να τεθούν υπό τον έλεγχο των ίδιων των εργατών. Πρέπει να σχεδιάσουμε δημοκρατικά την οικονομία προς το συμφέρον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Χρειαζόμαστε ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα. Και για να το εφαρμόσουμε χρειαζόμαστε ένα γνήσια κομουνιστικό κόμμα.
Σε λίγους μήνες, η Révolution, το γαλλικό τμήμα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς (RCI), θα ιδρύσει ένα τέτοιο κόμμα: το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο θα υπερασπιστεί τις ιδέες και το πρόγραμμα του μαρξισμού. Για να μας βοηθήσετε να το χτίσουμε, οργανωθείτε μαζί μας!
Révolution – γαλλικό τμήμα της RCI
Μετάφραση από την ιστοσελίδα marxist.com: Γεωργία Τζιρκαλλή
