Μετά από δεκαετίες, η εργατική τάξη της Βρετανίας επανέρχεται μαζικά στο προσκήνιο της ταξικής πάλης. Κάθε μέρα περισσότερα τμήματα της εργατικής τάξης μπαίνουν στον αγώνα. Είναι ξεκάθαρο ότι ένας νέος «Χειμώνας της δυσαρέσκειας» («Ε»: οι μεγάλες απεργίες στη Βρετανία την περίοδο 1978-79) βρίσκεται σε εξέλιξη.
Από τις απεργίες στα πανεπιστήμια τον Νοέμβριο, μέχρι τις απεργίες διαρκείας των σιδηροδρομικών και των ταχυδρόμων, των νοσηλευτών και των εργαζόμενων των ασθενοφόρων, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να παλέψουν ενάντια στην κρίση του καπιταλισμού. Από τους δικηγόρους μέχρι τους συνοριοφύλακες, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι βλέπουν τις απεργίες ως την μόνη διέξοδο.
Αναστατωμένοι από αυτό το κύμα απεργιών, βουλευτές των Συντηρητικών απαιτούν πιο σκληρούς αντί-συνδικαλιστικούς νόμους. Ο πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ υποσχέθηκε καινούριους νόμους, οι οποίοι θα περιορίζουν τις επιπτώσεις των «παράλογων» απεργιών. Αυτό θα μπορούσε να αφαιρέσει το δικαίωμα της απεργίας από τους εργαζομένους σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας.
Όμως οι Συντηρητικοί, ακολουθώντας αυτόν το δρόμο παίζουν με τη φωτιά, καθώς θα μπορούσαν να προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερη αγωνιστική δραση από τους εργαζομένους. Ήδη, συνδικαλιστές ηγέτες όπως ο Μικ Λιντς του RMT (σιδηροδρομικοί) και η Σάρον Γκράχαμ, (Unite, το μεγαλύτερο βρετανικό συνδικάτο) έχουν προειδοποιήσει ότι θα οργανώσουν μαζικές παράνομες κινητοποιήσεις αν αναγκαστούν από εχθρικούς νόμους.
Οι Συντηρητικοί προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους εργαζομένους και να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον τους. Όπως αποτυγχάνουν. Με τους εργαζόμενους παντού να αντιμετωπίζουν τις ίδιες επιθέσεις σε μισθούς και συνθήκες εργασίας, η μαχητική δράση εμπνέει αυτοπεποίθηση σε ολόκληρη την εργατική τάξη. Εντωμεταξύ, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα οι δεξιοί ηγέτες ανησυχούν ότι το απεργιακό κύμα θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο τους.
Με τους εργαζόμενους να εμπνέονται από τις μάχες των συναδέλφων τους και την TUC (βρετανική γενική συνδικαλιστική συνομοσπονδία) να παίρνει την απόφαση για μεγαλύτερο συντονισμό του αγώνα, ήρθε η ώρα για την οργάνωση μιας ενιαίας μαζικής απεργιακής δράσης εναντίον της κυβέρνησης. Αυτό επιβάλλει τη δημιουργία απεργιακών επιτροπών αποτελούμενων από απλά μέλη και επιτροπές δράσης σε όλες τις πόλεις για να οργανωθούν μαζικές κινητοποιήσεις και η αλληλεγγύη. Αυτό θα ενίσχυε τους απεργούς, θα ένωνε τους εργαζόμενους και θα ακινητοποιούσε τους χώρους εργασίας σε όλη την κοινωνία.
Οι απεργίες που έχουμε δει μέχρι τώρα είναι εντυπωσιακές. Όμως αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Η βρετανική οικονομία βρίσκεται ήδη σε ύφεση και έρχονται περισσότερες επιθέσεις καθώς οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν για την κρίση του καπιταλισμού.
Έτσι, η πιθανότητα για μια γενική απεργία στον δημόσιο τομέα δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη. Για να υπάρξουν οι αναγκαίες νίκες, οι ηγέτες του εργατικού κινήματος είναι αναγκαίο να κινητοποιήσουν τους εργαζομένους γύρω από ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα για την κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των μονοπωλίων και την απαλλοτρίωση των δισεκατομμυριούχων, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν ριζικά τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Το απεργιακό κύμα στη Βρετανία λοιπόν, γίνεται τσουνάμι. Με την κατάλληλη. επαναστατική ηγεσία θα μπορούσε να ανατρέψει όχι μόνο τους Συντηρητικούς από την εξουσία, αλλά και ολόκληρο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.
Γεωργία Τζιρκαλλή
Πηγή ενημέρωσης: Socialist Appeal
