Τα αποτελέσματα των εκλογών της 15ης Μάη στον ΣΥΡΙΖΑ–Προοδευτική Συμμαχία για την ανάδειξη προέδρου και νέας Κεντρικής Επιτροπής, οι οποίες στο σκέλος της εκλογής του προέδρου ήταν ανοικτές για κάθε ψηφοφόρο του κόμματος (στο σκέλος της ΚΕ μπορούσαν να ψηφίσουν μόνο οι εγγεγραμμένοι μέχρι και τον Μάρτιο 2022) και διεξάχθηκαν με κεντρικό σύνθημα «Τους στέλνουμε πίσω τον λογαριασμό» (υπονοώντας σαφώς την κυβέρνηση που ευνοεί την αισχροκέρδεια στην ηλεκτρική ενέργεια), προσφέρονται για χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα.
Σύμφωνα με τις επίσημες κομματικές ανακοινώσεις, ο συνολικός αριθμός των ψηφισάντων ήταν «πάνω από 150.000». Οι ίδιες πηγές ανακοίνωσαν ότι είχαμε 110.000 νέες εγγραφές μελών, με αποτέλεσμα τα μέλη του κόμματος να αυξηθούν από 61.600 που ήταν πριν τις 15/5 σε 172.000 σήμερα, ενώ το ποσοστό που έλαβε ο μοναδικός υποψήφιος πρόεδρος, ο Αλέξης Τσίπρας, κυμάνθηκε κοντά στο 99% (αναμενόμενα από τη στιγμή που από κανένα στέλεχος ή κομματική συλλογικότητα δεν εκφράστηκε η πρόθεση για αμφισβήτηση της θέσης του). Αυτό το αποτέλεσμα έγινε δεκτό από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με δημόσιες δηλώσεις ικανοποίησης, με τον Αλέξη Τσίπρα στο σχόλιό του το βράδυ των εκλογών να μιλά για «πρωτοφανή συμμετοχή των πολιτών στις κάλπες». Κατά πόσο όμως αυτή η διαπίστωση ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα που ανέδειξαν τα αποτελέσματα;
Τι επιδίωκε η ηγεσία και τι της προέκυψε
Όπως έχουμε υποστηρίξει από τότε που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έθεσε επίσημα το ζήτημα της εκλογής της «από τη βάση», με την εισαγωγή αυτής της διαδικασίας μαζικής κινητοποίησης των υποστηρικτών της επιδιώκει να ενισχύσει το κύρος της και να διασκεδάσει τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων και νέων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ για την άτολμη-παθητική της αντιπολίτευση έναντι της κυβέρνησης της Δεξιάς, με την οποία έχει επιδεινώσει την ήδη κλονισμένη πολιτική της αξιοπιστία από την υποταγή της στην τρόικα και το αστικό κατεστημένο το 2015. Επιπλέον, όπως γράφαμε σε σχετικό μας κείμενο, θέλει «να ενισχύσει την εσωκομματική της θέση στηριγμένη σε μια μάζα χειροκροτητών – υποστηρικτών του αρχηγού, να ελέγξει πλήρως τα ηγετικά όργανα και να ξεφορτωθεί οριστικά την παλιά γενιά κομματικών στελεχών που επιθυμούν να έχουν μερίδιο συμμετοχής στις ηγετικές επιλογές και αποφάσεις και να περιορίζουν τις προεδρικές εξουσίες».
Υιοθετώντας τις μεθόδους εκλογής προέδρου που εισήγαγε στην ελληνική πολιτική το απαξιωμένο στη συνείδηση της πλειονότητας του λαού ΠΑΣΟΚ και μιμήθηκε η αντιδραστική ΝΔ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αντικειμενικά, σύμφωνα με την εκλογική της απήχηση στις τελευταίες εκλογές έβαλε τον «πήχη» των προσδοκιών σε συγκεκριμένα ύψη, σκοπεύοντας δηλαδή αυτονόητα να προσεγγίσει τον αριθμό των 405.000 ψηφισάντων που είχαν συμμετάσχει στις εκλογικές διαδικασίες της ΝΔ το 2015 και να ξεπεράσει εκείνο των 270.000 ατόμων που είχαν συμμετάσχει στις αντίστοιχες του ΠΑΣΟΚ το 2021. Από αυτήν τη σκοπιά, με δεδομένη τη συμμετοχή στη διαδικασία της 15ης Μάη 150.000 ανθρώπων, η προαναφερθείσα εκτίμηση του Αλ. Τσίπρα περί «πρωτοφανούς συμμετοχής» αποτελεί μια πλήρης διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Οι ψηφίσαντες της 15ης Μάη ήταν λιγότεροι, όχι μόνο από εκείνους που συμμετείχαν στις αντίστοιχες τελευταίες διαδικασίες του ΚΙΝΑΛ και της ΝΔ, αλλά ακόμα και από όσους συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία για το όνομα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στις 8 Μαΐου (180.000 άτομα).
Ακόμα μεγαλύτερη διαστρέβλωση της πραγματικότητας αποτελεί η εκτίμηση που έκανε στις ίδιες δηλώσεις του το βράδυ των εκλογών ο Αλ. Τσίπρας: «Από το βράδυ των εκλογών είχα πει ότι το 32% ήταν μια εντολή μετασχηματισμού να αντιστοιχηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ των 30.000 μελών με εκείνον των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που μας ψήφισαν». Aυτό δεν μπορεί να είναι αληθές από τη στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα αυτών των «εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών» που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ το 2019 κατά κανέναν τρόπο δεν «αντιστοιχίσθηκε» με τα μέλη, αφού δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της 15 Μάη. Το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε συνολικά 1.781.057 ψήφους και οι 150.000 ψηφίσαντες της 15ης Μαΐου αντιπροσωπεύουν μόλις το 8,4% του συνόλου των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ του 2019. Και έχει σημασία να τονιστεί ότι αυτό το αποτέλεσμα έρχεται μετά από μια περίοδο 3 χρόνων επίθεσης στο εργατικό βιοτικό επίπεδο και τα δημοκρατικά δικαιώματα από την κυβέρνηση της ΝΔ, και ενώ το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στις αντίστοιχες εκλογές πριν από 6 μήνες είχε καταφέρει να κινητοποιήσει το εντυπωσιακό 59% της εκλογικής του δύναμης του 2019!
Είναι προφανές ότι η συντριπτική πλειονότητα των εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων του 2019 που επικαλείται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γύρισε την πλάτη στο κάλεσμά της. Οι εργαζόμενοι και νέοι που αποτελούν τον κορμό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείστηκαν ότι η συμμετοχή στην διαδικασία της 15ης Μάη ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος για «να σταλεί πίσω ο λογαριασμός» στην κυβέρνηση της Δεξιάς.
Ακόμα χειρότερα, η ηγεσία, όχι μόνο δεν κατάφερε να συσπειρώσει στην κάλπη της 15ης Μάη ένα αξιόλογο ποσοστό από την εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «κατάφερε» να μην προσελκύσει και το 35,2% του δυναμικού μελών που διέθετε το κόμμα πριν την 15η Μάη, δηλαδή 22.000 σε σύνολο 62.000 μελών! Αυτό προκύπτει σαφώς αν κάποιος κάνει μια απλή αφαίρεση του αριθμού των ψηφισάντων (150.000) από τον συνολικό αριθμό μελών (172.000) που δήλωσε επίσημα η ηγεσία ότι διαθέτει πλέον το κόμμα μετά τις εκλογές. Γιατί δεν πήγαν να ψηφίσουν τα περισσότερα από αυτά τα 22.000 μέλη; Η στάση τους ήταν απλώς η ισχυρή αντανάκλαση μέσα στο κόμμα της διάθεσης της συντριπτικής πλειονότητας της εκλογικής του βάσης, η οποία, όπως ήδη αναφέραμε, επίσης δεν βρήκε κανένα ουσιαστικό λόγο να συμμετάσχει στη διαδικασία.
Το μόνο κάλεσμα της ηγεσίας που θα έπειθε τους περισσότερους από τους 1.750.000 ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ του 2019 ότι είναι ικανό να στείλει «πίσω τον λογαριασμό» στη Δεξιά είναι το κάλεσμα για ένα οργανωμένο κίνημα άρνησης πληρωμής των λογαριασμών της αισχροκέρδειας των εταιρειών ηλεκτροδότησης – απαραίτητα με τη δέσμευση ότι όταν έρθει το κόμμα στην κυβέρνηση θα κοινωνικοποιήσει την ΔΕΗ και θα διαγράψει τα χρέη των εργαζομένων και φτωχών λαϊκών στρωμάτων – ως τμήμα της μαζικής κινητοποίησης της εργατικής τάξης και της νεολαίας για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η απόπειρα να εμφανιστεί το κάλεσμα για ψήφο στον μοναδικό υποψήφιο πρόεδρο ως μια πράξη αγώνα ενάντια στη Δεξιά, έγινε αντιληπτή από τις εργατικές μάζες ακριβώς ως αυτό που ήταν στην ουσία του: ένα τέχνασμα για την επικοινωνιακή αξιοποίηση της συσσωρευμένης οργής του λαού που αδυνατεί να πληρώσει το ηλεκτρικό ρεύμα, υποταγμένο από την ηγεσία στον ταπεινό σκοπό να ισχυροποιήσει τη δική της πολιτική και εσωκομματική θέση.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, το γενικό πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε μια επιθυμητή επίδειξη πολιτικής ισχύος στην κοινωνία σε επίδειξη πολιτικής αδυναμίας. Καταφέρνοντας να κινητοποιήσει στις εσωκομματικές κάλπες μόνο το 8,4% της εκλογικής βάσης του κόμματος ανέδειξε τον παθητικό χαρακτήρα που έχει σήμερα η υποστήριξη της εργατικής τάξης και της νεολαίας στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι έκφραση του μόνιμου ελλείμματος πολιτικής αξιοπιστίας που δημιούργησε η υποταγή της στην τρόικα και την ελληνική άρχουσα τάξη το 2015, καθώς και η εφαρμογή των μνημονίων για τα επόμενα 4 χρόνια στην κυβέρνηση. Έτσι, η απόπειρα της ηγεσίας να πετύχει τον πρώτο κεντρικό της σκοπό, δηλαδή να ενισχύσει το πολιτικό της κύρος στην κοινωνία, στέφθηκε με πλήρη αποτυχία.
Σε ό,τι αφορά τον δεύτερο (φυσικά ανομολόγητο δημόσια) σκοπό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν της ενδυνάμωσής της έναντι της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που φέρει το όνομα «Ομπρέλα» (όνομα που με την πολιτική του κενότητα αντανακλά αυθεντικά την απουσία στοιχειωδώς επεξεργασμένης πολιτικής εναλλακτικής πρότασης στις απόψεις της ηγετικής πλειοψηφίας), οφείλουμε να πούμε ότι αυτός είναι ο μόνος σκοπός που πραγματικά μπορεί να ισχυριστεί ότι πέτυχε στις 15 Μάη. Η μεγάλη πλειονότητα των 110.000 νέων μελών του κόμματος είναι αναμφισβήτητα υποστηρικτές του «αρχηγού» και θα επιχειρηθεί να αξιοποιηθούν από την ομάδα του το επόμενο διάστημα στο μέγιστο δυνατό βαθμό ως θεματοφύλακες των επιλογών της στο κόμμα.
Η νέα σύνθεση της ΚΕ (δεν έχουν γίνει γνωστά τα οριστικά και αναλυτικά αποτελέσματα τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο) φαίνεται ότι αντανακλά αυτόν τον γενικό «αέρα» ενίσχυσης του αρχηγού, καθώς, μπορεί οι ψηφίσαντες για το όργανο να ήταν μόνο μέλη εγγεγραμμένα μέχρι τα μέσα Μαρτίου, αλλά το 1/3 από αυτά αποδείχθηκε ότι δεν είχε ενδιαφέρον ούτε καν να έρθει στην κάλπη για να ψηφίσει. Μπορεί βάσιμα να υποθέσει κανείς ότι πολλά από αυτά τα μέλη είναι απογοητευμένα από την ηγετική γραμμή και έτσι αποτελούν φυσική δύναμη υποστήριξης της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Συνεπώς, η μη συμμετοχή τους αποτέλεσε αντικειμενικά πλήγμα για εκείνην και ωφέλησε την ηγετική πλειοψηφία.
Ωστόσο, στη «μάχη οπισθοφυλακών» που έδωσε η Ομπρέλα στην ηλεκτρονική ψηφοφορία για το ζήτημα του καταστατικού του κόμματος, σημείωσε μια αξιόλογη επιτυχία. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Εφημερίδας των Συντακτών», οι προεδρικές προτάσεις αλλαγών στο καταστατικό πέρασαν με ποσοστό 65% έναντι 35% που ψήφισε τις προτάσεις της «Ομπρέλας». Αλλά η επιτυχία αυτή, όπως και το αξιοσημείωτο 26% που έλαβε στο πρόσφατο συνέδριο η αντιπρόταση της Ομπρέλας για εκλογή προέδρου και νέας Κεντρικής Επιτροπής μόνο από το συνέδριο, αντανακλούν πλέον το παρελθόν του κόμματος, αφού στις ψηφοφορίες αυτές είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο οι 5 χιλιάδες αντιπρόσωποι που μετείχαν στο Συνέδριο (όσοι είχαν παραλάβει την «κάρτα» τους). Όμως ταυτόχρονα, δείχνουν και το πόσο ζωτική ήταν τελικά η ανάγκη της ηγετικής ομάδας να επιτύχει ένα αποφασιστικό πλήγμα στην εσωκομματική της αντιπολίτευση, κάτι που πραγματοποίησε τελικά όπως προαναφέραμε, στις εκλογές της 15ης Μάη.
Σε κάθε περίπτωση, ο διακηρυγμένος σκοπός του καλέσματος της 15ης Μάη που ενδιέφερε περισσότερο τους εργαζόμενους και νέους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το «να σταλεί ο λογαριασμός» πίσω στη Δεξιά. Και αυτός ο σκοπός συνεχίζει να αποτελεί το ζητούμενο, καθώς το ίδιο το μέσο που πρότεινε για την επίτευξή του η ηγεσία, δηλαδή η μαζική επιδοκιμασία του αδιαμφισβήτητου αρχηγού σε κάλπη με μοναδικό υποψήφιο τον ίδιο, ήταν από τη φύση του όχι μόνο ακατάλληλο, αλλά και προσβλητικό για τη νοημοσύνη των απλών εργαζόμενων και νέων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Και βλέποντας κάποιος τις αντιδράσεις των αστικών-δεξιών ΜΜΕ έναντι των αποτελεσμάτων της 15ης Μάη, μπορεί να πει βάσιμα ότι όχι μόνο δεν φάνηκαν να λαμβάνουν «πίσω το λογαριασμό», αλλά αντίθετα, έδειξαν να εκπέμπουν μηνύματα ικανοποίησης.
Η «εύγλωττη» στάση της άρχουσας τάξης
Τα στελέχη της ηγετικής πλειοψηφίας, στις δημόσιες τοποθετήσεις τους χαρακτηρίζουν «προπαγάνδα της Δεξιάς και των ΜΜΕ της» κάθε διαπίστωση ότι ο δημόσια διακηρυγμένος σκοπός της ηγεσίας που συνόδευε το κάλεσμα της 15ης Μάης δεν επιτεύχθηκε. Μια στοιχειώδης ματιά στις αντιδράσεις που προκάλεσε στα μεγάλα ΜΜΕ το εκλογικό αποτέλεσμα τους διαψεύδει. Εκείνο που κυριάρχησε στα κανάλια την επόμενη μέρα ήταν η εκτίμηση πως «η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε τους στόχους της». Η μεγάλη διαφορά με τον αριθμό των ψηφισάντων στις αντίστοιχες διαδικασίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην καλύτερη περίπτωση απλώς αναφέρθηκε, χωρίς να τονίζεται. Αντίθετα, αυτό που τονίστηκε από τους γνωστούς δημοσιογράφους της άρχουσας τάξης ήταν η φιλική στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωση ότι «ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε ενισχυμένος από την εκλογική διαδικασία», και έτσι, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε το γνωστό «παπαγαλάκι» Γ. Σαραντάκος στην πρωινή «ενημερωτική» εκπομπή στο κανάλι του OPEN στις 16/5, έχει πλέον «ελεύθερα χέρια για να κατευθύνει το κόμμα προς το κέντρο».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα επίσης, για την ευμενή στάση των αστικών ΜΜΕ έναντι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις επιδόσεις της στις 15 Μάη, είναι και το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο που δημοσίευσε η (εκ του ονόματός της υπεράνω αμφιβολίας για τα συμφέροντα που εκφράζει) ιστοσελίδα capital.gr, στο οποίο επίσης βρίσκουμε την «αγαπημένη» διαπίστωση περί «απελευθερωμένων χεριών»: «Το πραγματικό στοίχημα του Αλέξη Τσίπρα ήταν να επικυρώσει στο “μεγάλο” γήπεδο, αυτό που πέτυχε λίγες εβδομάδες πριν, στο “μικρό”, αυτό του συνεδρίου του: Τη συντριπτική κυριαρχία του στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς “μοιρασιές” χάριν εσωκομματικών ισορροπιών και νηνεμίας. Ο “λογαριασμός” που ζήτησε ο κ. Τσίπρας να σταλεί μέσω των εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ στο Μαξίμου, στην πραγματικότητα είχε παραλήπτη το ίδιο το κόμμα: Τον “παλιό” ΣΥΡΙΖΑ πριν τον μετασχηματισμό του από τον πρώην πρωθυπουργό. Οι 110.000 νέες εγγραφές μελών, ήταν προσωπικές ψήφοι του προέδρου. Το πέτυχε; Κατά πώς δείχνουν οι πρώτοι αριθμοί, απολύτως….Τα χέρια του κ. Τσίπρα πλέον είναι λυμένα για το πώς θα κινηθεί στο εσωτερικό του και τι θα κάνει με το κόμμα του». («Εκλογές ΣΥΡΙΖΑ: Σε ποιον έστειλε τελικά τον “λογαριασμό” ο Αλέξης Τσίπρας;», Νίκη Ζορμπά).
Αυτό που διακρίνει σαφώς κάποιος στις παραπάνω γραμμές είναι η ικανοποίηση για την εσωκομματική ισχυροποίηση Τσίπρα και όχι η επιθετική αντι-ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδα. Από που πηγάζει όμως αυτή η στάση; Ο Αλ. Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα, μετά τις εξετάσεις «συστημικής υπευθυνότητας» που έδωσαν το καλοκαίρι του 2015 και κατά την κυβερνητική τους θητεία που ακολούθησε, είναι η μόνη δύναμη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να εμπιστευτεί η άρχουσα τάξη. Κάθε σύγκρουση αυτής της ηγετικής ομάδας με τα απομεινάρια του παλιού αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, που υποτιμητικά αποκαλούν «ΣΥΡΙΖΑ του 3%», έχει την αμέριστη στήριξη των εκπροσώπων του αστικού κατεστημένου. Γι’ αυτούς ο «ισχυρός αρχηγός» πρέπει να εξαφανίσει κάθε τι που θυμίζει τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αυτούς τους δειλούς αριστερούς γραφειοκράτες της Ομπρέλας, που επανειλημμένα έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να στρέψουν το κόμμα σε μια ριζικά διαφορετική πορεία και να αμφισβητήσουν το δικαίωμα του «χαρισματικού αρχηγού» να προεδρεύει για όσο ο ίδιος επιθυμεί.
Οι προοπτικές
Κλείνοντας το άρθρο μας με μια αναγκαία απόπειρα να προβλέψουμε τη γενική τάση των προοπτικών του ΣΥΡΙΖΑ της επόμενη περίοδο, ας επανέλθουμε στις δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα το βράδυ της 15ης Μάη: «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ των 30.000 μελών του 2012 κέρδισε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ των 172.000 μελών θα είναι το πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές, όποτε αποφασίσει να τις κάνει ο κ. Μητσοτάκης».
Αφήνοντας κατά μέρος την αγωνία του προέδρου να συμπεριλάβει στη θριαμβολογία του και τα 22.000 μέλη που δεν προσήλθαν καν στην κάλπη για να ψηφίσουν, αυτό που μπορεί να πει κανείς είναι ότι οι πολιτικές προβλέψεις του είναι τουλάχιστον επιπόλαιες. Για να κατανοήσει κάποιος το πόσο λαθεμένο είναι να μετρά κάποιος τις πιθανότητες για την εκλογική νίκη ενός κόμματος με βάση τον αριθμό των μελών του, αξίζει να θυμίσουμε ότι το 2004, παρά την εντυπωσιακή συμμετοχή στην διαδικασία εκλογής του Γ. Παπανδρέου ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ, όχι με 150 χιλιάδες αλλά με πάνω από 1 εκατομμύριο ψηφίσαντες, το ΠΑΣΟΚ, μόλις έναν μήνα μετά, υπέστη μια μεγάλη ήττα στις εκλογές από τη ΝΔ του Καραμανλή.
Το «ειδικό βάρος» των 110.000 νέων μελών του ΣΥΡΙΖΑ στην επερχόμενη κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση είναι σημαντικό για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις, αλλά όχι και για το αποτέλεσμα των εκλογών. Εκεί θα μετρήσει το «ειδικό βάρος» της πολύ ισχυρότερης κοινωνικά και πολιτικά μάζας του 91,6% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ του 2019 που αγνόησαν το κάλεσμα της 15ης Μάη. Αν δε, η σχεδιαζόμενη από την ηγεσία (με την αποδοχή και στήριξη της ελληνικής άρχουσας τάξης) εφαρμογή της συνταγής της μετατόπισης προς το κέντρο (δηλαδή μιας νέας δεξιάς στροφής) γίνει πράξη πριν από τις εκλογές, είναι βέβαιο ότι μια σημαντική μερίδα όλων αυτών των ψηφοφόρων δεν πρόκειται να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε γιατί οι πιο αριστεροί από αυτούς θα αντιδράσουν με προσανατολισμό προς άλλα κόμματα ή προς την αποχή, είτε γιατί όσοι υπήρξαν παλιά ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ να «ΠΑΣΟΚοποείται» ακόμα περισσότερο, θα επιλέξουν να δώσουν ψήφο στο γνήσιο παρά στο κακέκτυπο. Το μόνο που μπορεί να προκύψει από τη συνταγή της μετατόπισης στο κέντρο δεν είναι η νίκη του «νέου ΣΥΡΙΖΑ των 172 χιλιάδων μελών», αλλά η επιβεβαίωση στην κάλπη της νεκρανάστασης του αστικού, μνημονιακού ΠΑΣΟΚ σε βάρος της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Επιπλέον, κάθε απόπειρα εφαρμογής μιας νέας δεξιάς στροφής θα τροφοδοτήσει και μία άλλη εξέλιξη, την οποία η πολιτική αυταρέσκειά της σήμερα δεν την αφήνει να διανοηθεί: μια μεγάλη μάζα από τα ίδια τα νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που μπαίνουν ως χειροκροτητές της θα συνειδητοποιήσει σύντομα ότι το «ανοικτό στην κοινωνία κόμμα» είναι απλώς ένα ακόμα πιο καθεστωτικό κόμμα στα χέρια ενός ανεξέλεγκτου από τη βάση αρχηγού, και θα τείνουν να τον αμφισβητήσουν μαζί με τις πολιτικές του επιλογές.
Αυτή η μελλοντική συνειδητοποίηση του αδιεξόδου της «μετατόπισης προς το κέντρο» από πολλά νέα μέλη θα μπορούσε να γίνει μια (τελευταία ίσως) ευκαιρία για την αριστερή αναγέννηση του κόμματος, εάν στο κόμμα υπάρχει τότε μια αριστερή πτέρυγα, η οποία θα αξίζει με την πολιτική και την τακτική της να φέρει αυτόν τον τίτλο. Η σημερινή Ομπρέλα απέχει πάρα πολύ από το να μπορεί να γίνει αυτή η μελλοντική αριστερή αντιπολίτευση. Τα στελέχη που αποτελούν την ηγεσία της, χρόνια τώρα, όχι μόνο δεν είχαν την τόλμη να ορθώσουν το ανάστημά τους για να αμφισβητήσουν τις δεξιές πολιτικές επιλογές της ηγετικής πλειοψηφίας, αλλά αντίθετα τις στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις, μεταξύ άλλων και με τη συμμετοχή τους στις κυβερνήσεις που εφάρμοσαν το 3ο Μνημόνιο, όπως έκαναν οι Τσακαλώτος, Σκουρλέτης κ.λπ., «αγκαλιά» με το κόμμα του ακροδεξιού δημαγωγού Πάνου Καμμένου.
Η ηγεσία της Ομπρέλας είναι ο φυσικός διάδοχος της άτολμης και ανίκανης να εκπληρώσει τα στοιχειώδη καθήκοντά της, ηγεσίας της παλιάς Αριστερής Πλατφόρμας. Όπως εκείνη με τα εγκληματικά της λάθη, της συμμετοχής με υπουργούς στην κυβέρνηση των διαρκών υποχωρήσεων στην τρόικα που οδήγησαν στο 3ο Μνημόνιο και τελικά, της άτακτης φυγής και παράδοσης του κόμματος στην ομάδα Τσίπρα χωρίς καμία μάχη ισχυροποίησε την ηγετική πλειοψηφία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και η ηγεσία της Ομπρέλας, με τη συνεπή της άρνηση να αμφισβητεί τις βασικές καθεστωτικές επιλογές του αρχηγού έκανε και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να εξασφαλιστεί η σημερινή του παντοδυναμία, που υπονομεύει τα όποια εναπομείναντα αριστερά χαρακτηριστικά του κόμματος.
Ωστόσο, όπως έδειξαν οι αρκετά μαζικές γενικές απεργίες του περσινού Ιουλίου και του περασμένου Απριλίου, μπροστά μας έχουμε μια νέα περίοδο μαζικών ταξικών αγώνων, στις πιέσεις των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ των πολλών νέων μελών θα είναι πολύ πιο ευάλωτος απ’ όσο ήταν στο παρελθόν το κόμμα των λίγων χιλιάδων και ευκολότερα ελεγχόμενων από τη γραφειοκρατία μελών. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον μαζικών ταξικών αγώνων, πολλά από τα δεκάδες χιλιάδες νέα μέλη, θα είναι πρακτικά αδύνατο να μη μεταφέρουν τις νέες ριζοσπαστικές διαθέσεις μέσα στο κόμμα.
Ασφαλώς, ανάμεσα στα νέα μέλη βρίσκονται χιλιάδες καριερίστικα και ιδιοτελή στοιχεία. Όμως αναπόφευκτα σε μια τέτοια μάζα νέων μελών που ξεπερνά τις 100 χιλιάδες, αλλά και στα δεκάδες χιλιάδες παλιότερα μέλη, βρίσκονται χιλιάδες ανιδιοτελείς περιπτώσεις αγωνιστών που έχουν ειλικρινείς αυταπάτες για τις πολιτικές επιλογές του Αλ. Τσίπρα και της ηγετικής του ομάδας, οι οποίες θα γκρεμιστούν όταν αποδειχθεί ότι αυτοί οι ηγέτες δεν έχουν καμία πρόθεση να ανταποκριθούν ειλικρινά στα μηνύματα των μαζικών αγώνων. Πολλά από αυτά τα μέλη, όταν κληθούν να αποφασίσουν στις εσωκομματικές διαδικασίες και στα δημοψηφίσματα που δεσμεύθηκε ρητά ότι θα διεξαχθούν ο Αλ. Τσιπρας για σοβαρά ζητήματα όπως το πρόγραμμα και η συμμετοχή του κόμματος σε κυβερνήσεις συνεργασίας (ασφαλώς με την όποια βαρύτητα μπορεί να έχουν αυτές οι δεσμεύσεις), θα εκφράσουν αναπόφευκτα ριζοσπαστικές-αριστερές τάσεις. Αυτές θα γίνουν η «πρώτη ύλη» μέσα από την οποία θα μπορούσε να σχηματιστεί μια νέα αριστερή πτέρυγα, αληθινά μαχητική και ριζοσπαστική, χωρίς τους πολιτικούς περιορισμούς και τον γραφειοκρατικό χαρακτήρα της σημερινής Ομπρέλας, ειδικά κατά την κρίσιμη φάση που οι πολιτικές επιλογές της ηγεσίας θα δοκιμαστούν σε μια νέα κυβερνητική θητεία.
Τα ανιδιοτελή εκείνα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ που επιθυμούν ειλικρινά μια αριστερή πορεία για το κόμμα θα πρέπει να προετοιμαστούν από τώρα για αυτές τις μελλοντικές κρίσιμες εσωκομματικές εξελίξεις και μάχες που θα κρίνουν οριστικά την ταξική και πολιτική φυσιογνωμία του κόμματος. Διδασκόμενα από το πολιτικά λάθη και της ανεπάρκειες της παλιάς Αριστερής Πλατφόρμας και της σημερινής Ομπρέλας θα πρέπει να ξεκινήσουν από τώρα έναν συστηματικό πολιτικό αγώνα για την υπεράσπιση μιας ολοκληρωμένης αριστερής-σοσιαλιστικής εναλλακτικής λύσης απέναντι στις καθεστωτικές-συστημικές πολιτικές που αντιπροσωπεύει ο πρόεδρος του κόμματος και η ομάδα του.
Η Κομμουνιστική Τάση υπήρξε μια τάση πολιτικά νομιμοποιημένη και καθιερωμένη στη συνείδηση της αριστερής βάσης του παλιού ΣΥΡΙΖΑ κατά την κρίσιμη τριετία 2013-2015. Με τη δράση και την παρουσία της σε εκείνο το αρκετά διαφορετικό από το σημερινό κόμμα, δημιούργησε μια πολιτική παρακαταθήκη συνεπούς υπεράσπισης των ιδεών του επαναστατικού σοσιαλισμού, με την οποία τα σημερινά αριστερά μέλη και υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ αξίζει να συνδεθούν. Όσο ξένη είναι από τη φύση της η Κομμουνιστική Τάση με την περαιτέρω δεξιά στροφή που είναι ικανή να προωθήσει το επόμενο διάστημα η ηγετική ομάδα και με την γραφειοκρατική δειλία της ηγεσίας της Ομπρέλας, άλλο τόσο πολιτικά αλληλέγγυα είναι με όλους αυτούς τους συναγωνιστές. Έτσι, τους απευθύνει κάλεσμα για πολιτικό διάλογο και συνεργασία μέσα στο πλαίσιο του κοινού αγώνα για να φύγει η κυβέρνηση της Δεξιάς, γύρω από την επιβεβλημένη από τις σημερινές αντικειμενικές συνθήκες και από τον παρόντα συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων διεκδίκηση της εκλογής μιας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΜέΡΑ25, όχι για τη διαχείριση του χρεοκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος, αλλά για τη σοσιαλιστική ρήξη με τα οικονομικά και θεσμικά του θεμέλια.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
(Πρώην μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ 2013-2015, εκπροσωπώντας την Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ)
