Πού βαδίζει η Βόρεια Κορέα;

 

Με την έναρξη του λεγόμενου πολέμου κατά της τρομοκρατίας η Β. Κορέα ορίστηκε από την Ουάσιγκτον ως ένας από τους κεντρικούς στόχους μαζί με το Ιράκ, το Ιράν και το Αφγανιστάν. Με την κατηγορία της κατοχής όπλων μαζικής καταστροφής ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εισέβαλε από τότε σε Αφγανιστάν και Ιράκ, ενώ προχώρησε σε σοβαρές διενέξεις με το Ιρανικό καθεστώς. Οι υποκριτικές αφορμές που χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον κατέρρευσαν, αφού τέτοιου είδους όπλα δεν βρέθηκαν σε καμία από τις χώρες που εισέβαλε.

Η Β. Κορέα όμως φρόντισε να κάνει τις υποψίες των ΗΠΑ βεβαιότητα, πραγματοποιώντας υπόγεια πυρηνική δοκιμή, η οποία προκάλεσε σεισμό 4,2 Ρίχτερ στη γύρω περιοχή. Κατέχοντας επίσης πυραύλους που μπορούν να μεταφέρουν πυρηνικές κεφαλές στις δυτικές όχθες των ΗΠΑ,  η Β. Κορέα έχει γίνει «κόκκινο πανί» για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Είναι σίγουρο ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν θα υπάρξει πολεμική αναμέτρηση στο άμεσο μέλλον.

Η Ουάσιγκτον αναγκάζεται έτσι να στραφεί στη διπλωματία, απειλώντας με οικονομικούς αποκλεισμούς. Αυτό όμως δεν μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις χωρίς την συγκατάθεση της Κίνας, από την οποία εξαρτάται εμπορικά η Β. Κορέα. Το Πεκίνο δεν πρόκειται να αφήσει τις ΗΠΑ να αυξήσουν την επιρροή τους στην περιοχή δίνοντας το «πράσινο φως» για ένα εμπάργκο ενάντια στο μικρό της σύμμαχο.

Χωρίς αμφιβολία το μικρό κράτος της Β.Κορέας θα παίξει σημαντικό ρόλο στις μελλοντικές παγκόσμιες εξελίξεις. Σε ποια κατεύθυνση όμως βαδίζει η Β.Κορέα; Ποια είναι η φύση του καθεστώτος της; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα είναι σημαντικό να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή.

Το 1910 η Κορέα υποδουλώθηκε στο σύνολό της από το ιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό. Οι Ιάπωνες φρόντισαν να εκβιομηχανίσουν τη χώρα σε σημαντικό βαθμό. Αυτό δεν είχε όμως κανένα αντίκτυπο για τους Κορεάτες αγρότες και εργάτες, οι οποίοι έβλεπαν την ζωή τους να χειροτερεύει. Το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Ιαπωνία νικημένη και τους μεγάλους νικητές στην Κορεατική χερσόνησο. Το βόρειο τμήμα της χώρας πέρασε στον έλεγχο των Σοβιετικών, ενώ το νότιο στους Αμερικανούς. Το σύνολο του Κορεατικού πληθυσμού βέβαια ήταν ενάντια στο χωρισμό της χώρας, αλλά αυτό λίγο ένοιαζε τις 2 υπερδυνάμεις που έμπαιναν στον ψυχρό πόλεμο.

Όπως ήταν φυσικό τα νέα κράτη ακολούθησαν τα διαφορετικά οικονομικά μοντέλα των 2 υπερδυνάμεων. Η Ν. Κορέα ακολούθησε το δρόμο του καπιταλισμού, ενώ η Β. Κορέα εκείνον της σχεδιασμένης οικονομίας. Έτσι μέχρι το 1950 το σύνολο της Βορειοκορεάτικης βιομηχανίας είχε εθνικοποιηθεί.

Παρόλα αυτά η Β. Κορέα δε γνώρισε μια γνήσια επανάσταση όπως εκείνη στη Ρωσία το 1917. Οι μάζες δεν έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην κατάληψη της εξουσίας. Έτσι είχαμε τη γέννηση ενός παραμορφωμένου εργατικού κράτους, κατ’ εικόνα της εκφυλισμένης πια ΕΣΣΔ. Οι εργαζόμενοι δεν είχαν κανένα δικαίωμα έκφρασης, όπως και κανένα έλεγχο πάνω στα μέσα παραγωγής. Όλη η εξουσία συγκεντρώνονταν στο επονομαζόμενο Εργατικό Κόμμα Κορέας (ΕΚΚ) με πρώτο γενικό γραμματέα τον Κιμ Ιλ Σουνγκ.

Το νέο καθεστώς, ασπαζόμενο τη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», στράφηκε στην απομόνωση και τον ακραίο εθνικισμό, ιδέες φανερά ξένες στον διεθνισμό που πρεσβεύει ο Μαρξισμός.

Φυσικά από ένα τέτοιο αυταρχικό καθεστώς, δεν μπορούσε να λείπει η προσωπολατρία. Είναι χαρακτηριστική η αλλαγή του ημερολογίου της χώρας, που ορίζει ως πρώτο χρόνο το χρόνο της γέννησης του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Το ότι αυτές οι πρακτικές ήταν ξένες προς το μαρξισμό ήταν σε πλήρη γνώση της γραφειοκρατίας που δε δίστασε, το 1970, να απαγορεύσει τα έργα των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν.

Παρά την ύπαρξη αυτού του καθεστώτος, η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη μεταπολεμικά. Μαζικές επενδύσεις έγιναν στην βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή. Το επίπεδο διαβίωσης αυξήθηκε δραστικά για τις μάζες, που για πρώτη φορά γνώριζαν δωρεάν εκπαίδευση και περίθαλψη. Αυτό αποτελεί μια τρανή απόδειξη της ανωτερότητας της σχεδιασμένης οικονομίας έναντι της καπιταλιστικής αναρχίας στην παραγωγή. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ν. Κορέα θα βρισκόταν πολύ πίσω από το βόρειο γείτονα της αν δεν δέχονταν τεράστια οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ.

Όμως σε συνθήκες οικονομικής απομόνωσης και χωρίς την ύπαρξη γνήσιου εργατικού ελέγχου, η οικονομική ανάπτυξη δεν μπορούσε να έχει ένα σταθερό χαρακτήρα.

Εδώ και πολύ καιρό η οικονομία της Β. Κορέας έχει φτάσει στα όρια της. Ακραίο φαινόμενο της κρίσης που υπάρχει στην οικονομία αποτέλεσε ο λοιμός του 1990, ο οποίος προκάλεσε εκατομμύρια θανάτους.

Ενώ η Β. Κορέα αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση, ο γιγαντιαίος γείτονάς της, η Κίνα γνωρίζει πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη. Είναι πολύ πιθανό σε αυτή τη βάση η Κίνα να εξάγει στη Β. Κορέα εκτός από προϊόντα και την ίδια την πολιτική του «ανοίγματος στην ελεύθερη αγορά».

Η δεινή οικονομική κατάσταση έχει κάνει ένα μεγάλο κομμάτι της Βορειοκορεάτικης γραφειοκρατίας να σκέφτεται σοβαρά την στροφή προς τον καπιταλισμό.

Αποτελεί όμως λύση για τις μάζες των Βορειοκορεατών η επιστροφή στον καπιταλισμό; Το παράδειγμα της Κίνας αποδεικνύει το αντίθετο. Παρά τη ραγδαία ανάπτυξη, η καπιταλιστική στροφή έχει εμφανίσει στην Κίνα φαινόμενα ακραίας κοινωνικής πόλωσης. Για πρώτη φορά μετά από καιρό οι Κινέζοι εργάτες αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας και της επιβίωσης.

Σε καμιά λοιπόν περίπτωση δεν πρέπει να επιτραπεί η παλινόρθωση του καπιταλισμού. Το καθήκον του διεθνούς προλεταριάτου είναι να υπερασπίσει την κατάκτηση της σχεδιασμένης οικονομίας, απέναντι στις λαίμαργες ορέξεις του ιμπεριαλισμού. Το να πιστεύουμε όμως ότι η κατάκτηση αυτή είναι περισσότερο ασφαλής στα χέρια της βορειοκορεάτικης γραφειοκρατίας είναι μεγάλη αφέλεια. Η γραφειοκρατία της Β. Κορέας δεν διαφέρει από αυτήν της Κίνας. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η διασφάλιση των προνομίων της. Για να το κάνει αυτό δε θα διστάσει να πετάξει την κάρτα μέλους του ΚΚ και να την αλλάξει με μια “business card”, όπως άλλωστε έκαναν οι γραφειοκράτες της ΕΣΣΔ. Ήδη έχουν αρχίσει τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία ζωνών ελεύθερης αγοράς, ενώ το 2002 διακόπηκε η δωρεάν παροχή φαγητού και ηλεκτρικού ρεύματος με τη δικαιολογία (σύμφωνα με αξιωματούχους) της δημιουργίας κινήτρων στους εργαζόμενους για να δουλέψουν.

Η μόνη λύση για να διασφαλίσει το βορειοκορεάτικο προλεταριάτο την κατάκτηση της σχεδιασμένης οικονομίας είναι να πάρει στα χέρια του την εξουσία. Για να το κάνει αυτό χρειάζεται μια πολιτική επανάσταση που θα ανατρέψει τη διεφθαρμένη γραφειοκρατία. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Σπάζοντας την απομόνωση, οι εργαζόμενοι της Β. Κορέας πρέπει να κάνουν έκκληση στο προλεταριάτο της Ν. Κορέας  να πραγματοποιήσει μια σοσιαλιστική επανάσταση. Τότε μόνο, πάνω σε μια σοσιαλιστική βάση, θα μπορούμε να έχουμε μία στέρεη επανένωση του Κορεάτικου λαού.