Τους τελευταίους μήνες βλέπουμε μια έντονη ριζοσπαστικοποίηση σε πλατιά στρώματα του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό έχει γίνει ξεκάθαρο κυρίως από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που ζήσαμε, αλλά αποτυπώνεται με έναν έντονο χαρακτήρα και στις διάφορες «έρευνες κοινής γνώμης». Σύμφωνα με τα «Πολιτικά Βαρόμετρα» της «Public Issue» των τελευταίων μηνών, οι πολίτες είναι δυσαρεστημένοι από το «επίπεδο ζωής» τους και ενδιαφέρονται-συζητούν για την πολιτική, το 80% περίπου των συμμετεχόντων. Το 25-30% δηλώνει ότι συμμετέχει σε κινητοποιήσεις (δηλαδή, περίπου δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι!). Μεγάλα είναι τα ποσοστά δυσπιστίας στις τράπεζες, τα ΜΜΕ και το κοινοβούλιο, ενώ αντίθετα είναι αυξημένα τα ποσοστά αυτών που έχουν εμπιστοσύνη στο λαό και στα κοινωνικά κινήματα. Αυτά είναι μερικά μόνο δείγματα των επαναστατικών διαθέσεων που διαμορφώνονται σαν αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και των συνεπειών της, στην συνείδηση των μαζών. Το πιο χαρακτηριστικό αποτέλεσμα τέτοιας έρευνας γνώμης είναι αναμφίβολα πως τον περασμένο Μάιο το 56% των ερωτηθέντων απάντησε πως χρειάζονται βαθιές αλλαγές στην κοινωνία και το 33% πως χρειάζεται ριζική αλλαγή με επανάσταση! (http://www.publicissue.gr/wp-content/uploads/2011/05/mnimonio-a-year-after-2011-8.pdf )
Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι και τα αποτελέσματα του πρόσφατου «Πολιτικού Βαρομέτρου» του Δεκεμβρίου (http://www.publicissue.gr/1944/varometro-dec-2011/ ). Η ΝΔ συνεχίζει να βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά, αδυνατώντας να σχηματίσει κυβέρνηση μόνη της σε περίπτωση εκλογών, αντανακλώντας την έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης της αστικής τάξης και των πολιτικών της. Ο Γ. Καρατζαφέρης από την άλλη βλέπει μια ελεύθερη πτώση της δημοτικότητάς του σαν πολιτικός αρχηγός αλλά και του κόμματός του, ιδιαίτερα μετά τη συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση.
Το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την πτωτική του πορεία «πιάνοντας» το 15,5% (στις βουλευτικές εκλογές του 2009 είχε αποσπάσει την υποστήριξη του 44% των ψηφοφόρων). Επίσης, μόνο απαρατήρητο δεν περνάει το γεγονός ότι, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, μόλις το 15% των συμμετεχόντων είναι ευχαριστημένοι από την «κυβέρνηση Παπαδήμου».
Το πιο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα της έρευνας είναι η σημαντική άνοδος των κομμάτων της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει το 14% και το ΚΚΕ το 13,5% σημειώνοντας μεγάλη άνοδο σε σχέση με προηγούμενες δημοσκοπήσεις και βέβαια, σε σχέση με τα ποσοστά που κατέγραψαν στις εθνικές εκλογές του 2009. Τέλος, η Δημοκρατική Αριστερά (που σχηματίστηκε από την πρόσφατη δεξιά διάσπαση του Συνασπισμού) καταγράφει ένα ποσοστό υποστήριξης 9,5%.
Οι δημοσκοπήσεις (συμπεριλαμβανομένου του βαθμού αξιοπιστίας τους ή μη) δεν αποτελούν παρά στιγμιαίους δείκτες της φάσης που βρίσκεται η κοινωνική συνείδηση. Η σημαντική αυτή δημοσκοπική άνοδος της Αριστεράς απλά και μόνο υπογραμμίζει την ανάγκη ενός ενιαίου μετώπου ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ πάνω σε ζητήματα δράσης που θα ξεκινάει από τα σωματεία και τις γειτονιές και θα ολοκληρώνεται με μια εναλλακτική λύση εξουσίας πάνω σε ένα ξεκάθαρο ρεαλιστικό πρόγραμμα. Μέσα από την ιστοσελίδα και την εφημερίδα μας, έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει γιατί σε συνθήκες ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο για την πλειοψηφία της κοινωνίας «αναδιανέμοντας τον πλούτο» και «φορολογώντας τους πλούσιους» ή ακολουθώντας μια άλλη νομισματική πολιτική χωρίς να συγκρουστεί με τις βάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Η μόνη άμεση ρεαλιστική λύση είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους και η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των βασικών «μοχλών» της οικονομίας, ώστε να τεθούν υπό την διαχείριση των εργαζόμενων, προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας.
Ένα ενιαίο μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος δε θα άθροιζε απλά τα ποσοστά των δυο σχηματισμών αλλά θα προσέλκυε υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα της ΠΑΣΚΕ, θα λειτουργούσε σαν πόλος έλξης για όλες τις μικρότερες αριστερές δυνάμεις, θα ανάγκαζε την ηγεσία της Δημοκρατικής Αριστεράς να πάρει μια ξεκάθαρη θέση υπέρ ή κατά των πολιτικών λιτότητας και βέβαια, θα αποτελούσε πραγματική εναλλακτική λύση για τεράστια κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας που ρίχνονται στην εξαθλίωση.
