ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ: ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Ο νέος «νόμος πλαίσιο» είναι η πρακτική εφαρμογή των διατάξεων της «Μπολόνια», που εισάγει ιδιωτικοοικονομικά χαρακτηριστικά λειτουργίας στο υπάρχον δημόσιο πανεπιστήμιο, προλειαίνοντας έτσι το έδαφος για το θεσμικό επιστέγασμα της ιδιωτικοποίησης, την αναθεώρηση του «άρθρου16». Ο νέος νόμος πλαίσιο συγκεκριμένα στοχεύει στην:
Επιχειρηματικότητα
Πλέον η κρατική χρηματοδότηση θα παρέχεται με συμφωνία ανάμεσα στο ΥΠΕΠΘ και το ΑΕΙ και δεν θα ξεπερνάει το ποσοστό για την Παιδεία του κρατικού προϋπολογισμού που καμία κυβέρνηση δεν έχει διασφαλίσει ότι θα αυξηθεί. Αντιθέτως προβλέπεται ότι σε περίπτωση ανεπαρκούς κρατικής χρηματοδότησης θα μπορεί το Ίδρυμα να στραφεί σε «συμπληρωματικές πήγες χρηματοδότησης» που δεν είναι άλλες από την επιβολή διδάκτρων και τις «δωρεές» επιχειρηματιών, που συγκεκριμένα θα είναι αφορολόγητες (δηλαδή ελάχιστο κόστος και καθαρό κέρδος). Αυτό σε συνδυασμό με την αξιολόγηση, θα οδηγήσει στο παζάρεμα κονδυλιών από σχολές που αξιολογούνται (σύμφωνα με τη ζήτηση στην αγορά) ως «κακές» και έτσι θα δημιουργηθούν σχολές 2 ταχυτήτων, ανταγωνιστικών μεταξύ τους.
Ο οικονομικός διαχειριστής και διοικητής της σχολής («μάνατζερ») θα ελέγχει το ποσά χρήματα θα ξοδεύονται και που, με σκοπό την μεγιστοποίηση του κέρδους. Έτσι, ότι δεν αποφέρει γρήγορα κέρδος θα καταργείται λόγω ελλιπούς κρατικής χρηματοδότησης. Τη θέση του θα παίρνει το πρόγραμμα σπουδών ή έρευνας του «χορηγού». Ο ιδιώτης όμως δεν θα ενδιαφερθεί για την καλλιέργεια της βασικής έρευνας αλλά θα προωθεί την έρευνα, που θα του δίνει συγκεκριμένα αποτελέσματα που αφορούν την επιχείρηση του. Δηλαδή θα επιχορηγεί κυρίως εφαρμοσμένη έρευνα με σκοπό την μεγιστοποίηση των κερδών της επιχείρησης. Έτσι η έρευνα υποτάσσεται πλήρως στις ανάγκες του κεφαλαίου και χάνει κάθε κοινωνικό χαρακτήρα, με επιπτώσεις και στην ίδια την εξέλιξη της επιστήμης (αφού αυτή προωθείται μέσω της βασικής έρευνας).
Έτσι οι καθηγητές και οι φοιτητές αποξενώνονται πλήρως από το αντικείμενο σπουδών, αφού πλέον δεν διαμορφώνουν την ύλη, το μάθημα, την έρευνα, τις εργασίες, αλλά υιοθετούν έτοιμες φόρμουλες. Ταυτόχρονα εισάγεται άμεσα στο Πανεπιστήμιο η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, καθώς κάποιοι μεγαλοκαθηγητές πουλάνε σε επιχειρήσεις ερευνητικά προγράμματα και οι υπόλοιποι δουλεύουν γι αυτούς με χαμηλές απολαβές.
Με την υπαγωγή της έρευνας στις ανάγκες της αγοράς, οι φοιτητές παίρνουν το ρόλο του άμισθου προλετάριου, αφού «δουλεύουν» για των ιδιώτη, αποτελώντας άτυπα το επιστημονικό ερευνητικό δυναμικό της επιχείρησης του. Με αυτό τον τρόπο το Ίδρυμα θα λειτουργεί σαν ένα καλοστημένο εργοστάσιο παραγωγής ειδικευμένων αναλωσίμων εργατών.
Εντατικοποίηση
Με την επιβολή ορίων ανώτατης διάρκειας σπουδών, αλυσίδων μαθημάτων και τριμελών εξεταστικών επιτροπών, εντατικοποιούνται οι ρυθμοί σπουδών.
Συνεπώς οι ρυθμοί θα γίνουν όλο και ταχύτεροι, το σύστημα διδασκαλίας θα γίνει όλο και πιο εξετασιοκεντρικό, η ιδεολογική στειρότητα θα κυριαρχήσει αφού κυρίως στις συνθήκες αυτές μπορεί να παράγεται και να αναπαράγεται η κυρίαρχη ιδεολογία και η κατευθυνόμενη από την αγορά έρευνα, ύλη κτλ θα οδηγήσει στην πλήρη απώλεια του ολόπλευρου επιστημονικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Έτσι το σύστημα θα θέσει ξεκάθαρους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, φιλτράροντας την από τους πολλούς και «προβληματικούς» και φτιάχνοντας στρατιές ειδικευμένων εργατών που θα εκπαιδεύονται με ρυθμούς αγοράς. Απονεκρώνεται έτσι κάθε άλλη δράση(καλλιτεχνική, πολιτική κτλ) στον χώρο του πανεπιστημίου. Ο φοιτητής κάθε μέρα είναι εκτεθειμένος στην κυρίαρχη ιδεολογία χωρίς τον χρόνο και την δυνατότητα να γνωρίσει κάτι καινούργιο. Καλλιεργούνται έτσι συνθήκες που οδηγούν στην απονέκρωση της συνδικαλιστικής δράσης, στην ουσία της ελεύθερης πολιτικής ενημέρωσης και έκφρασης των φοιτητών για τα θέματα της σχολής τους.
Αυταρχισμός
Ο επιχειρηματίας πρέπει να έχει τη δυνατότητα να περιφρουρήσει την «επένδυση» του. Έτσι ο νέος «νόμος πλαίσιο» τσακίζει κατακτήσεις όπως τον φοιτητικό συνδικαλισμό, τούς θεσμούς φοιτητικών συλλογών, το άσυλο, φέρνοντας στη θέση τους την κυριαρχία του ιδεολογικού αυταρχισμού. Μονό χωρίς ενεργούς συλλόγους και χωρίς τη δυνατότητα συντονισμένης δράσης φοιτητικών συλλογών μπορεί ο ιδιώτης να βγάλει κέρδος και ο «νέος νομός πλαίσιο» το εξασφαλίζει αυτό.
Τέλος ακόμη και ζητήματα που φαίνονται «προοδευτικά» όπως αυτό της εκλογής των πρυτάνεων είναι στην ουσία τους κενά. Αφού ενώ αλλάζει ο τρόπος εκλογής του πρυτανικού σχήματος, ακόμα θα διευθύνει ένα ολιγομελές σχήμα και θα έχει απόλυτο έλεγχο της λειτουργίας της σχολής.
Το πανεπιστήμιο ωστόσο ανήκει στους καθηγητές και τους φοιτητές. Αρμόδιοι και καταλληλότεροι για την διοίκηση του είναι μονό αυτοί. Πρακτικά η ύπαρξη δημοκρατικών εκλεγμένων συμβουλίων φοιτητών, καθηγητών, εργαζόμενων στα ιδρύματα αποτελεί μόνη λύση. Τα συμβούλια αυτά κατά το ένα τρίτο θα αποτελούνται από εκπρόσωπους αιρετούς και ανακλητούς από τις γενικές συνελεύσεις του φοιτητικού συλλόγου, κατά το ένα τρίτο από εκπρόσωπους των Γενικών συνελεύσεων των διδασκόντων και των εργαζόμενων και το υπόλοιπο ένα τρίτο από εκπροσώπους των εργαζομένων του αντίστοιχου κλάδου. Τα συμβούλια αυτά θα είναι υπεύθυνα για όλα τα θέματα του πανεπιστήμιου (την χρηματοδότηση , την έκδοση συγκραμάτων , τον καθορισμό της ύλης, την ερευνά , την πρόσληψη προσωπικού κτλ.) τα οποία θα δημοσιοποιούνται ,ώστε να ελέγχονται από όλους. Ταυτόχρονα είναι αναγκαία ο διπλασιασμός των κρατικών δαπανών για την παιδεια και ο έλεγχος τους από έναν ενιαίο κρατικό φορέα χρηματοδότησης που θα λειτουργεί με φοιτητικό και εργατικό έλεγχο.
Ο νέος νομός πλαίσιο καθιερώνει την κυρίαρχη ιδεολογία στο πανεπιστήμιο, θέτει ταξικούς φραγμούς, εισάγει την αντίφαση μισθωτής εργασίας και κεφαλαίου στο πανεπιστήμιο και αποτελεί το καλουπι της επόμενης γενιάς εργαζομένων με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα. Μαζί με καθηγητές, φοιτητές και μαθητές θα πολεμήσουμε την επίθεση του κεφαλαίου στην παιδεία .
