Τα αστικά ΜΜΕ σε πολλές χώρες έχουν εκτοξέυσει νέες επιθέσεις ενάντια στην Μπολιβαριανή Επανάσταση και κατά του Ούγκο Τσάβεζ . Η αντιδραστική αντιπολίτευση έχοντας χάσει ολοκληρωτικά τις εκλογές του Δεκέμβρη προσπαθεί τώρα με κάθε μέσο να αμαυρώσει τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης της Βενεζουέλας και να παρουσιάσει το Μπολιβαριανό κίνημα σαν μια εν δυνάμει δικτατορία. Αφορμή στάθηκε ένας νόμος ο οποίος επιτρέπει στον Πρόεδρο Τσάβεζ να εκδίδει αποφασιστικά διατάγματα και να παίρνει αυτοδικαίως αποφάσεις για συγκεκριμένα πολιτικά ζητήματα. Αυτό που στην πραγματικότητα προσπαθούν να κάνουν είναι να τρομάξουν την εργατική τάξη και την νεολαία και να κάμψουν το ηθικό όχι μόνο του κινήματος αλλά και ολόκληρης της παγκόσμιας αλληλέγγυας εργατικής τάξης. Αποτελεί πραγματικό παράδοξο, πώς κάποιες αριστερές ομάδες συμφώνησαν με την ολιγαρχία και αμφιβάλλουν για την δημοκρατικότητα αυτής της κίνησης. Μιλώντας για δημοκρατία «από τα κάτω» αυτές οι ομάδες αντιλαμβάνονται με έναν απόλυτα ιδεαλιστικό τρόπο τις διεργασίες που συμβαίνουν αυτή την περίοδο στην Βενεζουέλα και το μόνο που καταφέρνουν είναι να βλάπτουν την επανάσταση όσο και γνήσια επαναστατικά ειναι τα κίνητρα τους.
Η υποκρισία της αστικής τάξης.
Αυτός ο νόμος δεν είναι κάτι ολοκληρωτικά καινούργιο στο πολιτικό σκηνικό της Βενεζουέλας. Τέτοιoυ είδους νόμοι που επιτρέπουν αυξημένα εκτελεστικά καθήκοντα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές και από παλιότερες αστικές κυβερνήσεις. Αυτό που πραγματικά ενοχλεί τους αστούς είναι πώς ο Τσάβεζ χρησιμοποίησε αυτόν το νόμο το 2001 για να περάσει 49 νόμους που έθιγαν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, αναγκάζοντας την να οργανώσει το πραξικόπημα του 2002.
Ας αναρωτηθούμε όμως : γιατί τα ΜΜΕ αντέδρασαν τώρα, αφού και στο παρελθόν έχει χρησιμοποιηθεί αυτός ο νόμος; Ας είμαστε σαφείς. Η αντίδραση και τα μέσα επικοινωνίας που χειραγωγεί, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την δημοκρατία και για τα δημοκρατικά δικαιώματα του Βενεζολάνκου λαού. Η δική τους εκδοχή της δημοκρατίας μπορεί να βρεθεί στις πιο αιματοβαμένες περιοχές της γής: στο Ιρακ, στην Μ. Ανατολή, στην Αφρική. Εκεί όπου η «δημοκρατία» βασανίζει, φυλακίζει , βυθίζει τους λαούς σε μιζέρια και εξαθλίωση. Τόσο υποκριτές είναι! Δεν θέλουν πραγματική δημοκρατία στην Βενεζουέλα, αυτό που αποζητούν είναι να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους και να περισώσουν τις τεράστιες περιουσίες τους από τις εθνικοποιήσεις που προγραματίζει ο Τσάβεζ.
Μια ταξική σκοπιά .
Είναι πραγματικά απαράιτητο να προσεγγίσουμε τον νόμο αυτό από μια ταξική άποψη. Όπως τόνισε ο ίδιος ο Τσάβεζ, ο κύριος στόχος του νόμου είναι να επιτρέψει σε έναν βαθμό τις εθνικοποιήσιες πολλών επιχειρήσεων, οι οποίες είχαν ιδιωτικοποιηθεί από προηγούμενες Κυβερνήσεις. Πρέπει να διερωτηθεί κανείς: αυτός ο νόμος είναι προς όφελος ή εις βάρος της εργατικής τάξης της Βενεζουέλας; Θα επιταχύνει την επανάσταση προς τον σοσιαλισμό ή όχι; Για τους πραγματικούς μαρξιστές η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Είμαστε υπέρ οποιδήποτε μέτρου ενάντια στον καπιταλισμό. Το υποστηρίζουμε αλλά τονίζοντας πως η επανάσταση στην Βενεζουέλα πρέπει και μπορεί να επιταχυνθεί, να ριζοσπαστικοποιηθεί και να εκθρονίσει τον καπιταλισμό μιά και καλή. Στην πραγματικότητα οι ίδιες οι μάζες της Βενεζουέλας υποδέχτηκαν αυτή την εξέλιξη με ενθουσιασμο..Για τους εργαζόμενους και τους νεολαίους το κύριο ζήτημα είναι να αλλάξουν την κοινωνία και τις συνθήκες στις οποίες ζούν. Είναι να γίνουν οι ίδιοι κύριοι της κοινωνίας. Αυτό που βλέπουν είναι ένας νόμος ο οποίος επιταχύνει την εξέλιξη αυτή και με αυτή την έννοια το βλέπουν ώς ένα επαναστατικό μέτρο που απειλεί τα συμφέροντα της γραφειοκρατίας και του παλαιού στάτους.
