Η παγκόσμια επανάσταση ξεδιπλώνεται

 

 

Η  παγκόσμια κατάσταση χαρακτηρίζεται από την όξυνση της κρίσης του καπιταλισμού, την εκρηκτική ανάδειξη του ιστορικού του αδιεξόδου και την ορμητική άνοδο της ταξικής πάλης.

 

Αξίζει κάποιος να θυμηθεί τι έχει συμβεί από τις αρχές του χρόνου. Επαναστάσεις στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, τη Συρία, τη Λιβύη, την Υεμένη και το Μπαχρέιν, με αντανάκλαση σε όλο τον Αραβικό κόσμο. Μαζικοί εργατικοί αγώνες και κινήματα νεολαίας στην Βρετανία. Κατάληψη του Κοινοβουλίου στο Μάντισον του Ουισκόνσιν από τους εργάτες στις ΗΠΑ. Μαζικά κινήματα με επαναστατικά χαρακτηριστικά στην Ισπανία και στην Ελλάδα. Γενικές απεργίες σε Πορτογαλία, Ιταλία και Γαλλία. Το μαζικότερο κίνημα νεολαίας των τελευταίων χρόνων στη Χιλή. Το ξέσπασμα ενός μαζικού κινήματος με επαναστατικά χαρακτηριστικά στο Ισραήλ, με τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην Ιστορία της χώρας, διαδηλώσεις μισού εκατομμυρίου σε μια χώρα μόλις 7,5 εκατομμυρίων.

 

Στην πραγματικότητα αυτό που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας είναι η διαδικασία στην οποία έχει προσανατολιστεί και έχει προβλέψει ιστορικά μόνο ένα πολιτικό ρεύμα παγκόσμια, το ρεύμα του γνήσιου επαναστατικού μαρξισμού. Η διαδικασία αυτή δεν είναι άλλη από την Παγκόσμια Επανάσταση. Ασφαλώς αυτή η διαδικασία δεν θα εξελιχθεί ευθύγραμμα και ομοιόμορφα σε όλες τις χώρες. Αλλά πάνω στη βάση της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού είναι βέβαιο ότι δεν θα αφήσει ανεπηρέαστη καμία χώρα.

 

Πόσο ειρωνικά ηχεί μετά από όλα αυτά, εκείνη η διάσημη θεωρία του ανεκδιήγητου Φράνσις Φουκουγιάμα για «το τέλος της Ιστορίας», που εξέφραζε αυθεντικά την αλαζονεία των καπιταλιστών αμέσως μετά την πτώση του σταλινισμού. Αυτό που έρχεται στην ιστορική περίοδο που ήδη μπήκαμε δεν είναι το τέλος της Ιστορίας, αλλά το τέλος του καπιταλισμού.

 

Φυσικά, ακόμα η συνείδηση των εργαζόμενων, υπολείπεται της αντικειμενικής πραγματικότητας. Οι μαζικές εργατικές οργανώσεις βρίσκονται πάρα πολύ πίσω από τα γεγονότα. Όμως αυτή ακριβώς είναι η ουσία της διαδικασίας που μόλις ξεκίνησε. Η επανάσταση είναι ακριβώς το μαζικό άλμα στη συνείδηση, ώστε να φθάσει στο ύψος της κατανόησης της αντικειμενικής  κατάστασης και των καθηκόντων που αυτή θέτει στην εργατική τάξη.

 

Πουθενά η ανάπτυξη των κινημάτων δεν συντελέστηκε με την πρωτοβουλία των παραδοσιακών μαζικών οργανώσεων. Οι παραδοσιακές μαζικές εργατικές οργανώσεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές, δεν αντανακλούν ακόμα την αναπτυσσόμενη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών. Όμως αναπόφευκτα αυτό θα συμβεί στο μέλλον. Ακόμα και κόμματα όπως το φαινομενικά απονεκρωμένο ΠΑΣΟΚ, θα ταρακουνηθούν από την «κορφή ως τα νύχια». Αναπόφευκτα μέσα στα επόμενα χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο, στις παραδοσιακές οργανώσεις θα αναδειχθούν νέοι κεντριστές ηγέτες, όπως ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λάρκο Καμπαλέρο στην Ισπανική επανάσταση, που αρχικά ήταν δεξιός και συμμετείχε στην κυβέρνηση του δικτάτορα Πρίμο Ντε Ριβέρα και αργότερα έφθασε να επικαλείται τις ιδέες του Λένιν..

 

 

Στο μέτωπο της Αραβικής επανάστασης, η κίνηση των μαζών συνεχίζεται με νέες μαζικές διαδηλώσεις στην Αίγυπτο και με μια εξέγερση που έχει μετεξελιχθεί σε εμφύλιο πόλεμο στη Συρία.

 

Στη Λιβύη παρά την επέμβαση του ΝΑΤΟ, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι υπήρξε μια αυθεντική λαϊκή εξέγερση ενάντια στο καθεστώς Καντάφι. Αυτό το κίνημα που ήταν αναπόσπαστο τμήμα της Αραβικής επανάστασης, επενέβη για να παρεμποδίσει ο ιμπεριαλισμός και προσπάθησε να το αλώσει «εκ των έσω», εκμεταλλευόμενος την απουσία μιας γνήσιας επαναστατικής ηγεσίας.

 

Είναι μονόπλευρες και επιπόλαιες οι κυρίαρχες αναλύσεις στην Αριστερά, που μιλούν απλά για μια «απόβαση του ΝΑΤΟ στην Τρίπολη». Ο στρατός των ανταρτών απαρτίζεται από χιλιάδες απλούς νεολαίους που μισούσαν το καθεστώς. Οι ιμπεριαλιστές αρνήθηκαν να τους δώσουν σύγχρονα όπλα, φοβούμενοι τον μελλοντικό τους ρόλο. Αυτοί οι μαχητές συνέβαλαν αποφασιστικά να νικηθεί ο Καντάφι, καθώς με μόνο τις αεροπορικές επιδρομές του ΝΑΤΟ δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί η ανατροπή του καθεστώτος.

 

Τώρα η κατάσταση στη Λιβύη είναι πολύ ρευστή. Οι μάζες διψούν για δημοκρατικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το ρόλο των ηγετών της Μεταβατικής κυβέρνησης σαν πρακτόρων του ιμπεριαλισμού, που όπως φάνηκε από τα αρχεία του Wikileaks, μαζί με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ θέλησαν να εξασφαλίσουν την ομαλή διαφυγή του Καντάφι από τη χώρα. Έτσι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ιμπεριαλιστές θα ελέγξουν και θα σταθεροποιήσουν την κατάσταση στη χώρα.

 

Γενικότερα, η Αραβική επανάσταση, περνά σήμερα την αναπόφευκτη φάση των δημοκρατικών αιτημάτων, απόλυτα φυσιολογική μετά από δεκαετίες φιλο-ιμπεριαλιστικού δεσποτισμού. 

 

H αραβική μέθοδος κατάληψης των πλατειών αντιγράφτηκε από τις μάζες στην Ευρώπη, αποδεικνύοντας πόσο γρήγορα μεταδίδονται τα κινήματα στη σημερινή εποχή. Τα μαζικά κινήματα στην Ισπανία και την Ελλάδα, ήταν αυθόρμητα κινήματα, με πολιτική σύγχυση, που είχαν επαναστατικά χαρακτηριστικά. Έβαλαν αδρανείς και ανοργάνωτες  μάζες σε κίνηση και στράφηκαν αντικειμενικά ενάντια στο ίδιο το αστικό καθεστώς, ενάντια και στους γραφειοκράτες ρεφορμιστές ηγέτες του εργατικού κινήματος, που αποτελούν αποφασιστικό του στήριγμα.

 

Γενικότερα, στο πλαίσιο του ξεδιπλώματος της παγκόσμιας επανάστασης, θα δούμε  εργατικές τάξεις πολιτικά καθυστερημένες για μια ολόκληρη περίοδο, όπως η ισραηλινή, η αμερικάνικη, η βρετανική και άλλες να τίθενται στην πρωτοπορία της παγκόσμιας επανάστασης. Αυτό άλλωστε μας διδάσκει και η διαλεκτική : τα πράγματα και τα φαινόμενα κάποια στιγμή μεταβάλλονται στο αντίθετό τους.

 

 

Παλιότερα, η Λατινική Αμερική ήταν το παγκόσμιο επαναστατικό επίκεντρο. Σήμερα πάνω στη βάση της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης τα προβλήματα των μαζών μεγαλώνουν και όπως έδειξε το θαυμάσιο κίνημα νεολαίας στη Χιλή, οι μάζες συνεχίζουν να μπαίνουν στο προσκήνιο.

 

Στη Βενεζουέλα, το πιο προχωρημένο επαναστατικό σημείο στη Λ. Αμερική, βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο για την επανάσταση. Η βαριά ασθένεια του Τσάβες βγάζει στην επιφάνεια όλες τις αντιθέσεις και της αντιφάσεις που σκέπαζε η φυσιογνωμία και ο ρόλος του. Το σημερινό χάος που έχει δημιουργήσει στη χώρα το σαμποτάζ της αστικής τάξης και η ατολμία του Τσάβες παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της συνείδησης των μαζών. 

 

Υπάρχει διάχυτη δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι η επανάσταση έχει μπλοκαριστεί εξαιτίας της μπολιβαριανής γραφειοκρατίας. Μπορεί όλος ο χρυσός της χώρας να εθνικοποιήθηκε από τον Τσάβες πριν από λίγες εβδομάδες, αλλά μόνο το 25% των τραπεζών είναι στα χέρια του κράτους, με το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα να σαμποτάρει το κρατικό πρόγραμμα στέγασης 2 εκ. ανθρώπων.

 

Η  εξωτερική πολιτική έχει στραφεί επίσης στα δεξιά και τώρα προωθείται η συνεργασία με τον Σάντος το νέο πρόεδρο της Κολομβίας, επήλθε συμφιλίωση με τους πραξικοπηματίες της Ονδούρας, ενώ ο Τσάβες δεν έχει πάψει να στηρίζει δημόσια τον Καντάφι.

 

Μεγάλο τμήμα των μαζών ήδη έχει πέσει στην απάθεια. Ενάμιση εκατομμύριο μέλη αποχώρησαν το τελευταίο διάστημα από το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (PSUV).

 

Αν ο Τσάβες ηττηθεί στις εκλογές είναι πιθανά δύο σενάρια. Αν παραδώσει ομαλά την εξουσία στην αντιδραστική αντιπολίτευση, θα συντελεστεί σκληρή επίθεση για το ξερίζωμα όλων των κατακτήσεων της επανάστασης, των εθνικοποιήσεων και των παραδειγμάτων εργατικού ελέγχου. Αυτή η επίθεση μακροπρόθεσμα θα έχει για την Μπολιβαριανή επανάσταση τη επίδραση που είχε η ήττα του Οκτώβρη του 1934 για την Ισπανική επανάσταση, προετοιμάζοντας το δρόμο για μια νέα πολιτική νίκη του κινήματος.

 

Είναι όμως επίσης πολύ πιθανό, ο Τσάβες να μη δεχθεί την εκλογική ήττα του και να προχωρήσει σ’ ένα πραξικόπημα με επαναστατικό περιεχόμενο. Το τελευταίο διάστημα οι ενδείξεις για κάτι τέτοιο ενισχύονται, καθώς η κυβέρνηση κάνει μια σειρά από αλλαγές στο στρατό. Αν ένα τέτοιο πραξικόπημα συμβεί, τότε αναπόφευκτα ο Τσάβες θα χτυπήσει πιο σκληρά την αστική τάξη με την υποστήριξη των μαζών, προχωρώντας ακόμα και στην απαλλοτρίωση του συνόλου της μεγάλης ιδιοκτησίας της, σηματοδοτώντας μια νέα στροφή στ’ αριστερά στην ευρύτερη Λατινική Αμερική.