Και τώρα; Απολογισμός και θέσεις για το μαζικό κίνημα

Η κυβέρνηση πέρασε τελικά το Μεσοπρόθεσμο και τον «Εφαρμοστικό» νόμο στη Βουλή, σημειώνοντας μια «πύρρειο» νίκη ενάντια στο μαζικό κίνημα. Μπορούμε να την αποκαλέσουμε «νίκη», διότι τελικά η άγρια κλιμάκωση της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων έγινε νόμος του κράτους, παρά την συντριπτική αντίθεση του εργαζόμενου λαού, η οποία εκφράστηκε με ένα μαζικό κίνημα που μετρά ενάμιση μήνα ζωής και τρεις ημέρες γενικής απεργίας.

 

Χρειάζεται όμως να προσθέσουμε και το επίθετο «πύρρειος», γιατί οι απώλειες της κυβέρνησης ήταν πολλαπλές και σημαντικές. Καταρχήν, γιατί έφθασε στα όρια της κατάρρευσης, αποδεικνύοντας το πόσο κοινωνικά απομονωμένη είναι. Επίσης γιατί αμέσως μετά, αναγκάστηκε να στηριχθεί στις δυνάμεις καταστολής για να τρομοκρατήσει τον αγωνιζόμενο λαό και έτσι, πλαισίωσε το ταξικό μίσος ενάντια στην εκμετάλλευση και την αδικία που η ίδια προσωποποιεί, με πάνδημο μίσος ενάντια στην αστυνομική καταπίεση στην οποία κατέφυγε. 

 

Τώρα οι κύριοι συντελεστές της κατάστασης στη χώρα, σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, είναι οι ακόλουθοι. Ο πρώτος είναι η βαθειά κρίση του υπερχρεωμένου ελληνικού καπιταλισμού και η απόπειρα του διεθνούς ιμπεριαλισμού με τα πακέτα «διάσωσης» και άγριας λιτότητας  να αποτρέψει την μεταφορά αυτής της κρίσης στις τράπεζες και στην παγκόσμια οικονομία. Ο δεύτερος είναι η ύπαρξη μιας αδύναμης και «τσαλακωμένης» από τα χτυπήματα των μαζών, κυβέρνησης. Ο τρίτος είναι η έντονη απροθυμία της ΝΔ να αναλάβει σε αυτή τη φάση την ευθύνη της διακυβέρνησης, για να μην κάψει εντελώς «το χαρτί» της σαν βασικός πολιτικός εκφραστής του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Ο τέταρτος είναι η απροθυμία των ηγεσιών της Αριστεράς – με βασική υπεύθυνη την ηγεσία του ΚΚΕ – να συγκροτήσουν μια αριστερή πολιτική συμμαχία, που θα πει καθαρά στους εργαζόμενους ότι διεκδικεί την εξουσία και θέλει να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ικανό να ξεριζώσει οριστικά το σύστημα που γεννά το χρέος, τη φτώχεια και την ανεργία. Και τέλος, ο πέμπτος και αποφασιστικός συντελεστής της κατάστασης είναι το ίδιο το μαζικό κίνημα, η σημερινή του φάση και οι προοπτικές του. 

 

Ας εξετάσουμε  έναν – έναν  αυτούς τους συντελεστές. 

 

 

Η τρόικα εξασφαλίζοντας την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, απλά έχει κερδίσει χρόνο για τις τράπεζες και τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Αλλά όπως έχουν επανειλημμένα τονίσει οι μαρξιστές, η μοίρα της Ελλάδας σε τελική ανάλυση δεν κρίνεται από τις προθέσεις και τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, ούτε και από την εγχώρια οικονομική κατάσταση. Το ελληνικό χρέος αντιπροσωπεύει μόνο μια από τις πηγές κινδύνου για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Μαζί με τις επίσης υπό χρεοκοπία ευρισκόμενες Ιρλανδία, Πορτογαλία και τις επίφοβες, υπερχρεωμένες Ισπανία, Ιταλία, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη σαν πηγή κίνδυνου για την παγκόσμια οικονομία όλο και περισσότερο ακόμα και οι ίδιες οι ΗΠΑ, με τους «οίκους αξιολόγησης» να κρούουν διαρκώς τον «κώδωνα του κινδύνου» για το τεράστιο χρέος τους. 

 

Ένας ενδεχόμενος πολλαπλασιασμός των χωρών που βρίσκονται στο «κόκκινο», όπως σήμερα η Ελλάδα, θα διαμορφώσει ένα γενικευμένο κλίμα προστατευτισμού, που μπορεί να οδηγήσει σε εγκατάλειψη της Ελλάδας στην τύχη της και σε έξοδο από το ευρώ. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και το νέο πιθανό δάνειο, δεν έχει αποφευχθεί καθόλου η ελληνική χρεοκοπία. Οι οικονομικές αναταράξεις θα συνεχίζονται και θα εντείνονται, αποτελώντας μια διαρκή πηγή πολιτικής αστάθειας.

 

Η κυβέρνηση Παπανδρέου παρότι αδύναμη και «τσαλακωμένη» δεν πρόκειται να παραδοθεί εύκολα. Η λαϊκή της απομόνωση, προς το παρόν, αναπληρώνεται από την ολόπλευρη στήριξη που έχει από την άρχουσα τάξη και τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Αν δεν την αναγκάσει το μαζικό κίνημα να παραιτηθεί μέσα από την κλιμάκωση του ταξικού αγώνα, θα μείνει γαντζωμένη στην εξουσία για να διεκπεραιώσει όση περισσότερη μπορεί από τη βρώμικη δουλειά που της έχει αναθέσει το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο.

 

Η ηγεσία της ΝΔ προσπαθεί να καρπωθεί μέρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας με δημαγωγία. Έως τώρα ο Σαμαράς έχει κρατήσει μια έξυπνη και ευέλικτη στάση, εμφανιζόμενος σαν «ο πολιτικός που αντιστέκεται», την ώρα που ο Παπανδρέου σαν υπάκουο σκυλί δεν προβάλει τις παραμικρές αντιστάσεις στην τρόικα. Όμως αυτή η τακτική έχει ένα όριο. Μόλις ο ελληνικός καπιταλισμός φθάσει κοντύτερα στο χείλος της κατάρρευσης ή κινδυνεύσει να χαθεί κάτω από τα επαναστατικά χτυπήματα των μαζών, τότε ο Σαμαράς θα αφήσει κατά μέρος τους λεονταρισμούς και θα τρέξει για να συμμετάσχει ευχαρίστως σ’ έναν κυβερνητικό θίασο «εθνικής ενότητας»,  που θα θέσει σαν στόχο τον αποπροσανατολισμό και την αποθάρρυνση του εργαζόμενου λαού.

 

Η πολιτική των ηγεσιών της Αριστεράς αποτελεί ένα καθοριστικό παράγοντα για την έως τώρα έκβαση του κινήματος. Από τις ιδρυτικές τους αρχές, τα δυο παραδοσιακά κόμματα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, οφείλουν με όλες τους τις δυνάμεις να στηρίζουν κάθε μαζικό κίνημα που στρέφεται ενάντια στην άρχουσα τάξη. Όμως η ηγεσία του ΣΥΝ με την παθητική της στάση, μετέβαλε το κόμμα σε ουραγό του κινήματος, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ με τη ψυχρή της στάση και με την απουσία της, πρακτικά υπονόμευσε το κίνημα, αντί να το υπηρετήσει. Παρ’ όλα αυτά, στο βαθμό που τα αστικά κόμματα θα εμπλέκονται όλο και πιο ενεργά στην τακτική της «εθνικής συναίνεσης» και στο ΠΑΣΟΚ δε θα εμφανίζεται μια οργανωμένη τάση, ικανή να αμφισβητήσει από τ’ αριστερά την κυβέρνηση, τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς θα αποτελέσουν αναπόφευκτα τον πρώτο πολιτικό σταθμό για ένα μεγάλο τμήμα των μαζών που ψάχνει πολιτική έκφραση για την οργή και την αγανάκτησή του ενάντια στην κυβέρνηση, την τρόικα και τον καπιταλισμό.

 

 

Το κίνημα στις πλατείες, αποτελούμενο από την πλατιά, ανοργάνωτη και την προηγούμενη περίοδο παροπλισμένη από την πολιτική, λαϊκή μάζα, δηλαδή τους σκληρά εκμεταλλευόμενους εργαζόμενους, τους νέους άνεργους με πτυχία ή χωρίς, τους συνταξιούχους, τους μικροεπαγγελματίες που βρίσκονται σε απόγνωση, τις νοικοκυρές κ.α, «κέντρισε» την οργανωμένη εργατική τάξη και έσπρωξε το κίνημα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της στην πρωτοπορία του αγώνα. Έτσι, οι γενικές απεργίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και ο αγώνας στη ΔΕΗ και σε άλλους εργατικούς χώρους του Δημόσιου τομέα, έγιναν ο «πολιορκητικός κριός» στην πάλη ενάντια στο Μεσοπρόθεσμο, την κυβέρνηση και την τρόικα.

 

Όμως οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για άλλη μια φορά έπαιξαν ολέθριο ρόλο. Οι απεργίες που κάλεσαν είχαν και πάλι έναν αποσπασματικό και εκτονωτικό χαρακτήρα, ενώ το κίνημα χρειαζόταν έναν αγώνα που θα έχει διάρκεια και κλιμάκωση, ώστε να «πνίξει» την κυβέρνηση. Αντίθετα, οι 2 από τις 3 ημέρες γενικής απεργίας διεξήχθησαν στην κυριολεξία στο «παρά 5», όταν πλέον είχε φανεί ότι το Μεσοπρόθεσμο θα αποκτούσε την κοινοβουλευτική ψήφο. Επιπρόσθετα οι γενικές απεργίες, απλά προκηρύχτηκαν αλλά δεν οργανώθηκαν στοιχειωδώς. 

 

Πιο συγκεκριμένα, καμία καμπάνια δεν έγινε για να υπάρξει μαζική συμμετοχή στους χώρους του ιδιωτικού τομέα που δεν έχουν συνδικαλιστική έκφραση και βασιλεύει η εργοδοτική τρομοκρατία. Καμία περιφρούρηση δεν οργανώθηκε στις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις, με αποτέλεσμα να εισχωρήσουν σε αυτές οι γνωστοί κουκουλοφόροι προβοκάτορες. Γενικότερα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κράτησε αποστάσεις από το κίνημα στις πλατείες και δεν πήρε καμία συγκεκριμένη απόφαση για την οργάνωση κοινής δράσης με αυτό, την ώρα που οι αποφάσεις της Λαϊκής Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος δεν έπαψαν να καλούν για μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας και για κοινή δράση με τα συνδικάτα ενάντια στο Μεσοπρόθεσμο. 

 

Είναι χαρακτηριστική για αυτή την άθλια στάση, η άρνηση της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ να οργανώσει συλλαλητήριο τη δεύτερη μέρα της 48ωρης γενικής απεργίας και επίσης, η άρνηση της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ, τις δύο φορές που κάλεσε τους εργαζόμενους σε συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος να βάλει ακόμα και μια εξέδρα για να εκφωνηθούν ομιλίες ή μια μικροφωνική για να ακούγονται συνθήματα. Κατώτερη των περιστάσεων ήταν και η στάση της ηγεσίας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, που αμέσως μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, άρον – άρον σταμάτησε την απεργία διαρκείας, σπάζοντας το απεργιακό μέτωπο στον πιο προωθημένο και νευραλγικό για την οικονομία, σημείο του. Τέλος και η ηγεσία του ΠΑΜΕ, πρακτικά υπονόμευσε το κίνημα, οργανώνοντας για άλλη μια φορά χωριστές, ουσιαστικά κομματικές συγκεντρώσεις, διαχωρισμένη τόσο από το κίνημα στις πλατείες, όσο και από τις συγκεντρώσεις των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. 

 

Συμπερασματικά λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ενώ το μαζικό κίνημα στις πλατείες έδειξε την οργανική του ανάγκη να συνδεθεί και να εκπροσωπηθεί μέσα από το οργανωμένο εργατικό κίνημα, οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες υπονόμευσαν βάναυσα αυτή την υπόθεση και αντικειμενικά, ο ρόλος τους για την αρνητική έκβαση της μάχης του Μεσοπρόθεσμου ήταν καταλυτικός. 

 

 

Το κίνημα που εξελίσσεται εδώ κι ενάμιση μήνα, δεν σηματοδότησε την κινητοποίηση ενός μεμονωμένου κομματιού της κοινωνίας, αλλά έθεσε σε κίνηση και απέσπασε την υποστήριξη των πλατιών μαζών. Εκατομμύρια άνθρωποι πολιτικοποιήθηκαν ξανά. Μέσα σε λίγες βδομάδες, πολλές από τις βαθειά ριζωμένες βεβαιότητες και αυταπάτες τους για κόμματα, σύμβολα, θεσμούς και ηγέτες κατέρρευσαν. Χιλιάδες από αυτούς συμμετείχαν σε λαϊκές συνελεύσεις και γνώρισαν από κοντά την ωμή βία του κράτους της άρχουσας τάξης. Είναι συγκλονιστικό, το πόσοι πολλοί, μέχρι πρότινος «φιλήσυχοι και ειρηνικοί» άνθρωποι, εκφράζουν πλέον την πεποίθηση ότι η κοινωνία χρειάζεται μια ριζική αλλαγή και δηλώνουν την υποστήριξή τους σε βίαιες μεθόδους πάλης για την απάντηση του αγωνιζόμενου λαού ενάντια στην άρχουσα βία.

 

Αναπόφευκτα βέβαια, μετά το πέρασμα του Μεσοπρόθεσμου θα επέλθει μια κάμψη στο μαζικό κίνημα. Ήδη στις συγκεντρώσεις της Πλατείας Συντάγματος η συμμετοχή έχει «αραιώσει», ενώ στις υπόλοιπες πόλεις, η υποχώρηση είναι ακόμα πιο φανερή. Οι μάζες δεν μπορεί συνεχώς να βρίσκονται σε κίνηση. Είναι όμως τέτοιο το μέγεθος της χειροτέρευσης της καθημερινής τους ζωής πάνω στο έδαφος της κρίσης του καπιταλισμού και ταυτόχρονα, είναι τόσο μεγάλη η επίδραση που άσκησε το κίνημα στη ζωή και τη συνείδησή τους, που έχει ήδη δημιουργήσει μια νέα αγωνιστική παράδοση, την οποία θεωρούν κεκτημένο. Οι μάζες έχουν συνειδητοποιήσει τη δύναμή τους και διψούν για εκδίκηση από την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη. Έτσι το πιθανότερο είναι η κάμψη του κινήματος να είναι μικρή και ταυτόχρονα, θα αποτελέσει ένα διάστημα εξαγωγής σημαντικών πολιτικών συμπερασμάτων. 

 

Το κύριο καθήκον τώρα είναι η αναδιοργάνωση του μαζικού κινήματος και η προετοιμασία του στη βάση των κατάλληλων συμπερασμάτων, για τον επόμενο αποφασιστικό γύρο της μάχης. Με δεδομένα τα σημάδια φυσιολογικής κόπωσης από τις συνεχείς συγκεντρώσεις και λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών της προχωρημένης καλοκαιρινής περιόδου και της ανάγκης για ένα διάστημα προετοιμασίας, η έναρξη του νέου γύρου αντικειμενικά τοποθετείται στον Σεπτέμβρη. Άλλωστε το όπλο της απεργίας, που είναι κορυφαίας σημασίας για τον μαζικό, ταξικό αγώνα, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέσα στο κατακαλόκαιρο, με τους περισσότερους  εργαζόμενους σε άδεια. 

 

 

Οι Λαϊκές συνελεύσεις μπορούν να αποτελέσουν το πιο αποτελεσματικό μέσο για την επιτυχημένη προετοιμασία του επόμενου αγωνιστικού γύρου. Παρότι αντικειμενικά δεν θα μπορούν να διεξάγονται με την ίδια μαζικότητα και συχνότητα τον επόμενο 1,5 μήνα, θα πρέπει να συνεχίσουν στοιχειωδώς τη λειτουργία τους και να γίνει προσπάθεια να εξαπλωθούν σε κάθε γειτονιά. Για το σκοπό αυτό, ρόλο – κλειδί μπορεί να παίξει η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος, που άμεσα, χρησιμοποιώντας το ειδικό της βάρος, θα πρέπει να απευθύνει σχετική έκκληση προς τον εργαζόμενο λαό όλης της χώρας.

 

Πρέπει να εξηγήσουμε ότι ο συσχετισμός δύναμης στη Βουλή, αποδείχθηκε ότι είναι σε ευθεία αντίθεση με τις διαθέσεις της κοινωνίας. Γι’ αυτό πρέπει να εξαπλώσουμε και να ενισχύσουμε τους θεσμούς που εκφράζουν αυθεντικά τη θέληση της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού, δηλαδή τις λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες αντικειμενικά αποτελούν κύτταρα της πάλης του, αλλά και της αναδυόμενης, μελλοντικής εξουσίας του. Πρέπει σταδιακά να καθιερωθεί η εβδομαδιαία λειτουργία των λαϊκών συνελεύσεων, ώστε να συζητούνται οι μέθοδοι και οι διεκδικήσεις του αγώνα σε κάθε γειτονιά της χώρας. 

 

 

Οι 24ωρες και 48ωρες γενικές απεργίες με  την υπονομευτική για τον αγώνα, διεκπεραίωση τους από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αποδείχθηκε ότι δεν αρκούν για να οδηγήσουν στη νίκη. Έτσι σε όλους τους εργατικούς χώρους, μικρούς και μεγάλους, από τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, πρέπει μέσα από συνελεύσεις να εκλεγούν απεργιακές επιτροπές, που θα διεξάγουν καμπάνια για μια γενική απεργία διαρκείας και θα την προετοιμάσουν με έναν σοβαρό τρόπο. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει χάσει κάθε έρεισμα μέσα στο λαό, του έχει κηρύξει τον πόλεμο για λογαριασμό των τοκογλύφων – δανειστών και συνεπώς, το βασικό αίτημα του απεργιακού αγώνα διαρκείας δεν μπορεί παρά να είναι η άμεση πτώση της. 

 

Οι απεργιακές επιτροπές, σε συνεργασία με τα συνδικάτα πρέπει να μεριμνήσουν για τη δημιουργία απεργιακών ταμείων και συσσιτίων για τους απεργούς και τις οικογένειές τους που θα αντιμετωπίσουν προβλήματα επιβίωσης. Επίσης, με δεδομένα τα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής στις έως τώρα απεργίες σε μια σειρά χώρους του ιδιωτικού τομέα που δεν υπάρχουν συνδικάτα, χρειάζεται να διεξαχθεί μια οργανωμένη καμπάνια για τη μαζική συμμετοχή στην απεργία διαρκείας μέσα σε αυτούς τους χώρους. Στις επιχειρήσεις που οι εργαζόμενοι θα απολυθούν ή θα απειληθούν με απόλυση θα πρέπει να οργανωθούν άμεσα δράσεις αλληλεγγύης και καταλήψεις. 

 

Η ακραία επίθεση καταστολής που δέχτηκε το κίνημα στις ημέρες της γενικής απεργίας κάνει πλέον όλους να συνειδητοποιούν την ανάγκη για οργανωμένη περιφρούρηση και αυτοάμυνα από τη βία της αστυνομίας και τη δράση των προβοκατόρων της. Γι’ αυτό,  πρέπει να δημιουργήσουμε κατά χώρους απεργιακές φρουρές, που σε συνεργασία με την Λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος και τις υπόλοιπες λαϊκές συνελεύσεις θα συγκροτήσουν μια λαϊκή πολιτοφυλακή, η οποία θα αποτελείται από κατάλληλα εξοπλισμένα, μαχητικά στοιχεία του κινήματος και των συνδικάτων, για την αποφασιστική αντιμετώπιση της αστυνομικής βίας και της δράσης των προβοκατόρων.  

 

Ένα από τα πιο βασικά συμπεράσματα που ως τώρα βγαίνουν από το κίνημα, είναι ότι αυτό πρέπει να αποκτήσει επειγόντως ενιαία και γνήσια δημοκρατική έκφραση. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη συστηματική προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα πανελλαδικό σώμα εκλεγμένων και ανακλητών εκπροσώπων από τις λαϊκές συνελεύσεις και τις απεργιακές επιτροπές όλης της χώρας, που θα συγκαλείται σε τακτική βάση στο κέντρο του αγώνα, στην Πλατεία Συντάγματος και θα εκλέξει μια Κεντρική Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα, που θα αναλάβει τον ενιαίο συντονισμό και την εκπροσώπηση του κινήματος.

 

Η Κεντρική Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα επιπρόσθετα, θα πρέπει να προχωρήσει στην οργάνωση μιας εκστρατείας αλληλεγγύης μέσα στο ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα και τη νεολαία. Επίσης, στηριγμένη και νομιμοποιημένη από τις λαϊκές και τις εργατικές συνελεύσεις, θα πρέπει να προετοιμαστεί για να αντικαταστήσει την κυβέρνηση της «τρόικας» και να περάσει τις τράπεζες και τον συγκεντρωμένο πλούτο της χώρας στην ιδιοκτησία της κοινωνίας και στον έλεγχο του εργαζόμενου λαού. 

 

Πάνω  στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος δράσης και διεκδικήσεων, πρέπει τα κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα μέχρι τη νίκη, σε κάθε γειτονιά και εργατικό χώρο.

 

 

Το μαζικό κίνημα και οι συνεχόμενες γενικές απεργίες αποδεικνύουν ότι η ελληνική κοινωνία δεν βρίσκεται σε μια φάση μεμονωμένων κινημάτων – ξεσπασμάτων δίχως συνέχεια, αλλά σε μια φάση όπου η οργή και η διάθεση για αγώνα διαρκείας γενικεύονται. Έχει εισέλθει σε μια προεπαναστατική κατάσταση. Σε μια κατάσταση κατά την οποία η αυξανόμενη θέληση των μαζών να αγωνιστούν και να κάνουν θυσίες για να πάρουν τη μοίρα της ζωής τους στα χέρια τους, συνδυάζεται με την ταυτόχρονη απουσία του επαναστατικού υποκειμενικού παράγοντα, δηλαδή ενός βαθειά ριζωμένου στις μάζες, επαναστατικού κόμματος, που θα υπερασπίζει τις κατάλληλες επαναστατικές διεκδικήσεις και μεθόδους πάλης και θα ηγηθεί της πάλης των μαζών μέχρι την τελική νίκη. 

 

Ο παράγοντας αυτός μπορεί να χτιστεί μόνο πάνω στη βάση δύο αναγκαίων στοιχείων.  Το πρώτο είναι η υπεράσπιση των πιο επαναστατικών ιδεών και μεθόδων, δηλαδή των ιδεών και μεθόδων του γνήσιου, επαναστατικού μαρξισμού, που δοκιμάστηκαν με επιτυχία στη σπουδαιότερη νικηφόρα επανάσταση στην παγκόσμια Ιστορία, την Οχτωβριανή επανάσταση. Το δεύτερο είναι η ενεργή συμμετοχή κάθε επαναστάτη στη ζωντανή διαπάλη ιδεών και ρευμάτων που κάτω από την πίεση του κινήματος θα αρχίζει να αναπτύσσεται μέσα στις μαζικές εργατικές οργανώσεις και κόμματα. 

 

Για τους συντρόφους του ΣΥΝ και της Ν. ΣΥΝ που συσπειρώνονται γύρω από το διμηνιαίο περιοδικό «Μαρξιστική Φωνή» και την εβδομαδιαία εφημερίδα «Επανάσταση», ο αγώνας αυτός ταυτίζεται με την πάλη για τον μαρξιστικό προσανατολισμό της Αριστεράς και περνά σήμερα μέσα από το χτίσιμο μιας μαζικής μαρξιστικής τάσης στον ΣΥΝ, η οποία μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο για τη νίκη του επαναστατικού κινήματος και των γνήσιων σοσιαλιστικών ιδεών στην Ελλάδα.