Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φρενάρουν το κίνημα, οργάνωσαν συνάντηση πολιτικών αρχηγών, επιχειρώντας να στείλουν ένα μήνυμα «εθνικής ενότητας» πάνω στη βάση του προγράμματος λιτότητας και περικοπών δίχως τέλος. Αλλά η χιονοστιβάδα της λαϊκής δυσαρέσκειας, κάνει την συνένοχη για τα εγκλήματα σε βάρος των εργαζόμενων, ηγεσία της ΝΔ, να διστάζει και να ταλαντεύεται να πάρει κυβερνητικές ευθύνες, σκεπτόμενη ότι δεν πρέπει να «καεί» πρόωρα σαν κυβερνητική εφεδρεία για το κεφάλαιο.
Είναι από κάθε άποψη απαράδεκτη και επιζήμια η «εκκωφαντική» πολιτική απουσία των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς από το κίνημα. Οι αριστερές ηγεσίες – σε αντίθεση με τους χιλιάδες απλούς αγωνιστές της Αριστεράς – όλες αυτές τις μέρες που γεννιέται το κίνημα στις πλατείες, παίζουν το ρόλο του φοβισμένου παρατηρητή της κίνησης των μαζών.
Προσπαθώντας μάλιστα νε δικαιολογήσουν πολιτικά την απουσία τους από το κίνημα, είτε του ζητούν αφ’ υψηλού πιστοποιητικά «ωριμότητας», προεξοφλώντας κυνικά ότι θα «ξεφουσκώσει» (ηγεσία του ΚΚΕ), είτε συμβιβάζονται με τις απολίτικου χαρακτήρα αντιλήψεις ενός τμήματος από αυτούς που κάλεσαν για τις κινητοποιήσεις στο διαδίκτυο και φοβούνται να προβάλουν ανοιχτά πολιτικές θέσεις παρεμβαίνοντας δημιουργικά στο κίνημα (ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ), ενώ δε λείπουν και οι σεχταριστές, που από μεμονωμένα περιστατικά και κοιτώντας λιγοστούς συγκεντρωμένους να κρατούν τις ελληνικές σημαίες, φθάνουν να χαρακτηρίζουν το κίνημα «εθνικιστικό», και «αντιδραστικό»!
Το κίνημα στις πλατείες όμως, αναπτύσσεται σαν ένα γνήσιο κίνημα των πλατύτερων μαζών, που καθώς αφυπνίζονται, είναι φυσικό, εκτός από οργή και μαχητικότητα, να «κουβαλούν» σαν αποσκευές όλες τις πολιτικές και ιδεολογικές προκαταλήψεις με τις οποίες έχουν γαλουχηθεί την προηγούμενη περίοδο (πολιτική σύγχυση, ισοπεδωτική διάθεση για όλα τα κόμματα, πατριωτικές αυταπάτες). Είναι μέσα από τη συμμετοχή στο ίδιο το κίνημα, που οι πλατειές λαϊκές μάζες θα μάθουν από την ζωντανή τους εμπειρία να μην εμπιστεύονται τα πατριωτικά παραμύθια των αστών και των πολιτικών τους, θα αναζητήσουν βαθύτερες απαντήσεις για τα δεινά του καπιταλισμού και από τη σημερινή, πρώτη φάση της «υπερ-ταξικής» διάθεσης και της έλλειψης συγκεκριμένων πολιτικών διεκδικήσεων, θα αρχίσει το κίνημα να παίρνει ξεκάθαρα ταξικά και πολιτικά χαρακτηριστικά.
Ήδη το κίνημα αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δύναμή του. Οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι καταλαβαίνουν ότι αποτελούν πλέον καθοριστικό παράγοντα για τις πολιτικές εξελίξεις. Όμως όπως ήδη έχουμε τονίσει, η κατάληψη των μεγάλων πλατειών των πόλεων από χιλιάδες αγανακτισμένους δεν αρκεί. Χρειάζεται η οργανωμένη, διακριτή και αποφασιστική συμβολή της εργατικής τάξης στον αγώνα, με τα ιστορικά αναπτυγμένα όπλα της πάλης της για την αλλαγή της κοινωνίας : καλά και ενωτικά οργανωμένες απεργίες και γενικές απεργίες, περιφρουρημένες διαδηλώσεις, καταλήψεις εργοστασίων και εργατικών χώρων και πάνω από όλα, τις επαναστατικές ιδέες και το πρόγραμμα του μαρξισμού μέσα από την ανάπτυξη του πολιτικού επαναστατικού υποκειμένου που θα τις υπηρετήσει νικηφόρα.
