Δημόσια Παιδεία: θυσία για τους τοκογλύφους

Στο πλαίσιο της επίθεσης και των περικοπών σε κάθε είδους δημόσια κοινωνική υπηρεσία, η κυβέρνηση και το υπ. Παιδείας δείχνουν αποφασισμένοι να γυρίσουν κυριολεκτικά το δημόσιο σχολείο πολλές δεκαετίες πίσω. Πώς αλλιώς να περιγραφεί το ότι για παράδειγμα, πολλοί μαθητές από χωριά της επαρχίας θα αναγκάζονται, ακριβώς όπως και οι παππούδες τους, να παίρνουν κάθε πρωί το λεωφορείο για την πιο κοντινή πόλη όπου θα βρίσκεται το σχολείο τους…

Τον πυρήνα της νέας αυτής επίθεσης αποτελούν οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων, σύμφωνα με τις διατάξεις του «Καλλικράτη». Ο «νέος χάρτης» της εκπαίδευσης προκύπτει από 1.056 λιγότερα σχολεία συνολικά στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να προχωρήσει σε εκ νέου συγχωνεύσεις μέσα στο 2012. Στην Αθήνα το ποσοστό των σχολείων που συγχωνεύονται/καταργούνται εκτιμάται στο 19% ενώ σε αρκετές πόλεις ξεπερνάει το 40%. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να στεγάζονται σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και περισσότεροι από 500 μαθητές σε μια σχολική μονάδα (με προδιαγραφές για να στεγάσει τους μισούς) τη στιγμή που επιστημονικές έρευνες συσχετίζουν απόλυτα τη σχολική βία με το μέγεθος των μονάδων.

Χαρακτηριστικές των προθέσεων της κυβέρνησης, είναι οι καταγγελίες εκπαιδευτικών και γονέων για περιπτώσεις στις οποίες σχολεία με καλές και σχολεία με άθλιες εγκαταστάσεις συγχωνεύονται και στεγάζονται στις δεύτερες! Είναι προφανές ότι το βασικό κριτήριο των αλλαγών δεν είναι παιδαγωγικό, όπως διαβεβαιώνει η Υπουργός, αλλά το χαμηλό κόστος. Κι αυτό, τη στιγμή που ήδη λόγω του «Καλλικράτη» που προβλέπει χρηματοδότηση των σχολείων κατά το ήμισυ από τους Δήμους (οι περισσότεροι από τους οποίους είναι υπερχρεωμένοι), πολλά σχολεία ζητούν μηνιαία συνεισφορά από τους γονείς για να ανταπεξέλθουν ενώ άλλα λειτουργούν χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης, φως, νερό και τηλέφωνο!

Φυσικά, «πάνε περίπατο» – μετά την ενισχυτική διδασκαλία που καταργήθηκε πρόσφατα – και τα Διαπολιτισμικά Σχολεία (για την ομαλή ένταξη αλλοδαπών μαθητών στο εκπαιδευτικό σύστημα) στα οποία φοιτούν περισσότεροι από 1000 μαθητές. Επίσης, καταργούνται και πολλά εσπερινά σχολεία με προφανές αποτέλεσμα το τέλος της εκπαίδευσης για τους μαθητές που φοιτούσαν σε αυτά λόγω πρωινής εργασίας.

Οι αλλαγές του Υπουργείου Παιδείας συνιστούν ταυτόχρονα και ευθεία επίθεση στους εκπαιδευτικούς. Με κάθε συγχώνευση/κατάργηση, αλλά και ανεξάρτητα από αυτές, χάνεται ένας τεράστιος αριθμός θέσεων εργασίας – το 7ο και το 15ο Δημοτικό σχολείο Αιγάλεω, με 22 διδακτικές θέσεις αθροιστικά, συγχωνεύονται στο 7ο Δημοτικό Αιγάλεω με 12 θέσεις. Συνολικά υπολογίζεται ότι θα χαθούν άμεσα περίπου 3000 θέσεις εργασίας ενώ μέσα στην επόμενη τριετία το διδακτικό προσωπικό θα έχει μειωθεί έως και 20% και ταυτόχρονα αυξάνεται το διδακτικό ωράριο δασκάλων και καθηγητών. Σε μικρά Δημοτικά Σχολεία προβλέπεται να αναλαμβάνουν ένας ή δυο δάσκαλοι και τις έξι τάξεις ενώ συχνό φαινόμενο θα γίνει και η μετακίνηση εκπαιδευτικών σε σχολεία μακριά από τα σπίτια τους ή και σε άλλο νομό, ιδιαίτερα στην επαρχία.

Τέλος, μέσω του σχεδίου νόμου για την «αναδιοργάνωση των περιφερειακών υπηρεσιών της εκπαίδευσης» οι Διευθυντές ανάγονται σε «απόλυτους άρχοντες» μέσα στις σχολικές μονάδες και ο χαρακτήρας των Συλλόγων Διδασκόντων γίνεται συμβουλευτικός. Έτσι, οι Διευθυντές πλέον θα είναι ο «δάκτυλος» της κυβέρνησης και της αστικής τάξης στα σχολεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι απαλλάσσονται πλήρως από τα διδακτικά τους καθήκοντα και ότι ανάμεσα στις νέες αρμοδιότητές τους είναι η τακτική «αξιολόγηση» των καθηγητών και η δυνατότητα επιβολής πειθαρχικού προστίμου σε οποιοδήποτε μέλος του προσωπικού της σχολικής μονάδας, ίσου με το ένα έκτο των μηνιαίων αποδοχών.

Αυτό που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση είναι σαν να προσπαθεί να κρατήσει χορτάτο το σκύλο και ολόκληρη την πίτα. Από τη μια προσπαθεί να μειώσει όλο και περισσότερο το κόστος των κοινωνικών υπηρεσιών του κράτους (εκπαίδευση, υγεία, ασφάλιση κ.ο.κ.) προκειμένου να εξασφαλίσει μέρος των τόκων που απαιτούν οι τραπεζίτες δανειστές του. Από την άλλη όμως, το αστικό κράτος είναι σπάταλο προς όφελος των καπιταλιστών από τη φύση του. Γι αυτό, παράλληλα με το «νοικοκύρεμα» των οικονομικών του δημοσίου – δηλαδή τις περικοπές, τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών – η κυβέρνηση προχωράει και σε μια σειρά  «αντίρροπες» κινήσεις όπως οι ποικίλες κρατικές επιδοτήσεις προς τις επιχειρήσεις, η μείωση της φορολογίας των αδιανέμητων κερδών τους στο 20% και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στο κεφάλαιο έναντι εξευτελιστικών τιμών. Το αποτέλεσμα αυτής της φαύλης διαδικασίας είναι η συνεχής πτώση του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας της κοινωνίας, η αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων αλλά και η διόγκωση του δημοσίου χρέους.

Παράλληλα με τον «πυρετό» που έχει ξεσπάσει στα επιτελεία της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας, προκειμένου να αποτελειώσουν το δημόσιο σχολείο, έχει ξεσπάσει και ένας «πυρετός κινητοποιήσεων» από την πλευρά των μαθητών, των γονιών, των εκπαιδευτικών αλλά και των τοπικών φορέων. Πολλά σχολεία ήδη βρίσκονται υπό κατάληψη των μαθητών και των γονιών από κοινού, ενώ η ΟΛΜΕ έχει αποφασίσει 24ωρη απεργία στις 30 Μαρτίου.

Για να υπάρξει προοπτική ανατροπής αυτής της νέας επίθεσης ενάντια στην εκπαίδευση, είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τους συλλόγους γονέων και τα όργανα συντονισμού ένα ενιαίο πανεκπαιδευτικό μέτωπο μαθητών, φοιτητών, γονέων και εκπαιδευτικών, που θα συμπορευτεί με το σύνολο του εργατικού κινήματος. Οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουν καθήκον να πρωτοστατήσουν σε μια τέτοια προσπάθεια και να προβάλουν τις θέσεις που μπορούν να βγάλουν την εκπαίδευση, αλλά και συνολικά την κοινωνία από το βάλτο στον οποίο την έχει ρίξει ο καπιταλισμός:

-Να μην περάσουν τα νέα μέτρα του Υπ. Παιδείας

-Για μια δημοκρατικά σχεδιασμένη από τους εργαζόμενους οικονομία