Την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δέχονται την πιο άγρια επίθεση των τελευταίων πενήντα χρόνων το άλλοτε δυναμικό και ελπιδοφόρο συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει μια εικόνα διάλυσης και ανικανότητας ακόμα και για την πιο στοιχειώδη πολιτική παρέμβαση στις εξελίξεις.
Η «ντε φάκτο» διάσπαση που προέκυψε στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, έχει παραλύσει το σχήμα εδώ και πολλούς μήνες. Η αιτία βέβαια όλης αυτής της κρίσης που σέρνεται εδώ και δύο σχεδόν χρόνια, δεν είναι άλλη από την αναντιστοιχία των απαντήσεων της Αριστεράς γενικά και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ με τα καυτά ερωτήματα που βγάζει στην επιφάνεια η καπιταλιστική κρίση. Η κρισιμότητα της κατάστασης ασκεί τεράστια πίεση πάνω στην Αριστερά, από την οποία ο κόσμος πια απαιτεί κρυστάλλινες και σαφείς απαντήσεις. Οι ηγεσίες όμως του ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα προτιμούσαν να καταλήγουν σε στρογγυλεμένες ασαφείς θέσεις, προκειμένου να «χωράνε όλοι» και να αποφεύγονται οι εσωτερικές τριβές. Απόρροια της ίδιας καταστροφικής αντίληψης, ήταν και η συντηρητική στάση που κράτησε για μεγάλο διάστημα η ηγεσία, απέναντι στο αίτημα της βάσης -που περιλάμβανε κάποια στιγμή χιλιάδες ανένταχτους αγωνιστές- για το αυτονόητο δικαίωμα τους στη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, μέσα από την απόκτηση αρμοδιοτήτων για τις συνελεύσεις βάσεις. Όλα αυτά, οδήγησαν το ΣΥΡΙΖΑ σε μια βαθειά κρίση που τον έφερε στο χείλος της πολιτικής περιθωριοποίησης και της οριστικής διάλυσης.
Είναι ξεκάθαρο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτέλεσε ποτέ την αυθεντική μαζική ενότητα της Αριστεράς που είναι αναγκαία για το εργατικό κίνημα. Αποτέλεσε όμως, ένα θετικό βήμα που τράβηξε την προσοχή και κινητοποίησε πολλούς αγωνιστές. Με αυτή την έννοια πρέπει να το διαφυλάξουμε σαν ένα βήμα προς τον επιθυμητό στόχο. Για να γίνει αυτό εφικτό, πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για την ουσία, το πρόγραμμα και την στρατηγική. Άποψη μας είναι ότι μόνη στέρεη βάση για να βγει η Αριστερά από την κρίση και να μπορέσει να δώσει διέξοδο και στην κοινωνία, είναι η επιστροφή στις θεμελιώδεις ιδέες του κινήματος μας, τις ιδέες του μαρξισμού μέσα από την υιοθέτηση ενός γνήσιου σοσιαλιστικού μεταβατικού προγράμματος.
Αυτό πρέπει να συνδυαστεί απαραίτητα με δομές που θα διευκολύνουν την επαναστατική πρωτοβουλία και αυτό-οργάνωση της βάσης, με δομές αυθεντικά δημοκρατικές με τη λήψη όλων των σημαντικών αποφάσεων που αφορούν τη δράση από τις ίδιες τις συνελεύσεις βάσης, αλλά και τη δυνατότητα τους να συνδιαμορφώσουν την πολιτική του σχήματος.
Το στέρεο έδαφος για να υλοποιηθούν όλα αυτά είναι η ίδια η ενεργή παρέμβαση στο κίνημα. Αυτό, μπορεί να εξασφαλίσει τους όρους και για τη διεύρυνση της συμμαχίας και την ενότητα της Αριστεράς στη δράση. Πρέπει λοιπόν όλες οι συνελεύσεις βάσης και πρώτα απ όλα η κεντρική γραμματεία με ευθύνη όλων των συνιστωσών, να συνεδριάσουν το επόμενο διάστημα για να οργανώσουν την παρέμβαση στο κίνημα (με στόχους την αποτελεσματική διοργάνωση αλληλεγγύης στους απεργούς, την ανάληψη πρωτοβουλιών για την ενότητα των αριστερών δυνάμεων στα συνδικάτα, το κίνημα της νεολαίας και τις γειτονιές). Αυτό είναι το βασικότερο καθήκον της περιόδου και μόνο μέσα από την εκπλήρωσή του μπορεί να χτιστεί η αναγκαία εμπιστοσύνη για την όποια «επανεκκίνηση» του σχήματος.
Παναγιώτης Κολοβός
