Βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου το καπιταλιστικό σύστημα κατρακυλάει σε μία δεύτερη απανωτή ύφεση, μετά από μία περίοδο αναιμικής ανάπτυξης, αδυνατώντας να ξεφύγει από τις ίδιες του τις δομικές αντιφάσεις. Η ίδια η αστική τάξη δε βλέπει πουθενά διέξοδο. Προσπαθεί, άναρχα και σπασμωδικά, να βγει από το «λάκκο» που η ίδια έσκαψε για τον εαυτό της. Πως θα το καταφέρει αυτό; Με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιεί πάντα, στην μέχρι τώρα ιστορία της: Από τη μία, με μία αναγκαστική καταστροφή ενός αριθμού παραγωγικών δυνάμεων (κλείσιμο εργοστασίων και επιχειρήσεων, καταστροφή καταναλωτικών αγαθών, απολύσεις) και από την άλλη, με την εντατικότερη εκμετάλλευση (μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση έμμεσων φόρων, περικοπές στις δημόσιες δαπάνες).
Την ίδια συνταγή επιστρατεύει και η ελληνική κυβέρνηση, η οποία υπηρετώντας πιστά το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και τους τοκογλύφους δανειστές του κράτους, έχει εξαπολύσει την πιο βάρβαρη και ταξική επίθεση από την μεταπολίτευση έως σήμερα. Κατακτήσεις αιώνων χάνονται, η πλειοψηφία της κοινωνίας καταπιέζεται και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και της νεολαίας συνθλίβεται – θυσίες που γίνονται δήθεν για την σωτηρία της χώρας και την έξοδο από την κρίση.
Όπως είναι αναμενόμενο, η πολιτική αυτή, γεννάει έντονες κοινωνικές αντιδράσεις. Και όταν οι αντιδράσεις αυτές δεν μπορούν να καμφθούν με την επίτευξη, σε κάποιο βαθμό, μίας κοινωνικής συναίνεσης, γίνεται αναγκαία η χρήση της κρατικής βίας και της αστυνομικής καταστολής.
Το τελευταίο διάστημα επικρατεί ένα όργιο καταστολής σε όλους τους αγώνες τις νεολαίας και των εργαζόμενων. Η πορεία του Πολυτεχνείου, οι διαδηλώσεις για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου, οι φοιτητικές συγκεντρώσεις και η γενική απεργία στις 15 Δεκέμβρη, όλες τους, σημαδεύτηκαν από την έντονη παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων. Τα ΜΑΤ σε αρκετές περιπτώσεις κρατούν ιδιαίτερα προκλητική στάση, μόνιμα μπροστά και δίπλα στους διαδηλωτές, πολλές φορές κάνοντας χειρονομίες και φωνάζοντας στο πλήθος προσπαθώντας να προκαλέσουν, από το πρώτο λεπτό της συγκέντρωσης μέχρι το τέλος της. Δεν είναι και λίγες εκείνες οι περιπτώσεις, όπου ασφαλίτες αναμιγνύονται μέσα στους αγωνιστές, προκαλώντας επεισόδια και κάνοντας ακόμα και συλλήψεις.
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του φόβου για τους αγώνες και είναι πλέον πασιφανές ότι τα ΜΑΤ, οι ασφαλίτες και τα ελικόπτερα δεν χρησιμεύουν ούτε για να «πιάσουν τον κλέφτη», ούτε για την «προστασία του πολίτη», παρά μόνο για την καταστολή των κοινωνικών αγώνων. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, αφήνει στο κεφάλαιο μια μόνο επιλογή: Να επιβληθούν παντού συνθήκες κοινωνικής βαρβαρότητας προκειμένου να ανακοπεί η μείωση των υπερκερδών μιας χούφτας παρασίτων. Χέρι-χέρι με την κρατική καταστολή, βαδίζει όλο αυτό το διάστημα και η προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ. Με την υποβάθμιση της αστυνομικής βίας, των αναίτιων συλλήψεων και την επίκληση σε «αναρχικές και τρομοκρατικές συμμορίες που απειλούν την τάξη της χώρας» επιχειρούν να στείλουν ένα σαφές μήνυμα στα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται: όποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί, να μην το κάνει γιατί κινδυνεύει!
Η φύση του κράτους
Μέσα σε αυτή την περίοδο της έντονης ταξικής πάλης, γίνεται ξεκάθαρη και η ταξική φύση του κράτους. Όπως ανέφερε ο Ένγκελς, το κράτος δεν είναι καθόλου μία ουδέτερη δύναμη που επιβλήθηκε στην κοινωνία απ’ έξω. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε μία ορισμένη βαθμίδα εξέλιξής της. Και πιο συγκεκριμένα, είναι προϊόν και εκδήλωση των ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων. Δηλαδή, το κράτος γεννιέται όπου και όταν εμφανίζονται ταξικές αντιθέσεις που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν και διαδραματίζει το ρόλο του βασικού οργάνου της καταπίεσης της μίας τάξης πάνω στην άλλη.
Η ταξική φύση του κράτους αποδεικνύεται από την ίδια την ιστορία της ανθρωπότητας. Το πρώτο κράτος γεννήθηκε κατά τη μετάβαση από τις κοινωνίες του πρωτόγονου κομμουνισμού στις πρώτες δουλοκτητικές κοινωνίες. Στις πρωτόγονες κοινωνίες δεν υπήρχαν τάξεις και όλοι μοιράζονταν με δημοκρατικό τρόπο τα αγαθά που παρήγαγαν. Με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και με την βελτίωση της τεχνικής, ειδικά στην γεωργία, παραγόταν μία πληθώρα προϊόντων για την εποχή εκείνη, γεννώντας το ερώτημα σε ποιόν πρέπει να ανήκουν. Έτσι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η παραγωγή υπεραξίας, κατέστρεψε τις παλιές μορφές κοινωνίας και επέτρεψε την αποκρυστάλλωση των τάξεων. Η ύπαρξη αυτών των τάξεων απαιτούσε την ύπαρξη ενός μηχανισμού, μιας δύναμης, που θα επέβαλε την εξουσία της μιας τάξης πάνω στην άλλη. Και τότε εμφανίστηκε το πρώτο κράτος. Αντίστοιχα, το κράτος στις επόμενες κοινωνίες, φεουδαρχία – απόλυτη μοναρχία – καπιταλισμός, αποτέλεσε και αποτελεί το όργανο καταπίεσης της εκάστοτε άρχουσας τάξης.
Πως όμως συνδέεται το κράτος με την καταστολή;; Ο Ένγκελς είχε αποκαλέσει το κράτος «σώμα ένοπλων ανδρών», το οποίο είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα παραπάνω. Το κράτος για να μπορέσει να επιβάλλει την κυριαρχία της εκάστοτε άρχουσας τάξης έχει ιδιαίτερους σχηματισμούς. Τα κύρια όργανα δύναμης της κρατικής εξουσίας είναι η αστυνομία και ο στρατός. Στην σημερινή εποχή, ο ταξικός χαρακτήρας του κράτους είναι αστικός και με τους μηχανισμούς του και την καταστολή των αγώνων, υπερασπίζει αυτή ακριβώς την κοινωνική δομή.
Η απάντηση της Αριστεράς
Η άρχουσα τάξη έχει συνειδητοποιήσει ότι μπαίνουμε σε μία περίοδο, στην οποία αναπόφευκτα θα αναπτυχθούν μεγαλειώδεις ταξικοί αγώνες των εργαζόμενων, της νεολαίας και των υπόλοιπων καταπιεσμένων στρωμάτων. Αγώνες που φοβούνται ότι δε θα μπορέσουν να ελέγξουν, γι’ αυτό και ετοιμάζονται για την πιο βίαιη επίθεση στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, που συνεχίζουν να παλεύουν, παρά την έντονη καταστολή που βιώσαμε όλη την προηγούμενη περίοδο.
Η απάντηση σε αυτές τις μεθοδεύσεις των αστών και της κυβέρνησής τους, πρέπει να δοθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους και την νεολαία, με την Αριστερά στην πρώτη γραμμή.
- Κατάργηση όλων των «τρομο-νόμων»
- Κατάργηση των ΜΑΤ και όλων των υπόλοιπων μηχανισμών καταστολής των κοινωνικών αγώνων – διοχέτευση των χρημάτων που θα εξοικονομηθούν στις δημόσιες υπηρεσίες (Παιδεία-Υγεία-Ασφάλιση)
- Υπαγωγή των σωμάτων τήρησης της τάξης στον πλήρη έλεγχο των μαζικών εργατικών – λαϊκών οργανώσεων
Μάριος Καλομενόπουλος
