Μαζική απεργία: μήνυμα μαχητικότητας από την εργατική τάξη
Η χθεσινή γενική απεργία ήταν ένα ηχηρό χαστούκι ενάντια στην κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη. Αυτή ήταν η 8η συνεχόμενη γενική απεργία ενάντια στην σκληρή επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και μπορεί να συγκριθεί σε μαζικότητα με τη μεγάλη κινητοποίηση της 5ης Μάη.
Ολόκληρος ο δημόσιος τομέας και οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας παρέλυσαν. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της ΓΣΕΕ η συμμετοχή στην απεργία άγγιξε το 100% στα διυλιστήρια, τα ναυπηγεία, στο λιμάνι του Πειραιά, τα χαλυβουργία, ενώ ξεπέρασε το 90% στις τράπεζες, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα ταχυδρομεία και την ΕΥΔΑΠ. Παρά το κρύο και τη βροχή, 70.000 διαδηλωτές στην Αθήνα, 10.000 στη Θεσσαλονίκη και χιλιάδες άλλοι σε πάνω από 60 πόλεις σε όλη τη χώρα έδωσαν το μαχητικό παρόν στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Το κύριο χαρακτηριστικό της χθεσινής απεργίας ήταν η οργή που «ξεχείλιζε» τόσα στους νεότερους, όσο και στους μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενους. Οργή την οποία δεν κατάφερε να καταστείλει η αστυνομία, που για άλλη μια φορά το τελευταίο διάστημα επιτέθηκε για να διαλύσει τη διαδήλωση, εξαντλώντας στην κυριολεξία, τα χημικά που είχε στη διάθεσή της και ξυλοκοπώντας αδιάκριτα δεκάδες διαδηλωτές.
Η μεγάλη και μαχητική συμμετοχή των εργαζόμενων στη χθεσινή απεργία αποδεικνύει ότι η εργατική τάξη, παρά τα απανωτά χτυπήματα της άρχουσας τάξης και των συνασπισμένων διεθνών τοκογλύφων, δεν έχει διάθεση να σκύψει το κεφάλι. Με μια άλλη στοιχειωδώς ταξικά σκεπτόμενη ηγεσία, το εργατικό κίνημα θα μπορούσε να έχει εμποδίσει την επίθεση. Όμως η σημερινή ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ χρησιμοποίησε τις γενικές απεργίες σαν μια «βαλβίδα εκτόνωσης» της εργατικής οργής, χωρίς πρόγραμμα και σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα, ενώ πίσω από την πλάτη της εργατικής τάξης διαπραγματευόταν με τους καπιταλιστές την μείωση των μισθών. Αυτή η στάση έδωσε χρόνο και χώρο στην κυβέρνηση για να ακολουθήσει με επιτυχία έως σήμερα της τακτική του «σοκ» και να περάσει τα αντιδραστικά μέτρα που συμφώνησε με τους δανειστές.
Το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά με αυτή την ηγεσία. Μέσα από ένα έκτακτο συνέδριο η σημερινή ηγεσία της ΓΣΕΕ πρέπει να ανακληθεί και να αντικατασταθεί από μια νέα, που θα δεσμευθεί πάνω στην εφαρμογή ενός μακρόπνοου σχεδίου κλιμάκωσης και συντονισμού του αγώνα όλων των κλάδων των εργαζομένων και σε κοινό μέτωπο με την ΑΔΕΔΥ. Ο επόμενος σταθμός πρέπει να είναι μια καλά προετοιμασμένη, 48ωρη αυτή τη φορά, γενική απεργία αμέσως μετά τις γιορτές, με αιτήματα «αιχμής» την κατάργηση όλων των αντεργατικών μέτρων που επιβλήθηκαν τον τελευταίο χρόνο και την παύση πληρωμής και διαγραφή του χρέους, σαν βασική προϋπόθεση για να εξοικονομηθούν άμεσα πόροι για την ανακούφιση και την προστασία των εργαζόμενων από τις ολέθριες επιπτώσεις της κρίσης.
Ταυτόχρονα, είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθεί ότι ακόμα και η πιο επιτυχημένη γενική απεργία θέτει το πρόβλημα, αλλά δεν το λύνει από μόνη της. Και το πρόβλημα αυτό είναι πολιτικό, είναι η ίδια η ανάγκη για την εκλογή μια κυβέρνησης που θα εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Η οργή των εργαζόμενων μπορεί να μετατραπεί σε ελπίδα μόνο αν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ενώσουν τις δυνάμεις τους παλεύοντας από κοινού με τις συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ που αντιτίθενται στην κυβερνητική πολιτική, για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα εφαρμόσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, δηλαδή θα εθνικοποιήσει κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση τις τράπεζες και τις άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, χρησιμοποιώντας τις στη βάση ενός κεντρικού σχεδίου για να υπηρετήσει τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας.
Μόνο με μια τέτοια θεμελιακή, σοσιαλιστική αλλαγή στην κοινωνία και την οικονομία μπορεί να αντιμετωπιστεί η κρίση του βαθειά παρηκμασμένου καπιταλιστικού συστήματος. Και ακριβώς επειδή η κρίση του καπιταλισμού είναι διεθνής και βαθαίνει στη μια χώρα μετά την άλλη προκαλώντας κύματα απεργιών και διαδηλώσεων, συνδέοντας μεταξύ τους με ένα κοινό «κόκκινο νήμα» τους απεργούς της Ελλάδας, της Γαλλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας καθώς και τους εξεγερμένους φοιτητές και τη νεολαία στη Βρετανία και την Ιταλία, ο αγώνας είναι στην ουσία του διεθνιστικός. Πρέπει λοιπόν να στοχεύει στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου. Η εργατική τάξη της Ελλάδας από τη δική της πλευρά, έδειξε και χθες ότι έχει τη διάθεση και τη δύναμη να βρεθεί στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα.
Μαρξιστική Φωνή
