Νέες γενναίες επιδοτήσεις στα αφεντικά

 

Πριν από λίγες ημέρες,  το υπουργείο Εργασίας εξήγγειλε πακέτο μέτρων για την ενίσχυση της απασχόλησης, ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, μέσω 17 προγραμμάτων του ΟΑΕΔ. Τα προγράμματα αυτά, θα αφορούν στην ουσία την ενίσχυση επιχειρήσεων για τη δημιουργία 200.000 νέων θέσεων εργασίας υπό τον όρο ότι οι ίδιες επιχειρήσεις θα διατηρήσουν άλλες 200.000 θέσεις εργασίας. Το σύνολο των εργαζομένων, που θα ενταχθούν στα προγράμματα αυτά ανέρχεται σε 667.000 καθώς θα αφορά ανθρώπους για ένταξη ή επανένταξη στην εργασία, άτομα με ειδικές ανάγκες και ειδικές ρυθμίσεις για τους νέους και τις γυναίκες. Η ενίσχυση των επιχειρήσεων θα δίνεται με τη μορφή της επιδότησης των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων.

Εξετάζοντας πιο προσεκτικά το θέμα αντιλαμβάνεται κανείς ότι στην πραγματικότητα από το πακέτο των 2.5 δις, ελάχιστα χρήματα θα καταλήξουν στα ταμεία του ΙΚΑ, αφού τα ποσά που αντιστοιχούν στις ασφαλιστικές εισφορές θα διαγράφονται απλώς από τον αλληλόχρεο λογαριασμό που έχει δημιουργηθεί μεταξύ ΟΑΕΔ και ΙΚΑ. Το ΙΚΑ, όμως, βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης λόγω της αυξανόμενης ανεργίας, της ελαστικής εργασίας και τις εισφοροδιαφυγής. Ο ΟΑΕΔ, επίσης αντιμετωπίζει δυσκολίες σε ότι αφορά την κάλυψη των επιδομάτων ανεργίας. Είναι λοιπόν προφανές πλέον ότι παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια  ενδεχόμενη άτυπη στάση πληρωμών δημοσίων οργανισμών  το κράτος επιμένει να χαρίζει στην κυριολεξία 2.5 δις ευρώ στις επιχειρήσεις.

Παρόλο λοιπόν που τα ΜΜΕ διατυμπανίζουν τα «φιλεργατικά» μέτρα, ο βασικός στόχος της κυβέρνησης είναι ένας: η μείωση του κόστους εργασίας με κάθε τίμημα. Αφού πρώτα ισοπέδωσε τα εργασιακά δικαιώματα (φτηνές απολύσεις, ευέλικτη εργασία κ.ο.κ.) και καταβαράθρωσε τα ασφαλιστικά δικαιώματα, δεν διστάζει να θυσιάσει στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, το μεγαλύτερο ασφαλιστικό ταμείο της χώρας.

 Έχει όμως άλλη επιλογή η κυβέρνηση; Η αλήθεια είναι πως μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος τέτοιες επιλογές είναι μονόδρομος. Εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, μια κρίση υπερπαραγωγής, το κεφάλαιο για να διατηρήσει τα κέρδη του, δεν επενδύει στην αύξηση της παραγωγής αλλά είναι αναγκασμένο να εντατικοποιήσει την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο, που όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, κ.α.) προωθούν μέτρα περικοπών και ταυτόχρονα επιτίθενται στα εργασιακά δικαιώματα ώστε να εξασφαλίσουν χαμηλό κόστος εργασίας.

Από την άλλη πλευρά, αφού η ανεργία αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού τουλάχιστον στις αναπτυγμένες χώρες, τα μέτρα αυτά δεν πρόκειται να έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η ανεργία θα συνεχίζει να αυξάνεται ενώ το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων θα πέφτει σταδιακά. Το δημόσιο χρέος τόσο της Ελλάδας όσο και πολλών ευρωπαϊκών κρατών θα διογκώνεται, αφού τα έσοδα από την φορολογία θα συρρικνώνονται συνεχώς λόγω της μειωμένης αγοραστικής δύναμης της εργατικής τάξης και από την άλλη των φοροαπαλλαγών των μεγάλων επιχειρήσεων. Εν ολίγοις, παρόλο που τα παραπάνω μέτρα αποτελούν μονόδρομο με βάση τη λογική του καπιταλισμού, οδηγούν με την σειρά τους σε ένα ακόμα πιο οξυμένο οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο. 

Μη μπορώντας πλέον να απορροφήσει τις τεράστιες ποσότητες προϊόντων που ο ίδιος παράγει και εξαθλιώνοντας όλο και  περισσότερο το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού στο όνομα του κέρδους, γίνεται καταφανές, ότι ο καπιταλισμός έχει εκπληρώσει τον ιστορικό του ρόλο για την ανθρωπότητα. Μόνο με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μπορεί να λυθεί από την ρίζα του το πρόβλημα της ανεργίας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.  Η εργατική τάξη μαζί με μια ενωμένη Αριστερά θα πρέπει να αγωνιστεί για μια σοσιαλιστικά σχεδιασμένη οικονομία, βασισμένη στην εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων βιομηχανιών κάτω από δημοκρατικό εργατικό έλεγχο και διαχείριση, προβάλλοντας τις ακόλουθες διεκδικήσεις:

• Χρησιμοποίηση των τεράστιων χρηματικών ποσών που δίνονται σήμερα τόσο με μορφή επιδοτήσεων  στις επιχειρήσεις όσο και με μορφή εγγυήσεων στις τράπεζες (σύνολο 78 δισ ευρώ)  ώστε να πραγματοποιηθούν  μαζικές προσλήψεις ανέργων στο πλαίσιο ενός κρατικού προγράμματος δημοσίων έργων και αναβάθμισης των κοινωνικών υπηρεσιών (Υγεία, παιδεία, έργα υποδομών).

• Λιγότερη δουλειά – μοίρασμα της διαθέσιμης δουλειάς σε όλους! Άμεση θεσμοθέτηση του «35ώρου – 5ημέρου – 7ώρου» χωρίς μείωση μισθών, για να ανοίξουν εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, με προοπτική για μια περαιτέρω μείωση της εργάσιμης βδομάδας, ανάλογα με τον αριθμό των ανέργων.

• Αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού και παροχή του καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας. Πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη για τους ανέργους.

• Απαγόρευση των απολύσεων. Κάθε μεγάλη επιχείρηση που κλείνει ή απολύει να καταλαμβάνεται από τους εργαζόμενους και να απαιτείται η εθνικοποίησή της με εργατικό έλεγχο και διαχείριση.