Σύντροφοι και συντρόφισσες,
η συζήτηση στο συνέδριό μας όπως είναι φυσικό, εξαιτίας της βαθειάς κρίσης του παγκόσμιου και ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, έχει φέρει στο επίκεντρο το θέμα της ΕΕ.
Πάνω σε αυτό το αποφασιστικής σημασίας ζήτημα, έχει γίνει ξεκάθαρο ότι συγκρούονται 2 βασικές απόψεις. Η μία είναι η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατική άποψη που εκφράζεται αυθεντικά από την ηγεσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας και η άλλη είναι η υπό διαμόρφωση και αναδιατύπωση σοσιαλιστική, μαρξιστική άποψη, την οποία επιχειρούν να εκφράσουν κατά τη γνώμη μου πιο εύστοχα οι εκδοχές των 30 σ. της ΚΠΕ.
Η σοσιαλδημοκρατική άποψη, υποστηρίζει ότι η καπιταλιστική ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να ενοποιηθεί προς όφελος των εργαζόμενων, χωρίς να είναι απαραίτητο να αλλάξουν τα θεμελιώδη, καπιταλιστικά της χαρακτηριστικά.
Αυτή η άποψη έχοντας στο παρελθόν ηττηθεί θεωρητικά από σημαντικούς μαρξιστές όπως ο Λένιν, στις μέρες μας αποδεικνύεται και από την ίδια την πραγματικότητα λαθεμένη.
Σήμερα η απόπειρα ενοποίησης της Ευρώπης πάνω σε καπιταλιστική βάση αποδεικνύεται ότι σε τελική ανάλυση σημαίνει : όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα συμφέροντα των ξεχωριστών καπιταλιστικών κρατών (ας δούμε τη σημερινή σύγκρουση Βορά-Νότου), ωμή επιβολή της θέλησης του ισχυρότερου καπιταλιστικού κράτους (ας δούμε το ρόλο της Γερμανίας), θεσμοθέτηση μιας ακραίας λιτότητας για την ευρωπαϊκή εργατική τάξη (αρκεί να δούμε τα προγράμματα λιτότητας που επιβάλλονται σα «ντόμινο» στη μια χώρα μετά την άλλη), μεταφορά εξουσιών από τους εκλεγμένους εκπροσώπους των λαών προς τα ελεγχόμενα κεντρικά επιτελεία των τραπεζών και των πολυεθνικών (ας δούμε για παράδειγμα την παραχώρηση υπερεξουσιών στην «τρόικα»).
Αντίθετα, η μαρξιστική, σοσιαλιστική άποψη, υποστηρίζει ότι το προοδευτικό ιστορικό καθήκον της οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης προς όφελος των εργαζόμενων, δεν μπορεί να το επιτελέσει ο καπιταλισμός.
Συνεπώς, το κύριο ιστορικό δίλημμα δεν είναι «μέσα ή έξω από την καπιταλιστική Ευρώπη ή το νόμισμά της», αλλά το δίλλημα «Σοσιαλιστική ή Καπιταλιστική Ενωμένη Ευρώπη»!
Πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού δεν υπάρχει δρόμος για την κοινωνική πρόοδο, ούτε εθνικός όπως προτείνουν οι αντιδραστικοί πατριδοκάπηλοι της άκρας δεξιάς, ούτε διεθνής, όπως υποστηρίζουν οι υπόλοιποι αστοί πολιτικοί.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Ο αγώνας για μεταρρυθμίσεις, ήταν και είναι πάντα ένας ζωτικός αγώνας για το κίνημά μας, ειδικά αν είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα για τον στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού και δεν επιχειρεί να τον υποκαταστήσει.
Όμως οι θεσμοί που φτιάχτηκαν για να προάγουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων δεν μπορούν να μεταρρυθμιστούν.
Έτσι το κόμμα μας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παλεύει για την μεταρρύθμιση της καπιταλιστικής ΕΕ και των μηχανισμών της. Αντίθετα, πρέπει ακούραστα να υπερασπίζει το στρατηγικό στόχο της αντικατάστασης της καπιταλιστικής ΕΕ από μια Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη, που θα στηρίζεται στην κοινωνικοποιημένη, κεντρικά και δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία και όχι στη σημερινή καπιταλιστική ιδιοκτησία των μοχλών της οικονομίας.
Ο δρόμος για να φθάσουμε σε αυτή τη Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη είναι ο κοινός αγώνας όλων των ευρωπαίων εργαζόμενων για την εφαρμογή ενός σοσιαλιστικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση, που θα έχει σαν βασικό στοιχείο την επιβολή εργατικού ελέγχου σε όλη την οικονομία, καθώς και την κοινωνικοποίηση και το σχεδιασμό των βασικών της μοχλών.
Ο αγώνας αυτός πρέπει να έχει διεθνή συντονισμό και γι’ αυτό σήμερα περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε μια ενιαία πολιτική διεθνή ένωση των κομμάτων της ριζοσπαστικής, σοσιαλιστικής αριστεράς σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Η κοινή λογική όμως λέει, ότι ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να νικήσει ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες. Στις χώρες λοιπόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα σπάσει πρώτα η καπιταλιστική αλυσίδα, μπαίνει το καθήκον να συγκρουστούν με την ΕΕ και τους καπιταλιστικούς οικονομικούς της θεσμούς και να πάρουν την πρωτοβουλία για μια Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη.
Μόνο πάνω σε αυτή τη διεθνιστική, σοσιαλιστική κατεύθυνση, η έξοδος από την ΕΕ, τους θεσμούς της και το νόμισμά της μπορούν να δώσουν οφέλη για τους εργαζόμενους της Ελλάδας.
Οι εκδοχές αυτές πρέπει να στηριχθούν σε όλα τα ιδεολογικά ζητήματα που θέτουν, γιατί βελτιώνουν αποφασιστικά το κείμενο κορμός και το φέρνουν πιο κοντά στις θεμελιώδεις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού, που στις σημερινές συνθήκες του καπιταλιστικού εφιάλτη της μαζικής φτώχειας και ανεργίας είναι περισσότερο επίκαιρες από ποτέ.
