ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!
Σε μια νέα προκλητική προς τους εργαζομένους κίνηση προέβη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κάνοντας άμεσα δεκτό το αίτημα τεσσάρων ιδιωτικών τραπεζών για παροχή προς αυτές 15 δις ευρώ από το «πακέτο ενίσχυσης της ρευστότητας» των 28 δις που είχε εγκρίνει η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ. Συγκεκριμένα, η Eurobank, η Alphabank, η Εθνική και η Τράπεζα Πειραιώς κατέθεσαν αίτημα προς το Υπουργείο Οικονομικών και την Τράπεζα της Ελλάδας (ΤτΕ), προκειμένου να ανοίξει ξανά η «στρόφιγγα» του πακέτου των 28 δις και να χρησιμοποιήσουν άμεσα τα 15 δις που μέχρι σήμερα είχαν μείνει ανεκμετάλλευτα. Φυσικά το ζήτημα λύθηκε αμέσως, αφού μετά από σχετική συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον διοικητή της ΤτΕ Γιώργο Προβόπουλο, η κυβέρνηση ενέκρινε την παροχή του συγκεκριμένου ποσού προς τις τράπεζες.
Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι θυσιάζονται μέσω της συνολικής καταβαράθρωσης του βιοτικού τους επιπέδου προκειμένου να «ανακάμψει η οικονομία», οι υπαίτιοι της κρίσης όπως οι τραπεζίτες, απαιτούν και παίρνουν 15 δις ευρώ. Το ταξικό αυτό σκάνδαλο, παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις αν αναλογιστούμε ότι το Α’ τρίμηνο του 2010, μεσούσης της ύφεσης, οι ελληνικές τράπεζες αύξησαν σημαντικά την κερδοφορία τους, σε σχέση με το τελευταίο τρίμηνο του 2009, η οποία και έφτασε τα 500 εκ ευρώ!
Ενώ λοιπόν το πακέτο των 28 δις αποφασίστηκε στα τέλη του 2008 με το πρόσχημα ότι οι τράπεζες αντιμετώπιζαν σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας, βλέπουμε τελικά ότι το 2009 τα κέρδη τους κινήθηκαν σε τρομακτικά ύψη (2,2 δις ευρώ όλο το 2009). Κι ενώ τότε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολίτευση κατήγγειλε το πακέτο των 28 δις, σήμερα, αποδεικνύοντας ξεκάθαρα την αστική της φύση, δίνει απλόχερα στους τραπεζίτες και τα τελευταία 15 δις αυτού του πακέτου.
Οι εργαζόμενοι ζουν καθημερινά στο πετσί τους τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Η κρίση όμως, δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε είναι ένα «φυσικό φαινόμενο» όπως οι αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί προσπαθούν να το παρουσιάσουν. Οφείλεται στην αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, που έχει τις ρίζες της στην ατομική ιδιοκτησία και συνακόλουθα την παραγωγή με μόνο σκοπό το κέρδος και όχι τις ανάγκες της κοινωνίας.
Μόνο η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων και μονοπωλιακών μέσων παραγωγής και ο δημοκρατικός ορθολογικός σχεδιασμός της παραγωγής από τους ίδιους τους εργαζομένους μπορεί από τη μία να οδηγήσει σε άμεση έξοδο από την κρίση και από την άλλη να εγγυηθεί στους εργαζομένους ότι δεν θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν γι αυτήν. Και επειδή στην εποχή μας τον πρώτο λόγο στην οικονομία τον έχουν οι τράπεζες, ο παραπάνω στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν κοινωνικοποιηθεί συνολικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα και αν δεν δημιουργηθεί ένας ενιαίος εθνικός χρηματοπιστωτικός φορέας που θα λειτουργεί κάτω από τη δημοκρατική διοίκηση και τον έλεγχο των εργατικών οργανώσεων. Μόνο ένας τέτοιος φορέας θα βάλει μια για πάντα τέλος στον κερδοσκοπικό και ληστρικό χαρακτήρα των τραπεζών, στα τοκογλυφικά επιτόκια και γενικά στους επαχθείς όρους καταθέσεων και πίστωσης. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την παροχή ευνοϊκών δανείων στα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις, την κίνηση της οικονομίας, η οποία θα μπει πάλι σε τροχιά ανάπτυξης. Εδώ πρέπει να συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι το 30% του σημερινού δημόσιου χρέους που βρίσκεται στα χέρια των τραπεζών, με αυτόν τον τρόπο θα εξαφανιστεί.
Προφανώς, αυτό το αίτημα δεν συνεπάγεται και κρατικοποίηση των καταθέσεων. Αντιθέτως, ο εθνικοποιημένος τραπεζικός φορέας, με τους ευνοϊκούς όρους λειτουργίας του, θα συγκεντρώνει έναν όλο και μεγαλύτερο όγκο καταθέσεων.
Από όλα τα παραπάνω γίνονται πλήρως κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους το αίτημα της συνολικής κοινωνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος πρέπει να μπει ως προμετωπίδα στο πρόγραμμα πάλης της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ.
Δημήτρης Κουμαρέλας
