H Τουρκία ξεκίνησε στρατιωτική επίθεση στην κουρδική επαρχία του Αφρίν στη Βορειοδυτική Συρία. Οι προετοιμασίες για τη στρατιωτική επίθεση εξελίσσονται εδώ και μήνες. Οι τουρκικές δυνάμεις περικύκλωσαν την περιοχή από το Νότο μέσω των «διαμεσολαβητών» τους στην περιοχή, δηλαδή μέσω του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού – ενώ από τα ανατολικά έχουν ενισχύσει τις θέσεις τους και βομβαρδίζουν την περιοχή τις τελευταίες εβδομάδες.
Για το καθεστώς του Ερντογάν μια κουρδική, ανεξάρτητη οντότητα στα σύνορα της Τουρκίας αποτελεί απειλή, επειδή ενισχύει την καταπιεσμένη κουρδική μειονότητα στην Τουρκία. Δεν έχει ποτέ αποκρύψει το γεγονός ότι η σημερινή κύρια προτεραιότητά του στη Συρία είναι να νικήσει το κουρδικό κίνημα, το οποίο διευθύνεται από το PYD (Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης), μια αδελφή οργάνωση του PKK στην Τουρκία.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη Δύση σιωπούν απέναντι σ’ αυτά τα γεγονότα. Οι «σταυροφόροι για την ελευθερία και τη δημοκρατία» κλείνουν τα μάτια τους στο γεγονός ότι υπάρχουν 200.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά στο έλεος της βάναυσης μηχανής θανάτου που είναι ο τουρκικός στρατός σήμερα. Η Ουάσινγκτον, η οποία χρησιμοποίησε τις κουρδικές δυνάμεις για την καταπολέμηση του ISIS, «νίπτει τας χείρας της». Ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου, Άντριαν Ράνκιν Γκάλογουεϊ, δήλωσε, σχετικά με τις εξελίξεις στο Αφρίν στις 16 Ιανουαρίου: «Δεν θεωρούμε [τους Κούρδους] ως μέρος των επιχειρήσεων της εκστρατείας για την εξάλειψη του ISIS ”Defeat ISIS”, δεν τους υποστηρίζουμε και φυσικά δεν ασχολούμαστε μαζί τους». Φυσικά, οι ηγέτες της ΕΕ, οι οποίοι έκαναν μια βρώμικη συμφωνία με τον Ερντογάν για να σταματήσουν τη ροή των απελπισμένων προσφύγων που προέρχονται από τη Μέση Ανατολή στα τουρκικά σύνορα, απέφυγαν να κάνουν οποιαδήποτε δήλωση.
Το τελευταίο κομμάτι στο παζλ είναι η Ρωσία, η οποία προσκλήθηκε στο Αφρίν από το PYD πριν από περίπου ένα χρόνο, για να λειτουργήσει ως εγγυητής κατά της τουρκικής επιθετικότητας. Ωστόσο, μετά από μια σειρά διαπραγματεύσεων την περασμένη εβδομάδα, η Ρωσία αποφάσισε να αποσύρει τις δυνάμεις της, αμέσως μετά την έναρξη της τουρκικής εκστρατείας.
Το καθεστώς Άσαντ, επιδιώκοντας παραχωρήσεις προς όφελός του, προειδοποίησε χθες ότι θα καταρρίψει τα τουρκικά αεροπλάνα, αλλά όπως δήλωσε την Παρασκευή ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, «η Τουρκία γνωρίζει καλά ότι η ικανότητα του καθεστώτος Άσαντ να εφαρμόζει τις απειλές του εναντίον της Τουρκίας είναι “περιορισμένη”». Το καθεστώς Άσαντ είναι απλά ένας όμηρος της Ρωσίας και του Ιράν, οι οποίοι έχουν προφανώς συνάψει στρατηγική συμφωνία με την Τουρκία. Σε κάθε περίπτωση, το καθεστώς Άσαντ φαίνεται να έχει εξουδετερωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Βλέποντας την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων, οι Κούρδοι ηγέτες έφτασαν στο σημείο να κάνουν έκκληση στη συριακή κυβέρνηση για την επιστροφή των συριακών κρατικών θεσμών στο Αφρίν και την άνοδο της συριακής σημαίας εκεί. Το καθεστώς αρνήθηκε να εισακούσει τις εκκλήσεις αυτές.
Όπως συμβαίνει πάντοτε, τα «μικρά» έθνη είναι πιόνια στα παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων. Μόλις σταματήσουν να τα εκμεταλλεύονται, δε διστάζουν να τα συνθλίψουν ή να επιτρέψουν σε άλλες μικρότερες δυνάμεις να το κάνουν. Τα καθεστώτα των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Ιράν και του Άσαντ είχαν όλα υποσχεθεί στους Κούρδους κάποια μορφή στήριξης. Ακόμα και ο Ερντογάν στηρίχτηκε στο κουρδικό κίνημα στην Τουρκία μέχρι το 2014, όταν το κουρδικό κόμμα HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών) ξαφνικά αποτέλεσε απειλή για την κυριαρχία του. Αλλά η άρχουσα τάξη δεν έχει μόνιμους φίλους ούτε εχθρούς, έχει μόνο μόνιμα συμφέροντα και κανένας από τους ηγέτες της Μέσης Ανατολής δεν ενδιαφέρεται για ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, το οποίο θα απειλούσε τα τουρκικά, ιρακινά, συριακά και ιρανικά σύνορα. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι δείγμα του τι θα ακολουθήσει και στις υπόλοιπες περιοχές που ελέγχονται από τους Κούρδους σε όλη τη Συρία.
Ο κουρδικός λαός δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν εκτός από τον εαυτό του και τους άλλους καταπιεσμένους εργαζόμενους και τους φτωχούς της περιοχής. Η Επανάσταση της Ροζάβα πρωτοεμφανίστηκε ως μέρος της Συριακής Επανάστασης και πέτυχε μόνο λόγω των επαναστατικών και δημοκρατικών μεθόδων και παραδόσεων, που απευθύνονταν σε ευρείες ομάδες εργαζομένων και φτωχών σε όλη την περιοχή. Αυτές είναι οι μέθοδοι που μπορούν να σώσουν το Αφρίν τώρα.
Πρώτον: αυτό που χρειάζεται είναι η έκκληση για γενική κινητοποίηση των κουρδικών μαζών στην Τουρκία, το Ιράκ και το Ιράν. Μια έκκληση για μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες σε όλη την κουρδική περιοχή, για τον τερματισμό του βίαιου μονομερούς πολέμου εναντίον των Κούρδων. Δεύτερον: πρέπει να απευθύνεται έκκληση προς όλους τους εργαζόμενους και τους φτωχούς σε αυτές τις χώρες να ενταχθούν στον αγώνα εναντίον των αντιδραστικών κυβερνήσεων τους, ιδίως στην Τουρκία, αλλά και στη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Τέλος, στη Δύση το καθήκον των ηγετών των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης είναι να εκθέσουν την εγκληματική συμπεριφορά των δυτικών κυβερνήσεων που συνεργάζονται με το καθεστώς του Ερντογάν. Ο αγώνας των Κούρδων για ελευθερία και αυτοδιάθεση είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας ενάντια στους καπιταλιστές που σέρνουν την ανθρωπότητα στην ατέρμονη βαρβαρότητα.
Να σταματήσει ο πόλεμος εναντίον των Κούρδων!
Κάτω το καθεστώς του Ερντογάν!
Κάτω ο ιμπεριαλισμός!
Ναι στο δικαίωμα των Κούρδων για αυτοδιάθεση!
Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη!
Χαμίντ Αλιζαντέχ – 19/1
Μετάφραση: Σοφία Παπακωνσταντίνου
