Ο σ. Αλέκος Αλαβάνος παρουσίασε χτες τις δέκα πολιτικές προτάσεις του για την κρίση και τα καθήκοντα της Αριστεράς. Δυστυχώς όμως, οι χιλιάδες αριστεροί αγωνιστές που περίμεναν από εκείνον να ανακοινώσει μια αριστερή πολιτική εναλλακτική λύση που θα διορθώνει τα λάθη της σημερινής πολιτικής γραμμής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν κανένα λόγο να είναι ικανοποιημένοι.
Στις 10 προτάσεις η ταξική ανάλυση της κρίσης έχει αντικατασταθεί από μια εθνοκεντρική οπτική. Οι πολιτικές ιδέες και θέσεις δεν αντλούνται από το οπλοστάσιο του επιστημονικού σοσιαλισμού, αλλά από τη θολή δεξαμενή του «προοδευτικού πατριωτισμού». Το πληγωμένο «εθνικό φιλότιμο» έχει αντικαταστήσει τη μαχητική ταξική στάση απέναντι στην κοινή επίθεση, Ελλήνων και ξένων καπιταλιστών στο βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων. Η ανάγκη για την ανάπτυξη ενωτικών αγώνων για την απόκρουση της επίθεσης του κεφαλαίου με τις μεθόδους της μαζικής ταξικής πάλης, που θα εκπαιδεύσει και θα αναπτύξει τη χαμένη (κύρια εξαιτίας του ρόλου των ηγεσιών του) αυτοπεποίθηση του εργατικού κινήματος, πνίγεται πίσω από μια νέα πανάκεια – την καμπάνια για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το Πρόγραμμα σταθερότητας.
Η ζωτική υπόθεση της υπεράσπισης μιας συγκεκριμένης σοσιαλιστικής λύσης εξουσίας, απουσιάζει εντελώς και υποκαθίσταται από «γρίφους» για «μια νέα κοινωνική πλειοψηφία με ισχυρό ρόλο ενός αυθεντικού ρεύματος της ριζοσπαστικής αριστεράς». Τέλος, το πολιτικό καθήκον για την ανάδειξη της χρεοκοπίας του καπιταλισμού και την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής προοπτικής, έχει πνιγεί πίσω από μια «μίζερη» πολιτική πρόταση, που δεν τολμά να προφέρει τις έννοιες κοινωνικοποίηση, εργατικός έλεγχος, σοσιαλισμός: «..Δημοκρατικός Σχεδιασμός και Προγραμματισμός. Στήριξη και ποιοτική αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού. Ισχυρός και διαφανής δημόσιος τομέας. Συλλογικές μορφές εργασίας..»….
Δυστυχώς, αυτού του είδους οι προτάσεις, αντί να βοηθούν τους ταλαιπωρημένους από τις λαθεμένες πολιτικές των ηγεσιών αγωνιστές της Αριστεράς, τους συγχύζουν ακόμα πιο πολύ. Παράλληλα, υπογραμμίζουν τη ζωτική ανάγκη για την υιοθέτηση από την Αριστερά μιας κρυστάλλινης, σοσιαλιστικής πολιτικής διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση, χωρίς τα επιζήμια υλικά του πατριωτισμού και του θολού, αριστερού ρεφορμισμού και των αυταπατών του, οι οποίες συντρίβονται αδυσώπητα από την επέλαση της καπιταλιστικής κρίσης.
Τις επόμενες μέρες θα επανέλθουμε με μια αναλυτική κριτική στις 10 προτάσεις του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ (διαβάστε τις εδώ).
