Η 48ωρη γενική απεργία που ξεκινά σήμερα, αποτελεί ένα σημείο καμπής για την ταξική πάλη στην ελληνική κοινωνία. Σηματοδοτεί την κορύφωση του μαζικού κινήματος που ταρακουνά συθέμελα τη χώρα εδώ και ένα μήνα, με την αποφασιστική, πρωτοπόρα πλέον δράση της εργατικής τάξης και του κινήματός της.
Η μάχη θα είναι αμφίρροπη. Από τη μια πλευρά υπάρχει ο εργαζόμενος λαός που συνειδητοποιεί ότι αν δεν παλέψει με αυτοθυσία, θα τα χάσει όλα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια κυβέρνηση που στηρίζεται με κάθε τρόπο και μέσο, όχι μόνο από την ελληνική άρχουσα τάξη, όχι μόνο από τους δισεκατομμυριούχους που έχουν επενδύσει στο ελληνικό χρέος – δηλαδή στη φτώχεια και τη δυστυχία του ελληνικού λαού, αλλά από το σύνολο των δυνάμεων του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
Ανεξάρτητα από το αν και με πόσες ψήφους θα ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί. Η κυβέρνηση και οι προστάτες της έχουν δείξει ότι είναι αδίστακτοι και αποφασισμένοι να ισοπεδώσουν τα στοιχειώδη μας δικαιώματα για να σώσουν το παρηκμασμένο, παρασιτικό και διεφθαρμένο τους σύστημα. Συνεπώς ούτε η 48ωρη γενική απεργία αρκεί για να νικήσουμε. Πρέπει να τη μετατρέψουμε σε γενική απεργία διαρκείας μέχρι να πέσει η κυβέρνηση, να καταργηθούν όλοι οι νόμοι και τα Μνημόνια που επέβαλαν οι τοκογλύφοι-δανειστές και να εκλεγεί μια νέα κυβέρνηση που θα λογοδοτεί στις λαϊκές συνελεύσεις, θα διαγράψει το ληστρικό χρέος και θα περάσει τις τράπεζες και τους άλλους βασικούς μοχλούς της οικονομίας σε καθεστώς κοινωνικής ιδιοκτησίας και εργατικού ελέγχου.
Η «Μαρξιστική Φωνή» προτείνει σαν αναγκαία για την μετατροπή της 48ωρης γενικής απεργίας σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας τα ακόλουθα βήματα:
- Να εκλέξουμε μέσα από συνελεύσεις στους εργατικούς χώρους απεργιακές επιτροπές, που θα συντονίσουν τον αγώνα σε τοπικό επίπεδο και θα συντονιστούν με εκλεγμένες επιτροπές αγώνα από τις Λαϊκές συνελεύσεις, συγκροτώντας από κοινού σε εθνικό επίπεδο μια Κεντρική Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα.
- Οι απεργιακές επιτροπές πρέπει να διεξάγουν οργανωμένη καμπάνια για τη μαζική συμμετοχή στην απεργία διαρκείας μέσα στους εργατικούς χώρους του ιδιωτικού τομέα που δεν υπάρχουν συνδικάτα. Πρέπει να οργανώνονται καταλήψεις των εργατικών χώρων στις επιχειρήσεις που θα τολμήσουν να απολύσουν απεργούς.
- Από κοινού οι εργατικές και λαϊκές συνελεύσεις πρέπει να συζητήσουν και να οργανώσουν την συγκρότηση απεργιακών ταμείων για την ενίσχυση των απεργών και την λειτουργία συσσιτίων για τις εργατικές οικογένειες που θα αντιμετωπίσουν προβλήματα επιβίωσης.
- Να συγκροτηθούν απεργιακές φρουρές σε κάθε εργατικό χώρο. Με τη συνεργασία των απεργιακών φρουρών και της Λαϊκής Συνέλευσης του Συντάγματος, είναι άμεση ανάγκη να δημιουργηθεί μια πολιτοφυλακή από τα πιο αποφασιστικά και ρωμαλέα τμήματα του κινήματος, με τον κατάλληλο εξοπλισμό για να προστατεύει τις μαζικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις από τη βία των κουκουλοφόρων – προβοκατόρων και της αστυνομίας.
- Η γενική πολιτική απεργία θέτει το ζήτημα της εξουσίας και το κίνημα πρέπει να είναι σε θέση να έχει γι’ αυτό μια σαφή και ξεκάθαρη απάντηση. Η Κεντρική Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα, εκλεγμένη μέσα από τις εργατικές και λαϊκές συνελεύσεις, θα πρέπει να είναι έτοιμη να αντικαταστήσει την εξουσία της «τρόικας» και των τραπεζών και να περάσει τον συγκεντρωμένο πλούτο της χώρας στην ιδιοκτησία της κοινωνίας και στον έλεγχο του εργαζόμενου λαού.
