Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) για τη δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων της «Τοπικής Αυτοδιοίκησης» και των υπολοίπων φορέων του κράτους από την κυβέρνηση, αποτελεί κλιμάκωση της απελπισμένης κυβερνητικής απόπειρας να εξυπηρετηθούν κανονικά οι δανειστές, μέσα από μερική στάση πληρωμών σε μια σειρά λειτουργιών του κρατικού μηχανισμού.
Η επίσημη κυβερνητική τεκμηρίωση της ΠΝΠ είναι ότι «τα χρήματα αυτά θα διατεθούν για μισθούς και συντάξεις». Ολόκληρη η αλήθεια όμως, είναι ότι προορίζονται και για τους δανειστές, όπως συνέβη ήδη π.χ με τα διαθέσιμα του ΟΠΕΚΕΠΕ, από τα οποία πληρώθηκαν δόσεις στο ΔΝΤ. Αν η κυβέρνηση έχει την ειλικρινή πρόθεση να θέσει σαν προτεραιότητα την κανονική καταβολή μισθών και συντάξεων, το στοιχειώδες που θα έπρεπε να έχει ήδη κάνει θα ήταν να σταματήσει κάθε πληρωμή στους δανειστές, απαντώντας «με το ίδιο νόμισμα» στη στάση πληρωμών στην οποία εκείνοι έχουν προβεί από το περασμένο καλοκαίρι, αρνούμενοι να εφαρμόσουν τις συμφωνίες που υπέγραψαν με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν προχωρά σε αυτόν το δρόμο, στην πράξη υποκύπτει στους εκβιασμούς των δανειστών, θέτοντας σε κίνδυνο ταμειακά διαθέσιμα που σε σημαντικό βαθμό προορίζονται για μισθοδοσία εργαζομένων ή για τη λειτουργία δομών που στηρίζουν τη ζωή των οικογενειών τους, όπως είναι οι παιδικοί σταθμοί.
Η Κομμουνιστική Τάση θεωρεί ότι η υπερψήφιση της ΠΝΠ από αριστερούς βουλευτές είναι μια απαράδεκτη πολιτική πράξη. Το γεγονός ότι η ΠΝΠ καταψηφίστηκε από τα μνημονιακά κόμματα δεν αποτελεί σοβαρό επιχείρημα για την υπερψήφισή της. Η συγκεκριμένη ΠΝΠ αποτελούσε μια πάγια απαίτηση των δανειστών και χαιρετίστηκε από μια σειρά εκπροσώπων του ελληνικού κεφαλαίου. Τα αστικά κόμματα την καταψήφισαν στη Βουλή, όχι διαφωνώντας με την ουσίας της, αλλά επικαλούμενα διαδικαστικά ζητήματα, χωρίς να παραλείπουν να αναφέρουν στις κοινοβουλευτικές τους τοποθετήσεις ότι η εξυπηρέτηση του χρέους μέσα από κάθε ανάλογο τρόπο αποτελεί «πατριωτικό καθήκον».
Το καθήκον των αριστερών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να εγκρίνουν με την ψήφο τους τη μια κυβερνητική υποχώρηση μετά την άλλη, βάζοντας ορισμένους αριστερούς «αστερίσκους». Όποιος αριστερός βουλευτής έχει εγκρίνει με την ψήφο του πολιτικές επιλογές όπως η προεδροποίηση του Παυλόπουλου και η συγκεκριμένη ΠΝΠ είναι συνυπεύθυνος με την κυβέρνηση και την ηγετική ομάδα για αυτές τις επιλογές.
Είναι αυτονόητο ότι η υπερψήφιση της ΠΝΠ στη Βουλή είναι εντελώς ασυμβίβαστη με την υπεράσπιση της επιλογής της «ρήξης», καθώς η μεταβίβαση των ταμειακών διαθεσίμων στην κυβέρνηση γίνεται στη βάση μιας και μόνης προϋπόθεσης: της επίτευξης κατά τις επόμενες ημέρες ενός συμβιβασμού με τους δανειστές.
Το πολιτικό καθήκον των αριστερών βουλευτών, δεν είναι να υποτάσσονται στην πειθαρχία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός τους, αλλά πάνω από όλα να υπηρετούν την εργατική τάξη και τα συμφέροντα της. Έτσι αντί να συντάσσονται με τις συμβιβαστικές επιλογές τις κυβέρνησης ψιθυρίζοντας αφηρημένα συνθήματα για τη «ρήξη», θα έπρεπε να αξιοποιήσουν το κοινοβουλευτικό βήμα παρουσιάζοντας στο λαό και υπερασπίζοντας ένα συγκεκριμένο και αναλυτικό πρόγραμμα ρήξης με τους δανειστές και την εξουσία του κεφαλαίου, υπηρετώντας την ανάγκη να κινητοποιηθεί το εργατικό κίνημα και η νεολαία για να επιβάλουν την εφαρμογή του στην εξουσία.
