ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ :
Συντηρητισμός με το μανδύα της Ανανέωσης
Συντηρητισμός με το μανδύα της Ανανέωσης
Στο 6ο συνέδριο του ΣΥΝ, τα ηγετικά στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας (ΑΠ), επέλεξαν να συσπειρωθούν γύρω από ένα κείμενο με τίτλο «Η Αριστερά ξανά στο προσκήνιο ανανεωμένη».
Ήδη από το πρώτο κεφάλαιο οι συντάκτες δηλώνουν ξεκάθαρα τις διαφωνίες τους με την αριστερή στροφή. Σε όλο το κείμενο, οι «αντισυστημικές» θέσεις, περιγράφονται σαν έσχατη πράξη προδοσίας της πολιτικής παράδοσης του ΣΥΝ. Ακριβώς λοιπόν, τη στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα φανερώνει την απόλυτη χρεοκοπία του, οι σ. της ηγεσίας της ΑΠ παρουσιάζονται έμμεσα σαν υπερασπιστές του!
Στο ζήτημα του χαρακτήρα της κρίσης, το κείμενο είναι θολό και αντιφατικό. Αλλού οι συντάκτες μιλάνε για κρίση χρηματοπιστωτική και αλλού για κρίση υπερσυσσώρευσης, χρησιμοποιώντας έναν μαρξιστικό όρο. Η ουσία όμως της ανάλυσης κάθε άλλο παρά μαρξιστική είναι. Ενώ κατά τα λεγόμενα τους, παλεύουν για μια «αριστερή, δημοκρατική διέξοδο από την κρίση», δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξηγήσουν ποια είναι τα αίτια και ο χαρακτήρας αυτής της κρίσης, αλλά αναλώνονται σε μια περιγραφή των συνεπειών της.
Σαν βασική αιτία της ελληνικής κρίσης, βαφτίζεται το κακό «πελατειακό κράτος» που «έχτισαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ», το άδικο και αναποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, αλλά και η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, που οφείλεται στις «κακές επενδυτικές πολιτικές», την λανθασμένη αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων και στην ανεπάρκεια του ενιαίου νομισματικού συστήματος. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά όμως του κρατικοδίαιτου ελληνικού καπιταλισμού και του παρασιτικού αστικού κράτους του, δεν οφείλονται σε πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων, αλλά είναι δομικά στοιχεία του, όπως και άλλων χωρών που βρίσκονται στην ίδια βαθμίδα ανάπτυξης. Δεν μπορούν να ξεπεραστούν, παρά μόνο με μια πολιτική που θα ανατρέψει αυτό το σύστημα.
Φυσικά, στο κείμενο γίνεται έμμεσα αποδεκτό, ότι οι έλληνες εργαζόμενοι, πρέπει, αν και με βαρεία καρδιά να πληρώσουν το χρέος και τους τόκους που έχουν συσσωρεύσει στις πλάτες τους οι έλληνες καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό, αφού δεν γίνεται η παραμικρή νύξη για παύση πληρωμών ή αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά όπως λέγεται «το έλλειμμα πρέπει να πέσει σε διαχειρίσιμα επίπεδα». Αυτή η στάση αποτελεί συγκεκαλυμμένη συναίνεση στο ταξικό έγκλημα που διαπράττει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Στο ζήτημα της ΕΕ, οι σ. επιμένουν στην αναγκαιότητα της πολιτικής ενοποίησης, με στόχο την «πολιτική διεύθυνση της Παγκοσμιοποίησης», για να μην κυριαρχείται αυτή από τις τυφλές δυνάμεις της αγοράς. Ξεπερνούν λοιπόν με κούφιες ωραίες φράσεις, το ουσιώδες ζήτημα που είναι η ταξική φύση της συγκεκριμένης ενοποίησης και ο αντιδραστικός χαρακτήρας της ΕΕ.
Στο ζήτημα του προγράμματος, παρατίθεται ένα μακροσκελές και κουραστικό αφηρημένο ευχολόγιο, που περιλαμβάνει μια σειρά αιτήματα και μεταρρυθμίσεις, με βασικό χαρακτηριστικό, ότι δεν θίγουν ούτε στο ελάχιστο την εξουσία της αστικής τάξης πάνω στην οικονομία, την πηγή δηλαδή του προβλήματος. Διαβάζοντας κανείς όλα τα προτεινόμενα μέτρα, δίκαια αναρωτιέται που ακριβώς βρίσκεται ο σοσιαλισμός μέσα από το «δημοκρατικό δρόμο», τον οποίο επικαλούνται στο κείμενο τους οι σ. Στην πραγματικότητα, αυτές οι φράσεις μπαίνουν στο κείμενο μόνο για εθιμοτυπικούς λόγους, χωρίς πουθενά να συνδέεται το προτεινόμενο πρόγραμμα με τον στρατηγικό αυτό, κατά τους συντάκτες, στόχο.
Στο ζήτημα των συμμαχιών, αυτό που προτείνεται είναι η άμεση απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ, και η συμμαχία με το μικροαστικό καιροσκοπικό κόμμα των Οικολόγων Πράσινων, «ανοιχτή στην αριστερά» και στους «σοσιαλιστές». Στόχος αυτής της συνεργασίας πρέπει να είναι μια προοπτική προοδευτικής διακυβέρνησης ευρύτατων δυνάμεων, (δηλαδή μια κεντροαριστερή αστική κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας), που δυστυχώς σήμερα δεν είναι εφικτή, «λόγω του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ την κρίση,… καθώς και της ισχυρής κοινοβουλευτικής του αυτοδυναμίας»(!) Αυτή είναι λοιπόν η προοπτική που προτείνουν οι σ. στο κόμμα! Να παίξει το ρόλο ενός αριστερού συμπληρώματος μιας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όταν η λαϊκή κατακραυγή για την πολιτική του δεν θα επιτρέπει στο σύστημα την πολυτέλεια μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης!
Αυτό που απηχούν αυτές οι απόψεις, είναι οι πιέσεις της αστικής ιδεολογίας και της αστικής τάξης πάνω στην Αριστερά. Ταυτόχρονα αντανακλούν τις αυταπάτες που καλλιέργησε η ανάπτυξη της προηγούμενης περιόδου σε κάποια παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα και σε ανώτερα στρώματα των εργαζόμενων, για τη δυνατότητα να βελτιώνεται η ζωή τους μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ – Μέλος της ΠΚ Ν. ΣΥΝ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ – ΓΛΥΦΑΔΑΣ
