ΝΕΟΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ : ΑΘΙΚΤΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ
Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή, χαρακτηρίστηκε από τον υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου (29/3) ως
«…επανάσταση (!) που καλύπτει σχεδόν όλες τις πτυχές του φορολογικού συστήματος…». Η αλήθεια είναι πως θέλει πολύ φαντασία για να το χαρακτηρίσει κανείς επαναστατικό. Πρόκειται για ένα ταξικό, πολύπλοκο και γραφειοκρατικό πλαίσιο, το οποίο δεν ανατρέπει σε τίποτα την υφιστάμενη κατάσταση της υψηλής φορολόγησης της εργασίας και των μεγάλων φοροαπαλλαγών για το κεφάλαιο, τη μεγάλη ιδιοκτησία και την Εκκλησία.
Το φορολογικό σύστημα, ως μηχανισμός που αποσκοπεί στην αναπαραγωγή του αστικού κράτους και των αστικών κοινωνικών σχέσεων, αποτελεί ένα μοχλό αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ του κεφαλαίου και της μεγάλης ιδιοκτησίας.
Χαρακτηριστική είναι η «αδυναμία» των μηχανισμών του κράτους – δηλαδή η ευνοϊκή μεταχείριση των μεγάλων εισοδημάτων και του κεφαλαίου – στη συλλογή των φόρων. Σύμφωνα με «Τα Νέα» (10/4), «…μόλις 74 φορολογούμενοι δήλωσαν εισοδήματα πάνω από 900.000 ευρώ. Μισθωτοί και συνταξιούχοι σε μέσα επίπεδα δήλωσαν πέρυσι στην Εφορία μέσο εισόδημα 16.123 ευρώ, με τους εμπόρους και τους βιοτέχνες – βιομηχάνους να δηλώνουν μέσο εισόδημα 13.236 ευρώ, για να ακολουθήσουν με 10.493 ευρώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες…»
Την ίδια στιγμή, αυξάνεται σταθερά η φορολόγηση της εργασίας. Κατά την τελευταία δεκαετία η συμμετοχή της φορολόγησης της εργασίας στο σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους αυξήθηκε κατά 5,9% (ετήσια έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, 3/2010). Οι άμεσοι φόροι έφτασαν από 8% του ΑΕΠ το 2004 στο 7,7% το 2008, ενώ οι έμμεσοι φόροι από 11,6% του ΑΕΠ το 2004 στο 12,3% το 2008 (στοιχεία από την έκθεση της ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, 8/2009). Με λίγα λόγια, η παταγώδης (και σκανδαλώδης) αποτυχία του κράτους στην είσπραξη φόρων, μεταθέτει σταθερά το βάρος της φορολογίας στους εργαζόμενους.
Τι προβλέπει ο νόμος
Παρά τις διακηρύξεις της κυβέρνησης πως με το νέο νομοσχέδιο θα φορολογηθεί ο πλούτος – διακηρύξεις που γίνονται μόνο για λόγους παραπλάνησης και εξευμενισμού της λαϊκής οργής – για ακόμα μια φορά τα φορολογικά βάρη θα μεταφερθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Η κυβέρνηση υποτίθεται πως με την επαναφορά των «τεκμηρίων διαβίωσης» (τα οποία είχαν καταργηθεί σταδιακά εδώ και χρόνια), σκοπεύει να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και φοροαπαλλαγή των μεγάλων εισοδημάτων. Όμως, τα τεκμήρια αυτά έχουν αποδειχτεί κατά το παρελθόν πολλαπλώς αναποτελεσματικά στην πράξη. Πέρα από αυτό, ενώ από τη μια μεριά τα τεκμήρια που αφορούν τα υψηλά εισοδήματα είναι πολύ χαμηλά, για τα χαμηλά εισοδήματα το φορολογικό βάρος που προκύπτει από αυτά είναι δυσβάστακτο (π.χ. τεκμήριο ΙΧ, πρώτης κατοικίας) – ειδικά αν συνυπολογιστούν και τα σκληρά μέτρα λιτότητας του Προγράμματος σταθερότητας και του «σχεδίου διάσωσης».
Πρέπει να σημειωθεί επίσης, πως προβλέπεται η κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία θα μειώσει σημαντικά τα εισοδήματά τους. Επιπλέον, το υπάρχον αφορολόγητο όριο για τα εισοδήματα κάτω από 12.000 ευρώ, αντί να διευρυνθεί βάσει των πραγματικών αναγκών, θα πρέπει, για να εφαρμοστεί (και να μην επιβαρυνθεί με πρόστιμο) να καλύπτεται πλέον με αποδείξεις αξίας από 10 έως 30% του εισοδήματος.
Από την άλλη πλευρά, η αύξηση της φορολόγηση των μερισμάτων των Α.Ε. και Ε.Π.Ε. από 10 σε 40% – το οποίο όπως δείχνουν οι δηλώσεις των «παραγόντων της αγοράς» δεν πρόκειται να αποφέρει κέρδη για το κράτος – συνδυάζεται με μείωση στη φορολογία των αδιανέμητων κερδών τους από 25 σε 20%. Άλλη μια φορά, υποτίθεται, για να δημιουργηθούν επενδυτικά κίνητρα για το κεφάλαιο…
Τέλος, η σκανδαλώδης μεταχείριση της Εκκλησίας συνεχίζεται, παρά την κοινωνική κατακραυγή. Η αρχική ανακοίνωση για μετριοπαθέστατη φορολόγηση με 10% των χρηματικών δωρεών και 5% των δωρεών ακινήτων, μετατράπηκε μετά από λίγες ημέρες σε 0,5% και για τις δύο κατηγορίες (!), ενώ ο συντελεστής 3 τοις χιλίοις που προβλεπόταν για τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας της, αποτελούσε μέχρι την τελευταία στιγμή αντικείμενο διαπραγμάτευσης, καθώς η Εκκλησία ζητούσε ίση μεταχείριση με τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, δηλαδή συντελεστή 1 τοις χιλίοις.
Τι πρέπει να διεκδικήσουμε
Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να δείξουν πως το νέο φορολογικό νομοσχέδιο όχι μόνο δεν είναι «επαναστατικό», αλλά είναι πέρα για πέρα αντιλαϊκό. Δε θα μπορούσε ασφαλώς να περιμένει κανείς τίποτα διαφορετικό από αυτή την κυβέρνηση. Το κύριο ζήτημα για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά είναι η διαμόρφωση και προώθηση των κατάλληλων διεκδικήσεων που θα εντάσσονται σε ένα γενικότερο πρόγραμμα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Ένα τέτοιο πλαίσιο διεκδικήσεων, θα πρέπει να περιλαμβάνει τα εξής:
– Εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις για την αποκάλυψη της φοροδιαφυγής στην πηγή της
– Απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των μεγάλων εταιρειών που φοροδιαφεύγουν.
– Κατάργηση των έμμεσων φόρων στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης (στο πετρέλαιο θέρμανσης και αγροτικής κίνησης, στα είδη διατροφής, εκπαίδευσης, υγείας και στα οικιακά τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας, ύδρευσης και τηλεπικοινωνιών)
– Βαριά φορολογία στα κέρδη των ΑΕ (45%) και τον πλούτο (μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία, είδη πολυτελείας κ.α.)
– Κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών του μεγάλου κεφαλαίου.
