Ρεφορμιστικές αυταπάτες
«Φυσικά, οι προσωρινές συμφωνίες είναι πιθανές μεταξύ των καπιταλιστών και μεταξύ κρατών. Από αυτή την άποψη οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης είναι πιθανές ως συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαίων καπιταλιστών … αλλά με ποιο σκοπό; Μόνο με σκοπό από κοινού να καταπνίγουν τον σοσιαλισμό στην Ευρώπη, από κοινού να προστατεύουν την αποικιακή λεία ενάντια στην Ιαπωνία και την Αμερική» (Β. Λένιν – «Το σύνθημα για τις ενωμενες πολτείες της Ευρώπης» – εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»)
Στο σχέδιο πολιτικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές διαβάζουμε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει για την «αναδειξη των δυνατοτήτων για ειρηνική συμβίωση, για τη δημοκρατική οργάνωση των κοινωνιών, την κοινωνικά και οικολογικά προσανατολισμένη ανάπτυξη. Για μια Ευρώπη της κοινωνικής απελευθέρωσης, για μια Ευρώπη του σοσιαλισμού.»
Η πάλη για την Ευρώπη του σοσιαλισμού σημαίνει πρακτικά την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την άνοδο της εργατικής τάξης στη εξουσία στη μία χώρα μετά την άλλη. Κι επειδή καμία κυρίαρχη τάξη δεν παρέδωσε ποτέ την εξουσία και τα πλούτη της χωρίς μάχη, ο σοσιαλισμός, δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά μόνο μέσα από την επαναστατική δράση του προλεταριάτου.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως, ισχυρίζεται ότι «Η σοσιαλιστική Ευρώπη, θα υπάρξει μόνο ως αποτέλεσμα της μαζικής, δημοκρατικής δράσης των κινημάτων, των πολιτών και των λαών της και της ριζικής αλλαγής του συσχετισμού στις χώρες μέλη εις βάρος του κεφαλαίου και των αστικών πολιτικών δυνάμεων.» Το καθήκον για τη σοσιαλιστική Ευρώπη, σύμφωνα με τους συντρόφους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, θα εκπληρωθεί μέσα από τη «ριζική αλλαγή των συσχετισμών στις χώρες μέλη», δηλαδή μέσα από την εκλογική ενίσχυση των κομμάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς. Γι αυτό το λόγο άλλωστε οι σύντροφοι δεν αναφέρονται ειδικά στο προλεταριάτο, αλλά γενικά τα κινήματα και τους πολίτες, καθώς δεν θέλουν έτσι να περιορίσουν τους πιθανούς ψηφοφόρους. Κερδίζοντας την πλειοψηφία στο ευρωκοινοβούλιο-όπως και στο εθνικό κοινοβούλιο- οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι μπορούν να ξεκινήσουν να χτίζουν το σοσιαλισμό.
Ολόκληρο το κείμενο, διαπνέεται από μια αταξική προσέγγιση για την ΕΕ. Σύμφωνα με αυτή, τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η ΕΕ, δεν είναι αποτέλεσμα του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα, αλλά πάνω από όλα, είναι αποτέλεσμα πολιτικών «επιλογών». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να πείσει τους εργαζόμενους ότι τα αντεργατικά μέτρα της ΕΕ είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας συντηρητικών δυνάμεων και του νεοφιλελεύθερου δόγματος στο ευρωκοινοβούλιο. Αν λοιπόν «αλλάξουν οι συσχετισμοί», η ΕΕ θα μεταμορφωθεί ξαφνικά, από όργανο του κεφαλαίου, στην «Ευρώπη των λαών». Αυτή η συγχυσμένη ρεφορμιστική αντίληψη, αγνοεί την πραγματική φύση της ΕΕ.
Η ΕΕ είναι καρπός της προσπάθειας των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να δημιουργήσουν μία ενιαία αγορά για να αντιμετωπίσουν έτσι πιο αποτελεσματικά τους ανταγωνιστές τους, τον Αμερικάνικο και τον Γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό. Είναι μια αντιδραστική συμμαχία του κεφαλαίου, ενάντια στους αγώνες και τις κατακτήσεις του Ευρωπαικού προλεταριάτου. Δεν χρειάζεται θεωρητική δεινότητα για να το αποδείξει κανείς αυτό. Η ιστορική εμπειρία μιλά από μόνη της. Όπως παραδέχεται το κείμενο « Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί χρησιμοποιούνται για να επιβληθούν μέτρα που αυξάνουν την κερδοφορία του κεφαλαίου, επιδεινώνοντας τις συνθήκες ζωής και εργασίας των εργαζομένων και μειώνοντας δραματικά το εισόδημά τους.»
Η ΕΕ προσάρμοζε πάντα τους θεσμούς της στις εκάστοτε ανάγκες του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Μια ματιά στους θεσμούς αυτούς δεν αφήνει αμφιβολία για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Ο πραγματικός ρυθμιστής της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ σήμερα, είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα συμβούλια των υπουργών. Το Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να περιορίζεται στον εξευτελιστικό ρόλο να συζητά της αποφάσεις της ΕΚΤ χωρίς δυνατότητα παρέμβασης. Στην πραγματικότητα το Ευρωκοινοβούλιο είναι ευνουχισμένο από κάθε πραγματική εξουσία και αποφασίζει μόνο για δευτερεύοντα θέματα. Για τους ρεφορμιστές ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ αυτό εκφράζει την αντιδημοκρατική νοοτροπία των συντηρητικών δυνάμεων. Για τους Μαρξιστές όμως είναι μια ξεκάθαρη έκφραση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της ΕΕ.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τον εκδημοκρατισμό αυτών των θεσμών, με την «ενίσχυση του ρόλου του ευρωκοινοβουλίου» και τη «διενέργεια δημοψηφισμάτων για την επικύρωση οποιασδήποτε ευρωσυνθήκης». Ακόμη όμως και αυτά τα μέτρα δεν μπορούν ποτέ να αλλάξουν τη φύση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Τα δημοψηφίσματα και το ευρωκοινοβούλιο πρέπει να χρησιμοποιούνται από τους σοσιαλιστές για να βοηθούν τις μάζες να ξεπερνούν τις αυταπάτες τους, δεν μπορούν ποτέ όμως να γίνουν από όργανα του κεφαλαίου σε νεκροθάφτες του.
Δημοψηφίσματα θα γίνονται, αλλά σε τελική ανάλυση μόνο όταν αυτό εξυπηρετεί την αστική τάξη. Το 2005 προσπάθησαν να δώσουν ένα λαϊκό έρεισμα στο ευρωσύνταγμα, αλλά όταν ο Γαλλικός και ο Ολλανδικός λαός χάλασαν τα σχέδια τους, εγκατέλειψαν βιαστικά αυτό το εγχείρημα και προχώρησαν τα αντιδραστικά τους μέτρα από άλλη οδό. Το «Οχι» στο ευρωσύνταγμα δείχνει την όξυνση της δυσαρέσκειας απέναντι στην ΕΕ . Οι μάζες φαίνεται να εγκαταλείπουν τις αυταπάτες τους γι αυτό το θεσμό, δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια τελευταία προσπάθεια να παρουσιάσει της αυταπάτες της σαν προοδευτικές η ηγεσία γράφει ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υπέρ του χωρισμού των λαών και της εθνικής απομόνωσης. Αντίθετα, η ελπίδα για επικράτηση της ειρήνης συνδέεται με τη συνεργασία λαών ». Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Το καθήκον όμως της Ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν μπορεί ποτέ να το φέρει εις πέρας η ευρωπαϊκή αστική τάξη. Ίσα ίσα η Ευρώπη κινδυνεύει ξανά να κατακερματιστεί μπροστά στην κρίση. Ο προστατευτισμός ορθώνεται απειλητικά και οι ανταγωνισμοί των Ευρωπαίων Ιμπεριαλιστών οξύνονται. Η μόνη τάξη που αντικειμενικά έχει συμφέρον να χτίσει μια «Ευρώπη των λαών» είναι το ευρωπαϊκό προλεταριάτο. Χωρίς την άνοδο του στην εξουσία η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν μπορεί να έχει προοδευτικό χαρακτήρα και σε τελική ανάλυση δεν μπορεί να ολοκληρωθεί.
Δυστυχώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως κεντρικό της καθήκον τη μεταρρύθμιση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και παραδέχεται θλιβερά ότι «Η δική μας θέση στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι η αριστερή αντιπολίτευση στις επιλογές του κεφαλαίου, στη μεγάλη συμμαχία συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών». Το κύριο καθήκον των πραγματικών σοσιαλιστών όμως, είναι να γκρεμίζουν τις αυταπάτες των μαζών για την σημερινή ιμπεριαλιστική ΕΕ, να προβάλουν την σοσιαλιστική ομοσπονδία της Ευρώπης σαν την μόνη γνήσια, τη μόνη δυνατή και προοδευτική ενοποίηση κι όχι να γίνουν απλά η αριστερή αντιπολίτευση στο κεφάλαιο.
