Το πρόσφατο Διαρκές συνέδριο του ΣΥΝ έφερε στην επιφάνεια ξανά τα άλυτα προβλήματα και τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν την ζωή και την φυσιογνωμία του κόμματος.
Ο «Συνασπισμός» είναι ένα εργατικό κόμμα, που η κοινωνική του βάση αποτελείται κυρίως από ανώτερα ειδικευμένα και μορφωμένα στρωματά εργαζόμενων και τη ριζοσπαστική διανόηση. Από την ίδρυση του έχει αδύναμους δεσμούς με την εργατική τάξη, περιορισμένη οργανωμένη βάση και αδύναμη επιρροή στα συνδικάτα.
Η ένταση των κοινωνικών συγκρούσεων που εμφανίζεται στην Ελλάδα με τoν αγώνα του φοιτητικού κινήματος και την κήρυξη 8 γενικών απεργιών τα τελευταία 3 χρόνια, έχει φέρει τις ηγεσίες των εργατικών κομμάτων προ των ιστορικών ευθυνών τους. Η αντανάκλαση της ριζοσπαστικοποίησης που εμφανίζεται στην κοινωνία φάνηκε και στον «Συνασπισμό», που το προηγούμενο χρονικό διάστημα πραγματοποίησε μια αριστερή στροφή υπό την ηγεσία του Αλβανού.
Ωστόσο η ηγεσία του ΣΥΝ συνεχίζει να περιορίζεται στην ρητορεία για την αναγκαιότητα ύπαρξης του «κοινωνικού κράτους» και να στηρίζεται σε γενικόλογες «εναλλακτικές» πολιτικές, χωρίς να συνδέει τα αιτήματα αυτά με τον σκοπό του σοσιαλισμού και παραβλέποντας την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που κάνει την εφαρμογή των πολιτικών αυτών αδύνατη μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος.
Τι έδειξε το Διαρκές συνέδριο
Με την άνοδο της ταξικής πάλης στην κοινωνία η σύγκρουση της δεξιάς με την αριστερή πτέρυγα του κόμματος διαρκώς οξύνεται, καθώς οι μεν στηρίζονται στα πιο μικροαστικά στρώματα της βάσης του κόμματος και οι δε στα εργατικά και στη νεολαία.
Μετά από την αριστερή στροφή της που αποτυπώθηκε στο 4ο συνέδριο η ηγεσία του ΣΥΝ ακολούθησε μια εξισορροπητική πολιτική για να αμβλύνει την σύγκρουση των δυο πτερύγων. Σε μια περίοδο όμως όξυνσης της ταξικής πάλης, η εξισορρόπηση των αντιθέτων τάσεων είναι αδύνατη, γιατί σε τελική ανάλυση εκφράζουν διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, πράγμα που αποδείχθηκε ξεκάθαρα και στο Διαρκές συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 17 και 18 Μαρτίου 2007 .
Συγκεκριμένα η επίθεση της δεξιάς «ανανεωτικής» πτέρυγας οξύνθηκε τονίζοντας «την αλλαγή φυσιογνωμίας» του κόμματος και θυμίζοντας τις παλιές «καλές» παραδόσεις του ΣΥΝ. Επίσης η δεξιά πτέρυγα τάχθηκε και πάλι κατά του εκλογικού μετώπου του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας βέβαια στο «πίσω μέρος του μυαλού της» μελλοντικές εκλογικές συνεργασίες τύπου Πρόντι…. Όπως ο ίδιος ο εκπρόσωπος της δεξιάς πτέρυγας Σπύρος Λυκούδης είπε «έχουμε κάθε λόγο να διευρύνουμε δυνατότητες κοινής δράσης με το ΠΑΣΟΚ» ενισχύοντας τις κατά τόπους συνεργασίες στις αυτοδιοικητικες εκλογές (παρότι το φαινόμενο Τσίπρα αποτελεί ένα ενδεικτικό μήνυμα που στέλνουν οι εργαζόμενοι στο ΣΥΝ) και αποκλείοντας κάθε είδους συνεργασία με το ΚΚΕ.
Ενδεικτικά ένας από τους στόχους που έθεσαν ήταν να «επηρεάσει ο ΣΥΝ την πορεία της ΕΕ σταθερά προς μια ομοσπονδιακή δημοκρατική, προοδευτική, οικολογική κατεύθυνση» θέση που σπέρνει αυταπάτες, διότι δεν αναγνωρίζουν την ΕΕ ως ένα ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Μιλούν «για μια δίκαιη, κοινωνική Ευρώπη των λαών», χωρίς ασφαλώς να τονίζεται η προϋπόθεση της ανατροπής του καπιταλισμού.
Η αριστερή πτέρυγα αντιθέτως, αισθανόμενη ότι δεν έχει βαθιές ρίζες στη νεολαία και στο εργατικό κίνημα φάνηκε πάλι ότι δεν τολμά την αποφασιστική ρήξη με την δεξιά πτέρυγα. Η αμηχανία αυτή αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο συνέδριο στο οποίο οι εκπρόσωποι της τόνισαν ότι «δεν υπάρχουν πτέρυγες αλλά απόψεις» και ότι οι απόψεις αυτές «όχι μόνο δεν διαρρηγνύουν την ενότητα και συνοχή του κόμματος άλλα την κατοχυρώνουν και την ενισχύουν», αγνοώντας ότι η δεξιά πτέρυγα αποτελεί ένα από τα πιο σοβαρά εμπόδια για την αριστερή πορεία του κόμματος και για την αναγκαία ενότητα με το ΚΚΕ.
Απαντώντας στην πρόταση της δεξιάς πτέρυγας για την εκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, οι εκπρόσωποι του Αριστερού Ρεύματος υπερασπίστηκαν ξανά την πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, που έμεινε ωστόσο έως σήμερα στην ουσία απλά ένα εκλογικό εγχείρημα συμμαχίας του ΣΥΝ με μικρές αριστερές οργανώσεις και ομάδες και το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να παίξει το ρόλο της μαζικής ενότητας της Αριστεράς που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και η νεολαία. Επίσης, δυστυχώς για άλλη μια φορά, υποβάθμισαν τον αποφασιστικό ρόλο της εργατικής τάξης, καθώς δεν υπήρξε ούτε μια ουσιαστική αναφορά σ΄ αυτήν και τις προοπτικές του εργατικού κινήματος. Κι αυτό είναι ένα αποφασιστικό ζήτημα γιατί μόνο η εργατική τάξη και το κίνημά της μπορεί να επιτύχει σοβαρές νίκες έναντι του κεφαλαίου.
Χαρακτηριστική όμως είναι η θολότητα και ασάφεια των προγραμματικών τους θέσεων, αφού ξανά απέφυγαν να μιλήσουν για τον σοσιαλισμό και περιορίστηκαν σε αφηρημένες ιδέες για «μια διακυβέρνηση της χώρας μέσα σε μια εναλλακτική πορεία»….χωρίς να διευκρινίσουν ποια συγκεκριμένα πορεία θα είναι αυτή…
Τα καθήκοντα της αριστερής πτέρυγας
Το σώμα το συνέδρων ενέκρινε μεταξύ άλλων την ορθότητα της εκλογικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, η σημερινή επίθεση του κεφαλαίου χρειάζεται να αντιμετωπισθεί με όπλο την μαζική, ταξική, ενότητα της Αριστεράς που για να έχει ουσιαστική υπόσταση πρέπει να ισοδυναμεί με τίποτα λιγότερο από ένα κοινό μέτωπο του ΣΥΝ, του ΚΚΕ και αριστερών μελών και υποστηριχτών ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα για να μπορέσει πραγματικά ο ΣΥΝ να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εργατικής τάξης, είναι ανάγκη η αριστερή πτέρυγα να έρθει σε ανοιχτή πολιτική ρήξη με την ουσία της πολιτικής της δεξιάς πτέρυγας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψει να υπερασπίζει μια αριστερή εκδοχή των μεταρρυθμιστικών αυταπατών της δεξιάς πτέρυγας και να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα που θα συνδέει τις άμεσες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης με τον σκοπό του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
