Να κοινωνικοποιηθεί η εκκλησιαστική περιουσία!
Η ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα (περίπου 1.300.000 στρέμματα, χωρίς να ξεχνιέται ότι έχει πετύχει διαφορετικό διοικητικό καθεστώς, φεουδαλικής καταγωγής, στην περιοχή του Αγίου Όρου), αλλά και σε εκατοντάδες οικοδομικά τετράγωνα (περίπου 800 κτήρια με γραφεία, εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία κ.ά.), την ίδια στιγμή, που ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης που δουλεύει και παράγει εδώ και «μισή ζωή», δεν έχει αποκτήσει μια αξιοπρεπή στέγη.
Η Εκκλησία, ως πλέγμα περισσοτέρων από 10.000 Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, τυγχάνει έως σήμερα μεγαλύτερης κρατικής στήριξης από πολύ σημαντικότερους και μάλιστα παραγωγικούς τομείς των κοινωνικών υπηρεσιών, όπως είναι το πανεπιστήμιο ή το εθνικό σύστημα υγείας. Η πρόσφατη ανεπαίσθητη αύξηση της φορολόγησης της Εκκλησίας με το νέο φορολογικό νόμο, απέδειξε ότι δεν υπάρχει στους πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης καμία πρόθεση για φορολόγηση της Εκκλησίας. Έτσι η αρχική ανακοίνωση για μετριοπαθέστατη φορολόγηση με 10% των χρηματικών δωρεών και 5% των δωρεών ακινήτων, μετατράπηκε μετά από λίγες ημέρες σε 0,5% και για τις δύο κατηγορίες (!).
Μια συγκροτημένη πολιτική πρόταση της Αριστεράς σχετικά με το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας και τις διάφορες πτυχές του, θα περιλάμβανε κατ’ αρχήν τη θέση για διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους, που θα λάμβανε τουλάχιστον τη μορφή της παύσης μισθοδοσίας όλων των ιερωμένων. Περαιτέρω, απαιτείται η σύνδεση του ζητήματος της περιουσίας της Εκκλησίας με το ζήτημα της αξιοπρεπούς στέγασης για όλους τους εργαζομένους, αλλά και με την ανάγκη να μην αντλείται από εκείνους κανενός είδους κέρδος, ακόμη και με τη μορφή του μισθώματος.
Για το σκοπό αυτόν, δεν πρέπει να υπάρχει κανένας δισταγμός για την διεκδίκηση να δημευτεί και να κοινωνικοποιηθεί το μέρος εκείνο της περιουσίας της Εκκλησίας που δεν χρησιμοποιείται για άμεσους λατρευτικούς σκοπούς. Πρέπει να επιστραφεί στην εργατική τάξη ό,τι έχει κατασκευάσει στο παρελθόν, ό,τι έχει αναγκαστεί να πληρώσει με αξία πολλαπλάσια της πραγματικής του, με τη μορφή του μισθώματος, αλλά και ό,τι καταβλήθηκε ως μισθοδοσία μέσα από την φορολογία που αυτή κατέβαλε. Όλος αυτός ο πλούτος ανήκει στους εργαζόμενους και τον έχουν ανάγκη για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους, χάριν της οποίας μπορούν να τον μετατρέψουν σε χώρους διαμονής, πολιτιστικά κέντρα κλπ, σαν πρώτο βήμα για την κοινωνικοποίηση των βασικών μοχλών της οικονομίας και το σχεδιασμό τους από και για τους εργαζόμενους.
Γιώργος Σάρλης
