Ο αγώνας στην Ελληνική Χαλυβουργία

 

Στην 25η μέρα μπήκε αισίως σήμερα ο ηρωικός αγώνας των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», οι οποίοι απεργούν από την 1η Νοέμβρη ενάντια στις 34 απολύσεις συναδέλφων τους, στις οποίες προχώρησε ο καπιταλιστής Μάνεσης, όταν οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν την ξεδιάντροπη πρόταση της εργοδοσίας για μείωση του ωραρίου στις πέντε ώρες με συνεπαγόμενη μείωση των μισθών κατά 40 %. 

 

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι τα επιχειρήματα της εργοδοσίας για δήθεν «οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η εταιρία» είναι απολύτως σαθρά, αφού μόνο τα τελευταία δύο χρόνια η παραγωγή του ομίλου αυξήθηκε από 196 χιλιάδες τόνους σε 266 χιλιάδες τόνους ατσάλι, ενώ ο συνολικός τζίρος της εταιρίας μόνο το 2010 άγγιξε τα 227 εκ. ευρώ!

Οι απεργοί εργάτες αγωνίζονται παρά και ενάντια στην τρομοκρατία που προσπαθεί να επιβάλει η εργοδοσία, η οποία προχώρησε στις απολύσεις με μόνο σκοπό να τρομοκρατήσει και να εξαναγκάσει τους εργάτες να δεχτούν τους σκληρούς όρους που τους θέτει (5ωρο και 40% μείωση μισθών). Αντίθετα όμως με αυτά που περίμενε, οι εργάτες δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν την απεργία μέχρι να ανακληθούν όλες οι απολύσεις και μέχρι στιγμής αυτό το αποδεικνύουν στην πράξη.

 

Οι αστοί ήλπιζαν ότι αυτός ο αγώνας θα είναι βραχυπρόθεσμος και ότι οι εργάτες, κάτω από το μαστίγιο της πείνας και των εκβιασμών, γρήγορα θα ξαναγύριζαν στη δουλειά ηττημένοι, με μόνη επιλογή την υπογραφή των εργοδοτικών αξιώσεων. Μετά όμως από σχεδόν ένα μήνα, ο απεργιακός αγώνας όχι μόνο δεν έχει ηττηθεί, αλλά οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας μοιάζουν πιο αποφασισμένοι από ποτέ να φτάσουν τον αγώνα μέχρι τέλους. 

 

Η αιτία που έχει υψώσει το ηθικό των εργατών, είναι η ίδια που έχει πανικοβάλει τους αστούς και δεν είναι βέβαια άλλη από την τεράστια υποστήριξη και αλληλεγγύη που έχει δείξει προς αυτόν τον αγώνα, το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και τα υπόλοιπα πληττόμενα από την κρίση στρώματα του πληθυσμού. Καθημερινά φτάνουν στους απεργούς τρόφιμα και χρήματα που στέλνουν συνδικάτα από όλη την Ελλάδα, προκειμένου να στηριχτούν αυτοί και οι οικογένειές τους, ενώ λαμβάνουν καθημερινά ψηφίσματα συμπαράστασης από σωματεία, συλλόγους φοιτητών και σχολεία.

 

Ο ηρωικός και περήφανος αυτός αγώνας των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας, αναμφισβήτητα αποτελεί γλαφυρή έκφραση του υψηλού επιπέδου στο οποίο βρίσκεται συνολικά η ταξική πάλη στη χώρα μας, εξαιτίας της ιστορικής κρίσης του παγκόσμιου, του ευρωπαϊκού και ιδιαίτερα του αδύναμου ελληνικού καπιταλισμού. Το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα όλη την προηγούμενη περίοδο έδωσε μια σειρά από πολύ σημαντικές και σκληρές μάχες με προεξάρχουσες τις απεργίες στις ΔΕΚΟ, τις απεργίες των εργαζομένων στις συγκοινωνίες, στη ΔΕΗ, την απεργία διαρκείας της ΠΟΕ-ΟΤΑ, και βέβαια τη μεγάλη 48ωρη απεργία, στην οποία το εργατικό κίνημα θρήνησε και τον πρώτο του νεκρό.

 

Μετά από μία πολύ μικρή “ανάπαυλα”, στη διάρκεια βέβαια της οποίας οι εργαζόμενοι έδειξαν την επαναστατική τους οργή μετατρέποντας μια αποστεωμένη εθνική επέτειο σε αρένα των διεκδικήσεών τους και μετά από μια μαζική (παρά την αστική τρομοκρατία) πορεία για το Πολυτεχνείο, φαίνεται πως το εργατικό κίνημα, έχοντας στην πρώτη τη γραμμή τους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας, τους εργαζομένους στη ΔΕΗ (των οποίων η κατάληψη στο κέντρο έκδοσης λογαριασμών της ΔΕΗ κατεστάλη βίαια) και τους εργαζομένους στις συγκοινωνίες, μπαίνει ξανά δυναμικά στο «χορό» των απεργιακών κινητοποιήσεων και ήδη ανάγκασε τη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ να κηρύξει νέα 24ωρη απεργία την 1η Δεκέμβρη.

 

Όλα αυτά τα γεγονότα δείχνουν πως το εργατικό κίνημα δεν είναι διατεθειμένο να δείξει την παραμικρή ανοχή στη νέα κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Ο αγώνας των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία μπορεί να νικήσει, γιατί δεν είναι απομονωμένος. Ήδη το εργατικό κίνημα έχει δείξει την συμπαράστασή του στους απεργούς και θα το κάνει πολύ πιο έντονα την επόμενη περίοδο όταν όλο και περισσότεροι κλάδοι θα κατεβαίνουν στον αγώνα.

 

Το εργατικό κίνημα μπορεί να νικήσει μόνο αν είναι ενωμένο και αν παλεύει για ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα και μια ξεκάθαρη προοπτική. Η απόλυτη ανάγκη για ενότητα αυτή τη στιγμή έχει γίνει αντιληπτή από τους εργαζομένους. Το κίνημα σε κάθε μεγάλη και σημαντική κινητοποίηση της τελευταίας περιόδου, έχει καταφέρει να ενοποιηθεί στην πράξη, παρά και ενάντια στις προθέσεις των ηγεσιών του. Αυτό θα το δούμε να συμβαίνει στο προσεχές μέλλον με πολύ μεγαλύτερη ένταση. Οι απλοί εργαζόμενοι, όταν αρχίσουν να κινούνται, μπορούν να επιβάλλουν στις ηγεσίες τους την πολιτική και τις πρακτικές που πραγματικά εκφράζουν τις ανάγκες τους.