Λαοθάλασσα οργής – ποιο το επόμενο βήμα;

Οι εργαζόμενοι και οι νέοι της Ελλάδας «έπιασαν το νήμα» του επαναστατικού κινήματος της Ισπανίας, αποδεικνύοντας ότι οι μαζικοί αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική αδικία και σκλαβιά δεν σέβονται τα σύνορα. Έτσι χαστούκισαν ηχηρά εκείνους που χαρακτηρίζουν ουτοπία την προοπτική ενός μεγάλου διεθνούς κινήματος ενάντια στα κοινωνικά εγκλήματα του κεφαλαίου, αλλά και εκείνους που μιλούσαν τα τελευταία 24ωρα ειρωνικά για την υποτιθέμενη «παθητικότητα» του ελληνικού λαού.

Από τις 6.00 το απόγευμα σήμερα, η Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα και οι κεντρικές πλατείες στην Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και όλες τις μεγάλες πόλεις, κατακλύστηκαν από δεκάδες χιλιάδες απλούς εργαζόμενους, άνεργους και νέους που θέλησαν να διαδηλώσουν ειρηνικά, εκφράζοντας την οργή τους για την ασφυκτική αιχμαλωσία του ελληνικού λαού από τις τράπεζες και τα νέα ταξικά μέτρα των ντόπιων τοποτηρητών τους. Η συγκέντρωση καλέστηκε μέσα από το facebook και το twiter, από πρωτοβουλίες νέων όπως αυτή με τον τίτλο «Αγανακτισμένοι πολίτες».

Παρ’ ότι οι εμπνευστές της ιδέας των συγκεντρώσεων προσπάθησαν να διαμορφώσουν ένα κλίμα αποπολιτικοποίησης ο κόσμος που συμμετείχε επέδειξε δίψα για πολιτικές ιδέες και απαντήσεις για την κρίση και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να απαντηθεί η επίθεση των συνασπισμένων τοκογλύφων – δανειστών στο βιοτικό τους επίπεδο. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι πολλές εκατοντάδες προκηρύξεις που μοίρασαν στους συγκεντρωμένους τα μέλη της συντακτικής ομάδας της Μαρξιστικής Φωνής στο Σύνταγμα, έγιναν ανάρπαστες μέσα σε 10 λεπτά!

Οι συγκεντρωμένοι στην Αθήνα φώναξαν συνθήματα κατά της πολιτικής της κυβέρνησης και του Μνημονίου. Την εμφάνισή τους έκαναν αυτοσχέδια χιουμοριστικά πλακάτ με συνθήματα ενάντια στον Πάγκαλο και τον Παπανδρέου. Σημαντική στιγμή της συγκέντρωσης ήταν όταν έφτασε στο Σύνταγμα το μαχητικό μπλοκ της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ με εργαζόμενους που διαμαρτύρονταν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, που έγινε πολύ ευνοϊκά δεκτό από τους συγκεντρωμένους.

Αρνητική εντύπωση προκάλεσε το γεγονός της κτυπητής απουσίας πολιτικής παρέμβασης από τη συντριπτική πλειονότητα των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, που όπως φάνηκε, υπέκυψαν παθητικά στο απολίτικο κλίμα που θέλησε να διαμορφώσει η πρωτοβουλία των «Αγανακτισμένων πολιτών». Μια απουσία που πρόδιδε φόβο για την αυθόρμητη κινητοποίηση χιλιάδων ανθρώπων, που είναι απόλυτα φυσικό, από τη μία πλευρά να δυσπιστούν έναντι της Αριστεράς εξαιτίας των σοβαρών λαθών και ελλείψεων της πολιτικής των  ηγεσιών της και από την άλλη, ευρισκόμενοι στα πρώτα στάδια της κινητοποίησής τους, να κουβαλούν σαν «αποσκευές» όλες τις πολιτικές και ιδεολογικές προλήψεις με τις οποίες έχουν γαλουχηθεί την προηγούμενη περίοδο (πολιτική σύγχυση, ισοπεδωτική διάθεση για όλα τα κόμματα).

Είναι ξεκάθαρο ότι μέσα στους δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένους, αλλά και στις τάξεις των χιλιάδων άλλων που ακόμα παρακολουθούν και εμπνέονται από τη μαχητικότητά τους, είναι ώριμη η διάθεση για συμμετοχή σε ένα κίνημα διαρκείας, όπως αυτό που εξελίσσεται στην Ισπανία. Αυτή η κατάσταση προβληματίζει σοβαρά την κυβέρνηση, την τρόικα και τους αστούς γενικότερα, επιτείνοντας την κρίση και το πολιτικό τους αδιέξοδο.

Το θαυμάσιο κίνημα που αναπτύσσεται από σήμερα όμως,  έστειλε και σοβαρά μηνύματα στις κορυφές του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Η γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ υπέστη σήμερα ξεκάθαρα μια σαφή, έμπρακτη αποδοκιμασία για την παθητικότητα και τους συμβιβασμούς της. Η ηγεσία του ΚΚΕ εισέπραξε μια ζωντανή έκκληση από τις μάζες να σταματήσει να στέλνει τελεσίγραφα στο λαό και να αναλάβει τις πολιτικές της ευθύνες, συμβάλλοντας στην ενότητα των εργαζόμενων και στην παρουσίαση μιας συγκεκριμένης λύσης εξουσίας που θα βγάλει την κοινωνία από το σημερινό καπιταλιστικό τέλμα. Τέλος, η ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, έλαβε κι αυτή το μήνυμα να υπερβεί την πολιτική ατολμία και τις εσωτερικές κόντρες δίχως πολιτικό περιεχόμενο και να δώσει στους εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένους εργαζόμενους – όχι γενικόλογα συνθήματα – αλλά  πρόγραμμα, σχέδιο και πολιτική προοπτική για την θεμελιώδη αλλαγή της ζωής τους.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε μόνο στην αρχή ενός κινήματος που, όπως και στην Ισπανία, όλα δείχνουν ότι σφραγίζει την είσοδο της Ελλάδας και της Ευρώπης σε μια επαναστατική εποχή. Ο αγώνας θα είναι μακρύς, με αγωνιστικές πλημμυρίδες και αντιδραστικές άμπωτες, γιατί ο ταξικός μας αντίπαλος στην Ελλάδα και διεθνώς είναι αποφασισμένος να δώσει σκληρή μάχη για να συντηρήσει το ταυτισμένο με την αδικία και εκμετάλλευση σύστημά του.

Σε αυτό τον αγώνα η κατάληψη των μεγάλων πλατειών των πόλεων από χιλιάδες αγανακτισμένους πολίτες δεν αρκεί. Χρειάζεται η οργανωμένη και αποφασιστική συμβολή της εργατικής τάξης στον αγώνα, με τα ιστορικά αναπτυγμένα όπλα της πάλης της για την αλλαγή της κοινωνίας : καλά και ενωτικά οργανωμένες απεργίες και γενικές απεργίες, περιφρουρημένες διαδηλώσεις, καταλήψεις εργοστασίων και εργατικών χώρων και πάνω από όλα, τις επαναστατικές ιδέες και το πρόγραμμα του μαρξισμού μέσα από την ανάπτυξη του πολιτικού επαναστατικού υποκειμένου που θα τις υπηρετήσει νικηφόρα.

1. Όλοι στους δρόμους ενάντια στους συνασπισμένους ληστές του κεφαλαίου και τους υπηρέτες τους!
2. Να οργανώσουμε επιτροπές αγώνα στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους που θα λογοδοτούν σε γενικές συνελεύσεις και θα συντονίζονται πανελλαδικά.
3. Για μια 48ωρη γενική απεργία την επόμενη βδομάδα, με κεντρικά αιτήματα την παύση πληρωμής των τοκογλύφων – δανειστών για να χρησιμοποιηθούν τα ιλιγγιώδη ποσά των τοκοχρεολυσίων στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού και την αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανεργίας, την άμεση ματαίωση των νέων κυβερνητικών μέτρων, την επιστροφή όλων των ξεριζωμένων από την τρόικα και την κυβέρνηση δικαιωμάτων.
4. Στην αναμενόμενη περίπτωση που η κυβέρνηση μείνει ανυποχώρητη, ο αγώνας πρέπει να μετατραπεί σε γενική απεργία διαρκείας για την πτώση της κυβέρνησης και την εκλογή μιας νέας που θα δεσμευθεί να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
5. Μόνη οριστική λύση εξόδου από την σκλαβιά και την αδικία του καπιταλισμού είναι ο αγώνας για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας και μια κρατικής εξουσίας δημοκρατικά ελεγχόμενης από την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Για την εκλογή μιας κυβέρνησης της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και άλλες αριστερές τάσεις και συλλογικότητες), η οποία στηριγμένη στα δημοκρατικά όργανα των εργαζόμενων, θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, σπάζοντας την «αλυσίδα» του καπιταλισμού και αρχίζοντας την πορεία για τη θεμελίωση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου.