Η εργατική τάξη πρέπει να τεθεί επικεφαλής!

Το ξέσπασμα του μαζικού κινήματος στις πλατείες, βρήκε το εργατικό κίνημα σε μια κατάσταση κούρασης και απογοήτευσης, κύρια εξαιτίας του ολέθριου ρόλου της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η οποία έως σήμερα, έκανε ότι μπορούσε για να εκτονώσει την αγωνιστική διάθεση δεκάδων χιλιάδων εργαζόμενων με σποραδικές 24ωρες «γενικές» απεργίες. Έτσι με έναν φυσικό τρόπο, η πρωτοβουλία στον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και την τρόικα, έφυγε από τα συνδικάτα και πέρασε σε πλατύτερα στρώματα των λαϊκών μαζών, που τα προηγούμενα, αρκετά χρόνια, δεν είχαν κινητοποιηθεί.

Άνεργοι πτυχιούχοι, άνεργοι «χαμηλότερης» ειδίκευσης ή ανειδίκευτοι, νέοι άνεργοι χωρίς καμία εργασιακή εμπειρία, μικροαστοί τσακισμένοι από τους φόρους, τη ληστεία των τραπεζών και το «πάγωμα» της αγοράς, εργαζόμενοι χωρίς καμία συνδικαλιστική ή πολιτική ένταξη, μαθητές και φοιτητές που αρχίζουν τώρα να πολιτικοποιούνται, συνταξιούχοι και νοικοκυρές, όλα αυτά είναι τα στρώματα της εργαζόμενης κοινωνίας που αποτελούν την κύρια βάση του παρόντος μαζικού κινήματος στις πλατείες.

Τα στρώματα αυτά διαθέτουν μια φρέσκια, μαχητική διάθεση. Δεν έχουν από «πάνω τους» γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες για να «φρενάρουν» την κινητοποίησή τους και γι’ αυτό μέχρι σήμερα, έχουν συγκροτήσει ένα κίνημα που έχει μεγάλη διάρκεια και επιμονή. Από την άλλη πλευρά, όπως είναι απόλυτα φυσικό, τα στρώματα αυτά, μαζί με την εκρηκτική οργή και τη μαχητικότητά τους, αντανακλούν την απειρία τους από μαζικές κινητοποιήσεις και αναζητούν εναγώνια τα κατάλληλα πολιτικά συνθήματα, τις κατάλληλες μεθόδους πάλης και συγκεκριμένες πολιτικές διεκδικήσεις.

Πάνω σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα των μεθόδων πάλης, των διεκδικήσεων και των στόχων, αντικειμενικά αναδύονται μέσα στο κίνημα δύο τάσεις. Η μια τάση αντανακλά την επιρροή του εργατικού κινήματος και συνεπώς και της Αριστεράς (παρά την εγκληματική απουσία των οργανωμένων της δυνάμεων) και εκφράζεται με την έναρξη και λειτουργία λαϊκών συνελεύσεων, που προωθούν προοδευτικές διεκδικήσεις και προσεγγίζουν τον αγώνα, σαν αγώνα κοινωνικό, ταξικό, διεθνιστικό και όχι πατριωτικό.

Η άλλη τάση, αντανακλά την επιρροή μικροαστικών, εθνικιστικών στοιχείων, που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τον αγνό και άδολο πατριωτισμό του εργαζόμενου λαού, την ύπαρξη αγανακτισμένων διαδηλωτών με ελληνικές σημαίες και προσπαθούν να εκτρέψουν το κίνημα από τον στόχο της ανατροπής του συστήματος της καπιταλιστικής σκλαβιάς, προς το αδιέξοδο ενός θολού υπερπατριωτισμού. Η τάση αυτή ενισχύεται και θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο από τα αστικά ΜΜΕ και τους κύκλους της αστικής τάξης γενικότερα, γιατί αντικειμενικά αποτελεί τον «δούρειο ίππο» της τρομοκρατημένης άρχουσας τάξης μέσα στο κίνημα, το καλύτερο μέσο για να διασωθεί το αστικό καθεστώς από την οργή των καταπιεσμένων μαζών.

Ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στις 2 τάσεις είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον του κινήματος. Για το αν δηλαδή, το κίνημα θα πάρει το επόμενο διάστημα τα ξεκάθαρα χαρακτηριστικά μιας νικηφόρας κοινωνικής επανάστασης ή αν όλη αυτή η επαναστατική διάθεση των μαζών θα εκτονωθεί και θα διαστρεβλωθεί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του εθνικισμού, προετοιμάζοντας έτσι τον δρόμο για να σηκώσει κεφάλι η αστική αντίδραση, με οποιαδήποτε, αυταρχική μορφή, πιθανότατα, σε ένα επόμενο, απόλυτα φυσικό, διάλειμμα της κίνησης των μαζών.

Το πού τελικά θα γύρει η πλάστιγγα, εξαρτάται από το ποια τάση, ποια δύναμη θα αποδειχθεί ισχυρότερη, πιο οργανωμένη και πιο αποφασιστική. Η μικροαστική τάση αντικειμενικά είναι πιο αδύναμη, γιατί ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα κατεστραμμένων μικροαστών συνειδητοποιούν ότι ένα σύστημα που εξουσιάζεται από τα αφεντικά των μεγάλων τραπεζών και της βιομηχανίας και διοικείται από τους ψεύτες – αστούς πολιτικούς καριέρας, δεν έχει χώρο για τις ανάγκες τους. Η μικροαστική τάση δεν έχει στη διάθεσή της ούτε ισχυρά κόμματα, ούτε ισχυρά συνδικάτα. Όμως έχει σαν ισχυρό σύμμαχο την αστική κοινή γνώμη και τα αστικά ΜΜΕ. Ήδη κάνοντας χρήση των πλεονεκτημάτων που της εξασφαλίζει η διαμόρφωση της αστικής κοινής γνώμης, η μικροαστική τάση επιχειρεί να συγκροτηθεί σε διακριτό ρεύμα μέσα στο κίνημα, χρησιμοποιώντας έξυπνα το κύρος του ανθρώπου που με το καλλιτεχνικό του έργο συνδέθηκε με τους πόθους του εργαζόμενου λαού στην Ελλάδα, όσο κανένας άλλος, του Μίκη Θεοδωράκη.

Η εργατική, αριστερή τάση έχει σαν σύμμαχο και βάση την πανίσχυρη θέση της εργατικής τάξης στην παραγωγή, την οικονομία και την κοινωνία γενικότερα. Μιας τάξης που διαθέτει ισχυρά κόμματα και συνδικάτα, που μπορεί να χρησιμοποιήσει το όπλο της γενικής απεργίας και να παραλύσει την κοινωνία. Της μόνης δηλαδή κοινωνικής δύναμης που μπορεί και να θέσει το ζήτημα της εξουσίας, αλλά και να το επιλύσει.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, η διακριτή συμμετοχή της εργατικής τάξης και του κινήματός της στον αγώνα, είναι παράγοντας καθοριστικός για να γύρει η «πλάστιγγα» κατά του μικροαστικού εθνικισμού και υπέρ της εργατικής αριστερής τάσης, υπέρ της προοπτικής ανατροπής του καπιταλισμού. Οι αποφάσεις της Λαϊκής συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος, που καλούν σε γενική απεργία και μάλιστα σε γενική πολιτική απεργία, με στόχο δηλαδή την πτώση της κυβέρνησης και την αντικατάστασή της από μια άλλη που θα εκφράζει τις κινητοποιούμενες λαϊκές μάζες, είναι πολύ σημαντικές. Χωρίς να παραλύσουν τα οικονομικά κέντρα του συστήματος δεν μπορεί να επιτευχθεί καμία θεμελιώδης αλλαγή στην κοινωνία. Όμως πολύ λίγα έχουν γίνει ως τώρα για να γίνει η γενική απεργία πραγματικότητα.

Ιδιαίτερα από τον ηγετικό πυρήνα των συναγωνιστών που συμμετέχουν στη Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος το ζήτημα της γενικής απεργίας αντιμετωπίζεται πρόχειρα. Υπάρχει η λαθεμένη εντύπωση ότι η γενική απεργία αποτελεί ένα απλό συμπλήρωμα της μεθόδου πάλης των συγκεντρώσεων στις πλατείες, ενώ αντίθετα, αποτελεί την κλιμάκωση της πάλης και αντανακλά ένα νέο, ανώτερο στάδιο της πάλης αυτής. Επίσης, πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι η γενική απεργία δεν μπορεί να οργανωθεί με εκκλήσεις έξω από τα συνδικάτα και τους εργατικούς χώρους, αλλά πρέπει να γίνει αντικείμενο διεκδίκησης από τους εργαζόμενους μέσα στα συνδικάτα και στους εργατικούς χώρους. Γύρω από την απεργία, στις εργατικές γειτονιές και τους διάφορους εργατικούς χώρους πρέπει να δημιουργηθούν επιτροπές αγώνα και να εκλεγούν απεργιακές επιτροπές που θα προετοιμάσουν την απεργία και θα εγγυηθούν την επιτυχία της.

Τέλος, είναι ζωτική υπόθεση να ξεκαθαριστεί ότι μια γενική πολιτική απεργία που θα οδηγήσει σε πτώση της κυβέρνησης, πρέπει να φέρει στην εξουσία μια κυβέρνηση που δεν θα τη συγκροτούν αστοί πολιτικοί καριέρας, αλλά εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, βγαλμένοι μέσα από το ίδιο το κίνημα. Γι’ αυτό είναι αποφασιστικής σημασίας ζήτημα να εξασφαλίσουμε από τώρα μια αληθινά δημοκρατική οργάνωση του κινήματος, που θα μας οδηγήσει σε μια μελλοντική δημοκρατική λύση εξουσίας.

Δεν χρειάζεται να αυτοσχεδιάζουμε. Το εργατικό επαναστατικό κίνημα έχει αναδείξει ιστορικά, τέτοια μοντέλα γνήσιας δημοκρατικής οργάνωσης. Οι απόψεις που διακινούνται από διάφορες ομάδες διανοουμένων μέσα στο κίνημα, περί «αδιαμεσολάβητων διαδικασιών» και «δημοκρατίας» μέσω sms και e-mail, οι οποίες βαφτίζονται «άμεση δημοκρατία», δεν έχουν καμία σχέση, ούτε με την αμεσότητα, ούτε με τη δημοκρατία.

Αληθινή δημοκρατία σημαίνει οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και οι συνελεύσεις στους εργατικούς χώρους να εκλέγουν ελεύθερα τους ικανότερους και αξιότερους αντιπροσώπους και να μπορούν, αν αυτοί δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ανά πάσα στιγμή, να τους ανακαλούν. Αληθινή δημοκρατία σημαίνει όλοι αυτοί οι αντιπρόσωποι να συγκεντρώνονται για να εκφράσουν τη θέληση των λαϊκών συνελεύσεων όλης της χώρας σε κεντρικές λαϊκές συνελεύσεις στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων, οι οποίες με τη σειρά τους, θα πρέπει να εκλέξουν ανακλητούς εκπροσώπους σε μια Κεντρική Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα που θα πάρει στα χέρια της την υπόθεση του συντονισμού του αγώνα και θα αποπειραθεί να δώσει σοβαρή και αξιόπιστη λύση στο ζήτημα της εξουσίας. 

Τα τελευταία 24ωρα, σαν αποτέλεσμα της επιρροής του μαζικού κινήματος στις πλατείες, το εργατικό κίνημα δείχνει σημεία αναγέννησης, με επίκεντρο τις ΔΕΚΟ. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, υποκύπτοντας στην πίεση από την βάση της, προκήρυξε νέα γενική απεργία για τις 15 Ιούνη και αναγκάστηκε να αποδεχθεί το συλλαλητήριο του Σαββάτου να καταλήξει στο Σύνταγμα. Το εργατικό κίνημα δείχνει ότι μπορεί και θέλει να μπει επικεφαλής των ξεσηκωμένων λαϊκών μαζών. Είναι συνεπώς χρέος κάθε αγωνιστή του μαζικού κινήματος, των συνδικάτων και της Αριστεράς, να παλέψει, έτσι ώστε η εργατική τάξη και το κίνημά της να καταφέρουν να οδηγήσουν τις εξεγερμένες, πλατειές εργαζόμενες μάζες από τον εφιάλτη της σύγχρονης καπιταλιστικής Ελλάδας, στον γνήσια προοδευτικό και δημοκρατικό δρόμο του σοσιαλισμού στην Ελλάδα και  – σε αλληλέγγυα, αδελφική δράση με τους εργαζόμενους των υπολοίπων χωρών – στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο!