ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΛΕΙΦΘΟΥΝ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΣΑΝ ΤΗ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»
Τον τελευταίο καιρό επανήλθε στο προσκήνιο το θέμα της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, μετά από διαδήλωση που αποπειράθηκε να οργανώσει στο κέντρο της Αθήνας και η οποία κατέληξε σε συγκρούσεις ανάμεσα στα μέλη της οργάνωσης που προκλητικά βρίσκονταν σε κοινό «μπλοκ» με τα ΜΑΤ και σε μια μεγάλη ομάδα αναρχικών και αριστερών νεολαίων που είχαν προγραμματίσει αντι-διαδήλωση.
Τις επόμενες μέρες μάλιστα, τα κανάλια φιλοξένησαν στα παράθυρα, ως ισότιμους συνομιλητές με βουλευτές και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, τους μαχαιροβγάλτες αυτής της συμμορίας, οι οποίοι παρέθεσαν ελεύθερα τις αντιδραστικές τους απόψεις. Έτσι η μικρής συμμετοχής αντιδιαδήλωση που οργανώθηκε από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σε απάντηση στη δημόσια εμφάνιση των φασιστών, είχε τελικά αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που σκόπευε. Αντί να αποθαρρύνει αυτή τη μικρή ομάδα από οποιαδήποτε δημόσια εμφάνιση, της έδωσε πανεθνική προβολή κι ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση της.
Τι είδους απειλή όμως αποτελεί τελικά η Χρυσή Αυγή και ποιος είναι ο τρόπος για να αντιμετωπιστεί ;
Τι είναι ο φασισμός;
Ο φασισμός αναπτύχθηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου, που βύθισε την καπιταλιστική οικονομία στο μαρασμό. Για άλλη μια φορά ακόμη αυτοί που πλήρωσαν το τίμημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ήταν οι εργάτες, οι οποίοι σπρώχτηκαν από την οικονομική κρίση στην εξαθλίωση. Η οικονομική κρίση όμως, έπληξε και τους μικροαστούς, όχι λιγότερο από τους εργάτες. Οι αγρότες κατρακύλησαν στη φτώχεια μη μπορώντας να πουλήσουν τα προϊόντα τους, ενώ οι μικρομαγαζάτορες φορτωμένοι με χρέη από τις τράπεζες έβλεπαν τα σπουδαγμένα παιδιά τους να μαραζώνουν στην ανεργία. Αυτή η κατάσταση έπληξε την πίστη των μικροαστών στις καθιερωμένες πεποιθήσεις και στην αστική δημοκρατία και έγινε η βάση για την ανάπτυξη του φασισμού ως ενός μαζικού ρεύματος της μικρομπουρζουαζίας. Αποφασιστικό ρόλο για την ανάπτυξη του φασισμού έπαιξε ο προδοτικός ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού, που έσπρωξε τους μικροαστούς στην αγκαλιά των φασιστών.
Όπως έγραφε ο Τρότσκι χαρακτηριστικά, όπως ο χρεοκοπημένος ευγενής βρίσκει παρηγοριά στην ευγένεια του αίματός του, έτσι και ο κατεστραμμένος μικροαστός βρήκε παρηγοριά στη ανωτερότητα της φυλής του. Το έθνος μέσω του φασισμού υψώθηκε πάνω από την Ιστορία και η ράτσα γίνεται ο αποφασιστικός κριτής της εξέλιξης των κοινωνιών. Ο μικροαστός περιμένει από το έθνος να τον προστατεύσει τόσο από τον εργάτη, όσο και από τον δικαστικό κλητήρα. Θέλει να τσακίσει τόσο το εργατικό κίνημα όσο και την αστική δημοκρατία.
Ο φασισμός όμως στην κυβέρνηση, δεν έγινε ένας εκφραστής των συμφερόντων των μικροαστών, αλλά ο πιο τέλειος εκφραστής των συμφερόντων των αστών και του ιμπεριαλισμού. Αυτό απέδειξε για άλλη μια ακόμη φορά ότι ο μικροαστοί είναι ανίκανοι να εκφράσουν μια ανεξάρτητη πολιτική από τις δύο βασικές τάξεις της κοινωνίας και ότι τελικά θα ακολουθήσουν ένα από τα 2 μεγάλα ταξικά στρατόπεδα, το προλεταριάτο ή την αστική τάξη .
Σήμερα βρισκόμαστε ήδη σε μια περίοδο οικονομικής ύφεσης. Η ανεργία και η φτώχεια τρέφει διαρκώς το ρατσισμό και γεννά μικρές φασιστικές ομάδες. Όμως η αστική τάξη δεν θα τολμήσει να ξαναπαίξει το χαρτί του φασισμού, γιατί αυτό στο παρελθόν το πλήρωσε πολύ ακριβά αφού της κόστισε τη μισή Ευρώπη και την αποσταθεροποίηση της άλλης μισής. Αν παραστεί ανάγκη να καταφύγει στην αντίδραση θα προτιμήσει καθεστώτα αστυνομικού τύπου, όπως έδειξε ολόκληρη η μεταπολεμική Ιστορία.
Σήμερα ο φασισμός σαν πολιτικό ρεύμα έχει συρρικνωθεί σε περιθωριακές συμμορίες και μικρές ομάδες μέσα σε ακροδεξιά αστικά κόμματα. Αυτό συμβαίνει γιατί οι μνήμες στην κοινωνία είναι ακόμα νωπές από τη βαρβαρότητα του φασισμού και γιατί επίσης οι μικροαστοί έχουν συρρικνωθεί σημαντικά και αποτελούν μικρότερο ποσοστό του πληθυσμού σε σχέση με το παρελθόν. Η άνοδος του φασισμού στο εγγύς μέλλον είναι λοιπόν απίθανη. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι επιθέσεις φασιστικών συμμοριών θα σταματήσουν και ότι πρέπει να μείνουν αναπάντητες.
Πώς να αντιπαλέψουμε τις φασιστικές συμμορίες
Υπάρχουν πολυάριθμα κρούσματα επιθέσεων από φασιστικές συμμορίες, κύρια ενάντια σε μετανάστες. Αυτές οι συμμορίες όπως αποδεικνύεται περίτρανα με την περίπτωση της Χρυσής Αυγής δεν έχουν ούτε μεγάλη απήχηση, ούτε πραγματική ανεξαρτησία κινήσεων. Σε τελική ανάλυση λειτουργούν σαν ανεπίσημες, βοηθητικές δυνάμεις της κρατικής καταστολής.
Πώς πρέπει να απαντήσει λοιπόν σε αυτές το εργατικό κίνημα και η πρωτοπόρα νεολαία; Οι ρεφορμιστές ηγέτες της Αριστεράς και των συνδικάτων, έχοντας εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος και την αστική δημοκρατία εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην αστυνομία, κοιμίζοντας τους εργαζόμενους και παθητικοποιώντας τους απέναντι στις φασιστικές συμμορίες. Όμως από την άλλη, ο πετροπόλεμος μιας χούφτας αυτόκλητων αντιφασιστών δεν μπορεί να είναι λύση. Αντίθετα κάνει τους φασίστες να φαντάζουν ισχυροί, ενώ δεν είναι. Μόνο μέσα από τη μαζική δράση του εργατικού κινήματος και της νεολαίας μπορούν να εξαλειφθούν τα κρούσματα των φασιστικών επιθέσεων και να συντριβούν οι φασιστικές συμμορίες.
Τα συνθήματα που καλούν το κράτος και την αστυνομία να πάρει μέτρα ενάντια στους φασίστες είναι λαθεμένα. Οι φασιστικές συμμορίες λειτουργούν σαν τμήματα του κράτους. Το να ζητάει κανείς από το αστικό κράτος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους φασίστες είναι σαν να ζητάει από την αστυνομία να αφοπλιστεί από μόνη της. Όταν τα κρούσματα φασιστικών επιθέσεων – όπως την τελευταία περίοδο – είναι αυξημένα τότε μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από τη δράση των συνδικάτων και των μαζικών οργανώσεων της Αριστεράς. Πρέπει αυτές οι μαζικές οργανώσεις να δημιουργήσουν ομάδες αυτοάμυνας για την αποφασιστική αντιμετώπιση των συμμοριών. Στην Ιταλία τη δεκαετία του 1960 όταν οι φασίστες επιδόθηκαν σε επιθέσεις σε μετανάστες και συνδικαλιστές, τα συνδικάτα και οι οργανώσεις βάσης του ΚΚ αντέδρασαν άμεσα, οργανώνοντας ομάδες αυτοάμυνας που διέλυσαν τα γραφεία των φασιστών, εξαφανίζοντάς τους από το προσκήνιο για αρκετό διάστημα.
Πρέπει επίσης να γίνουν εκστρατείες εγγραφής των μεταναστών στα συνδικάτα για τη συνένωση των ξένων εργατών με το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Η «αυτοοργάνωση» των μεταναστών που προωθούν πολλές οργανώσεις είναι λανθασμένη, αφού «γκετοποιεί» τους μετανάστες και τους κάνει έτσι πιο ευάλωτους στις φασιστικές επιθέσεις. Είναι ακόμα καλό μέτρο για την αντιμετώπιση των φασιστών θα ήταν, με την ευθύνη των συνδικάτων, η συντονισμένη άρνηση των εργατών στα τυπογραφεία να τυπώσουν το έντυπο υλικό των φασιστών.
Οι φασιστικές ομάδες πρέπει λοιπόν να αντιμετωπιστούν με έναν μαζικό, ταξικό και αποφασιστικό τρόπο και όχι με περιθωριακές και άμαζες εκδηλώσεις. Σε τελική ανάλυση όμως, πάντα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η μάχη ενάντια στις φασιστικές συμμορίες δεν έχει ουσία, παρά μόνο ως μέρος του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και την κρατική εξουσία του, που τις γεννά και τις θρέφει καθημερινά.
