ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΛΥΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ :
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
– Για την κατάργηση όλων των σημερινών αντεργατικών νόμων και πολιτικών
– Για το χτύπημα της ακρίβειας, της φτώχειας και της ανεργίας μέσα από το σχεδιασμό της οικονομίας, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο
– Για εξουσία στηριγμένη στον εργαζόμενο λαό
Η κυβέρνηση του κεφαλαίου, παρά τη θύελλα εργατικών αγώνων που προκάλεσε η πολιτική της, κατάφερε να περάσει το νέο νόμο για το ασφαλιστικό. Η νίκη της είναι «πύρρειος», αφού η κορύφωση της σύγκρουσής της με το εργατικό κίνημα αποκάλυψε σε ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας την αντιδραστική της φύση και ενέτεινε την κοινωνική της απαξίωση και απομόνωση. Επιπρόσθετα, η συντριπτική λαϊκή υποστήριξη που συγκέντρωσε το αίτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το ασφαλιστικό, φανερώνει ότι η επιθετικότητα της κυβέρνησης θα συναντά όλο και πιο μαχητική διάθεση από την πλευρά των εργαζόμενων, φέρνοντας πιο κοντά την προοπτική της κατάρρευσής της.
Ωστόσο, το γεγονός της μη ματαίωσης της ψήφισης του νόμου, είναι ανάγκη να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε κρίσιμα συμπεράσματα. Πώς έγινε κατορθωτό, παρά την μαζική της κινητοποίηση να μην μπορέσει η εργατική τάξη να ματαιώσει ένα νόμο που είχε συγκεντρώσει τη δυσαρέσκεια της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και προωθήθηκε από μια αδύναμη κυβέρνηση, βαθιάς κρίσης και μεγάλης κοινωνικής απαξίωσης; Η απάντηση δεν βρίσκεται πουθενά αλλού, παρά μόνο στον ρόλο της ηγεσίας του εργατικού κινήματος.
Ο ρόλος της ηγεσίας
Η κυρίαρχη ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είχε στη διάθεσή της ένα εξάμηνο τουλάχιστον για να οργανώσει έναν αποτελεσματικό αγώνα. Αντ’ αυτού, κάλεσε τρεις γενικές απεργίες, όλες 24ωρες και με διαφορά ενός μήνα η μια από την άλλη, με την τελευταία μάλιστα να διεξάγεται μόλις μια μέρα πριν την καθορισμένη ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου. Παρά την θεαματική ανταπόκριση των εργαζόμενων στις γενικές απεργίες, η κυρίαρχη συνδικαλιστική ηγεσία αρνήθηκε να κλιμακώσει τον αγώνα και έδωσε με τη στάση της την αίσθηση στους εργαζόμενους ότι αυτός διεξάγεται απλά για την «τιμή των όπλων».
Το αποκορύφωμα της ξεδιάντροπης στάσης αυτής της ηγεσίας ήταν η πρόσφατη διετής συμφωνία της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ για αυξήσεις – ψίχουλα και εργασιακή ειρήνη. Γράφοντας στα «παλιά της υποδήματα» το μαχητικό μήνυμα των γενικών απεργιών, για άλλη μια φορά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έδειξε ότι δεν έχει ειλικρινή διάθεση να αντιπαρατεθεί με την αστική τάξη για να βελτιωθεί στοιχειωδώς η εργατική ζωή και μάλιστα σε μια περίοδο που η ακρίβεια καλπάζει και τα κέρδη των καπιταλιστών εκτοξεύονται στα ύψη. Μόνο το 2007 τα κέρδη των «εισηγμένων» επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 39% (11,3 δις ευρώ) και τα κέρδη των τραπεζών κατά 70% (5,5 δις ευρώ). Πόση αγανάκτηση προκαλεί η ανάγνωση αυτών των στοιχείων στους εργαζόμενους που μαθαίνουν ότι η συνδικαλιστική τους ηγεσία «κατόρθωσε» να αποσπάσει για λογαριασμό τους από τους καπιταλιστές αυξήσεις 3% + 3%, με αντάλλαγμα για τούτη τη «γενναιοδωρία» να τους κλείσει και το στόμα για 2 χρόνια.… Είναι ανάγκη άμεσα οι εργαζόμενοι σε κάθε σωματείο να αγωνιστούν για να ληφθούν αποφάσεις καταδίκης αυτής της συμφωνίας και της παθητικής, υποχωρητικής λογικής της ηγετικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ.
Από την άλλη πλευρά, η ηγεσία του ΠΑΜΕ δυστυχώς έδειξε ξανά ότι βασικό της μέλημα ήταν να διαχωριστούν οι αγωνιστές που την ακολουθούν από τους υπόλοιπους εργαζόμενους που συμμετέχουν στα συνδικάτα που η ίδια δεν ελέγχει, τα οποία μάλιστα, εντελώς απαράδεκτα, χαρακτηρίζει έμμεσα ως «μη ταξικά». Αντί όμως να προβαίνει στο διαχωρισμό των δικών της δυνάμεων από τις υπόλοιπες δυνάμεις του εργατικού κινήματος, η ηγεσία του ΠΑΜΕ θα έπρεπε να διεξάγει για μήνες μια υπομονετική και επίμονη καμπάνια μέσα στο εργατικό κίνημα για την υιοθέτηση ενός προγράμματος πάλης που θα κλιμάκωνε τον αγώνα και το οποίο στη βάση ενωτικών κινητοποιήσεων θα μπορούσε να σταθεί ικανό να οδηγήσει τους εργαζόμενους στη νίκη.
Αλλά και η πολιτική ηγεσία των εργαζόμενων, κάθε άλλο παρά έκανε ότι ήταν αναγκαίο για να νικηθεί η κυβέρνηση. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είδε τις απεργίες σαν ευκαιρία για να ενισχύσει την καταρρέουσα κοινωνική της απήχηση. Ο πρόεδρος και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ παρέλασαν από τις συγκεντρώσεις για επικοινωνιακούς λόγους, ενώ εξίσου για λόγους εντυπώσεων οργάνωσαν και ένα συλλαλητήριο – φιάσκο, στο «παραπέντε» της ψήφισης του νόμου. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατώντας να αξιοποιήσει στην υπηρεσία του ταξικού αγώνα την εντυπωσιακή απήχηση που καταγράφει στις δημοσκοπήσεις, προχώρησε κι αυτή στο «παραπέντε» απλά σε κάποιες αναιμικές κινητοποιήσεις, συμβολικού χαρακτήρα (συλλαλητήριο, περικύκλωση της Βουλής).
Αυτό που συνολικά έδειξαν οι ηγεσίες των εργαζόμενων με τη στάση τους είναι ότι δεν πιστεύουν πραγματικά στη δύναμη του εργατικού κινήματος και των αγώνων του. Οι μόνοι που πίστεψαν στις δυνάμεις τους ήταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν μαχητικά κατά δεκάδες χιλιάδες στα συλλαλητήρια και στις γενικές απεργίες. Όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι που στη ΔΕΗ, στους ΟΤΑ, στην Τράπεζα της Ελλάδας, στα λιμάνια και αλλού έδωσαν και είναι αποφασισμένοι να δώσουν ακόμα πιο σκληρές μάχες ενάντια στην κυβέρνηση του κεφαλαίου.
Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο
Τώρα η κυβέρνηση έχοντας κερδίσει παράταση ζωής από την προσωρινή νίκη της στο ασφαλιστικό, με συμμάχους την αποπροσανατολιστική υστερία των ΜΜΕ για το «εθνικό» θέμα του ονόματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και το κλίμα εθνικής ομοψυχίας γύρω από το περίφημο «βέτο» στο ΝΑΤΟ, στο οποίο εντελώς απαράδεκτα συνηγόρησαν και η ηγεσίες της Αριστεράς, επιθυμεί να περάσει γρήγορα στο επόμενο στάδιο της σκληρής επίθεσης στους εργαζομένους, μεθοδεύοντας τη συνολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων (απελευθέρωση των απολύσεων κ.α.) και προωθώντας ένα νέο σαρωτικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων.
Με αφορμή την κοινή διεκδίκηση του δημοψηφίσματος για το ασφαλιστικό από όλες τις μαζικές πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων, ως κύριο ταξικό καθήκον της περιόδου ενώπιον της επίθεσης της κυβέρνησης του κεφαλαίου αναδεικνύεται η πάλη για να συγκροτηθεί το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο. Αυτό το Μέτωπο πρέπει να αποτελείται από όλα τα εργατικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΝ) και τις μαζικές συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.α.) και να φέρει σε πέρας ένα κοινό πρόγραμμα δράσης με απεργίες και συλλαλητήρια, που θα στοχεύει στο να ενώσει την εργατική τάξη στον αγώνα για να επιβληθεί το δημοψήφισμα και να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για ιδιωτικοποιήσεις και παραπέρα ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Η κάθε μαζική πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη κρατώντας τις δικές της ανεξάρτητες θέσεις και το δικό της πρόγραμμα, θα συνενώσει τις δυνάμεις της με τις υπόλοιπες για να γίνει έτσι πιο ισχυρός ο αγώνας και τα πλήγματα που θα επιφέρει στην κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη.
Το μέτωπο αυτό δεν πρέπει να είναι μια γραφειοκρατική συμφωνία κορυφής. Για τη σφυρηλάτησή του είναι απαραίτητη η δημιουργία κοινών επιτροπών βάσης κατά εργατικό χώρο και συνοικία. Μόνο το χτίσιμο ενός τέτοιου ενωτικού κινήματος που θα κορυφώσει τη δράση του με μια καλά προετοιμασμένη 48ωρη γενική απεργία το επόμενο διάστημα, μπορεί να νικήσει την κυβέρνηση και να ματαιώσει τις επιλογές της.
Κυβέρνηση ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ
Αυτό που πάνω από όλα σήμερα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο, είναι ότι σε τελική ανάλυση ακόμα κι αν οι αγώνες οδηγήσουν σε νίκες, τα αποτελέσματά τους δεν μπορεί να έχουν καμία σταθερότητα όσο παραμένει η κυβέρνηση της ΝΔ στην εξουσία. Οι εργαζόμενοι χρειάζεται από τώρα να δημιουργήσουν τη δική τους λύση εξουσίας. Μια λύση εξουσίας που θα έχει στο επίκεντρο τα συμφέροντά τους και θα ανατρέψει το σημερινό παρακμασμένο οικονομικό και πολιτικό σύστημα της άρχουσας τάξης. Που θα καταργήσει όλους τους αντεργατικούς νόμους της τελευταίας 20ετίας και θα προχωρήσει στον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας και στην κοινωνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση των μεγάλων επιχειρήσεων και του τραπεζικού συστήματος, ώστε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα έσοδα για την οριστική έξοδο του εργαζόμενου λαού από τη μιζέρια και την εξαθλίωση. Που θα στηριχθεί στο εργατικό κίνημα, τους φτωχούς αγρότες και την πρωτοπόρα νεολαία, αντικαθιστώντας τις σημερινές δομές του διαφθαρμένου αστικού κράτους και της ψευδεπίγραφης αστικής δημοκρατίας με τους γνήσια αντιπροσωπευτικούς θεσμούς εξουσίας της εργατικής δημοκρατίας.
Με δεδομένη την παρούσα δεξιά προγραμματική πρόταση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και την απόλυτη αναξιοπιστία της λόγω του πρόσφατου κυβερνητικού της παρελθόντος, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ηγεσίες των οποίων διακηρύσσουν ότι θέλουν να υπηρετήσουν τα εργατικά συμφέροντα και να προωθήσουν το στόχο του σοσιαλισμού, έχουν ιστορικό χρέος να διαμορφώσουν τη λύση εξουσίας που θα δώσει διέξοδο στους εργαζόμενους. Και μόνο η διακήρυξη της πρόθεσης για τη συνένωση των δυνάμεων και των δύο κομμάτων στον στόχο μιας αριστερής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, θα ενθουσιάσει αμέσως τους εργαζόμενους και θα σκορπίσει τον τρόμο στην άρχουσα τάξη.
Κάθε αριστερός αγωνιστής πρέπει λοιπόν να παλέψει για τον στόχο της συγκυβέρνησης ΚΚΕ –ΣΥΡΙΖΑ, που θα δώσει μια γερή γροθιά στο κεφάλαιο και την εξουσία του, εφαρμόζοντας ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Η πολιτική Κίνηση Μαρξιστική Τάση θα παλέψει συντροφικά με τους αγωνιστές και των δύο κομμάτων γι’ αυτό το σκοπό.
Η Σύνταξη
