Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ ΑΝΟΙΧΤΑ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΡΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΥΘΟΥΝ ΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ!
Η προχθεσινή μεγάλη συγκέντρωση της «πατριωτικής συμμαχίας» υπό τον Μίκη Θεοδωράκη στα Προπύλαια, σηματοδότησε μια νέα φάση για το μαζικό κίνημα στις πλατείες. Εκφράζει ξεκάθαρα την απόπειρα σχηματοποίησης ενός διακριτού πατριωτικού – εθνικιστικού ρεύματος μέσα στο αυθόρμητο μαζικό κίνημα, οι συντηρητικές ιδέες και αυταπάτες του οποίου, αποτελούν κίνδυνο για το ίδιο το μέλλον του κινήματος.
Στη συγκέντρωση της Τρίτης, οι ελληνικές σημαίες δεν ήταν η εξαίρεση όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα στο Σύνταγμα, αλλά ήταν ο κανόνας. Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι με «άξονα» το δημόσιο χρέος, δεν εμφανίστηκε από τους ομιλητές της συγκέντρωσης, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα στις δημόσιες εκφράσεις και εκδηλώσεις του κινήματος, σαν το αποτέλεσμα ταξικών πολιτικών επιλογών και σαν προϊόν του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού συστήματος, αλλά σαν μια «συνομωσία των ξένων και των ανθελλήνων». Είναι ξεκάθαρο ότι οι διοργανωτές της συγκέντρωσης αυτής, προσπάθησαν να δηλητηριάσουν με τον εθνικισμό, ένα κίνημα που έχει κοινωνικές αιτίες και – όπως ξεκάθαρα το δείχνουν τα έως σήμερα ψηφίσματα των λαϊκών συνελεύσεων – κοινωνικά αιτήματα και διεθνιστική διάθεση.
Ο μεγάλος έλληνας μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, εξέφρασε με τη μουσική του, τους πόθους και τους αγώνες των ανθρώπων του μόχθου όπως κανένας άλλος. Όμως είναι πλέον ξεκάθαρο ότι για μια ακόμα φορά, όπως τότε που τάχθηκε υπέρ του Καραμανλή (μεταπολίτευση) και αργότερα, τότε που συμμετείχε στην αντεργατική κυβέρνηση Μητσοτάκη (αρχές δεκ. του 1990), κάνει τραγικές πολιτικές επιλογές και ακόμα χειρότερα, χρησιμοποιείται το κύρος του από υπερ-πατριώτες, μικροαστούς διανοούμενους, σαν το «όχημα» για να βγουν από το περιθώριο και να διαδραματίσουν πολιτικό ρόλο.
Οι κυρίαρχοι κύκλοι των αστών, η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, έχοντας τρομοκρατηθεί από το κίνημα των πλατειών λαϊκών μαζών, έχουν κάθε λόγο να προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν την πατριωτική συμμαχία του Θεοδωράκη, για να στρέψουν το κίνημα στον αδιέξοδο πατριωτικό δρόμο, για να αποφύγουν μια κοινωνική και πολιτική επανάσταση που θα απειλήσει το αστικό καθεστώς.
Οι ηγεσίες της Αριστεράς έχουν βαρύτατες, ιστορικές ευθύνες. Η ηγεσία του ΚΚΕ πρέπει να σταματήσει να στέλνει εκλογικά τελεσίγραφα στις πλατείες (είναι αλήθεια, ότι όσο περνούν ημέρες και το κίνημα φουντώνει, τα τελεσίγραφα εκφράζουν περισσότερη συμπάθεια…). Είναι πολιτικά απαράδεκτη η προσέγγισή της έναντι του κινήματος, όπως εκφράστηκε στο κύριο άρθρο του προχθεσινού «Ριζοσπάστη»: «..Δε θα τα έκαναν αυτά (Μ.Φ: εννοεί τους εκπροσώπους του κεφαλαίου που χαϊδεύουν το κίνημα), δε θα μπορούσαν ούτε θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη δίκαιη αγανάκτηση των συγκεντρωμένων, τις δικαιολογημένες αντιδράσεις τους για το μέλλον που τους έχουν ετοιμάσει, αν οι χιλιάδες που κινητοποιούνται πρόβαλλαν μια πολιτική πρόταση που θα έθιγε το κακό στη ρίζα του. Τέτοια πρόταση δεν έχει προβληθεί μέχρι τώρα, γι’ αυτό και προσπαθούν με τον τρόπο τους να τους ρυμουλκήσουν σε ανώδυνους για το σύστημα δρόμους. Ας προβληματιστούν. Και μόνο το γεγονός ότι οι εχθροί τους ήρθαν ντυμένοι φίλοι, είναι αρκετό για να σκεφτούν τα επόμενα βήματά τους.». Όμως, το στοιχειώδες καθήκον ενός κομμουνιστικού κόμματος δεν είναι να ζητά από το κίνημα να διατυπώσει μόνο του τις σωστές πολιτικές «προτάσεις», αλλά να προσπαθεί, συμμετέχοντας στο κίνημα, να προχωρήσει τη συνείδησή του μέχρι την διατύπωση των σωστών πολιτικών διεκδικήσεων.
Από την άλλη πλευρά, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να μπει φανερά και θαρρετά στο κίνημα, να διαδώσει τις ιδέες και τις θέσεις της. Είναι σοβαρό λάθος, η ηγεσία του ΣΥΝ απλά να ζητάει εκλογές, χωρίς να έχει πρόταση για το πώς θα αναπτυχθεί παραπέρα το κίνημα, όταν ο λαός είναι στους δρόμους και αυτο-οργανώνεται έτοιμος να διώξει την κυβέρνηση και την «τρόικα». Είναι εντελώς λαθεμένο, η ΚΠΕ του ΣΥΝ (29/5) να ζητάει ουσιαστικά από τα μέλη του κόμματος που συμμετέχουν στο κίνημα στις πλατείες υποδυόμενοι τους «ακομμάτιστους» : «…Σε αυτό το κίνημα μετέχουμε ως πολίτες, προσπαθώντας να ακούσουμε και να μάθουμε, μετέχουμε ενώνοντας τη φωνή μας με τους χιλιάδες αγανακτισμένους σε κάθε πλατεία της χώρας….»
Η βάση των κομμάτων της Αριστεράς πρέπει να αντιδράσει σε αυτή την επιζήμια στάση. Η θέση των ηγεσιών της Αριστεράς σε αυτές τις στιγμές είναι στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες. Η θέση του συντρόφου Αλέξη Τσίπρα και της συντρόφισσας Αλέκας Παπαρήγα δεν είναι στα κομματικά γραφεία και τα τηλεοπτικά πάνελ. Όπως μπαίνουν μέσα στις μάζες και διεκδικούν την υποστήριξή τους οι υπερ-πατριώτες, το ίδιο έχουν χρέος να κάνουν οι αριστερές ηγεσίες και οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς. Γιατί στ’ αλήθεια να είναι «θεμιτό» να απευθύνει λόγους στους συγκεντρωμένους ο κάθε υπε-πατριώτης διανοούμενος και να μην είναι θεμιτό να μιλάνε ανοικτά στις πλατείες τα στελέχη και οι εκπρόσωποι της Αριστεράς;
Η συντακτική ομάδα της Μαρξιστικής Φωνής, από την πρώτη στιγμή συμμετέχει στο μαζικό κίνημα, δίνοντας τη μάχη μέσα σε αυτό για τις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού, του διεθνισμού και παλεύοντας ενεργά για την ανάπτυξη και τη νίκη αυτού του κινήματος. Όλες αυτές τις μέρες, αντιμετωπίσαμε συχνά προπηλακισμούς και επιθέσεις από ασφαλίτες, υπερ-πατριώτες και στελέχη της ακροδεξιάς που «ντύθηκαν αγανακτισμένοι». Για κάθε μια επίθεση όμως, υπάρχουν δεκάδες εργαζόμενοι και νέοι που δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουν και να συζητήσουν για τις ιδέες και τις προτάσεις του μαρξισμού, με αποτέλεσμα ήδη να έχουμε κάνει 3 εκδόσεις του ειδικού 8σελιδου της εφημερίδας μας. Καλούμε όλους τους συντρόφους από το κόμμα μας, τον ΣΥΝ, από το ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη Αριστερά, να στηρίξουν και να συμπαραταχθούν ανοιχτά μαζί μας σε αυτόν το αγώνα, για να αποκτήσει το κίνημα ακόμα πιο ξεκάθαρες κοινωνικές και ταξικές διεκδικήσεις, να εμβαθύνει η διεθνιστική του διάσταση, να πάρει η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της την πολιτική ηγεμονία μέσα σε αυτό, για να εξαπλωθεί και να νικήσει!
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ
