ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ : ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Ο πρωθυπουργός με το αποψινό του διάγγελμα, στο όνομα του αγώνα ενάντια στους κερδοσκόπους που «επιβουλεύονται τη χώρα» εξήγγειλε την αγαπημένη τους πολιτική : γενική αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, πάγωμα των προσλήψεων στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας, ακόμα πιο δραστική μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση των έμμεσων φόρων. Και όλα αυτά με περισσό θράσος, διανθίστηκαν για άλλη μια φορά με μπόλικες «κορώνες» και «κροκοδείλια δάκρυα» για τους «φτωχούς και τους αδύνατους».
Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να ξεγελαστεί! Η κυβέρνηση Παπανδρέου ούτε θέλει, αλλά ούτε και μπορεί με αυτή την πολιτική να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Ο καπιταλισμός και η αγορά γεννούν τα ελλείμματα και την κερδοσκοπία, όπως τα σύννεφα τη βροχή. Καμία κυβέρνηση στην Ιστορία δεν μπόρεσε ποτέ να σώσει μια καταρρέουσα οικονομία, αφήνοντάς την στο έλεος των τυφλών δυνάμεων της καπιταλιστικής αγοράς. Δεν μπορεί κανείς να βάλει «τάξη μέσα στο σπίτι του», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, όταν απλά δεν διαθέτει σπίτι. Η προσπάθεια να βάλει κανείς «τάξη» και να «νοικοκυρέψει» την οικονομία χωρίς να διαθέτει τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και της συγκεντρωμένης παραγωγής και διανομής, είναι σαν να επιχειρεί να δαμάσει ένα θηρίο με ένα παιδικό παιχνίδι. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση, όμως επιλέγει να παραπλανήσει τους εργαζόμενους για να γίνει αρεστή στα μεγάλα αφεντικά της «αγοράς». Καμία «τάξη» δεν πρόκειται να βάλει στην οικονομία με την πολιτική της. Το μόνο που θέλει να καταφέρει είναι να φορτώσει τα βάρη της αποφυγής της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους αποκλειστικά πάνω στις πλάτες της εργατικής τάξης.
Πολύ σωστά οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ επέστρεψαν πίσω σαν απαράδεκτη την έκκληση της κυβέρνησης «για συναίνεση». Η συναίνεση στην απόπειρα να πληρώσουν οι εργαζόμενοι για την κρίση που δημιούργησαν οι εκμεταλλευτές τους, είναι μια ανοιχτή προδοσία. Όμως αυτό δεν αρκεί. Οι εργαζόμενοι χρειάζονται από την Αριστερά μια ξεκάθαρη πολιτική διέξοδο. Με αφορμή το καυτό ζήτημα του δημόσιου χρέους και της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας, πρέπει επιτέλους να πει τα πράγματα με το όνομά τους, να εγκαταλείψει τα γενικόλογα και συγχυσμένα συνθήματα, καθώς και την αόριστη μελλοντολογία. Να δείξει στους εργαζόμενους το μοναδικό δρόμο για έξοδο από την καπιταλιστική κρίση που μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους.
Η αλήθεια είναι ότι η αχαλίνωτη κερδοσκοπία και το φάσμα της χρεοκοπίας μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο αν αφοπλιστούν οι κερδοσκόποι του κεφαλαίου, ντόπιοι και ξένοι, με «πρώτους και καλύτερους» τους προκλητικούς ληστές των ιδιωτικών τραπεζών. Αρκετά αυτοί οι κύριοι κορόιδεψαν την κοινωνία, τσεπώνοντας 28 δις ευρώ, υποτίθεται για να αποφύγει η χώρα την κρίση, ενώ τώρα συνεχίζουν να διαχειρίζονται με απόλυτα παρασιτικό τρόπο αμύθητα κεφάλαια, σπρώχνοντάς την στο χείλος της χρεοκοπίας. Είναι καιρός να παραχωρήσουν τον έλεγχο του ζωτικού τομέα της πίστης αποκλειστικά στα χέρια της κοινωνίας, με τη δημιουργία μιας εθνικής τράπεζας που θα λειτουργεί κάτω από το δημοκρατικό έλεγχο τον εργαζόμενων. Με ένα ενιαίο εθνικοποιημένο τραπεζικό σύστημα μπορεί να μπει πραγματικά «τάξη στο σπίτι μας», αφού αυτό θα αποτελέσει ασπίδα για τα κερδοσκοπικά παιχνίδια των παρασιτικών δανειστών του ελληνικού κράτους και των «οίκων» τους. Ταυτόχρονα, μόνο μέσα από μια τέτοια λύση μπορούν να σωθούν χιλιάδες καταχρεωμένοι εργαζόμενοι και μικροαστοί της πόλης και της υπαίθρου και να εξασφαλιστεί ο προσανατολισμός των πιστώσεων σε παραγωγικές επενδύσεις και κοινωφελή έργα.
Όμως το τραπεζικό σύστημα πρέπει να εθνικοποιηθεί για να χρηματοδοτεί τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και τους μεγαλέμπορους. Γι’ αυτό, το αίτημα για εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος είναι ταυτισμένο με την διεκδίκηση της εθνικοποίησης, κάτω από εργατικό έλεγχο, των μονοπωλίων της βιομηχανίας, των μεταφορών και επικοινωνιών, των υποδομών και του μεγάλου εμπορίου.
Κι αφού όλα τα είδη των κερδοσκόπων του μεγάλου κεφαλαίου μέσα από αυτή την πολιτική αφοπλιστούν, τότε πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα στην βασική πηγή των ελλειμμάτων, που είναι το αδιαφανές, διεφθαρμένο και καταπιεστικό αστικό κράτος. Γιατί πράγματι, η κοινωνία χρειάζεται επειγόντως ένα φθηνό κράτος. Αλλά αυτό, μόνο η δημοκρατία των εργαζόμενων μπορεί να το εξασφαλίσει.
Η δημοκρατική οργάνωση της εξουσίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους στην υπηρεσία των αναγκών τους, θα απαλλάξει την κοινωνία από τους σημερινούς πολυδάπανους εξοπλισμούς που απορρέουν από τις επιθετικές βλέψεις και τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις της σημερινής άρχουσας τάξης. Παράλληλα, θα τη γλιτώσει από τις ακριβές στρατιές των ένστολων τιμωρών και των χαφιέδων των κοινωνικών αγώνων και των πάσης φύσεως υψηλόβαθμων αξιωματούχων και αξιωματικών – θεματοφυλάκων της αστικής εξουσίας, που κάνουν καριέρες και πλούσια ζωή με τα λεφτά των εργαζόμενων φορολογούμενων. Τέλος, μόνο οι δημοκρατικοί θεσμοί μιας τέτοιας εξουσίας που θα στηρίζονται στον διαρκή έλεγχο όλων των αξιωματούχων, στη βάση της αρχής της αιρετότητας και της ανακλητότητας, θα μπορούν να αποτρέπουν στο μέλλον νέα «Βατοπέδια» και νέες «SIEMENS».
Αυτό το δρόμο πρέπει να δείξει η Αριστερά με το πρόγραμμα και την πολιτική της στους εργαζόμενους. Αν αυτό το κάνει με ενότητα, τόλμη και αποφασιστικότητα, τότε οι εργαζόμενοι, που σήμερα δίχως μια ορατή εναλλακτική λύση συγχύζονται από την αστική και φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, γρήγορα θα αγκαλιάσουν την Αριστερά και θα μπουν με νέα αυτοπεποίθηση στο δρόμο του αγώνα για την πραγματοποίηση τους προγράμματός της στην εξουσία.
