Η αγανάκτηση χρειάζεται αντι-καπιταλιστικό στόχο

Η παρούσα εκτόξευση του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα και σε μια σειρά άλλες χώρες της Ευρώπης, καθώς και η αιχμαλωσία ολόκληρων λαών από τις μεγάλες τράπεζες, αντανακλούν τη βαθειά κρίση και παρακμή του καπιταλιστικού συστήματος παγκόσμια.  Η ακραία ανηθικότητα και οι κοινωνικά άδικες πολιτικές των κυβερνήσεων είναι μόνο τα συμπτώματα της κρίσης αυτού του συστήματος, που για να κρατηθεί στη ζωή δημιουργεί παντού στρατιές φτωχών και ανέργων.  

Ο καπιταλισμός είναι  ταυτισμένος με την μεταφορά των κρατικών χρεών στις πλάτες του λαού, γιατί μέσα σε αυτό το οικονομικό σύστημα το κράτος λειτουργεί σαν μηχανισμός διοχέτευσης κερδών από τους εργαζόμενους φορολογούμενους προς το μεγάλο κεφάλαιο.

Οι τραπεζίτες και τα άλλα τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου, επιβάλουν τη θέλησή τους στην εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία με πολιτικά μέσα: με τους δικούς τους πολιτικούς, τα δικά τους κόμματα και τις δικές τους κυβερνήσεις. Έτσι αντίστοιχα, ο αγώνας για να επιβάλει η πλειοψηφία τη θέληση της σ’ αυτούς, είναι πολιτικός. Η αποπολιτικοποίηση και από-ιδεολογικοποίηση του  αγώνα, αντικειμενικά συμφέρει μόνο την κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογία, την πολιτική και την ιδεολογία του καπιταλισμού. Συνεπώς, είναι ανάγκη όλοι οι αγανακτισμένοι πολίτες αυτής της χώρας, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι και τα φτωχά στρώματα της πόλης της και της υπαίθρου, ανεξάρτητα από εθνικότητα, φυλή και θρησκεία να συσπειρωθούμε αγωνιστικά γύρω από πολιτικές διεκδικήσεις και στόχους για να βγάλουμε από πάνω μας τον ζυγό του καπιταλισμού.

Η μόνη πολιτική λύση μπροστά στο σημερινό συναινετικό πολιτικό σκηνικό – παγίδα των κομμάτων και ηγεσιών που υποστηρίζουν τα συμφέροντα των τραπεζιτών (ηγεσία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, Δ. Συμμαχία), είναι να παλέψουμε για μια κυβέρνηση της ενωμένη Αριστεράς, με επίκεντρο το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες οργανώσεις, τάσεις ή συλλογικότητες, η οποία θα στηρίζεται και θα ελέγχεται από τον ίδιο τον αυτό-οργανωμένο εργαζόμενο λαό και θα εφαρμόσει το ακόλουθο πρόγραμμα:

–    Η θηλιά του χρέους να βγει από το λαιμό του λαού και να περάσει στο λαιμό του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα την παύση πληρωμής των τοκογλυφικών δανείων, την επιβολή βαριάς φορολογίας στα κέρδη και στον πλούτο, την κοινωνικοποίηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας, τη δραστική περικοπή των αμυντικών δαπανών.

–    Να θεσμοθετηθεί εργατικός έλεγχος στις επιχειρήσεις. Κάθε μεγάλη εταιρεία που αποκαλύπτεται από τον εργατικό έλεγχο ότι φοροδιαφεύγει ή εισφοροδιαφεύγει, πρέπει να εθνικοποιείται.

–    Για να αντιμετωπιστεί η μάστιγα της ανεργίας οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας πρέπει να μοιραστούν σε όλα τα διαθέσιμα εργατικά χέρια, μέσω μιας κινητής κλίμακας ωρών εργασίας, χωρίς μείωση μισθών, αρχικά με την εφαρμογή 35ώρου – 5ημέρου – 7ώρου.

–    Για να αντιμετωπιστεί η φτώχεια και η ακρίβεια, πρέπει να παρθούν πίσω όλες οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και να αναπροσαρμόζονται μηνιαία, ανάλογα με τον τιμάριθμο.

–    Για να σωθεί οριστικά η χώρα από τα χρέη, τη φτώχεια και την ανεργία, πρέπει απαραίτητα να ματαιωθούν οι ιδιωτικοποιήσεις να επανεθνικοποιηθούν οι κρατικές επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τα τελευταία 20 χρόνια και να εθνικοποιηθούν κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση : το χρηματοπιστωτικό σύστημα για τη δημιουργία μιας ενιαίας κρατικής τράπεζας με χαμηλά επιτόκια, οι μεταφορές, οι συγκοινωνίες και επικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος και οι μονοπωλιακές εταιρίες σε κάθε κλάδο της βιομηχανίας.

–    Η απάνθρωπη κερδοσκοπική ζούγκλα του καπιταλισμού πρέπει να αντικατασταθεί από τον κεντρικό, δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας με κριτήριο το κοινωνικό όφελος.

–    Αληθινή δημοκρατία σημαίνει να γκρεμίσουμε το διεφθαρμένο, σπάταλο και καταπιεστικό αστικό κράτος και να το αντικαταστήσουμε από μια νέα δομή που θα επιφέρει την κατάργηση κάθε προνομίου των κρατικών αξιωματούχων, την αμοιβή όλων των στελεχών του κράτους με το μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη, την εκλογή και την δυνατότητα ανάκλησης όλων των κρατικών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, την πλήρη υπαγωγή των σωμάτων τήρησης της τάξης στον έλεγχο των δημοκρατικών λαϊκών οργανώσεων.

Η ιστορική εμπειρία έδειξε ότι για την οικοδόμηση μιας αληθινά σοσιαλιστικής κοινωνίας πρέπει να ενοποιηθούν οι παραγωγικές δυνάμεις τουλάχιστον των πιο προηγμένων οικονομικά χωρών. Έτσι είναι ανάγκη να παλέψουμε για την αντικατάσταση της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης από μια Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη, στηριγμένη στην κοινωνικοποίηση και τον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας, σαν ένα βήμα για την νίκη του σοσιαλισμού σε ολόκληρο τον κόσμο.