Ελλάδα: χρεοκοπία και κίνημα

Το χρέος της Ελλάδας όλοι αποδέχονται πια ότι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, καθώς με τους ρυθμούς που κινείται και σε συνδυασμό με την ύφεση, αναμένεται να φθάσει το 200% του ΑΕΠ το 2020, σύμφωνα με την έκθεση για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση Έτους 2011 του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Όπως γράψαμε ήδη σε σχετικό μας άρθρο, η συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της Ελλάδας, απλά δίνει λίγο χρόνο για να αποφευχθεί άμεσα μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Αλλά παρότι με τη συμφωνία αυτή οι τράπεζες ωφελούνται, το 30% των δανειστών δεν δέχεται μέχρι στιγμής να συμμετάσχει στη συμφωνία.

Επίσης το νέο δάνειο των 109 ευρώ που αποφασίστηκε, είναι «στον αέρα», καθώς η μια χώρα του Βορρά μετά την άλλη, με πρώτη την Φινλανδία και μετά την Ολλανδία, τη Σλοβακία, την Αυστρία, ζητούν εγγυήσεις από την Ελλάδα, χρηματικές ή εμπράγματες.

Επίσης πάνω στη βάση της αδυναμίας να πιαστούν οι στόχοι των Μνημονίων λόγω της ύφεσης, όχι μόνο νέο δάνειο δεν φαίνεται ότι μπορεί να δοθεί, αλλά συντελείται ασφυκτικός εκβιασμός που ήδη οδήγησε σε νέα σκληρότερα μέτρα, ώστε για να δοθεί και η 6η δόση του παλιού δανείου.

Η βαθειά ύφεση έχει θάψει όλους τους στόχους των Μνημονίων και γιγαντώνει διαρκώς το χρέος. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2011 παρουσίασε μείωση της τάξης του 7,3% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2010, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε πριν από λίγες μέρες η ΕΛΛ..ΣΤΑΤ. Επίσης, η «Wall Street Journal» πρόβλεψε ότι η Ελλάδα θα βρεθεί σε ύφεση (από 2% έως και 2,7%) και το 2012. Αυτό σημαίνει πως το 2012 θα είναι η τέταρτη χρονιά ύφεσης για τη χώρα, με το ΑΕΠ της να έχει μειωθεί την 4ετία 2009 – 2012, από 11% έως 13% τουλάχιστον.

Η βιομηχανική παραγωγή τον Ιούνιο έπεσε 13%, ενώ η οικοδομική δραστηριότητα κατρακύλησε κατά 36,4% τον Απρίλιο. Παράλληλα, εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για το 2012 τοποθετούν την ανεργία στο 25%. Επίσης σύμφωνα με το Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ το επόμενο 12μηνο αναμένονται 183.000 λουκέτα σε μικρές επιχειρήσεις με προοπτική απώλειας 250.000 θέσεων εργασίας. Ήδη σε κάθε 1 πρόσληψη στον ιδιωτικό τομέα αντιστοιχούν 7 απολύσεις.

Το 62% των εισηγμένων στο ΧΑΑ επιχειρήσεων εμφανίζουν πλέον ζημιές ύψους 4,393 δισ. ευρώ στο πρώτο εξάμηνο του 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία της «Πήγασος ΑΧΕΠΕΥ». Από την άλλη πλευρά όμως, ένα τμήμα πολύ ισχυρών μεγάλων επιχειρήσεων σημειώνει κερδοφορία και μέσα στην πιο βαθειά ύφεση (95 μεγάλες εταιρείες, το 38,5% των εισηγμένων) και μάλιστα 42 από αυτές αύξησαν τα κέρδη τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι στο πρώτο επτάμηνο του έτους έχουν επενδύσει συνολικά 12 δισ. δολάρια για νέες ναυπηγήσεις και αγορές πλοίων, ερχόμενοι πρώτοι στον σχετικό κατάλογο σε όλο τον κόσμο, ενώ οι μεγάλοι ανταγωνιστές τους οι Κινέζοι, έχουν επενδύσει μόλις 2,4 δισ. δολ.

Οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες συνεχίζουν να ενισχύονται, καθώς προβλέπεται ότι είναι στη διάθεσή τους άλλα 20 δις από τον ευρωπαϊκό Μηχανισμό. Συνολικά οι ελληνικές τράπεζες αν λάβουν και αυτά τα 20 δις θα έχουν ενισχυθεί 14 φορές με εγγυήσεις και μετρητά ύψους 130 δις ευρώ, με το σύνολο της κεφαλαιοποίησης τους στις 19/8/2011 να βρίσκεται μόλις στα  9,4 δις ευρώ.

Δηλαδή πρακτικά, θα έχουν αγοραστεί από το κράτος περίπου 14 φορές, χωρίς όμως να του ανήκουν.

Κυβέρνηση και τρόικα, ενώ έχουν ως επίσημο στόχο τους τον περιορισμό του ελλείμματος στα €19,8 δις συμπεριλαμβανομένων των βάρβαρων μέτρων του Μεσοπρόθεσμου, είδαν μόνο στο πρώτο 7μηνο το έλλειμμα να φθάνει τα €15,5 δις.

Επιπρόσθετα, η πρόσφατη έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής σημείωσε ότι το κράτος συσσωρεύει ανεξόφλητες υποχρεώσεις που το Α’ εξάμηνο φθάνουν σε 6,7 δισ. ευρώ. Όλο αυτό το σκηνικό μιας άτυπης στάσης πληρωμών – όχι βέβαια προς τους δανειστές αλλά στις κοινωνικές δαπάνες – μεταφράζεται π.χ σε 20.000 κενές θέσεις δασκάλων στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Η εκτόξευση χρέους και ελλείμματος σαν αποτέλεσμα της βαθειάς ύφεσης, αποτελεί τη βάση για τη νέα επίθεση της κυβέρνησης με απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων, νέες περικοπές μισθών και νέους φόρους στα ακίνητα. Αυτές οι περικοπές συνιστούν στην πραγματικότητα μια ασπιρίνη για τον καρκίνο του δημόσιου χρέους, ενώ θα κάνουν ακόμα πιο βαθειά την ύφεση.

Σύμφωνα με τους οικονομολόγους της «CITI» για να γίνει βιώσιμο το χρέος της Ελλάδας απαιτείται η διαγραφή του σε ποσοστό από 65- 77%! Επίσης σε σημείωμά της στους πελάτες της στις Σεπτεμβρίου η «Royal Bank of Scotland» προειδοποιεί για ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας περί τα μέσα Δεκεμβρίου .

Αυτό σημαίνει ότι μετράμε αντίστροφα για την ελληνική χρεοκοπία που θα σημάνει πιθανά και την έξοδο της χώρας από το ευρώ, καθώς και την απειλή διάλυσης της ίδιας της Ευρωζώνης. Σε αυτές τις συνθήκες η επιστροφή σε μια δραχμή που θα υποτιμάται διαρκώς για να τονωθεί η εξαγωγική δραστηριότητα, θα επιφέρει έκρηξη του πληθωρισμού, ελλείψεις στην αγορά, μαζική ανεργία και μια κατάσταση για τις εργαζόμενες μάζες που η σημερινή θα ωχριά μπροστά της. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, θα δημιουργηθούν οι όροι για μια τρομερή πόλωση ανάμεσα στις τάξεις.

 

 Η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία είναι προεπαναστατική. Όλοι οι βασικοί όροι για μια επανάσταση αναπτύσσονται. Στο στρατόπεδο της αστικής τάξης υπάρχει βαθειά κρίση. Το παραδοσιακό της κόμμα η Ν.Δ, είναι σε αδιέξοδο και βλέπει τα εκλογικά της ποσοστά να βρίσκονται καθηλωμένα σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Η άρχουσα τάξη είναι υποχρεωμένη να στηρίζεται στους ελεγχόμενους από αυτήν ρεφορμιστές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αλλά και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Στους κόλπους της εργατικής τάξης αποδεδειγμένα αναπτύσσεται διάθεση για αγώνα με θυσίες, όπως ξεκάθαρα αποδείχθηκε στην διενέργεια 13 γενικών απεργιών από τις αρχές του 2010, με μια από αυτές να είναι 48ωρη, αλλά και σε δεκάδες άλλες κινητοποιήσεις που είχαμε όλο αυτό το διάστημα, συμπεριλαμβανομένων και όσων έγιναν στο πλαίσιο του μαζικού κινήματος στις πλατείες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τους εργαζόμενους;

Επίσης τα κινήματα της νεολαίας στην Εκπαίδευση, όπως δείχνει το κίνημα που εξελίσσεται αυτές τις μέρες στα Πανεπιστήμια, συνεχίζουν να βρίσκονται αποφασιστικά στο προσκήνιο. Τέλος και στα μικροαστικά στρώματα είναι έντονος ο αναβρασμός και μπαίνουν και αυτά με ορμή σε κινητοποιήσεις, κάτι που έχει αποδειχθεί με τις συχνά επανεμφανιζόμενες αγροτικές κινητοποιήσεις και με τις πρόσφατες δυναμικές κινητοποιήσεις των οδηγών ταξί.

Οι μάζες έχουν αρχίσει να μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο, όπως έδειξε το θαυμαστό σε μαζικότητα και διάρκεια κίνημα στις πλατείες. Αλλά αυτό που βαρύνει αποφασιστικά στην κατάσταση και καθορίζει την αρνητική έκβαση όλων των έως σήμερα κινημάτων, είναι η απουσία μιας αποφασιστικής ηγεσίας και μιας επαναστατικής εναλλακτικής πολιτικής λύσης. Γι’ αυτό, σε μια περίοδο γενικά οξυμένης ταξικής πάλης θα έχουμε αναπόφευκτα διαλύματα υποχώρησης, απογοήτευσης, αλλά και εξαγωγής κρίσιμων πολιτικών συμπερασμάτων.

Το μαζικό κίνημα στις πλατείες ήταν προάγγελος της εμφάνισης μιας ανοιχτά επαναστατικής κατάστασης που θα αμφισβητήσει την ύπαρξη της αστικής εξουσίας. Ανέδειξε στοιχεία που θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε ως τα «εμβρυακά στοιχεία μιας εμβρυακής επαναστατικής εξουσίας» και αυτά δεν είναι άλλα από τις λαϊκές συνελεύσεις.

Το κίνημα αυτό σήμερα βρίσκεται σε ύφεση, αλλά η πιο σημαντική του παρακαταθήκη, δηλαδή οι λαϊκές συνελεύσεις δείχνουν ότι έχουν ριζώσει στις γειτονιές της Αθήνας. Τη σκυτάλη έχει πάρει σήμερα το οργανωμένο εργατικό κίνημα στο στενό δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ αλλά και το φοιτητικό κίνημα με καταλήψεις σε πάνω από 200 σχολές. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η μείωση των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα αυξάνει τον αναβρασμό και στον ιδιωτικό τομέα, ενώ αναπόφευκτα το κίνημα στις σχολές θα έχει αντανάκλαση στα σχολεία με καταλήψεις. Με νωπή την εμπειρία των απανωτών αναποτελεσματικών 24ωρων γενικών απεργιών των περασμένων χρόνων, σε όλους τους εργατικούς χώρους θα τείνουν να αυξηθούν οι πιέσεις για έναν αγώνα με διάρκεια ικανό να δώσει αποφασιστικό χτύπημα στην κυβέρνηση, για μια γενική απεργία διαρκείας.
Μια νέα αντεπίθεση του κινήματος των εργαζόμενων και της νεολαίας  όπως αυτή για την οποία μας προϊδεάζει το νέο κύμα απεργιών και οι καταλήψεις στις σχολές είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει την κυβέρνηση σε άτακτη φυγή και σε πρόωρες εκλογές.

Σε αυτή την περίπτωση και με δεδομένη την διαφαινόμενη μη ύπαρξη αυτοδυναμίας, η προοπτική μιας κυβέρνησης συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ θα είναι η μόνη λύση για την άρχουσα τάξη, αλλά θα είναι εξαιρετικά ασταθής, καθώς το εργατικό κίνημα και η νεολαία θα έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Αυτή η κυβερνητική επιλογή πάνω στο έδαφος του χρεοκοπημένου ελληνικού καπιταλισμού και μιας πιθανής επιστροφής σε ένα εθνικό νόμισμα, θα προκαλέσει αναπόφευκτα μια μεγάλη στροφή στ’ αριστερά.

Καθώς το κίνημα στις πλατείες διέρχεται κάμψη αφήνοντας σαν πολύτιμες παρακαταθήκες τις λαϊκές συνελεύσεις, συναντά ένα νέο κύμα απεργιών με επίκεντρο τους εργαζόμενους στον Δημόσιο τομέα και τους φοιτητές.

Η κυβέρνηση με τα νέα μέτρα φορολογίας στα ακίνητα, τις μαζικές απολύσεις και τις περικοπές στο Δημόσιο και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων κλιμακώνει την επίθεση. Οι σκόπιμα ανοργάνωτες και αποσπασματικές 24ωρες γενικές απεργίες δεν φθάνουν για να σταματήσουν την επίθεση της άρχουσας τάξης και της τρόικας. Μόνο μια καλά οργανωμένη γενική απεργία διαρκείας μπορεί να σταματήσει την επίθεση και να κάνει πραγματικότητα το σύνθημα του κινήματος των πλατειών «Να φύγουν κυβέρνηση και τρόικα».

Έτσι το επόμενο διάστημα σε όλους τους εργατικούς χώρους πρέπει, μέσα από μαζικές συνελεύσεις, να εκλεγούν επιτροπές που θα διεξάγουν καμπάνια για μια γενική απεργία διαρκείας και θα αναλάβουν να την προετοιμάσουν με έναν σοβαρό τρόπο.

Οι απεργιακές επιτροπές σε συνεργασία με τα συνδικάτα πρέπει να μεριμνήσουν για τη δημιουργία απεργιακών ταμείων και συσσιτίων για όσους από τους απεργούς και τις οικογένειές τους έχουν άμεση ανάγκη.

Το κύμα ακραίας καταστολής που δέχτηκε το κίνημα στις ημέρες της γενικής απεργίας κάνει τους πάντες να συνειδητοποιούν πλέον την ανάγκη για οργανωμένη περιφρούρηση και αυτοάμυνα. Γι’ αυτό επιβάλλεται να δημιουργηθούν απεργιακές φρουρές στους τόπους δουλειάς, που σε συνεργασία με τη Λαϊκή Συνέλευση του Συντάγματος και τις υπόλοιπες λαϊκές συνελεύσεις θα συγκροτήσουν μια λαϊκή πολιτοφυλακή, αποτελούμενη από κατάλληλα εξοπλισμένα, μαχητικά στοιχεία του κινήματος και των συνδικάτων, για την αποφασιστική αντιμετώπιση της αστυνομικής βίας και της δράσης των προβοκατόρων.

Το κίνημα πρέπει να αποκτήσει επειγόντως ενιαία και γνήσια δημοκρατική έκφραση. Αυτό απαιτεί τη συστηματική προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός πανελλαδικού σώματος εκλεγμένων και ανακλητών αντιπροσώπων από τις λαϊκές συνελεύσεις και τις απεργιακές επιτροπές όλης της χώρας, που θα συγκαλείται σε τακτική βάση και θα αναλάβει να εκλέξει μια Κεντρική Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα για τον ενιαίο συντονισμό και την εκπροσώπηση του κινήματος.

Επιπρόσθετα, αυτή η Κεντρική Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα, στηριγμένη και νομιμοποιημένη από τις λαϊκές και τις εργατικές συνελεύσεις, θα πρέπει να προετοιμαστεί για να αντικαταστήσει την «κυβέρνηση της τρόικας» και να μεταβιβάσει τις τράπεζες και τον συγκεντρωμένο πλούτο της χώρας στην ιδιοκτησία της κοινωνίας και στον έλεγχο του εργαζόμενου λαού.

Πάνω  στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος δράσης και διεκδικήσεων, τα κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα πρέπει να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα μέχρι την τελική νίκη.