Για να μην αδικήσουμε την ΚΕ, πρέπει να σημειώσουμε ότι στην ανακοίνωσή της αναφέρει πως «το τελικό αποτέλεσμα που σημείωσε το ΚΚΕ κρίνεται θετικό, παίρνοντας υπόψη όλους τους παραπάνω παράγοντες» (η έμφαση δική μας). Οι παράγοντες αυτοί σύμφωνα με την ανακοίνωση, ήταν οι προβοκάτσιες και η συκοφαντική εκστρατεία της άρχουσας τάξης ενάντια στο ΚΚΕ, με επίκεντρο τα οικονομικά του κόμματος. Και τελικά η ΚΕ διαπιστώνει : «Στο μεγαλύτερο μέρος της η επίθεση αυτή δεν πέτυχε τον επιδιωκόμενο στόχο. Ωστόσο οδήγησε στην ανακοπή της δυναμικής που εμφανιζόταν…».
Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε καλόπιστα αυτό τον ισχυρισμό, δυσκολευόμαστε πραγματικά να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν να δίνεται μια τέτοιου είδους ερμηνεία από στελέχη με μεγάλη εμπειρία στην ταξική πάλη και να την προορίζουν για αφομοίωση από τους απλούς κομμουνιστές, μεταξύ των οποίων βρίσκονται χιλιάδες αγωνιστές που στο παρελθόν εξορίστηκαν και βασανίστηκαν για τις ιδέες τους και άλλοι τόσοι και περισσότεροι ακόμα, που ζουν καθημερινά στο «πετσί τους» την βία της άρχουσας τάξης. Αν είναι κάτι που όλοι αυτοί γνωρίζουν καλά, είναι ότι οι επιθέσεις της άρχουσας τάξης στο ΚΚΕ αποτελούν μια απόλυτα φυσιολογική κατάσταση. Εκδηλώνονταν και θα εκδηλώνονται πάντα με ποικίλες εκφράσεις, όσο στη χώρα υπάρχει καπιταλισμός κι όσο στην πολιτική ζωή δραστηριοποιείται ένα μαζικό Κομμουνιστικό κόμμα που θέτει σαν σκοπό την ανατροπή του.
Η ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος έχει δείξει ότι οι συκοφαντικές εκστρατείες της άρχουσας τάξης δεν μπορούν να «ανακόψουν τη δυναμική» των ιδεών των κομμουνιστών, όταν αυτοί διαθέτουν μια σωστή πολιτική, που κερδίζει σταθερά έδαφος μέσα στις μάζες. Τις παραμονές της Οχτωβριανής επανάστασης, η άρχουσα τάξη της Ρωσίας με τον πιο σκαιό τρόπο, κατεδίωξε τους Μπολσεβίκους κατηγορώντας τους για συνεργασία με τον Κάιζερ και το Γερμανικό κράτος. Όμως εξαιτίας της σωστής πολιτικής του κόμματος του Λένιν και του Τρότσκι, αυτή η συκοφαντική εκστρατεία έπεσε στο κενό, χωρίς να ανακόψει την πορεία των Μπολσεβίκων προς την απόκτηση της υποστήριξης της εργατικής τάξης και την κατάληψη της εξουσίας.
Αλλά και η ιστορία του ΚΚΕ είναι «πλούσια» σε συκοφαντικές εκστρατείες της άρχουσας τάξης εναντίον του, που όμως δεν στάθηκαν ικανές να ανακόψουν την αυξανόμενη επιρροή του μέσα στις μάζες, όταν οι τελευταίες αντιλαμβάνονταν το κόμμα σαν το μόνο τους όπλο ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Ακριβώς αυτό, για παράδειγμα, συνέβη στα χρόνια που ακολούθησαν τον Εμφύλιο, όπου οι κομμουνιστές δικάζονταν και εκτελούνταν σαν κατάσκοποι, την ίδια ώρα που το πολιτικό τους μέτωπο, η ΕΔΑ, κέρδιζε έδαφος και έφθασε να γίνει δεύτερο κόμμα στη Βουλή. Διαχρονικά, αν κάτι «ανέκοπτε την δυναμική του κόμματος» στο διάβα της ιστορίας του, αυτό ήταν η λαθεμένη πολιτική της ηγεσίας και όχι οι συκοφαντικές εκστρατείες της άρχουσας τάξης.
Η ΚΕ επιδιώκοντας να αφεθεί η πολιτική της στο απυρόβλητο, γράφει ότι «ιδιαίτερο κίνητρο για την κορύφωση της επίθεσης αποτέλεσε η διαπιστωμένη ιδεολογικοπολιτική ενότητα που πέρασε σε ανώτερο επίπεδο με την πραγματοποίηση του 18ου Συνεδρίου, καρπός του οποίου ήταν τα σημαντικά συμπεράσματα και διδάγματα από την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που αποτελεί εφαλτήριο για την αναζωογόνηση της πάλης για το σοσιαλισμό». Έτσι κάνοντας «το άσπρο μαύρο», εμφανίζει έμμεσα την ίδια την αιτία της εκλογικής αδυναμίας του κόμματος σαν το «ισχυρό του χαρτί», στέλνοντας το μήνυμα ότι κάθε αμφισβήτηση της σταλινικής γραμμής που χαράχτηκε στο συνέδριο, θα είναι μια εξέλιξη που θα ικανοποιήσει την άρχουσα τάξη.
Όμως πουθενά αλλού εκτός από τα μυαλά των συντακτών αυτής της απόφασης, δεν υπάρχει η ανησυχία των αστών για τις αποφάσεις του πρόσφατου συνεδρίου του ΚΚΕ. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στην πραγματικότητα. Η αστική τάξη αντιμετώπισε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση την ολοκληρωτική αποκατάσταση του σταλινισμού στις γραμμές του κόμματος από την σημερινή ηγεσία στο 18ο συνέδριο. Ο αστικός Τύπος πρόβαλε αυτή την αποκατάσταση για να εκθέσει το ΚΚΕ στα μάτια της εργατικής τάξης. Η υπεράσπιση των εγκλημάτων του Στάλιν, όπως οι περιβόητες Δίκες της Μόσχας και η ταύτιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού με το τερατόμορφο καθεστώς της ΕΣΣΔ των δεκαετιών του 1930 και 1940, που προέκυψε από την απομόνωση του πρώτου εργατικού κράτους μετά την ήττα της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης, έδωσε στους αστούς μια χρυσή ευκαιρία να ταυτίσουν ξανά το ΚΚΕ και τις ιδρυτικές του αρχές με τον «ολοκληρωτισμό». Είναι λοιπόν οι ίδιες οι αποφάσεις που εισηγήθηκε η ηγεσία του κόμματος στο συνέδριο, που αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη της επιρροής του και αυτό το εμπόδιο είναι πιο μεγάλο και πιο αποφασιστικής σημασίας, από όλες μαζί τις προβοκάτσιες του κάθε αντιδραστικού σαλτιμπάγκου της άρχουσας τάξης.
Επιτέλους είναι ώρα να καταλάβει η ηγεσία του ΚΚΕ πως δεν ηγείται μιας σταλινικής αίρεσης, αλλά ενός μαζικού κόμματος με μαρξιστικές αρχές. Είναι αδύνατον να πείσει τις πλατειές μάζες των εργαζόμενων και της νεολαίας για την αναγκαιότητα της πάλης για τον σοσιαλισμό και την δικτατορία του προλεταριάτου, όταν επιχειρεί να τα ταυτίζει στις συνειδήσεις τους με το αλάθητο του μεγάλου Αρχηγού, με τις μαζικές διώξεις και τις εκτελέσεις κάθε επαναστάτη που είχε το ανάστημα να διαφωνήσει με την πολιτική του, με την κυνική καταπάτηση των θεμελιωδών λενινιστικών αρχών της εργατικής δημοκρατίας και του διεθνούς χαρακτήρα του σοσιαλισμού. Επιτέλους είναι ώρα να αποσύρει από το προσκήνιο την αποκρουστική εικόνα των ιδεών και των μεθόδων του δημίου των μελών του Πολιτικού Γραφείου του Λένιν και σαν Μαρξιστική – Λενινιστική ηγεσία που ισχυρίζεται ότι είναι, να βάλει στο επίκεντρο την γνήσια πολιτική κληρονομιά του πρωτομάστορα του Οκτώβρη.
Η ολική «σταλινοποίηση» του 18ου συνεδρίου είναι η βασική αιτία για τις μεγάλες απώλειες ψήφων στις Ευρωεκλογές. Όμως δεν ήταν η αποκλειστική. Η σεχταριστική τακτική των χωριστών κινητοποιήσεων στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία και η λαθεμένη πολιτική του κόμματος έναντι της εφηβικής εξέγερσης του περασμένου Δεκέμβρη, είναι δύο ακόμα σημαντικοί λόγοι που οδήγησαν σε απώλειες ψήφων.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι σε αυτά τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τις εθνικές εκλογές, η τακτική των χωριστών κινητοποιήσεων στο κίνημα κλιμακώθηκε, καθώς η άνοδος των ποσοστών το 2007, έγινε αντιληπτή εντελώς αυθαίρετα από την ηγεσία του ΚΚΕ σαν ένδειξη επιδοκιμασίας των μεθόδων της. Έτσι, η συνεπαγόμενη επίδειξη μεγαλύτερης συνέπειας στην εφαρμογή της, μέχρι του σημείου να οργανώνονται ακόμα και ξεχωριστές γενικές συνελεύσεις από την ΠΚΣ σε ορισμένες σχολές, οδήγησε στην απομόνωση του κόμματος από ευρύτερα στρώματα, ιδιαίτερα της νεολαίας της εκπαίδευσης και των νέων εργαζόμενων.
Τέλος, η απροθυμία της ηγεσίας του ΚΚΕ να εκφράσει πολιτικά την εξέγερση των εφήβων τον περασμένο Δεκέμβρη, με κορυφαία εκδήλωση της την άρνηση να υιοθετήσει το σύνθημα της ανατροπής της κυβέρνησης σε μια στιγμή που η αστυνομία πυροβολούσε και έπνιγε στα δακρυγόνα τον ανθό της νεολαίας, αποδείχθηκε ότι είχε πολύ επιζήμια αποτελέσματα στην απήχηση του κόμματος. Κι όπως είναι φυσιολογικό και σε αυτή την περίπτωση, η «ζημιά» έγινε ιδιαίτερα στις τάξεις της νεολαίας, που στράφηκε μαζικά στην «διαμαρτυρία» της αποχής, προτιμώντας την από την ψήφο στο ΚΚΕ.
Η Πολιτική Κίνηση Μαρξιστική Τάση και η συντακτική επιτροπή της «Μαρξιστικής Φωνής», βρέθηκαν για άλλη μια φορά δίπλα στο κόμμα, υποστηρίζοντάς το σε μια ακόμα δύσκολη μάχη. Τώρα που η μάχη αυτή τελείωσε χωρίς θετική έκβαση, εμείς όπως και χιλιάδες άλλοι κομμουνιστές που αγωνιστήκαμε για να μεγαλώσει η απήχηση του κόμματος, έχουμε υποχρέωση να απευθύνουμε αγωνιώδη έκκληση προς την ηγεσία: σύντροφοι εγκαταλείψτε τον σταλινισμό και επιστρέψτε στον αληθινό μαρξισμό – λενινισμό! Αντικαταστήστε τη μέθοδο των χωριστών κινητοποιήσεων με την τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, δουλεύοντας υπομονετικά για την συνένωση όλων των δυνάμεων του εργατικού κινήματος, ώστε να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα τη ολομέτωπη επίθεση του καπιταλισμού και να μπορέσουμε να διαδώσουμε τις ιδέες του κομμουνισμού σε ευρύτερα στρώματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Στο φως της αποδοκιμασίας της πολιτικής σας από το 1/4 της εκλογικής βάσης του κόμματος, ανοίξτε ξανά, με θάρρος μέσα στο κόμμα αλλά και με τους φίλους του, τη συζήτηση για το σοσιαλισμό, την ΕΣΣΔ, την πολιτική και την τακτική του ΚΚΕ. Δώστε τα σωστά μαρξιστικά εφόδια για αυτή τη συζήτηση, επανεκδίδοντας και συζητώντας σε όλο το φάσμα του κόμματος, όχι τα βιβλία του δημίου του γνήσιου μπολσεβικισμού Ιωσήφ Στάλιν, αλλά τα βασικά έργα του Λένιν και τα ντοκουμέντα των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Αντί να αναζητάτε άλλοθι συγχύζοντας το κόμμα, κάντε τίμια πολιτική αυτοκριτική και αλλάξτε τώρα πολιτική.
Αν δεν γίνουν όλα αυτά έγκαιρα, τότε δυστυχώς, το κόμμα θα οδηγηθεί σε νέες ήττες. Η απώλεια 155.000 ψήφων μέσα σε ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες ήταν το «καμπανάκι» που χτύπησε, προειδοποιώντας για μεγαλύτερες αποτυχίες στο μέλλον και αυτό πρέπει όλοι οι κομμουνιστές να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Ο δρόμος του Σταλινισμού είναι αδιέξοδος. Να αγωνιστούμε τώρα για να επιστρέψει το ιστορικό κόμμα της τάξης μας στον δρόμο του Λενινισμού.
